บทที่ 937 บาดแผลบนร่างกายเป็นสัญลักษณ์ของผู้ชาย

……..เธอตาฝาดไปหรือเปล่า?

พี่หลินลืมตาโตค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เด็กคนนั้น ทำไมหน้าตาถึงได้เหมือนท่านประธาน ถือเป็น เปี๊ยะเลย?

ไม่ๆๆๆ ดูดีๆแล้วก็มีหลายที่ๆไม่เหมือนอยู่ ถึงแม้หน้าตาจะ เหมือนมาก แต่แววตาและกลิ่นอายที่กระจายออกมารอบๆกลับ ไม่เหมือนกันเลยสักนิด

หรือว่านี่จะเป็นน้องชายฝาแฝดของท่านประธาน? ?

ในหัวของพี่หลินเกิดข้อคิดนี้เป็นอันดับแรก แต่ไม่นานก็ถูก เธอตัดความคิดนี้ออกไป ท่านประธานอายุปูนไหนแล้ว

จะมีน้องชายฝาแฝดอายุน้อยขนาดนี้ได้ยังไง

นั้น…….ก็เป็นลูกของเขา

ตอนมาใหม่ๆ ทุกคนยังคิดว่าเขาสด ไม่นึกเลยว่า เขาจะมีลูก แล้ว?

ทันใดนั้น พี่หลินก็นึกถึงหานจื่อขึ้นมาทันที

ยัยเด็กคนนั้นชอบท่านประธานไม่ใช่เหรอ? อีกทั้งยังอยู่กับ ท่านประธาน เธอรู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ?
“พี่หลินครับ หลายวันนี้ผมหยุดพักงาน เรื่องงานในบริษัท ต้องรบกวนพี่ดูแลแทนนะครับ”

รอจนกระทั่งเย่โม่เซินพูด พี่หลินถึงได้สติกลับมาเธอพยักหน้า อย่างมึนงง แววตาของเธอกลับอดไม่ได้หันไปมองใบหน้าน้อยๆ ของเสี่ยวหมี่โต้ว ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ตัวเองจึงถามไปคำนึง

“ท่านประธานคะ เด็กคนนี้เป็น…….

ไม่ทันรอให้เย่ไม่เป็นอ้าปากพูด เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ใช้ภาษา อังกฤษที่คล่องแคล่วตอบคำถามของพี่หลินไป

“สวัสดีครับ คุณอาคนสวย ผมเป็นลูกของแดดดี้ครับ~”

พี่หลินยืนอึ้งอยู่กับที่ ยืนมองเด็กน้อยที่หน้าตาหล่อเหลาใช้ ภาษาอังกฤษสื่อสารกับตัวเองอย่างเอ๋อๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เด็กคนนี้อายุเพิ่งจะไม่กี่ขวบ อีกอย่างเขา

เป็นลูกคนจีน ทำไมถึงพูดภาษาอังกฤษได้คล่องขนาดนี้?

เสี่ยวหมี่โต้วอธิบายให้เธอฟัง ราวกับเข้าใจความสงสัยของ เธออย่างไงอย่างนั้น เมื่อก่อนหม่ามีของผมอยู่ประเทศ ผม เลยฝึกพูดภาษาอังกฤษตั้งแต่เด็กแล้วครับ~”

ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง

ตอนที่เย่โม่เชินกับเซียวซูได้ยินเขาพูดภาษาอังกฤษ ทั้งสอง คนก็รู้สึกแปลกใจ พอตอนนี้ได้ฟังเขาอธิบายแล้วก็เข้าใจ

ประเทศC?
เย่ไม่เซินหรี่ตาลง นั่นเป็นที่ไหนกัน? เขาก็ยังจำอะไรไม่ได้อีก เช่นเคย

พี่หลินมองเด็กน้อยที่หน้าเอ็นดูตรงหน้า แล้วมองหน้าเยโม่เป็ นทีนึงด้วยอารมณ์ซับซ้อน เธอนึกถึงหานจื่ออีกครั้ง

เธอควรจะสาระแนถามท่านประทานดีมั้ยนะ? เพราะยังไงซะ เรื่องนี้มันไม่ยุติธรรมกับมู่จื่อสักเลย แต่เด็กคนนี้อยู่ด้วย ถ้า เธอถามเขาเด็กก็อาจจะได้ยินด้วย

ระหว่างที่พี่หลินกำลังลังเลอยู่นั้น เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้พูดขึ้นอีก

ครั้ง

“คุณอาคนสวยครับ พวกเราจะกลับบ้านแล้วนะครับ พบกัน คราวหน้านะครับ ”

พี่หลินดึงสติกลับมา แล้วฉีกปากยิ้มได้ค่ะ!

เย่ไม่เป็นพยักหน้าให้กับพี่หลิน หลังจากนั้นก็พาเสี่ยวหมี่โต้ วออกไปทางๆผ่านพิเศษ

มองเงาหลังที่พวกเขาเดินจากไป พี่หลินอดไม่ได้ที่จะมองเด็ก น้อยอีกที

เป็นเด็กที่หน้าตาดีแถมยังพูดจามีมารยาทมากเลย

เด็กดีแบบนี้ ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นคนยังไง? เฮ้อ จู่ๆเธอก็รู้สึก เศร้าใจแทนผู่จื่อ แต่ทุกคนต่างก็มีวาสนาเป็นของตัวเอง ใน บังคับกันไม่ได้
พอนึกถึงแบบนี้แล้ว พี่หลินก็ได้เดินไปจัดการงานของตัวเอง

ตอ

เย่โม่เซินได้พาเสี่ยวหมี่โต้วไปทานข้าว พอสั่งอาหารเสร็จ จู่ๆ เสี่ยวหมี่โต้วก็บ่นว่าจะเข้าห้องน้ำ เซียวซูรีบลุกขึ้นมา “คุณชายน้อย ผมไปเป็นเพื่อนคุณชายน้อยครับ ผมก็จะไปเข้า ห้องน้ำอยู่พอดี”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าโดยก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ปล่อยให้เชียว ซูจูงมือของเขาเดินไปพร้อมกัน

เย่ไม่เซินมองทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน สายตาของเขาจู่ๆจ้อง อยู่ที่เซียวซู

ก่อนหน้าที่พบกัน เขาพูดว่าเขาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา ถ้า เป็นอย่างนั้น ก็ควรเป็นคนที่เข้าใจเขามากถึงจะถูกอีกอย่าง เขา ยังชอบที่จะอยู่กับตัวเอง

นั้นถ้าเป็นเขา ก็คงไว้ใจได้

เชียว……..

เชียว…….

เย่โม่เงินได้เรียกชื่อของเขาอยู่ในใจ พยายามนึกภาพหน้า ของเขา ไม่นาน ในหัวก็มีภาพฉากๆที่เกี่ยวกับเซียวซูผ่านเข้ามา

แต่ไม่นาน ภาพเหล่านี้ก็เหมือนถูกพายุพัดหายไปอย่างเร็ว

เร็วจนเขาไม่สามารถคว้ามันเอาไว้ได้เลย
เยโม่เป็นพยายามนึกย้อน

ตอนที่เซียวซูและเสี่ยวหมี่โต้วเข้าห้องน้ำเสร็จกลับมา เซียว สังเกตเห็นสีหน้าของเปโม่เซ็นยิ่งไม่น่าดู ดูซีดเซียว

แม้แต่ริมฝีปากก็ยังกลายเป็นสีม่วง

นี่……..มันเกิดอะไรขึ้น?

แค่ไปห้องน้ำมาแป๊บเดียว เกิดอะไรขึ้นนั้นเหรอ? แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่นี่ด้วย เซียวไม่กล้าถามตรงๆ ได้แต่

ถามอย่างอ้อมๆ

“คุณชายเย่ครับ?

ได้ยินเสียงของเซียวซู่แล้ว แต่ไม่เป็นอึ้งไปครู่นึง จากนั้นรีบ เงยหน้ามองไปทางเดียว

ทั้งสองคนสบตากัน เซียวเห็นสีหน้าของเปโม่เซ็นดูแย่ลงอีก ดูหนักกว่าที่เขาคิดไว้ ทันใดนั้นสีหน้าของเซียวซูก็เริ่มไม่ดี เมื่อ มองสีหน้าของเย่ ไม่เซ็นเต็มไปด้วยความกังวล

ห้องน้ำคนเยอะมั้ย? “เขาขยับริมฝีปากบางของเขาถาม

เซียวซูใส่หัว : “ไม่ครับ”

“อืม”

เย่โม่เซินได้ยินแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทางออก

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ทันหันไปมองสีหน้าของเย่โม่เซิน เลยไม่ได้สังเกตอาการของเย่ ไม่เซิน ในตอนนี้ แต่ว่าหลังจากที่เย็ไม่เป็น เดินออกไปไม่นาน เสี่ยวหมี่โต้วเห็นสีหน้าของเซียวซูกังวลขึ้นมา อย่างชัดเจน อดไม่ได้ถาม : “คุณอาเซียวครับ แตดดี้ของผมก็ แค่ออกไปเข้าห้องน้ำแค่นี้ ทำไมสีหน้าของคุณอาถึงดูกังวลแบบ นี้ล่ะครับ?

เซียวซู มีหรอ? ไม่หรอกมั่ง? ” พูดจบ เขาก็บีบยิ้มน่าเกลียดใส่เสี่ยวหมี่โต้วทีนึง เสี่ยวหมี่โต้ว” “คุณอาเซียวอย่ายิ้มเลยครับ น่าเกลียดมาก เลยครับ”

เดิมที หน้าของเขาก็มีแผลอยู่แล้ว แผลนั้นทำให้หน้าของเขาดู ดุร้ายกว่าเดิม ตอนนี้ ที่เขาฝืนยิ้มให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว สีหน้านั้นดู ไม่ได้เลย!

ถ้าไม่ใช่กลัวว่าจะทำร้ายจิตใจของลูกผู้ชายอย่างเขา เสี่ยวหมี่ โต้วคงอยากจะล้อเขาให้ฟันร่วงไปเลย

ฟังเขาพูดแล้ว เซียวซูรีบเก็บรอยยิ้มบนหน้า ถึงจะไม่คิด แต่ มือได้ไปจับแผลที่อยู่บนหน้าตัวเองอย่างไม่รู้ตัว พูดด้วยรอยยิ้ม พูดอย่างจะร้องไห้ก็ไม่ใช่หัวเราะก็ไม่ใช่ “ขอโทษนะครับ ตอน คุณอาเซียวยิ้มแล้วแผลทำให้ตกใจใช่หรือเปล่า? ”

ได้ยินแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วเอียงหัวแล้วใส่หัวปฏิเสธ

“ไม่ใช่แผลนะครับคุณอาเซียว มันเกี่ยวกับรอยยิ้มของคุณอา เมื่อกดูฝืนใจมากต่างหาก “พูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็ยิ้มให้เขาทีนึง อีกอย่างนะครับคุณอาเซียว แผลของคุณอาไม่ได้น่าเกลียด เลยครับ ไม่ได้ทำให้คนตกใจหรอกนะครับ!

เซียวซูอึ้งไป ไม่น่าเกลียด? เป็นไปได้ไง? ” เขาไม่รู้ความจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี รอยแผล ดูผิวเผินอาจอยู่บนหน้า แต่แท้จริงแล้วอยู่ในส่วน ลึก ในใจของเขา

“ไม่น่าเกลียดจริงๆครับคุณอาเซียว หรือว่าคุณอาไม่เคยได้ ยินคำๆนี้หรอกครับ?”

คงเป็นเพราะดูใจของเขาออก เสี่ยวหมี่โต้วเลยอยากจะ ปลอบใจเขา

ได้ยินแบบนี้แล้ว เซียวซูอึ้งไปครู่นึง มองลงมาที่เขา “คำ

อะไร? ”

“แผลบนร่างกาย เป็นสัญลักษณ์ของผู้ชาย”

เซียวซูอึ้งนิ่งไป ไม่นึกเลยว่าคำๆนี้ เสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นคน บอกเขาเอง

“ถึงแผลของคุณอาเซียวซูจะอยู่บนหน้า แต่ก็ถือเป็น สัญลักษณ์ด้วยนะครับ คุณอาเซียวหล่อมากเลยนะครับ ไม่ ต้องรู้สึกอายเพราะแผลนี้เลยนะครับ!

หลังจากได้ฟังคำเหล่านี้แล้ว เซียวซูไม่ได้พูดอะไรอยู่นานก่อนหน้านี้ เขายังรู้สึกว่าเสี่ยวหมี่โต้วน่ากลัวมาก ที่กล้าใส่ร้าย แดดดี้ตัวเอง แต่ตอนนี้ หลังจากเขาพูดคำพวกนี้แล้ว เซียวซูได้ เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขาไปแล้ว

ไม่ว่าจะจริงใจก็ดี หรือปลอบใจก็ดี คำๆนี้ได้พูดเข้าไปในก้น บึ้งของหัวใจของเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ