บทที่691 ผลงานชิ้นเด็ด

เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อไม่ทันได้คิดถึงเรื่องอื่นให้ละเอียด ก็ได้ให้ลุงหลินเลี้ยวกลับไป

“คุณนายน้อย จะไปตอนนี้เลยมั้ยครับ?”

“ใช่ค่ะ” หานมู่จื่อพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง เธอต้องไปดูที่ หน้าประตูโรงเรียนเพื่อดูสักหน่อยว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็น อย่างไร ถ้านักข่าวล้อมรอบหน้าประตูโรงเรียนเอาไว้ เมื่อเป็น อย่างนั้นแล้วเสี่ยวหมี่โต้วจะได้รับผลกระทบอะไรพวกนั้นหรือ เปล่า

เมื่อลุงหลินเห็นเธอมีสีหน้าจริงจังออกมา ก็รีบขับมุ่งหน้าออก ไปในทิศทางเป้าหมายที่เธอเอ่ยถึง

สิ่งที่ทำให้หานคู่จื่อรู้สึกผิดคาดขึ้นมาก็คือ ตอนที่ถึงหน้าประตู โรงเรียนแล้วนั้น กลับพบว่าตรงด้านหน้าประตูโรงเรียนกลับ เงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่มีนักข่าวแม้แต่คนเดียว

หานมู่จื่อเกิดความแปลกใจขึ้นมา ทั้งๆที่หน้าประตูบริษัทของ เธอยังถูกล้อมรอบจนแน่นเสียจนแม้แต่น้ำสักหยดก็ผ่านเข้าไป ไม่ได้ขนาดนั้น แต่หน้าประตูโรงเรียนแห่งนี้กลับไม่มีนักข่าว แม้แต่คนเดียว นี่มันเรื่องอะไรกัน?

คิดอยู่ได้สักพัก จากนั้นหาน จอก็ได้เอ่ยออกมาว่า “ก็คงจะ ไม่มีอะไรแล้ว ไปบริษัทตระกูลเปกันเถอะ”
ครับ คุณนายน้อย

หลังจากที่เดินทางมาถึงบริษัทตระกูลก็พบว่า บริเวณใต้ตึกบริษัทตระกูลเย่ ก็ไม่มีนักข่าวเลยเช่นเดียวกัน เธอวิ่งวุ่นไปมาแล้วสามที่ตลอดทั้งเช้านี้ มีเพียงแค่หน้าประตู

บริษัทของตนที่ถูกล้อมเอาไว้เสียจนแน่นหนา นี่มันกัน

หรือเธอดูน่ารังแกนักรึไง?

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ความคิดนี้ถึงได้ผุดขึ้นมาในหัว ดู เหมือนว่าจะเป็นเพราะว่านักข่าวพวกนั้นไม่กล้าเข้าไปยั่วอา

รมณ์เย่ สินะ ก็เลยวิ่งกรูกันมายังบริษัทของเธอแทน คุณนายน้อย ต้องการจะโทรหาคุณชายเย่หรือเปล่าครับ?”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันขึ้นไปหาเขาเองดีกว่า ลุงหลิน วันนี้ลำบาก คุณลุงแล้วที่ไปโน่นมานี่กับฉันตั้งหลายรอบ คุณลุงกลับไปพัก ก่อนเถอะ”

ลุงหลินคิดอยู่สักพักนึง ในเมื่อหานจื่อจะต้องไปหาเป็น งั้นเขาจะอยู่ตรงนี้ต่อไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ดังนั้นก็เลยพยัก หน้าตอบรับออกไป ครับ คุณนายน้อย ถ้าคุณนายน้อยต้องการ เรียกใช้ก็ค่อยโทรเรียกลุงหลินนะครับ”

ขอบคุณนะคะลุงหลิน”

หลังจากที่ลุงหลินขับรถออกไป หานมอก็เดินเข้าไปในบริษัท ตระกูล ตามลำพัง

แต่เธอไม่ได้สังเกตเลยว่ามีเหล่าปาปารัสซีกำลังแอบซุ่มอยู่ห่างๆ ในมุมมืดที่ไม่ไกลออกไป คนที่กำลังซุ่มอยู่ตรงนั้น ความ จริงแล้วมีไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ก็ไม่ได้เยอะเท่ากับที่หน้าบริษัท ของหาน จื่อขนาดนั้น

ทางด้านของกลุ่มพวกที่กำลังหลบกันอยู่ในมุมลับ

“เห็นหรือเปล่า? ฉันบอกพวกนายแล้วว่าให้มาเตรียมดักรอ กันอยู่ที่นี่ ไม่ผิดเลยเห็นมั้ยล่ะ? ในที่สุดคนที่อยากเจอก็มาแล้ว รับถ่ายเร็ว”

“แม่ง ทําไมมันถึงเล็กขนาดนี้กันวะ? นี่มันถ่ายไปแล้วจะเอาไป ตีพิมพ์ยังไงเนี่ย? มองไม่ชัดเลย มือที่จับกล้องก็อย่าสั่นสิวะ”

“นายตาบอดหรือไง? มือฉันสั่นที่ไหนกัน คนเล็กเกินไปต่าง หาก ตำแหน่งนายก็เป็นคนเลือกเองนี่ เลือกที่ถ่ายมาอย่างนี้แล้ว จะให้ฉันถ่ายยังไง?

“แม่งเอ๊ย!”

คนกลุ่มนี้หลบกันอยู่ตรงบริเวณที่ไกลออกมาจากหน้าประตู ใหญ่พอสมควร นึกโมโหกันขึ้นมากันแบบสุดๆ “ไกลขนาดนี้ ถ่ายไปมันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี แล้วภาพที่เห็นหน้าชัดๆก็ยังไม่มี อีก แม่งเอ๊ย! ทําไมบริษัทตระกูลเยมันถึงต้องน่ากลัวขนาดนี้ กัน?”

หาน จื่อที่เข้าไปในตัวอาคารไปแล้วไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องนี้เลย เธอไม่คุ้นเคยกับที่นี่นัก คิดจะมาหาเย่ไม่เป็นก็เข้ามาอย่างไม่คิด อะไรมากมาย
แต่ทว่าถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็ไม่ใช่คนของบริษัทนี้ ดังนั้นก็ เลยยังต้องทำตามหลักของแขกผู้มาเยือน จึงได้เดินมุ่งหน้าไปยัง หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันที

แผ่นโปสเตอร์แขวนติดอยู่เป็นเวลานาน พนักงานทั้งหลาย ของบริษัทตระกูลเย่ต่างสุมหัวเมาท์มอยกัน อีกทั้งในตอนนี้บน อินเทอร์เน็ตยังเต็มไปด้วยข่าวของเยโม่เซ็นกับหานคู่จื่อทั้งนั้น

ดังนั้นแล้วในตอนที่หาน จื่อเดินเข้าไปยังด้านหน้า ประชาสัมพันธ์นั้น ตอนที่พนักงานประชาสัมพันธ์กำลังเตรียมที่ จะเอ่ยถามว่าเธอได้นัดเอาไว้ก่อนหรือเปล่านั้น ทันทีที่เงยหน้าขึ้น มาก็พบว่า…

นี้ไม่ใช่ว่าที่คุณนายแห่งบริษัทตระกูลเย่หรือ? ไหนเลยจะ กล้าถามอะไรมากมายล่ะเอ่ยออกมาเสียงดังทันที “คุณนายน้อย เย่”

ทันทีที่หานจื่อมาถึงคำพูดที่เตรียมจะพูดออกไปได้ถูกอีก ฝ่ายทำให้เธอต้องเก็บกลับไปเสียอย่างนั้น จากนั้นก็มองอีกฝ่าย ไปอย่างอึ้งตะลึง

“ทำไมเธอ…ถึงรู้…

“คุณนายน้อยเย่ มาหาคุณชายเยู่ใช่มั้ยคะ? ฉันนำทางไปเอง ค่ะ ทางนี้เป็นลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธาน คุณนายน้อยขึ้น ลิฟต์ตัวนี้ไปมันเร็วที่สุดแล้วค่ะ”

พูดจบก็อาสาเข้าไปกดลิฟต์ให้กับเธอจนเสร็จสรรพ ในตอนที่ ประตูลิฟต์เปิดออกนั้นก็ยังเอ่ยเสียงนอบน้อมออกมาว่า “คุณนายน้อยเยระวังค่ะ

มุมปากของหาน จื่ออดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย “ขอบคุณเธอนะ”

พนักงานประชาสัมพันธ์สาวดวงตาเบิกกว้างออกมาด้วยความ ตื่นตกใจทันที “คุณนายน้อยเย่ ไม่ต้องเกรงใจกันถึงขนาดนี้ หรอกค่ะ! คุณรีบขึ้นไปเถอะค่ะ!”

จากนั้นก็กดปิด ให้เธอ

หลังจากที่ประตูลิฟต์ปิดลง หานคู่จื่อยืนอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ เพียง ลำพัง เธอยืนพิงผนังลิฟต์ ไม่รู้ว่าอีกสักครู่เย่ไม่เซ็นเห็นเธอแล้ว จะแสดงสีหน้ายังไงออกมา

ถึงแม้ว่าตอนที่เขาโทรมาบอกให้เธอมาหาเขาที่บริษัทของเขา เพื่อเปลี่ยนสถานที่ทำงาน แต่เธอไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย มาที่นี่ คาดว่าก็คงจะทําได้แค่เพียงอยู่ที่นี่อย่างไร้สาระไปวันนึง

แต่ถึงอย่างไรที่หน้าประตูบริษัทของเธอตอนนี้ก็เต็มไปด้วยนัก ข่าวทั้งนั้น ถ้าเธอกลับไปล่ะก็ จะต้องถูกพวกนักข่าวเบียดกันเข้า มาจนแม้แต่ประตูทางเข้าที่เข้าไปไม่ได้แน่ๆ

คิดไปแล้วก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที และสิ่งเหล่านี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะเย่ไม่เป็นทั้งนั้น

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้วนั้น หานมอจึงกำหมัดแน่น อีกเดี๋ยวก็ รู้ว่าเธอจะจัดการเขายังไง
เธอรู้ว่าห้องทำงานของเย่ไม่เป็นอยู่ตรงไหน ดังนั้นแล้วหลัง จากที่ประตูลิฟต์เปิดออก เธอจึงเดินออกไปยังทิศทางของห้อง ทํางานทันที

ผลักประตูห้องทำงานเข้าไป กลับพบว่าภายในห้องทำงานนั้น ว่างเปล่า ไม่มีใครเลยสักคนเดียว

“เย่ ไม่เซิน?”

หานมู่จื่อกวาดสายตามองออกไปรอบๆแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเ

ไม่เซ็นเลยแม้แต่เงา

แปลกแฮะ หนีไปไหนเสียแล้ว?

หานคู่จื่อเดินเข้าไปยังห้องพักผ่อนของเขา แต่ผลสุดท้ายด้าน ในนั้นก็ยังไม่เจอใครเลยสักคนอยู่ดี

ไปไหน?

หานมู่จื่อออกไปจากห้องทำงาน ในตอนที่เตรียมจะหาคนมา ถามดูสักหน่อย แต่กลับเจอเข้ากับเซียวซูเข้าโดยบังเอิญ

“คุณนายน้อย?”

ทันทีที่เห็นหาน จื่อ เซียวซูก็นิ่งอึ้งไปสักพักนึง รู้สึกไม่คาดคิด อย่างมากว่าทำไมเธอถึงได้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้

“ฉัน… ทานอยิ้มกระอักกระอ่วนออกมาเล็กน้อย พร้อมทั้ง พูดอธิบายออกไป “หน้าประตูบริษัทมีนักข่าวกลุ่มหนึ่งปิดล้อม เอาไว้ เข้าไปไม่ได้ ก็เลยต้องมาหาเย่ ไม่เซ็น
ได้ยินดังนั้นแล้ว เซียวซูก็เข้าใจได้ทันที โปสเตอร์เหล่านั้น ล้วนเป็นผลงานการเขียนของเขาทั้งนั้น เขาจึงต้องรู้อยู่แล้วว่าสิ่ง เหล่านี้จะส่งผลยังไงต่อตัวหานคู่จื่อ

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่คุณนายน้อยครับ คุณชายเย่เพิ่ง จะเข้าห้องประชุมไปเมื่อกี้นี้เอง ผมลืมเอกสารก็เลยเดินออกมา เอา ดังนั้นแล้ว…. ประชุมชั้นหรอ?

หานมู่จื่อกะพริบตาปริบๆ “ไม่เป็นไร งั้นพวกนายกประชุมกัน ต่อไปเถอะ ฉันจะไปอยู่ในห้องทำงานเขาสักพักนึงแล้วกัน”

“คุณนายน้อยอยู่คนเดียวจะน่าเบื่อเกินไปหรือเปล่าครับ ต้องการให้ผมไปเรียนคุณชายเย่หน่อยมั้ยครับ ถ้าคุณชายเย่รู้ ว่าคุณนายน้อยมาล่ะก็ จะต้อง…

“อย่า!” เมื่อได้ยินเซียวซู่เอ่ยออกมาอย่างนั้น หาน จื่อก็ได้ เอ่ยชัดความคิดของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว “อย่าบอกเขา การ ประชุมของบริษัทตระกูลเยสำคัญเสียอย่างนั้น รอให้เขาประชุม เสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกทีเถอะ

ถ้าเยโม่เป็นไม่เข้าประชุมเพราะเธอ เมื่อถึงตอนนั้นแล้วคนอื่น เขาจะเอาเธอไปพูดลับหลังกันยังไงล่ะ?

และเธอก็ไม่อยากให้งานของเยโมเงินต้องเปลี่ยนแปลงออก

ไปเนื่องจากการมาของเธอ

คําสั่งของคุณนายน้อย เซียวมีหรือที่จะกล้าไม่ฟัง จึงได้พยัก หน้าตอบรับออกไปทันที
“ผมทราบแล้วครับคุณนายน้อย งั้นผมขอตัวไปเอาเอกสาร ก่อนนะครับ”

” โอเค”

หาน จื่อเดินตามเขาเข้าห้องทำงานไป จากนั้นก็นั่งลงไปบน โซฟา ทันทีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดก็เห็นเข้ากับข้อความแจ้ง เดือนเข้ามา นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเรื่องบริษัทตระกูลเย่แห่งเมือง เป่ย…

เห็นค่าในประโยคพวกนี้แล้ว หานมอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา ยกมือขึ้นมานวดขมับตัวเองเล็กน้อย

ระยำเอ๊ย ลงทุนไปเท่าไหร่กันเนี่ย ถึงได้ทำการแจ้งเตือนเด้ง เข้ามามากมายขนาดนี้ ของพวกนี้ไม่เอาเงินเลยงั้นหรอ?

ในตอนนั้นเอง ณ ร้านอาหารตะวันตกแห่งหนึ่ง

ในตอนที่เพิ่งเสโยวเห็นม้วนโปสเตอร์ที่ห้อยลงมาข้างหน้านั้น แล้ว ก็โกรธจนทุบจานในมือลงไปอย่างแรง ในจานนั้นก็ได้มีส เด็กที่ต้องเอาไปเสิร์ฟให้ลูกค้าพอดี การกระทำนี้ได้เรียกสายตา ของผู้คนจำนวนมากขึ้นมาทันที

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ