บทที่ 1032 ความฝันนั้นจะตรงกันข้าม

สุดท้ายเธอได้นอนหลับไปยังไง หาน จื่อนึกไม่ออกเลย ตอนนี้ดูเหมือนว่า น่าจะเป็นเพราะว่า เย่ ไม่เซ็นเห็นว่าเธอนอน หลับแล้ว ดังนั้นจึงอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอน

ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เย่ ไม่เป็นไปไหนแล้วนะ?

เพราะว่าฝันถึงความฝันเหล่านั้น หาน จื่อจึงอยากจะเจอเย่ไม่ เซิน ในตอนนี้มากเป็นพิเศษ อยากจะกอดเขา

ดังนั้นหานมู่จื่อจึงสวมแค่เสื้อคลุมบางๆ จากนั้นก็เปิดประตู ห้องนอน

คนรับใช้คอยเฝ้าไว้ตลอดเวลา เพราะว่าตอนนี้หานคู่จื่อกำลัง ตั้งครรภ์ บวกกับวันนี้เป็นสถานการณ์พิเศษ เย่ โม่เซินรับสั่งให้ เธอเฝ้าอยู่ที่นี่ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังบอกว่าถ้าหา นมู่จื่อตื่นแล้ว ให้จึงไปแจ้ง

ดังนั้นเมื่อเห็นหาน จื่อเปิดประตูออก คนรับใช้ก็วางโทรศัพท์ แล้วยืนขึ้นทันที

“คุณนายน้อย คุณตื่นแล้วหรือ ฉันไปบอกคุณชายเย หานมู่จื่อเรียกเธอไว้ “ไม่ต้องบอกเขาแล้ว ฉันไปหาเขาเอง ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?

ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว หานซื่อตื่นขึ้นมา ก็จะไปหาเขาโดยตรง คนรับใช้ก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เลยตอบอย่าง เคารพ “คุณชายเยอยู่ในห้องทำงาน เมื่อผู้ช่วยเขียวมาหา

เขียวมาหา?

หาน จื่อชะงักไปชั่วคราว หรือว่ามีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องหา

รือกัน?

ถ้าอย่างนั้นเธอไปหาเยโม่เป็นตอนนี้ อาจจะไม่ค่อยสะดวก แต่ไม่คิดว่าเวลานี้ คนรับใช้พูดขึ้นกะทันหัน พูดอย่างมี กาลเทศะ “คุณนายน้อย คุณไม่ต้องกังวล ไม่นานนี้ฉันเห็นเซียวซู ออกจากห้องทำงาน ไปเดินเล่นรอบๆแล้ว ตอนนี้ในห้องทำงาน น่าจะมีคุณชายเย่เพียงคนเดียว”

หานมู่จื่อประหลาดใจ หลังจากดึงสติกลับมาได้ ก็พยักหน้า เบาๆ

“ขอบคุณนะ”

คนรับใช้ยิ้มอ่อนๆ

หลังจากนั้น หานมู่จื่อก็เดินไปทางห้องทำงาน ตอนนี้เธอถือว่าค่อนข้างคุ้นเคยกับโครงสร้างของสถานที่แห่ง

นี้ เมื่อนึกถึงเมื่อก่อน ตอนที่เธอเพิ่งเข้าอาศัยใหม่ ยังหลงทาง เป็นประจำ เดินจากทางนี้ ก็ไม่รู้ว่าทางนั้นคือที่ไหนแล้ว

ต่อมาเย่ไม่เป็นประสบอุบัติเหตุบนเครื่องบิน เธออาศัยอยู่ที่นี่ คนเดียวเป็นเวลานาน ตอนนั้นมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น
เพราะอารมณ์และสภาพจิตใจของเธอไม่ดีนัก จึงให้คนรับใช้ อย่างมารบกวนง่ายๆ ดังนั้นต่อให้หลงทาง ก็ไม่ได้คนนำทางเธอ ต้องหาทางออกมาด้วยตัวเอง

ด้วยเช่นนี้ เมื่อเดินเป็นเวลานาน หาน จื่อก็คุ้นเคยกับสถานที่ แห่งนี้โดยปริยาย

ไม่ช้า หานมู่จื่อก็มาถึงห้องทำงาน

ประตูของห้องทํางานปิดสนิท หานมู่จื่อก็ไม่รู้สึกว่ามีความผิด ปกติอะไร ยื่นมือไปเคาะประตู

ก๊อกๆๆ—

เยโม่เป็นกำลังดูถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ เสียงเคาะประตู อย่างกะทันหัน ดึงสติของเขา กลับมาสู่ความเป็นจริง เย่ ไม่เซ็น ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ กลิ่นอายรอบตัว ก็กลายเป็นอันตราย

ถูกขัดจังหวะกะทันหัน อารมณ์ของเขาไม่ดีมาก และยังเป็น เวลาแบบนี้ด้วย

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากไว้ไม่ได้ตอบกลับ

ในเวลาเดียวกัน หานมู่จื่อที่ยืนอยู่นอกประตู ก็รู้สึกสงสัยเล็ก น้อย ทำไมหลังจากเคาะประตูแล้ว ยังไม่มีการตอบรับ หรือว่า ออกไปแล้ว?

เมื่อนึกถึงอย่างนี้ หานมอก็ยื่นมือไปลองเคาะอีกครั้ง ท่าทาง ในครั้งนี้ เปลี่ยนเป็นระมัดระวังเล็กน้อย
“ใคร?”

ในที่สุด เสียงที่เย็นยะเยือกดังมาจากในประตู น้ำเสียงหนาว เย็นจนไม่มีอุณหภูมิใดๆ ฟังจนหานคู่จื่อที่อยู่นอกประตู ตกตะลึง เล็กน้อย

เกิดอะไรขึ้น?

น้ำเสียงฟังดูแล้ว เหมือนจะแปลกเล็กน้อย

แต่หานมู่จื่อยังคงตอบด้วยเสียงอ่อนโยน “ฉันเอง”

เสียงที่นุ่มนวลของผู้หญิง ดังเข้ามาจากประตู หัวใจของเยโม่ เซินสะดุ้ง เอกสารที่จับไว้ ก็เพิ่งน้ำหนักขึ้นเล็กน้อย

เธอตื่นแล้ว?

เย่โม่เซินเหลือบมองดูเวลา พบว่าแค่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ทำไมถึงตื่นเร็วขนาดนี้? ที่ผ่านมาเธอนอนหลับ ไม่ถึงหลาย ชั่วโมง จะไม่ตื่นเลย

“ฉันเข้ามาได้ไหม?”

เสียงของหานมู่จื่อดังขึ้นอีกครั้ง

เย่โม่เซินดึงสติกลับมา รีบปิดเอกสารเก็บไว้ในลิ้นชัก เดิมที เขาคิดไว้ว่า หลังจากที่เก็บข้าวของเสร็จ และค่อยลุกขึ้นไปเปิด ประตูให้หานมู่จื่อ แต่หานจื่อคงรอจนร้อนใจแล้ว หลังจากถาม เสร็จ ก็เปิดประตูโดยตรง แล้วยืนมองเขาที่หน้าประตู

เห็นฉากที่เขาเก็บของพอดี
ทานมู่จื่อมองเขาอย่างสงสัย

เย่โม่เซินนั่งอยู่ที่เดิม ความโกรธที่ถูกขัดจังหวะ แล้วทะยาน ไปทั่วร่างกายในก่อนหน้านี้ ในขณะนี้จางหายไปอย่างหมดจด ความโหดเหี้ยมเหล่านั้น ถูกเขาเก็บซ่อนไว้ใต้ดวงตา ในขณะนี้ที่ หมุนรอบตัวเขา มีกลิ่นอายที่สะอาดและอบอุ่นเท่านั้น

“ตื่นแล้วหรือ?”

หานมู่จื่อเดินไปตรงหน้าเขา ด้วยสีหน้าสงสัย แววตาที่ใส บริสุทธิ์จ้องมองเขาไม่ละสายตา

เธอเพิ่งตื่นขึ้นมา ดวงตาที่สวยงามยังคงมีความคลุมเครือ มองเขาในขณะนี้ ทำให้เขาหวั่นไหว

“ทำไมไม่นอนเพิ่มอีกหน่อย?” เขาถามด้วยเสียงอ่อนโยน

แต่ในวินาทีต่อมา ก็เห็นเธอสวมเพียงเสื้อคลุมบางๆเท่านั้น แวว

ตาก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็ขมวดคิ้ว “ทำไมใส่น้อยจัง?”

ในน้ำเสียงมีการตำหนิและเคร่งขรึมเล็กน้อย

หานมู่จื่อจ้องมองเขาครู่หนึ่ง หลังจากที่เขาพูดจบ ก็ก้าวไป ข้างหน้าคล้องคอของเขากะทันหัน นั่งบนตักเขาโดยไม่มีการ เตือนล่วงหน้า ฝั่งหน้าไว้ในอ้อมกอดของเขา

“ฉันฝันร้ายแล้ว”

เธอซบอกของเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมองเล็กน้อย เย่โม่เซ็นชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เป็นเพราะคำพูดของเธอใจอ่อนไปหมด

ผู้หญิงของเขา เพราะเธอฝันร้าย หลังจากที่ตื่นขึ้นมา ก็มาหา เขา นั่งออดอ้อน ในอ้อมกอดของเขา นี่คือแสดงให้เห็นถึงการ พึ่งพาเขาทั้งทางร่างกายและจิตใจ

เดิมที่ยังอยากจะตำหนิว่าเธอสวมน้อยไป แต่ตอนนี้ พูดคำ

รุนแรงไม่ได้แม้แต่ค่าเดียวเลย

เย่โม่เซินกอดเธอไว้ด้วยมือใหญ่ เสียงเบาลงเล็กน้อย

“ฝันร้ายอะไร? อย่ากลัว ความฝันจะตรงกันข้ามทั้งหมด

หานมู่จื่อเสียงกลุ้ม “จริงเหรอ? ทำไมฉันได้ยินมาว่า ความฝัน บางอย่าง เป็นคําเตือน?”

“ใครบอกคุณ? สิ่งเหล่านั้นล้วนไม่มีมูล ความฝันก็คือความ

ฝัน ไม่สามารถกลายเป็นความจริงได้

หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าประโยคนี้สมเหตุสมผล

ความฝันก็คือความฝัน จะกลายเป็นความจริงได้อย่างไร

เธอเองก็รู้ความจริงนี้ แต่ความฝันก็ทำให้คนเหมือนตกอยู่ใน สถานการณ์ เมื่อกี้เธอเพิ่งตื่นจากความฝัน ใจยังมีความหวาด กลัว คิดแค่อยากจะมาเจอเขาเร็วๆ

ตอนนี้ซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าทั้งหัวใจได้ สงบลงทันที

เธอไม่เกรงใจ ซบ ในอ้อมกอดของเขาอย่างสบายใจ และมือใหญ่ของใครบางคน ก็กำลังเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอ เบาๆ พูดอะไรบางอย่างกับเธออย่างนุ่มนวล

แต่หานมู่จื่อก็ค่อยๆ สังเกตถึงความผิดปกติ

เมื่อกี้เธอสนใจแต่ตัวเองเท่านั้น ดังนั้นจึงสังเกตไม่เห็นความ แปลกประหลาดของเย่ ไม่เซ็น ตอนนี้หลังจากที่เงียบสงบลง เธอ ถึงสังเกตว่า อัตราการเต้นของหัวใจของอีกฝ่ายนั้นระรัวมาก และไม่เสถียรเลย

หลังจากที่พบความแปลกประหลาดนี้ หานมอก็แอบสังเกต

อย่างละเอียด พบว่าตอนที่เย่ไม่เป็นพูด แม้ว่าน้ำเสียงจะ พยายามอ่อนโยนมาก ฟัง ในตอนแรกก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ถ้า ตั้งใจฟัง ก็จะฟังออกว่า ลมหายใจของเย่ โม่เซ็นไม่เสถียร เวลา พูดจะหอบด้วย

หานคู่จื่อก็นึกถึงตอนที่เคาะประตูครั้งแรก อย่างอธิบายไม่ได้ เธอไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ

ตอนที่เคาะประตูในครั้งที่สอง ได้ยินคำถามที่เย็นชา

ดังนั้นหลังจากที่เขาไม่ได้ตอบกลับตัวเองเป็นเวลาเนิ่นนาน หานคู่จื่อถึงถามอย่างกังวลว่าเธอสามารถเข้ามาได้ไหม จากนั้น ก็ไม่ได้รอนาน จึงเปิดประตูเข้ามาโดยตรง

เธอกังวลเล็กน้อยว่า เย่โม่เป็นอาจจะเกิดเรื่องขึ้น

เพราะว่าวันนี้พวกเธอไปที่บ้านเก่า ความแปลกประหลาดของ เขาในเวลานั้น ทำให้เธอกังวลมาก
ในเวลาที่เธอเข้ามา ได้เห็นเขาเก็บข้าวของพอดี หาน จื่อไม่ ได้ใส่ใจ แค่มองว่าของเหล่านั้นเป็นเรื่องงาน

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า……..อาจจะไม่ได้ง่ายอย่างนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ