บทที่930 คุณทำไม่ดีกับหม่าม

เย่โม่เซินนั่งอยู่ไม่ขยับเขยื้อน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วกำลัง จงใจจะออดอ้อนเขาอย่างนี้ต่อหน้าหาน จื่อ แต่ลูกชายของเขา กําลังออดอ้อนเขา

เขาไม่มีกำลังต่อต้านออกไปเลยแม้แต่น้อยอย่างไม่ต้องสงสัย “แด๊ดดี้ ได้มั้ยครับ? แด๊ดดี้~~~”

ถึงแม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นเพียงเด็กผู้ชายคนนึง แต่การออก อ้อนนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าเด็กผู้หญิงเลย

คิ้วของเย่ไม่เซินขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือ

ใหญ่วางลงไปบนลำคอของเด็กน้อย กดเสียงต่ำออกไป “นายโต

ขนาดนี้แล้ว ยังให้ฉันอุ้มกลับไปอีกหรอ?”

“แต่ถึงยังไงผมก็ยังเป็นแค่เด็กคนนึงมั้ยล่ะ~” เสี่ยวหมี่โต้วกะ พริบตาออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความใสซื่อและดูมีจิตใจดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่าทางที่ดูไม่มีพิษมีภัยของเขานั้นแล้ว

มุมปากของเย่โม่เชินกระตุกออกมา เด็กนี่คิดว่าตัวเองเป็น เด็ก ก็เลยทำตัวกำเริบเสืบสานขึ้นมางั้นสิ

ส่วนหานมู่จื่อน่ะหรอ? เธอหวังที่จะให้เสี่ยวหมี่โต้วและเย่โม่เชิ นทั้งสองคนพ่อลูกปล่อยวางอคติทั้งหมดที่มีลงไปโดยเร็ว ดัง นั้นแล้วในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเสนอคำขอต่อเย่ไม่เป็นออกมา เธอจึงรู้สึกว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นช่างรู้จักเข้าใจคนอื่นเสียจริง
ดังนั้นแล้วในตอนที่เย่ไม่เซินยังไม่ตอบรับออกมา หาน จื่อ ได้เอ่ยพูดออกมาเสียก่อนแล้ว

“งั้นพวกคุณดื่มน้ำเสร็จ ก็รีบกลับห้องไปเถอะ เสี่ยวหมี่โต้วก็

ให้แด๊ดดี้ของลูกอุ้มไปสิ

ใบหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วเผยรอยยิ้มออกมา “โอเคครับหม่า

เย่โม่เซิน “…”

เขามองเสี่ยวหมี่โต้วอยู่สักพักนึง ภายในใจก็ได้ทำใจยอมรับ ชะตากรรม

ช่างเถอะ ถึงยังไงอนาคตยังอีกยาวไกล ไม่ได้มีแค่คืนนี้เสีย

หน่อย

รอให้เขาได้โอกาส แล้วค่อยถามให้ชัดเจน

โชคดีที่ในตอนนี้ ได้มีเสียงฝีเท้าดังจากห้องรับแขกเข้ามา ทั้ง สามคนนิ่งไปพร้อมกัน ไม่นานก็ได้ยินเสียงเซียวซูดังขึ้นมา

“เอ๊ะ ทำไมไฟห้องครัวถึงได้สว่างอยู่ล่ะเนี่ย?

เซียวซูลุกขึ้นมาหาน้ำดื่ม ในตอนที่กำลังจะไปที่ห้องครัว ก็เห็น ไฟห้องครัวกำลังสว่างอยู่ จึงเดินเข้าไปทางห้องครัว

ยังดีที่ในตอนนี้ เย่ไม่เป็นได้เอื้อมมือออกไปหิ้วร่างเสี่ยวหมี่โต้ วเข้ามาเหน็บเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง เมื่อเหน็บเข้าไป แล้วก็ได้เดินออกไปข้างนอกทันที เสียงร้องตะโกนของเสี่ยวหมี่โต้วดังออกมาจากอ้อมแขน “อ้ากก แด๊ดดี้นิสัยเสีย ปล่อยผมลง ไปนะ!”

เย่ไม่เป็นหลุบสายตาลง “อยากให้แดดดี้อุ้มกลับห้องไม่ใช่ หรือไง? แด๊ดดี้กำลังอุ้มหนูกลับห้องอยู่นี่ไง”

เสี่ยวหมี่โต้ว “แด๊ดดี้เลว คุณอุ้มที่ไหนกัน? หม่าม แด๊ดดี้รังแก ผม!”

หานมู่จื่อขมวดคิ้วสวยมองเย่ ไม่เซ็น

“เขายังเด็ก คุณอ่อนโยนกับเขาหน่อยสิ”

เย่ ไม่เซิน “ได้ครับ”

เขาปรับท่าเสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็ไม่ ได้เปิดโอกาสให้เสี่ยวหมี่โต้วได้เอ่ยฟ้องออกมาอีก ได้หอบหิ้ว เขาออกไปจากห้องครัวทันที

ได้ทักทายกับเชียว ที่กำลังเข้ามาในห้องครัวพอดี

เห็นเสี่ยวหมี่โต้วที่เหน็บอยู่ที่แขนของเยโม่เซ็น เซียวซู่นิ่งอึ้ง ไปสักพักนึง จากนั้นก็เอ่ยพูดออกมา “คุณชายเย่ เป็นอะไรกัน ครับ?”

“พวกเราหิวน้ำกันกลางดึก ตื่นขึ้นมาดื่มน้ำ พวกเขาดื่มกัน เสร็จแล้ว กำลังจะกลับห้อง แล้วนายล่ะเซียวซู่?””

ประมาณว่าเรื่องที่ทำกับเยโม่เซินในครัวเมื่อกี้นี้ได้ทำเอาเธอ กินปูนร้อนท้องขาดความมั่นใจไปโดยปริยาย จึงไม่รอให้เยโม่เซินเอ่ยออกมา หานมู่จื่อก็ได้ชิงตอบไปก่อนแล้ว

หลังจากที่ชิงตอบออกไปเสร็จ เธอยิ้มแล้วมองไปทางเยโม่เชิ นกับเสี่ยวหมี่โต้วเล็กน้อย

“เอาล่ะ อากาศค่อนข้างหนาว พวกคุณรีบกลับห้องไปนอน เถอะ ฉันเองก็เตรียมจะกลับห้องแล้วเหมือนกัน”

“อย่างนี้ เซียวซูเกาหัวตัวเองเบาๆ “ผมเองก็ตื่นขึ้นมาดื่ม น้ำเหมือนกันครับ”

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร คืนนี้รู้สึกคอแห้งหิวน้ำกว่าปกติ ไม่รู้ว่าจะเป็น เพราะเปิดฮีตเตอร์ในห้องสูงไปหรือเปล่า? หรือไม่ก็เป็นเพราะ หลังจากที่ได้เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางตะลอน ๆมาที่นี่ แล้ว ยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักแก้วกัน

รู้สึกว่าความคิดหลังค่อนข้างที่จะน่าเชื่ออยู่ เซียวซูคิด

“คุณอาเซียว คุณลุงก็มาดื่มน้ำเหมือนกันหรอครับ พวกเราเพิ่ง ดื่มเสร็จพอดีเลย~”

“บังเอิญจัง…”

หานมู่จื่อรีบเบียดตัวเดินออกไปทางห้องนอนทันที เย่ไม่เป็น เองก็ได้นิ้วพาเสี่ยวหมี่โต้วออกไปเหมือนกัน

เพียงไม่นาน ในที่แห่งนั้นก็เหลือแค่เซียวซู่เพียงคนเดียวทันที

เซียวซูยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัวที่สว่างไสวออกมาเพียงผู้ เดียว แสดงสีหน้าโง่งมออกมา ผ่านไปได้สักพักกว่าเขาจะก้มหน้าเดินเข้าไปด้านในห้องครัว คิดไปพลางว่าครอบครัวสามคน พ่อแม่ลูกของคุณชายเย่ช่างสามัคคีกันเสียจริง หิวน้ำก็ยังหิว พร้อมกัน

หลังจากที่หาน จื่อกลับห้องมา ในตอนที่เข้าประตูก็ได้เปิด ประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง ในตอนที่หันไปก็เห็นเข้ากับเงาดำที่ อยู่ตรงหน้า ทำเอาเธอตื่นตกใจขึ้นมา

“ดึกดื่นป่านนี้แล้ว เธอทำลับๆล่อๆอะไรกัน?

เสียงเสี่ยวเหยียนดังขึ้นมาจากทางด้านหน้า

ด้วยแสงจันทร์จางๆจากข้างนอกหน้าต่างหาน จื่อจึงเห็น เสี่ยวเหยียนยืนคลุมปลอกผ้านวมอยู่ตรงนั้น ด้วยท่าทางที่หนาว มาก

“ออกไปดื่มน้ำ”

เสี่ยวเหยียน “ฉันก็หิวน้ำเหมือนกัน”

หานมู่จื่อ “???”

นี่มันเรื่องอะไรกัน? พวกเธอพากันหิวน้ำพร้อมกันหมดเลย? หรือว่าฝีมือการทำอาหารของเสี่ยวเหยียนเกิดปัญหาขึ้นมา จริงๆ? ทุกคนก็เลยหิวน้ำขึ้นมาพร้อมกันหมดเลย?

“เออ ในครัวมีน้ำร้อนใช่มั้ย?”

“อืม”

หาน อพยักหน้าออกมา เสี่ยวเหยียนก็ห่มปลอกผ้านวมเดินผ่านร่างเธอออกไป จากนั้นก็เปิดประตูออกไป ดูเหมือนว่าเธอจะ ยังสะลึมสะลืออยู่ กว่าจะเปิดประตูออกไปได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ปิดประตูลงอีก

หานมู่จื่อก็มองเธอห่มปลอกผ้านวมเดินลับออกไปด้านนอก

เดิมทีเธออยากจะบอกเสี่ยวเหยียนว่าตอนนี้เซียวซูกำลังอยู่ที่ ห้องครัว แต่พอลองคิดดูแล้ว….ก็เหมือนกับว่าจะไม่ได้มีอะไรให้ ต้องเตือนเลย

เธอกับเซียวซูไม่ได้มีความแค้นเคืองอะไรกันสักหน่อย เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว หานมอก็ปิดประตูลง จากนั้นก็สอดตัว เข้าไปในผ้าห่มที่อุ่นสบาย

หลังจากที่นอนอยู่นาน ใจก็สงบนิ่งลงอย่างมาก ในหัวก็มีภาพ เย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วผุดขึ้นมา หวังว่าหลังจากนี้ทั้งสองพ่อ ลูกจะเข้ากันได้ดีต่อไปเรื่อยๆ ครั้งนี้หานคู่จื่อได้นอนหลับไป อย่างรวดเร็ว

อีกด้านนึงนั้น หลังจากที่เย่โม่เซินหิ้วร่างของเด็กน้อยกลับห้อง ไป ก็ได้วางเขาลงไปบนเตียง พร้อมเอ่ยเสียงเย็นออกไปว่า “นายจงใจใช่มั้ย?”

เสี่ยวหมี่โต้วเมื่อก้นแตะลงไปบนเตียง ก็รีบคลานเข้าไปใน ผ้าห่มทันที จากนั้นก็เบิกดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์มองไปยังเย่ไม่เป็น “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้พูดอะไรกัน?”

เย่ไม่เซ็นมองใบหน้าของคนตรงหน้าที่เหมือนกับเขาอย่างกับแกะ แต่ในตอนนี้กลับใช้สายตาและสีหน้าใสซื่อไร้เดียงสาอย่าง นั้นออกมา เมื่อเทียบกันแล้วเหมือนกับว่าเขาเป็นคนชั่วร้ายคน นึงไม่มีผิด

เขาหรี่ตาออกมา โน้มตัวเข้าไปหยิกแก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว

“ไม่ต้องมาทำเป็นแกล้งโง่ไปหน่อยเลย ความฉลาดของนาย ไม่ได้ตรงกับช่วงอายุนี้เลย”

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนพ่อลูกจะเพิ่งรู้จักกัน ระยะเวลาที่ได้อยู่ด้วย กันไม่นานนัก แต่เย่ไม่เซินมีหรือที่จะมองไม่ออกว่าเจ้าเด็กคนนี้ ไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป

ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมความคิดของเขาถึงได้เป็นผู้ใหญ่อย่าง นี้ แต่ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวกับสิ่งที่เคยพบเจอมา

ตัวเขา เมื่อก่อนนั้นได้ทำผิดต่อพวกเขาแม่ลูกหรอ?

ไม่อย่างนั้นเสี่ยวหมี่โต้วไม่มีทางจะทำอย่างนี้กับเขา ถึงแม้ว่า ปากเขาจะพูดออกมาว่าไม่ได้ไม่ชอบเขา สนิทสนมใกล้ชิดกับเขา แต่พอได้อยู่ด้วยกันแล้ว ก็จะมีความรู้สึกต่อต้านเล็กๆจำพวกนั้น แผ่ออกมาจากร่างของเขาอย่างชัดเจน เย่โม่เป็นสามารถรู้สึกถึง มันได้ลึกๆ

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาสบเข้ากับนัยน์ตาดำสนิทของเย่โม่เชิ นอยู่สักพักนึง

หลังจากที่ผ่านไปได้สักพักนึงแววตาที่ไร้เดียงสาของเขาก็ได้ หายไป จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “คุณทำไม่ดีกับหม่ามี
ถึงยังไงหม่ามีก็ไม่อยู่ เขาก็ไม่จําเป็นต้องแสดงออกไป แด๊ดดี้

ตรงหน้าเขาคนนี้ถึงแม้ว่าจะรู้สถานะที่แท้จริงของเขาแล้วมันยัง ไง? ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกมาหม่ามีก็เชื่อเขาทั้งนั้น ดังนั้นแล้ว เพียงแค่แด๊ดดี้อยากได้ใจหมา ก็ต้องเอาใจเขาก่อน เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว เยโม่เป็นก็ขมวดคิ้วออกมา “ฉันทำไม่

ดีกับเธอ? คือหมายถึง…เมื่อก่อน?”

เรื่องเมื่อก่อน เขาได้ลืมมันจนหมดแล้ว

“อือ!” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าออกมาแรงๆ มือเล็กได้ยกหมัด ขึ้นมา “เมื่อก่อนแด๊ดดี้นิสัยไม่ดีมากๆ หม่ามีต้องพบเจอกับ ความไม่เป็นธรรมมากมาย!!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ