บทที่1179 ชายผู้ที่อยู่ในห้วงความรัก

จากนั้นเธอก็หันหลังวิ่งเข้าไปในห้องครัว

หานชิงกับหลินสวี่เจิ้งพูดคุยกันเสร็จ หันกลับมาก็พบว่าสาว น้อยได้วิ่งเข้าไปในครัวแล้ว เหลือเพียงหลัวหุ้ยเหมียแค่คนเดียว

เขาชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมานั่งอีกครั้ง หลังจากบอก ลาหลัวหุยเหม่ยไปก็เดินออกไปพร้อมกับหลินสวี่เจิ้ง

เสี่ยวเหยียนอยู่ในห้องครัวไม่รู้ว่านานแค่ไหน หลัวหุยเหม่ย เข้ามา

“แม่ พวกเขาไปแล้วหรอ?”

“ไปแล้ว อยากรู้ขนาดนั้นทำไมไม่อยู่ด้านนอกเอง?”

เสี่ยวเหยียนไม่ได้ตอบ ในใจก็คิดว่าตอนกลางวันเพิ่งเจอหาน ชิงไป ถ้าติดกันเกินไปแล้วอีกฝ่ายเกิดเบื่อขึ้นมาเธอจะทำยังไง?

และหลังจากที่มีความรัก เธอก็ดูแลงานที่ร้านได้น้อยลง อย่าง นี้มันไม่ไหวเลย เธอจะต้องจัดสรรเวลาให้ดี

ในช่วงปลายเดือน เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เริ่มนับเวลา ถอยหลังจากวันที่หาน จื่อต้องคลอดลูก เหลือเวลาเพียงแค่สอง วันเท่านั้น

ช่วงเวลานี้เย่ ไม่เซินก็คอยเฝ้าเธอไม่ปล่อยกว่าเดิม แทบจะดูแลกันทุกฝีก้าว ไม่คลาดสายตาแม้แต่ก้าวเดียว ตามการพูด ของเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว เขาคิดว่าแอ๊ดดี้บ้าไปแล้ว วันทั้งวันเฝ้า หม่ามีอยู่เหมือนอย่างกับคนบ้า อะไรก็ต้องยุ่งไปเสียทุกอย่าง

QAQแง ผู้ชายที่กำลังมีความรัก

เนื่องจากจวนใกล้จะคลอดแล้ว ดังนั้นแล้วในตอนที่เสี่ยวเหยี ยนได้รับการเรียกหาจากหาหมอให้ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ เย่ ไม่เชิ นก็ยังคอยเฝ้าดูอยู่ข้างๆ ทำให้เสี่ยวเหยียนไม่ว่าจะยังไงก็คิดว่า มันไม่เป็นไปอย่างธรรมชาติเอามากๆเลย อยากหาเวลาพูด กระซิบกระซาบกับหานคู่จื่อก็ไม่มีโอกาสเลย

ทําได้เพียงกดเสียงตัวเองให้เบาลง บ่นกับหาน จื่อไปเบาๆ

“ทำไมคุณชายเยถึงยังไม่ไป เขาจ้องอยู่อย่างนี้ ฉันทำตัวไม่ ถูกแล้ว”

ถึงแม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะรู้ว่าความสนใจของเยโมเป็นอยู่เพียง แค่ที่ตัวของหานมู่จื่อ แต่เธอก็อยู่ที่นี่ด้วย เยโม่เป็นอยู่ในห้องนี้ เธอก็รู้สึกว่าความกดอากาศต่ำลงมากเลย

หาน จื่อกำลังฉีกกลีบส้มเข้าปากกิน ได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะ มองเย่โม่เซินไปแวบนึง พบว่าเขากำลังนั่งกอดอกอยู่ตรงหน้า จ้องมาทางนี้ไปอย่างไม่กะพริบตา

“เอ๊” หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจออกมา หันไปหา เสี่ยวเหยียน “บอกตามตรง ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่ แล้ว ไม่รู้ว่าคลอดแล้วจะดีขึ้นอีกสักหน่อยหรือเปล่า จ้องฉันเสีย เหมือนอย่างกับนักโทษไม่มีผิด
เสี่ยวเหยียน ฟังดูแล้วก็ค่อนข้างจะน่ากลัวอยู่นะ

พูดจบทันใดนั้นเองเสี่ยวเหยียนนึกถึงอนาคตของตัวเองกับ หานซึ่งขึ้นมา ถ้าในอนาคตเธอก็ท้องขึ้นมาเหมือนกัน หานซึ่งจะ เฝ้ามองเธอเหมือนกับที่คุณชายเย่เฝ้ามองภรรยาของเขาอย่างนี้ หรือเปล่า?

ดูเหมือนว่า….มันก็ไม่ได้แย่นะเนี่ย

คิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว ทันใดนั้นเองเสี่ยวเหยียนก็สามารถ เข้าใจถึงวิธีที่เยโม่เป็นกำลังทำอยู่ คาดว่าคนมีความสามารถ มากมายคนนั้นเวลาชอบอะไรจนถลำลึกเข้ามากๆแล้วก็คงเป็น อย่างนี้ล่ะมั้ง?

“ความจริงแล้วคุณชายเยก็คงเป็นห่วงเธอมากไป

สำหรับวิธีที่เย่ไม่เป็นทำหาน จื่อกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันน่า รำคาญ เพียงแค่รู้สึกว่าเย่ไม่เป็นทำอย่างนี้จะทำตัวเองเหนื่อย เอา ถึงยังไง ในตอนที่เธอยังพักผ่อนอยู่นั้น เขาก็ยังคอยเฝ้าอยู่ ตอนเธอตื่นเขาก็ยังไม่พักเลย

นี่หลังจากที่คลอดแล้วจะทนรับไหวหรือเปล่า?

“คำพูดพวกนี้ที่ฉันพูดออกมาด้วยความจริงใจทั้งนั้น แต่ฉันก็ ขลาด ฉันไม่ค่อยอยากจะอยู่ที่เดียวกับเขาเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้น แล้ว…ฉันขอตัวกลับก่อน?” เสี่ยวเหยียนแสดงความไม่พอใจ ออกมากับหาน จื่อเบาๆ

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว สายตาของหาน จื่อเหลือบมองเธอไปเงียบๆ

“นานๆ ที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนฉันสักที นี่เพิ่งจะนานเท่าไหร่เอง เธอก็จะไปแล้ว? หรือว่าไม่ใช่เพื่อนสนิทกันแล้ว?”

เสี่ยวเหยียน “… เธอเองก็คิด แต่บรรยากาศแบบนี้มันน่ากลัวเกินไป “เอาอย่างนี้มั้ยเธอก็เรียกพี่ชายฉันมาด้วยสิ เสี่ยวเหยียน “???”

เสี่ยวเหยียนรู้ว่าเรื่องที่เธอคบกับหานชิงปิดบังเธอไม่ได้ ถึง แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอก แต่ถึงยัง ไงที่ร้านก็มีคนที่เก็บความลับไม่อยู่อยู่ด้วยคนนึง นั่นก็คือเสียว หมี่โต้วนั่นเอง

กับหม่ามีของเขา เสี่ยวหมี่โต้วเก็บความลับอยู่ที่ไหน?

เสี่ยวเหยียนพ่ายแพ้ขึ้นมา “เขาก็คงกำลังยุ่งมากเลยนะ?” หานมู่จื่อ โบกมือแสดงความคิดเห็น “หรือว่าแฟนจะไม่สำคัญ กว่างาน?”

เสี่ยวเหยียน ” ”

“ส่งไปเถอะ ให้เขามาพาเย่ ไม่เป็นออกไปซะ ฉันเองก็ถูกจ้อง เสียจนรู้สึกกลัวอยู่พอดี

หาน จื่อพูดออกมาอย่างนี้ด้วย เสี่ยวเหยียนจำต้องหยิบ โทรศัพท์ส่งข้อความไปหาหานชิง
หลังจากที่ส่งข้อความไปแล้ว ก็ไม่ได้รับการตอบกลับมาอยู่สัก

พัก เสี่ยวเหยียนคิดคำนวณอยู่เล็กน้อย ในตอนนี้ทานซึ่งก็คง

เคลียร์งานอยู่ที่บริษัท จะให้ตอบแซทเธอก็คงยาก “เขาคงยุ่งมาก จะตอบกลับมาหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันก็ส่ง

ไปแล้วนะ”

คำพูดเพิ่งจะหลุดออกไป เสียงมือถือก็ดังขึ้นมา

พอเสี่ยวเหยียนอ่านข้อความในวีแชท นึกไม่ถึงว่าหานซึ่งจะ ตอบเธอกลับมา

สิ่งที่เธอถามออกไปก็คือตอนนี้คุณว่างหรือเปล่า? หานซึ่งก็ ถามเธอออกมาตรงๆว่าเธอมีอะไร?

ในตอนที่เสี่ยวเหยียนอ่านข้อความ หานมอก็เข้ามาหา เห็น

คำถามนี้ก็เร่งเสี่ยวเหยียนทันที

“รีบให้เขามาสิ”

เสี่ยวเหยียน “ฉันรู้สึกว่ามันคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกมั้ง ช่างมันไปเถอะดีมั้ย?”

“เธอจะกลัวขนาดนี้ไปทำไม? เขาเป็นแฟนเธอนะ ไม่ใช่ศัตรู ของเธอสักหน่อย และเธอเพียงแค่พูดคำเดียว จะยอมหรือเปล่าก็ เรื่องของเขา”

คาดว่าเป็นเพราะถูกหานคู่จื่อโน้มน้าว เสี่ยวเหยียนก็ได้เริ่ม พูดเรื่องที่อยากให้เขามาไปกับหานชิงไปจริงๆ แต่เธอก็พูดออก ไปค่อนข้างที่จะอ้อมค้อม
“เอ่อ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่กับจื่อ คุณจะมาด้วยหรือเปล่า? พูดจบ ก็ยังกลัวหานซึ่งจะคิดว่าอารมณ์ในคำพูดของตัวเองมัน ค่อนข้างจะดูเกินไปหน่อย ก็รีบเลือกหาสติกเกอร์น่ารักๆส่งไป หานคู่จื่อที่อยู่ข้างๆก็อยู่เป็นพยานที่อยู่ในเหตุการณ์ระหว่าง นั้นทั้งหมด กะพริบตาปริบๆออกมา

“ปกติพวกเธอคุยกันอย่างนี้

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าออกมา “ใช่ มีปัญหาหรอ?” หาหมอยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่มีปัญหาอะไรหรอก รอให้เขา

มา”

เธอมีความสุขก็พอ การคบกันอย่างนี้มันก็ไม่เลวเลยเหมือน

“เอ่อ ตอนนี้เขากำลังทำงานอยู่ ก็คงไม่มีทางมาได้หรอก” เพิ่งจะพูดจบ หานซิงก็ตอบข้อความมา

‘รอฉัน’

เสี่ยวเหยียนนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะตอบรับกลับมาจริงๆ หัวใจ จึงเต้นแรงขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใส่ในกระเป๋า

“ฉันก็บอกแล้วว่าเขาจะมาน่ะ?” หาน จื่อขยิบตาให้เธอ พร้อมส่งยิ้มออกมา

“จะต้องได้ข่าวว่าฉันอยู่กับเธอที่นี่แน่ๆ เพราะถึงยังไงเธอก็ เป็นน้องของเขา เขาจะต้องมาอยู่แล้ว”
“ใช่หรอ?” หาน จื่อเลิกคิ้วออกมา แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ

เพียงไม่นาน หานซึ่งก็มาถึง ในตอนที่มาหาคนก็ได้พบว่าภาย ในห้องเยโมเงินเองก็อยู่ด้วย การเผชิญหน้ากับพี่เขยของตัวเอง ท่าทีของเย่ ไม่เป็นถึงแม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมกันนัก แต่ก็ไม่ได้ เฉยชาต่อกัน

ผู้ชายทั้งสองคนต่างพยักหน้าให้กัน เพื่อเป็นการทักทาย

จากนั้นหานซึ่งก็ได้เดินเข้ามาทางเสี่ยวเหยียน หลังจากที่ได้ ถามอาการโดยรวมของหานจื่อไปสักหน่อยแล้ว ก็ได้หันไปทาง เสี่ยวเหยียน

“เรียกฉันมา มีเรื่องอะไร?”

เสี่ยวเหยียนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที พูดอ้อมแอ้มออกไป ไม่ ไม่มีอะไร…ก็แค่…”

“พี่คะ” หานมู่จื่อเอ่ยขัดพวกเขาทั้งสองคนออกมา “ไม่มีอะไร แล้วเรียกให้พี่มาไม่ได้เลยหรอ? พี่อย่าเอาแต่ทำงานไปเลย อยู่ กับแฟนให้มากหน่อยสิ”

เสี่ยวเหยียน “…”

เธอแอบดึงเสื้อของหาน จื่อเบาๆ แต่หานซึ่งก็ไม่ได้ตอบอะไร หลังจากที่มองหาน จื่อไปแวบนึงแล้ว เหมือนกับว่าจะยอมรับใน คำพูดนี้อยู่เป็นนัย จากนั้นก็พยักหน้าออกมา “ได้”

ผ่านไปหลายนาที
เสี่ยวเหยียนกับหาน จื่อมองทั้งสองคนนั้นที่กำลังนั่งเคียงกัน อยู่ด้วยสีหน้าเฉยชา ผู้ชายที่มีออร่าของความเย็นชาเหมือนกัน ทั้งสองคนมองหน้ากันอยู่สักพักใหญ่ๆ ได้ยินหาน จื่อถอน หายใจออกมา

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ก็คงไม่เรียกให้เขามาหรอก”

เดิมทีสิ่งที่หานมู่จื่อคิดนั้นก็คือหลังจากที่หานซึ่งมาก็สามารถ พาเย่โม่เซินกลับไป แล้วหลังจากนั้นเธอก็จะได้เม้าท์มอยกับ เพื่อนสาวของเธอ แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะมานั่งอยู่ด้วยกันกับเย่ ไม่ เป็นอย่างนี้ นี่ก็คือที่เขาเรียกกันว่าอยู่เป็นเพื่อนแฟนหรือเปล่า?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ