เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่710แม้แต่เธอก็จะห้ามฉันเหรอ?



บทที่710แม้แต่เธอก็จะห้ามฉันเหรอ?

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ…

“เสี่ยวเหยียน ถ้าเธอยังนับฉันเป็นเพื่อนสนิทอยู่ล่ะก็ อย่าเอา เรื่องไร้สาระพวกนี้มาถ่วงเวลาฉัน ขัดขวางฉัน

เสียงของเธอเริ่มดังขึ้น แม้กระทั่งสายตายังดูแข็งกร้าวขึ้นมา เสี่ยวเหยียนเคยเป็นพนักงานที่บริษัทของเยโม่เซิน เมื่อมองแวว ตาของหาน จื่อ ช่างเหมือนกับแววตาของเยโม่เป็นเหลือเกิน

เธอคิดบางอย่างอยู่ในใจ แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เย่ ไม่เซินเกิด เรื่องนั้น เธอจึงทําได้เพียงกัดฟันแล้วอธิบายต่อไป “เธอจะไม่ใช่ เพื่อนรักของฉันได้อย่างไรล่ะ ฉันเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนต่างหาก ถึง ไม่อยากให้เธอออกไปในสภาพแบบนี้? มู่จื่อ เธออย่าเร่งได้ ไหม? ฉันจะแต่งหน้าให้เธอดีๆ ก่อน เธอเป็นถึงเจ้าสาวเลยนะ”

สีหน้าของหาน จื่อดูเคร่งเครียดขึ้นมา “แหรอ? งานแต่งที่ไม่มีเจ้าบ่าว ฉันยังเป็นเจ้าสาวได้อยู่เหรอ?

เสี่ยวเหยียน: “….

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นแหรอ? “หานคู่จื่อถามขึ้นอีก

แววตาของเขาดูโหดร้ายดั่งคมมีด เสี่ยวเหยียนรู้มาตลอดว่า ทาน มีบางอย่างที่เหมือนกับเย่ ไม่เขินมาก แต่ไม่คิดว่าทั้งสองจะเหมือนกันขนาดนี้

แววตาดุดันของเธอ เหมือนราวกับเย่ ไม่เป็นกำลังมองเธออยู่ เธอห่อไหลลงอย่างเสียมิได้ พลางส่ายหน้า “เปล่า ไม่มีเรื่อง อะไร แค่…”

“เธอเลิกพูดได้แล้ว”หานคู่จื่อสูดลมหายใจเข้าลึก พยายาม ระงับอารมณ์ตัวเอง “เธอไม่อยากเล่า ฉันก็จะไม่บังคับเธอ แต่ฉัน จะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเธอยังไม่หลบไป ฉันจะโกรธจริงๆ แล้ว”

เสี่ยงเหยียนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหาน จื่อ

“ มู่จื่อ…….

ใบหน้าเย็นชา และแววตาไม่เป็นมิตรของหาน จื่อ

สีหน้าและแววตาของเธอกำลังถ่ายทอดเรื่องราวออกมา ไม่ ต้องต่อรองอีก ถ้ายังไม่หลบ ทั้งสองคงจะขาดกันจริงๆ

เสี่ยวเหยียนกลัว จึงค่อยๆ หลบไปข้างๆ

ในที่สุดก็หลบให้…

หาหมอกำลังจะหยิบกระโปรงเดินออกไป ก็มีชายร่างสูงเดิน มาขวางเธอเอาไว้

แววตามลีกของหานชิงมองมายังเธอ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ห้ามออกไป

หานคู่จื่อ “พี่ยังขัดขวางฉันด้วยเหรอ? ” หานซึ่งไม่ตอบ หาน อยิ้มด้วยความเย็นชา “นี่เป็นงานแต่ง ของฉัน ทำไมฉันจะออกไปไม่ได้? คุณบอกฉันได้ไหม? ”

หานชิงและเสี่ยวเหยียนสีหน้าไม่ดีนัก แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอ

หานอยิ่งกังวลใจ เธอไม่ทันได้คิดอะไร จึงรีบวิ่งฝ่าออกไป พลางกล่าว “พวกเธอไม่ยอมพูดก็ช่างเถอะ ฉันจะออกไปเอง เดี๋ยวไม่เป็นก็ออกมาแล้ว ถ้าเขายังไม่ออกมา เขาก็คง…

แซนที่พาดกระโปรงอยู่นั้น ถูกหานซึ่งจับเอาไว้ หาน จื่ออยากจะเดินไปด้านหน้าต่อ แต่เธอขยับต่อไปไม่ได้

“ปล่อยฉัน”

อย่าไปเลย”

หาเชิงสีหน้าเคร่งเครียด

เสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆ สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของหานซิง เธอจึงห่อไหล่ แล้วมองไปทางหาน จื่อด้วยน้ำตาล้นเอ่อ

ทำไม? ทำไมห้ามไม่ให้ฉันไป บอกเหตุผลฉันมาสิ” หานซึ่งหันไป แล้วมองหาน จื่อด้วยแววตาเย็นชา

“เธออยากได้เหตุผลแบบไหน? ” ทานจื่อเริ่มรู้สึกเย็นวาบขึ้นในใจ จากอารมณ์ที่สงบนิ่งนั้นเริ่มโมโหขึ้นมา เธอสะบัดมือของหาน งออกอย่างแรง แล้ววิ่งถือกระโปรงออกไปอย่างไม่สนใจ “หานมู่จื่อ! ”

เสี่ยวเหยียนเห็นเช่นนั้น จึงวิ่งตามออกไป

หานซิงกับรั้งเธอเอาไว้ เสี่ยวเหยียนตกใจ รีบปล่อยฉันสิ หา นมู่จื่อวิ่งออกไปแล้ว รีบปล่อยฉัน…

“ให้เธอไปเถอะ” หานซิงเม้มปาก แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่ว เบา “ปิดบังเธอมานานแล้ว ยังไงเธอก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี

“แต่ว่า…” น้ำตาที่เสี่ยวเหยียนกลั้นเอาไว้นาน พลันเอ่อล้น ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ถ้าผู่จื่อรู้ความจริง คงจะรับไม่ได้

หานซึ่งเม้มปากแน่น สีหน้าเคร่งเครียดเสียจนดูน่ากลัว แต่ กลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ณ ตอนนี้ ไม่ว่าจะทำอะไร ก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว

หลังจากที่หาน จื่อวิ่งออกไปอย่างไม่สนอะไร ก็พบว่าด้าน นอกวุ่นวายมาก

ไม่รู้ว่าเป็นสื่อช่องไหนทำข่าว เผยเรื่องราวที่ไฟลท์บินของเย่ โม่เซินเกิดอุบัติเหตุออกมาจนหมด คนอยู่ในงานรอเจอเจ้าบ่าว ในงาน เมื่อได้ยินข่าวนี้ จึงรีบเก็บภาพในงานด้วยความบ้าคลั่ง ตอนที่ท่านจื่อออกมา ไม่รู้ว่าใครตะโกนว่าเจ้าสาวมาแล้ว
แล้วเหล่าสื่อมวลชนก็ตาหน้ากันเข้ามา แสงแฟลชาวเข้าที่หน้า ของทานมู่จื่อ

“คุณหานมู่จื่อคะ ได้ข่าวว่าที่เจ้าบ่าวไม่สามารถเข้าร่วมงาน แต่งได้เป็นเพราะเกิดอุบัติเหตุของไฟลท์บินเหรอคะ? เป็นเรื่อง จริงไหมคะ? คุณทราบเรื่องนี้ไหมคะ? ”

“คุณหาน จื่อ ถ้าคุณเย่ไม่เป็นเกิดอุบัติเหตุขึ้นจริงๆ จะจัดงาน แต่งนี้ต่อไปไหมคะ? ”

“คุณหานมู่จื่อ อยากทราบว่าวันนี้คุณรอมานานเท่าไหร่แล้วคะ ว่าที่สามีคุณเกิดอุบัติเหตุ คุณเสียใจมากใช่ไหมคะ? ”

คำถามเหล่านั้นทั้งทิ่มแทงและทำร้ายจิตใจเธอ เธอไม่รู้อะไรเลย!

เธอถูกเสี่ยวเหยียนพาเข้าไปแต่งหน้า แล้วก็ถูกห้ามไม่ให้ออก

มา

จนกระทั่งเธอออกมา เธอต้องการออกมารอเย่ไม่เป็น กลัวว่า เขาจะหาเธอไม่เจอ

แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมสื่อถามเรื่องพวกนี้กับเธอ…

ไฟลท์ที่เย่โม่เซ็นนั่งมาเกิดอุบัติเหตุ

ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องนี้?

เหมือนมีเสียงดังก้องอยู่ในหัวเธอ แฟลชสาดเข้ามาที่หน้าเธอไม่ยั้ง ลิปสติกสีแดงบนปากของเธอหลุดลอกไปจนหมดแล้ว เป็น เพราะคําถามเหล่านั้นของสื่อ ทำให้เธอหน้าซีด และชุดแต่งงาน สีขาวนั้นยิ่งทําให้เธอดูขาวโพลนไปหมด

สภาพเธอ เหมือนกับสาวน้อยคริสตัลที่พร้อมจะแตกหักตลอด เวลา

ถึงจะเป็นเช่นนั้น กล้องของเหล่าสื่อมวลชนยังคงจ่อไปที่เธอ เบียดกันเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง และหนึ่งในนั้นมีกล้องตัวหนึ่ง กระแทกมาถูกหน้าเธอ

“คุณหานจื่อ ดูจากสีหน้าของคุณคงรู้เรื่องแล้วใช่ไหมคะ? แล้วทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่คะ? ว่าที่สามีคุณเกิดอุบัติเหตุ ไม่เป็น ห่วงเขาเหรอคะ? ”

“ถามหน่อยค่ะ ว่าการที่คุณแต่งงานกับคุณเย่นั้นคือความ

ต้องการของตระกูลใช่ไหม? ”

“คุณหาน”

“คุณหาน”

ข่าวรอบๆ กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน หานคู่จื่อไม่ได้ยินอีกต่อ ไป เมื่อกล้องหันมาชนเข้ากับหัวของเธอ เธอเจ็บจนถอยร่นไป หนึ่งก้าว คนพวกนั้นคิดว่าเธอจะหนี จึงเบียดกันเข้ามา

ช่วงชุลมุนไม่รู้ว่าใครผลักเธอ หานคู่จื่อล้มลงบนพื้นเย็นๆ นั้น ไม่ ไม่มีทาง…
จะเกิดเรื่องกับเย่ไม่เป็นได้อย่างไร?

เป็นไปไม่ได้…

ทั้งๆ ที่เขาเคยตกลงกับเธอ ว่าจะเซอร์ไพรส์เธอ และเขายัง ตกลงว่าทั้งชีวิตที่เหลืออยู่จะดูแลเธอและเสี่ยวหมี่โต้วให้ดี เป็นไปไม่ได้


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ