บทที่95 นี่เขารู้อะไรบางอย่างหรือเปล่า
เสิ่นเฉียวคิดว่าตัวเองหูฝาด
เย่โม่เซินคงไม่ทำข้อเสนอแบบนี้ ยึดโทรศัพท์ เธอไป แล้วขอให้เธอเดินไปจูบเขา เสร็จแล้วเขาจะคืน ให้เนี่ยนะ??
นี่เป็นเรื่องที่เขาจะทำหรอ?
นี่มันเรื่องปัญญาอ่อนชัดๆ
เยโม่เซิน เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าน่า รักที่แสดงถึงความงงงวย เหมือนกับสงสัยว่าสิ่งที่ตัวเอง ได้ยินคือความจริงหรือความฝัน เย่โม่เซินเมื่อได้สติอีก ครั้งก็เพิ่งคิดได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรออกไป ใบหูก็ เริ่มแดงขึ้นเขากระแอมเล็กน้อย “เธอ…
แต่ว่าวินาทีถัดไป แม่ตัวน้อยน่ารักที่ยืนอึ้งอยู่กับ ที่เมื่อกี้ กลับยืดตัวแล้วขยับเข้ามาใกล้เขา ใบหน้าไร้ เครื่องสำอางค์ของเธอค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้เขา เรื่อยๆ
ปากอ่อนนุ่มของเธอประกบเข้ากับของเขาดวง ตาของเย่โม่เซินเบิกโตขึ้น
ตอนแรกเสิ่นเฉียวตั้งใจจะปฏิเสธ แต่พอคิดถึง เรื่องสัญญาที่ฝ่ายตัวเองดูจะเอาเปรียบเขาขึ้นมา ถ้าเธอ ไม่ฟังคำสั่งของเขา เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะไม่คืนโทรศัพท์ให้เธอจริงๆ
หลายๆเรื่องที่เข้ามาเธอสามารถทนได้ แต่ว่า เรื่องลูกเธอยอมไม่ได้จริงๆ
เธอกลัวมากจริงๆ และถ้าเยโม่เซินรู้เข้า เขาอาจ จะสั่งให้เธอไปทำแท้งก็ได้
เพราะอย่างนี้เสิ่นเฉียวเลยโน้มตัวลงไปจูบเขา
อย่างน้อยมันก็แค่แป๊บเดียว เมื่อก่อนจูบกันมาตั้ง หลายครั้ง แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก..
พูดได้ว่าจูบบี้มันช่างเบาเหมือนขนนก เสิ่นเฉียว แค่แตะปากเธอเข้าปากเขาแล้วก็ขยับออกทันที เธอ แบมือไปตรงหน้าเขา
“คราวนี้คืนโทรศัพท์ฉันมาได้หรือยังคะ?”
ที่แท้ก็เพื่อโทรศัพท์..
เยโม่เซ็นดวงตามีดลง สายตาเขาเริ่มเปลี่ยนไป เหมือนปีศาจ “อย่างนี้เธอก็เรียกว่าจูบหรอ? เธอไม่เคย จูบหรือยังไง? ครั้งก่อนๆเราจูบกันยังไงเธอจำไม่ได้ หรอ?”
ฟังเขาพูดถึงเรื่องที่จูบกัน เสิ่นเฉียวก็หน้าแดงขึ้น
เรื่อยๆ
จูบของเยโม่เซินเหมือนกับลมพายุที่สาดซัด ทุก ครั้งเขาไม่เคยปล่อยให้เธอหลบหนีได้ ถึงแม้ว่าเขาจะ ชอบพูดว่าเขากำลังเหยียดหยามเธอ แต่ว่าจูบของเขามัน…
“ไม่ได้”
เยโม่เซินโบกโทรศัพท์ไปมา ยิ้มกวน “ไม่อยาก ได้โทรศัพท์แล้วหรอ?”
เสิ่นเฉียวกัดปาก กระพริบตาใส่เย่โม่เซิน แต่ สุดท้ายเธอก็ยอมขยับเข้าไปหาเขาอีกรอบ
เธอไม่สามารถเลียนแบบจูบเร่าร้อนแบบนั้นของ เยโม่เซินได้ แต่เธอเลียนแบบลำดับแรกกับสองได้ อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอกำลังสอดลิ้นเข้าไปในปากเขา อย่างงุ่มง่าม แต่เธอยังเป็นมือใหม่ พอเอาลิ้นเข้าไปได้ก็ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ เธอแค่จ้องมองตาเขา
ดวงตาของเขาเป็นประกาย เหมือนมันพูดได้ อย่างนั้น
นัยน์ตาของเย่โม่เซินดูมืดลึกจนน่ากลัว เหมือน กับดวงตาของหมาป่าในตอนกลางคืน ลุ่มลึก เยือกเย็น ราวกับว่าอีกแป๊บหนึ่งมันจะจับคุณกินจนไม่เหลือแม้แต่ ซาก
เสิ่นเฉียวตกใจจนแทบจะกระโดดหนี
แต่ว่าไม่รู้เมื่อไหร่ที่มือของเย่โม่เซินรัดเอวเธอ เอาไว้ ใช้โอกาสที่เธอกำลังจะหนีรัดเอวเธอให้แนบชิด กับตัวเองมากขึ้น มืออีกข้างก็จับท้ายทอยเธอไว้ เปลี่ยน จากผู้รับเป็นผู้รุก
“อื้อ”
เสิ่นเฉียวอยู่ใต้อาณัติของเขาทั้งตัว คนทั้งสอง เบียดเสียดกัน
จูบของเย่โม่เซินไม่อ่อนโยนเลยสักนิด ตรงกัน ข้ามมันเล่าร้อน ตะกละตะกลาม เขาจูบไปทั่วทุกซอก ทุกมุม
ไม่เว้นจังหวะให้เธอหายใจเลยแม้แต่น้อย สมอง ของเสิ่นเฉียวขาวโพลน เมื่อกี้ตอนเป็นฝ่ายจูบเขาเธอ รู้สึกเขินและยังสงวนท่าที แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นพวกมัน หายไปหมด ตอนนี้มีเพียงแต่เสียงลมหายใจของเขา
เส้นเฉียวดิ้นไปมา อยู่ๆก็มีความคิดประหลาดผุด ขึ้นมา เธอลองเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง
“กล้าแย่งอาหารจากปากเสือหรอ? คิดว่าฉันเป็น ใครกัน?” เย่โม่เซินหยุดจูบเธอ ดวงตาของหมาป่ากำลัง จ้องเธออยู่
ตอนนี้เสิ่นเฉียวกำลังนั่งอยู่บนขาของเขา ปาก สวยบวมเจ่อเพราะจูบเมื่อครู่ ดวงตาสุกใสกำลังมองเขา
“ก็คุณพูดเอง แค่ฉันจูบคุณ คุณจะคืนโทรศัพท์
ให้”
“แล้วฉันพูดรึยัง?”
สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปโดยทันที “คุณไม่ รักษาคำพูด”
“มีใครได้ยินไหมล่ะ? เธอวางโทรศัพท์ขนาดนี้ แสดงว่าต้องอยากติดต่อใครมากล่ะสิ?” เย่โม่เซินก้มหน้า ปากเรียวบางกัดเข้าที่ลำคอขาวของเธอ “ให้ฉัน เดา คงจะเป็นสามีเก่าของเธอ ไม่ก็ เย่หลิ่นหาน?”
“ไม่มี!” เสิ่นเฉียวเม้มปากแน่น รีบตั้งสติในทันที “เบอร์ของที่บ้านฉันอยู่ในนั้นทั้งหมด แล้วก็มีเงินที่ฉัน เก็บเอาไว้ คืนฉันมาเถอะนะ”
” ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเหตุผลพวกนี้
“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ?”
“ฉันไม่เข้าใจ ตอนแรกก็ปกติดี ทำไมอยู่ๆคุณถึง มายึดโทรศัพท์ฉัน?”
เมื่อก่อนเขาไม่เคยแตะโทรศัพท์เธอเลยแม้แต่ ครั้งเดียว วันนี้เกิดอะไรขึ้น? อยู่ๆก็มาบอกว่าจะยึด โทรศัพท์เอาไว้ แถมยังไม่ยอมให้คืนอีก หรือเขาจะรู้ เรื่องอะไรเข้าแล้ว?
สายตาของเย่โม่เซินกลับมาเยือกเย็นอีกครั้ง เขาจับมือของเสิ่นเฉียวแน่น แล้วผลักเธอลงไปยังเตียง ด้านหลัง
“โทรศัพท์เธอมันเก่ามากแล้ว ใช้ต่อก็ขายหน้าฉัน
เปล่าๆ”
พูดจบก็หมุนตัวไถรถเข็นออกไป
“งั้นก็คืนฉันมาสิคะ ฉันจะเอาไปเปลี่ยนเป็นเครื่อง ใหม่” เสิ่นเฉียวไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอรีบหย่อนขาลง จากเตียงวิ่งตามเขาไป
เยโม่เซินที่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็นหยุดในทันทีเขาหรี่ตา “อยากได้คืนขนาดนั้น?”
เสิ่นเฉียวยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้พูดอะไร
“รอฉันอารมณ์ดีฉันจะคืนให้”
ไอ้บ้าเอ้ย! ไอ้บ้าเอ้ย!
ถ้าเป็นไปได้ เธออยากไปฆ่าเขาให้ตายตอนนี้ เลย แต่ว่าทำไม่ได้ ยิ่งเธอทำเหมือนหวงเธอโทรศัพท์ มากเท่าไหร่ เย่โม่เซินยิ่งไม่ยอมคือโทรศัพท์ให้เธอแน่
เขาคงได้เจออะไรมา พอนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ในใจของเสิ่นเฉียวก็เริ่มหวั่นเกรงมากขึ้น
เมื่อคืนทั้งคืน เสิ่นเฉียวหลับไม่เต็มอิ่ม เช้าวันถัด ไปใต้ตาของเธอถึงมีรอยคล้ำโผล่ขึ้นมา เมื่อเจอกับเย่โม่ เซินประโยคแรกที่พูดคือ “เมื่อไหร่คุณจะคืนโทรศัพท์ให้ ฉันคะ?”
เยโม่เซินมองใต้ตาคลำๆของเธอ
“โทรศัพท์มันสำคัญกับเธอขนาดนั้นเลยหรือไง?”
เส้นเฉียวพยักหน้า
“ในโทรศัพท์มี อะไร บอกความจริงมา”
เสิ่นเฉียวส่ายหน้า “ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ แต่ว่านั่นมัน เป็นโทรศัพท์ของฉันนะ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ฉันสามารถ ลบเบอร์ติดต่อของคนอื่นได้ทั้งหมด ยกเว้นเบอร์ของ เพื่อนกับที่บ้านฉัน ส่วนเบอร์อื่นฉันจะลบไม่ให้เหลือ”
ภายใต้ความเหนื่อยใจ เสิ่นเฉียวทำได้แค่ยกมือ ขึ้นมาสาบานต่อหน้าเขา ดวงตาและสีหน้าของเธอเต็ม ไปด้วยความจริงใจ
เย่โม่เซินยกยิ้มมุมปาก “งั้นก็ได้ รอถึงบริษัทก่อน ฉันจะคืนให้เธอ”
ปล่อยให้เซียวซู่พาเขาออกไปจากตรงนี้ ขณะที่
เสิ่นเฉียวคิดจะตามไป ก็ได้ยินเขาพูดขึ้นมาว่า “อย่าลืม ใส่ชุดเมื่อคืนมานะ”
ทำยังไงได้ โทรศัพท์ของเธออยู่ในมือของคนอื่น ทำได้แค่ขอร้องอ้อนวอนเขาเท่านั้น
หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเส้นเฉียวไม่ได้ตรงไป บริษัทโดยทันที เธอแวะที่ร้านมินิมาร์ทใกล้ๆแล้วยืม โทรศัพท์ของร้านโทรหาหานเส่โยว “เส่โยว นี่ฉันเองนะ เสิ่นเฉียว”
“โอ้โห นี่มันเช้าตรุ่นะ เธอกะจะให้ฉันตาลายตาย ใช่ไหม? เช้าขนาดนี้โทรมาหาฉัน มีอะไรรึเปล่า?”
“เส่โยว เรื่องใหญ่แล้ว!” เสิ่นเฉียวรีบพูด “โทรศัพท์ของฉันโดนเย่โม่เซินยึดไปแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้น?”
เงินเฉียวมองออกไปด้านนอกอย่างร้อนรน เธอ กัดปาก “ฉันก็ไม่แน่ใจ ก่อนหน้านี้เขาก็ดีๆอยู่ ไม่รู้ว่า ทำไมเขาก็มายึดโทรศัพท์ฉันไปหน้าตาเฉย ฉันกังวล ว่า เขาจะไปรู้เรื่องอะไรมา”
หานเส่โยวกระเด้งตัวลุกจากหมอน “เธออย่าเพิ่ง กังวล ตอนนี้เธออยู่ไหน? ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
