บทที่ 873 สัญญาณของการแท้งบุตร

หลังจากที่หานมู่จื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วนั้น แล้วก็เหลือบมองไป ที่เย่ ไม่เซินที่ยังคงจมอยู่ในความฝัน เขายังคงนอนอยู่ท่าทาง เดิมไม่ขยับตัวไปไหน คิดๆดูแล้วน่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยา จึง ทําให้เขาจมอยู่ในความฝัน

แบบนี้ก็ดี ใช้โอกาสในช่วงเวลานี้เธอจึงรีบไปตรวจสอบที่โรง พยาบาล ตอนที่กลับมาถ้าเขาตื่นแล้ว งั้นเธอจะบอกเขาว่าเธอ ไปซื้อกับข้าวที่ซูเปอร์มาร์เก็ตมา

ถ้าหากว่าเขายังไม่ตื่น งั้นก็ดีแล้ว

หาน จื่อก้าวไปข้างหน้าเพื่อผ้าห่มให้เขาดีๆ และกระซิบเบา ๆ ว่า “ไม่นานฉันก็จะกลับมาแล้ว คุณต้องนอนอย่างเชื่อฟังนะ”

ขนตาของคนที่จมอยู่ในห้วงความฝันดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นใดๆ

ไม่นานหาน จื่อก็ออกไปข้างนอกแล้ว และตอนที่เธอกำลังลง จากตึกนั้นส่งอานก็ได้โทรมาหาเธอบอกว่าหล่อนเดินทางออก จากโรงแรมแล้ว

“เธอเรียกรถมาเลยแล้วกัน แล้วเจอกันที่โรงพยาบาล XX รู้ ใช่ไหม?”

สั่งอานเคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน สำหรับคำพูดของหล่อนหา นมู่จื่อไม่ได้เป็นกังวลใจใดๆเลย และพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้วค่ะน้าสั่ง ฉันจะเรียกรถเดี๋ยวนี้ค่ะ”

หานมู่จื่อเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น แต่ทว่าท้องน้อยของเธอกลับปวด เมื่อยขึ้นมา และเรื่องเมื่อคืนท่าให้ขาทั้งสองข้างของเธอเดินไม่ ค่อยสะดวก

ตอนที่ตื่นขึ้นมาครั้งแรกยังไม่ได้รู้สึกรุนแรงขนาดนี้เลย แต่ ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่ามันมี ผลกระทบต่อบาดแผล

หาน จื่อรู้สึกกลัวในใจ และทำได้เพียงเดินไปช้าๆและเรียก

รถไปพลาง

หลังจากที่รถแท็กซี่ส่งเธอไปถึงโรงพยาบาลแล้วนั้น หาน จื่อ เพิ่งจะลงจากรถสั่งอานก็เดินเข้ามาพยุงเธอแล้ว “เธอไม่เป็นไร ใช่ไหม?

หานมู่จื่อสายศีรษะ เพิ่งจะเดินไปข้างหน้าเพียงสองก้าวก็ เกือบจะล้มลงกับพื้น แต่โชคดีที่ตั้งอานเคลื่อนที่ว่องไวประคอง เธอไว้ได้

ฉากเมื่อสักครู่นี้ทำให้สั่งอานหัวใจเต้นแรงจนแทบจะบินออก มา ต้องรู้ว่าหาน จื่อเป็นถึงหญิงมีครรภ์ ถ้าหากว่าล้มลงจริงๆ ละก็ พอถึงตอนนั้นล้มออกมาเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีก็ตาม งั้น หล่อนที่เป็นถึงคุณน้าที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยจะต้องถูกตำหนิ แน่นอน

” ทำไมไม่ระวังหน่อยล่ะ? ”
น้าสั่งมองเธออย่างหมดหนทางหนึ่งครั้ง แววตามีความ แข็งกร้าวเล็กน้อย

หาน จื่อรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก เดิมที่เธอไม่อยากบอก น้าสังเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถึงอย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าอาย ระหว่างชายหญิงเล็กน้อย

แต่สถานการณ์ในตอนนี้จะไม่บอกให้หล่อนรู้ก็ไม่ได้

ตอนนี้ถูกหล่อนตำหนิขนาดนี้ หานมอก็ไม่กล้าที่จะตอกกลับ และทำได้แค่กระซิบว่า “ขอโทษนะคะน้าสั่ง เมื่อสักครู่ นี้ฉัน ใจลอยไปแล้ว ”

เมื่อเห็นเธอลดสายตาลงเพื่อขอโทษ น้าสั่ง ถึงจะรู้สึกได้ว่า เมื่อสักครู่นี้พูดเกินไปแล้ว กระแอมหนึ่งครั้งเพื่อเปลี่ยนลักษณะ ท่าทาง “ไม่เป็นไร น้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิเธอ เพียงแค่เมื่อสัก ครู่นี้เห็นเธอเกือบล้มลงไปเลยใจร้อนเท่านั้นเอง

หลังจากนั้นส่งอานก็พาผู่จื่อเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

ตอนที่เดินไป หาน จื่อ อดทนความเจ็บปวด ดังนั้นจึงเดินช้า ไปหน่อย สั่งอานก็สังเกตเห็นท่าทางการเดินแปลก ๆ ของเธอ ริมฝีปากขยับไปมา อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็กลั้นไว้

ช่างมันเถอะ อย่างไรก็ตามเรื่องราวได้ดำเนินการมาถึงขั้นนี้ แล้ว ตอนนี้เธอพูดอะไรออกไปอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว

รอผลการตรวจสอบออกมาแล้วค่อยว่ากัน

เพราะว่ามาถึงโรงพยาบาลเร็ว ดังนั้นตอนที่จับบัตรคิวเลยไม่ต้องต่อแถว ก็เข้าไปหาคุณหมอเพื่อตรวจสอบได้โดยตรง

ทุกขั้นตอนสั่งอานอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด หลังจากรอให้ผล การตรวจออกมาแล้วนั้น คุณหมอก็ขมวดคิ้วมองไปทางเธอแล้ว พูดว่า “รกในครรภ์ของคุณอายุยังไม่ถึงสามเดือนเลยสินะ ทำไมคุณถึงไม่ระมัดระวังขนาดนี้?

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของเธอด้วยความลำบากใจ สั่งอา นที่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็ออกเสียงพูดแทนเธออย่างเบาๆ “ครั้งนี้เป็น สถานการณ์พิเศษ

“จะมีสถานการณ์พิเศษอะไรที่สามารถทำจนถึงขั้นนี้ได้ สมมุติ ว่าอดไม่ได้ก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้? นี่ถึงขั้นมีสัญญาณของการแท้ง บุตรแล้วนะ”

เมื่อได้ยิน หานมอก็หน้าซีดไปทั้งแถบ แทบจะยืนไม่ไหว โชคดีที่ตั้งอานยื่นมือออกมาพยุงตัวเธอไว้ทัน มิฉะนั้นเธอจะต้อง หงายหลังไปอย่างแน่นอน

หลังจากได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดเมื่อสักครู่นี้ สั่งอานก็อดไม่ ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น “คุณหมอสถานการณ์ที่คุณพูดจะไม่เกิดขึ้น อีกอย่างแน่นอน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ นี่ถ้าไม่ได้ รู้สึกว่าผิดปกติไปถึงได้มาโรงพยาบาลหรอกเหรอ?”

คุณหมอสายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นว่าหาน จื่อไม่ได้ พูดอะไรมาโดยตลอด หลังจากที่ได้ยินว่ามีสัญญาณของการ แท้งบุตรแล้วนั้นสีหน้าก็ซีดขึ้นมาอีกครั้ง ก็เลยรู้สึกสงสารเธอ เล็กน้อย และทำได้เพียงแค่พูดว่า “แค่มีสัญญาณของการแท้งบุตรเท่านั้นเอง แต่ก็ยังไม่ถึงกับแท้งบุตร ดูแลตัวเองให้ดีสัก หน่อย คงน่าจะคลอดออกมาได้อย่างราบรื่น เพียงแต่ว่า…”

สายตาของเธอหยุดลงบนร่างกายของหาน จื่อ และกล่าวต่อ ไปว่า “เรื่องทุกอย่างต้องระวังไว้ก่อนห้ามได้รับการตกใจ เหมือนเช่นกันกับสถานการณ์เช่นนี้ ห้ามเกิดขึ้นอีกแล้ว”

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็พูดต่ออีกว่า “นอนโรงพยาบาลเพื่อพัก ฟื้นสักหน่อยแล้วกัน”

นอนโรงพยาบาล?

หาน จื่อสายศีรษะโดยทันที “ไม่ได้ ฉันไม่สามารถนอนที่โรง พยาบาลได้” เมื่อได้ยิน คุณหมอก็หรี่ตามองเธอ และส่งอานก็พูดทันทีว่า “คือแบบนี้นะคะ สถานการณ์ในครอบครัวของเราค่อนข้างซับ

ซ้อน ดังนั้นตอนนี้จึงไม่สามารถนอนที่โรงพยาบาลได้ชั่วคราว

คุณหมอลองดูสิว่า ยังมีทางเลือกอื่นอีกไหม? ”

11 11

ผู้ป่วยไม่ให้ความร่วมมือ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณหมอก็ทำได้ เพียงคิดหาวิธีอื่น สุดท้ายก็พูดได้เพียงว่า “งั้นก็รักษาตัวให้ดี อย่าให้กระทบกระเทือนรกในครรภ์แล้วกัน จากนั้นก็กลับไป นอนพักผ่อนบนเตียงเยอะๆ มาตรวจสอบตามเวลาที่นัด มี สถานการณ์อื่นๆ ให้รีบมาโรงพยาบาลโดยทันที

วิธีการรักษาเช่นนี้ หาน จื่อรับได้ และเธอก็พยักหน้า
ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

ตอนที่ออกมาจากโรงพยาบาล ก็ค่าแล้ว

หานผู่จื่อ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูหนึ่งครั้ง และพบว่ามี สายที่ไม่ได้รับหลายสายของเย่ ไม่เซ็น

ดูท่าเขาน่าจะตื่นแล้ว

* เขาโทรหาเธอแล้วเหรอ?” สั่งอานเหลือบมองหน้าจอ โทรศัพท์ของเธอหนึ่งครั้ง แล้วถาม

หานผู่จื่อ พยักหน้า: “ใช่”

“ถ้าอย่างนั้นเธอคิดออกหรือยังว่าจะบอกเขาอย่างไร?”

หาน จื่อครุ่นคิด และไม่ได้ตอบคำถามของสั่งอานโดยตรง ส งอานก็เม้มริมฝีปาก “ให้ฉันกลับไปกับเธอไหม? ฉันสามารถ อธิบายให้เธอได้”

“ไม่ต้องแล้วค่ะคุณน้า ตั้งแต่เช้าลำบากคุณให้พามาโรง พยาบาลก็รู้สึกผิดมากแล้วค่ะ เมื่อวานนี้คุณยุ่งอยู่กับงานมาทั้ง

วัน วันนี้รับกลับไปพักผ่อนกันเถอะค่ะ”

พักผ่อน?

ส่งอานเลิกคิ้ว และเอ่ยยิ้ม “เธอยังมีกะจิตกะใจอยู่อีกเหรอ เมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอคิดว่าในฐานะที่ฉันเป็นคุณน้าคน หนึ่งจะนั่งนิ่งๆเฉยๆได้งั้นเหรอ? ฉันก็นึกว่าทางนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ ใครจะไปรู้ล่ะว่า…”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ การแสดงออกระหว่างคิ้วและดวงตาของสั่งอา นก็เย็นชาเป็นอย่างมาก

หาน จื่อยังอยากจะพูดอะไรต่ออีก ก็มีสายเรียกเข้ามาใน โทรศัพท์มือถืออีกครั้ง สั่งอ่านยิ้มเล็กน้อย เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉัน จริงๆ แล้วฉันค่อนข้างคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ ถึงอย่างไร ก็ตามฉันเคยอาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี ในเมื่อไม่เป็นกำลังตาม หาเธอ เธอก็รีบกลับไปเร็วๆเถอะ ระวังหน่อยก็แล้วกัน ห้าม กระทบกระเทือนเด็กอีกแล้วนะ ”

เมื่อได้ยิน หานมอก็พยักหน้าอย่างหน้าแดง

“ขอบคุณค่ะ น้าสั่ง ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

“ต่อจากนี้ไปเรียกฉันว่าน้าเถอะ และเธอก็ไม่ต้องสุภาพกับฉัน ขนาดนี้แล้ว ไม่เร็วก็ช้าถึงอย่างไรพวกเราก็ต้องกลายเป็น ครอบครัวเดียวกัน” ตั้งอานพูดไปพลางแถมยังยื่นมือออกมาและ ลูบไปที่ศีรษะเธอ “รีบไปเถอะ”

หลังจากที่หาน จื่อบอกลาส่งอานเสร็จแล้วนั้น ก็เรียกรถหนึ่ง คันกลับไป

หลังจากที่เธอขึ้นรถแล้วถึงจะรับสายของเย่ ไม่เซ็น

“ฮัลโหล?”

อีกด้านหนึ่งเงียบอยู่สองสามวินาที จากนั้นก็มีเสียงแหบ

แทรกเข้ามา
“อยู่ไหน? ”

หาน จื่อมองออกไปข้างนอกหนึ่งครั้ง ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกำลังจะกลับแล้ว”

แทบจะขึ้นไม่ถึงว่าเธอจะไปซูเปอร์มาร์เก็ต อีกด้านหนึ่งก็ เงียบไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็กำชับเธอไปว่า “กลับมาเร็วๆ หรือไม่ก็ส่งตำแหน่งที่อยู่มาให้ผม ผมจะไปรับคุณ”

“ไม่ต้อง ไม่นานฉันก็กลับไปแล้ว คุณรอฉันก็พอแล้ว” หลังจากวางสายเสร็จ เยโม่เป็นก็มองไปที่โทรศัพท์มือถือ ด้วยความงุนงง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ