บทที่1051 หนีเตลิด

เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ว่าลมหายใจและการเต้นของหัวใจได้หยุดลง สมองถูกแช่แข็งเปลี่ยนเป็นขาวโพลน เธอนั่งตะลึงอยู่กับที่พลาง มองหานซิงที่เดินเข้าห้องอาหารมาโดยมีบริกรทาง

ไม่เจอกันมานานแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต่างไปจากเดิม รูป ร่างสง่าผ่าเผย ใบหน้าหล่อเหลาอันแสนเย็นชา เนคไทที่ได้รับ การดูแลอย่างพิถีพิถัน ติดกระดุมสูทอย่างเรียบร้อย มองพริบตา เดียวก็รู้ว่าคนคนนี้เป็นคนเข้มงวด

เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มอยู่ข้างๆ ด้วยความเจ้าเล่ห์

ใบหน้าของหานซึ่งยังคงดูเยือกเย็น ตอนที่เข้ามาก็ไม่ได้ แสดงออกถึงความรู้ใดๆ หลังจากที่เหลือบมองอะไรบางอย่าง จากหางตา เท้าของเขาก็ชะงัก

มันเป็นเพียงชั่วขณะเท่านั้น จากนั้นก็กลับมาสู่สภาพเดิม เขา เข้าไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณหาน ที่นี่ครับ”

“คุณน้า”

เสี่ยวหมี่โต้วตะโกนเรียกคนที่เข้ามา ในขณะที่ตะโกนเรียก หางตาก็แอบลอบมองเสี่ยวเหยียน

ในเวลานี้เสี่ยวเหยียนหลุบตาลง ผมหน้าม้าของเธอคลุมลงมาปกปิดทุกอารมณ์ในดวงตาของเธอ ท่าทางแบบนี้ทำให้คน คิดว่าเธอแค่อายจึงก้มหน้าลง

มีเพียงเสี่ยวเหยียนเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้จิตใจเธอไม่สงบ

มือใต้โต๊ะสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เสี่ยวเหยียนข่มใจ ไม่ลุกขึ้นเดินตรงออกไป เธอพยายามควบคุมจิตใจของตัวเอง ให้อยู่ตรงที่แห่งนั้น

ทำไมนะ…

เธอใช้เวลามานานมากเพื่อที่จะลืมคนคนนี้ ทำตัวให้ยุ่งอยู่ ตลอดเวลา ความถี่ในการคิดถึงเขาก็น้อยลงเรื่อยๆ น้อยจนเธอ คิดว่าหลังจากนี้อีกไม่นาน เธอก็สามารถลืมผู้ชายคนนี้ได้

แต่เขากลับ…ปรากฏตัว

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็กลับมาหวั่นไหวอย่างรุนแรงอีกครั้ง

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะวางแผนไว้แบบนี้ มิน่าล่ะเมื่อกี้นี้เขาถึงกดโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา มิน่าล่ะจู่ๆเขาก็ บอกว่าจะมาที่ร้านนี้เพื่อกินปลานึ่ง

เห็นได้ชัดว่าก่อนที่จะโทรหาเธอ เขาบอกว่าอยากกินอาหารที่

ตัวเองทํา

แล้วจู่ๆก็เปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน เรื่องราวเหล่านี้จะต้องมี บางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

เธอนี่ก็ชื่อบื้อจริงๆเลย ทำไมไม่คิดให้มากหน่อยนะ ตามมาโดยไม่สังหรณ์ใจอะไรเลย

ตอนนี้…เขาจะคิดอย่างไร?

เขาจะมองเธอเป็นคนแบบไหน? เขาจะต้องคิดว่าเธอน่ารำคาญมากแน่ๆ? เห็นๆอยู่ว่าเขาบอก เธอไว้อย่างชัดเจนขนาดนั้นแล้ว แต่ผลสุดท้ายเธอก็ยังมาปรากฏ ตัวอยู่ที่นี่

พอคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม โชคดีที่ ตอนนี้เธอกำลังนั่ง เธอกล้ารับประกันได้ว่าถ้าเธอกำลังยืนอยู่ ขา ทั้งสองคงจะอ่อนยวบลงไปกองกับพื้นแล้วแน่ๆ

เสี่ยวเหยียนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นไม่มีใจสู้เช่นนี้ ทว่า…ความเป็นจริงแล้วเธอช่างเป็นคนไร้ประโยชน์

เธอคิดว่าตัวเองใช้เวลาในการลืมเขาไปได้แล้ว ไม่คิดเลยว่า

พอมาเจอเขา ในตอนนี้จะยังดูไร้ประโยชน์แบบนี้

“คุณน้า ผมสั่งอาหารให้คุณน้าแล้ว เพราะฉะนั้นคุณน้าไม่ต้อง สั่งอีกแล้วฮะ”

เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังมาจากข้างๆ เสี่ยวเหยียนปลุกสติตัว เองให้กลับมา เธอสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อพยายามสงบสติ อารมณ์ของตัวเอง

“อืม” หาเชิงตอบด้วยเสียงเย็นชา แต่เขากลับอ่อนโยนลง เล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกน้าสักคำ น้าจะได้ไปรับ
“ไม่ต้องหรอกฮะ หม่ามีบอกว่าคุณน้าทำงานยุ่ง ก็เลยไม่ได้ บอกคุณน้า หม่ามี้เป็นห่วงคุณน้ามาก คุณน้าต้องดูแลตัวเองดีดี นะอะ!”

“อืม น้าจะดูแลตัวเอง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เสี่ยวหมี่โต้วก็พบว่าเสี่ยวเหยี ยนดูเงียบไป ตอนที่เขาหันไปมองก็พบว่าเสี่ยวเหยียนยังคงก้ม หน้า เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบๆและอดถามไม่ได้ว่า “น้าเสียว เหยียนทำไมไม่พูดล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนที่ถูกเรียกชื่อหายใจเข้าลึกๆ เธอค่อยๆเงยหน้า ขึ้นแล้วยิ้มเหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอะไร

“หาน คุณหาน…สวัสดีค่ะ

หานชิงเหลือบมองรอยยิ้มที่ดูแย่กว่าร้องไห้บนใบหน้าของเธอ

จากนั้นก็พยักหน้า “สวัสดี”

ห่างเหินราวกับคนแปลกหน้า

เสี่ยวเหยียนหยิกมือที่อยู่ใต้โต๊ะพลางกัดริมฝีปากของตัวเอง เบาๆ

แต่เดิมทั้งสองยังพอคบค้าสมาคมกันอยู่บ้าง ไม่ได้ทำตัว เหมือนคนแปลกหน้าขนาดนี้ แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองกลับไม่ เหมือนแม้กระทั่งคนแปลกหน้าเสียด้วยซ้ำ

ทั้งหมดนี้เกิดจากเธอคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว
ถ้า…ถ้าตอนแรกเธอไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเพื่อครอบครอง ผู้ชายคนนี้ ก็คงไม่กลายมาอยู่ในสภาพแบบนี้

อย่างน้อยความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาก็จะไม่ดูเก้ๆกังๆ ขนาดนี้

ไม่ถูก!

เสี่ยวเหยียนส่ายหัวแรงๆอยู่ภายในใจ

เสี่ยวเหยียน ในเวลานี้เธอยังมาคิดอย่างนี้ได้อย่างไร? เธอ ตัดสินใจแล้วนี่นาว่าจะลืมผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอจะยังนั่งอยู่ตรง นี้อีกทำไม? ยังคิดจะไปยุ่งกับเขาอีกเหรอ?

เธอยังคิดจะสานต่อความสัมพันธ์อันวุ่นวายเหล่านี้ต่อไปงั้นเห รอ? หรือเธอยังคิดจะกลับไปเป็นเสี่ยวเหยียนคนน่ารำคาญ คน เห็นแก่ตัว ? ?

ไม่!

เธอจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ วันนี้เธอจะต้องออกไปจากที่นี่ หลังจากที่ล้างสมองของตัวเสร็จแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ตัดสินใจ จะจากไป ดังนั้นเธอจึงแกล้งทำเป็นนึกอะไรขึ้นได้และเอ่ยปากพูด ออกมาว่า “ฉัน…ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ฉันมีนัดคุยธุระ ถ้าไม่รีบ ไปจะสายเอาได้ ในเมื่อคุณหานมาแล้ว อย่างงั้นก็รบกวนไปส่ง เสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้านด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้นจะทำให้หม่ามีของ เขาเป็นห่วง ฉัน ฉันขอตัวก่อน”

พอพูดเสร็จเสี่ยวเหยียนก็ลุกขึ้น อาจเป็นเพราะเธอเคลื่อนไหวเยอะเกินไปหน่อย เมื่อเธอลุกขึ้นเก้าอี้ของเธอก็ถูกลากล้มลงมา จากนั้นสีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไป เธอลุกลี้ลุกลน ประคองเก้าอี้ไว้

ในที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วก็สังเกตเห็นอะไรแปลกๆ พลางขนจมูก เล็กๆ

นี่เกิดอะไรขึ้น?

เขา…เขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?

“ขอโทษค่ะ…พวกคุณทานอาหารกันตามสบาย ฉันฉันไป

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนประคองเก้าอี้ไว้ดีแล้วก็รีบหยิบกระเป๋า ของตัวเองแล้วสาวเท้าเดินออกไป เธอเดินหนีเตลิดไปด้วย

ความเร่งรีบ

เสี่ยวหมี่โต้ว “น้าเสี่ยวเหยียน….

อย่างไรก็ตามน้าเสี่ยวเหยียนดูเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกที่มา จากปากเขา พอออกจากห้องอาหารไป ก็ไม่เจอแล้ว

หลังจากเกิดเรื่อง เสี่ยวหมี่โต้วก็มีอารมณ์หดหู เสี่ยวเหยียน ไปแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วจึงได้แต่มองไปที่หานชิง

“คุณน้า…

หานชิงยิ้มจางๆ “ในเมื่อเธอมีธุระ งั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็กินเถอะ กินเสร็จแล้วน้าจะไปส่ง
พอพูดจบ หานซึ่งก็เอื้อมมือมารินน้ำชาให้เสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้ว “…”

ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดไปหรือเปล่า เขาถึงรู้สึกว่าตอนนี้คุณน้าดู หน้าตาหม่นหมองขึ้นมามาก

เนื่องจากเขาสัญญากับน้าเสี่ยวเหยียนแล้วว่าจะช่วย ดังนั้น คราวนี้เขาจึงนัดคุณน้าไว้เพื่อสร้างโอกาสให้คุณน้ากับน้าเสียว เหยียน

แต่ว่าปฏิกิริยาของคุณน้ากับน้าเสี่ยวเหยียนดูเหมือนจะแปลก ไปมาก

เป็นไปได้ไหมว่าช่วงเวลาที่เขาไปอยู่เป็นเพื่อนตาทวดได้เกิด เรื่องอะไรที่เขายังไม่รู้?

มีร้อยพันคำถามที่อยู่ในใจเสี่ยวหมี่โต้ว แต่เขาไม่กล้าเอ่ย

ปากถามหานชิง

ทางด้านเสี่ยวเหยียน หลังจากที่ออกมาจากห้องอาหาร เธอก็ เร่งฝีเท้าเดินมุ่งไปยังข้างหน้าและหยุดเท้าเมื่อเดินมาไกลมาก แล้ว จากนั้นเธอก็พบว่าขาตัวเองอ่อนแรงไปมากจนเดินต่อไปไม่ ได้แล้ว เธอเจอกับบริกรคนหนึ่งที่เดินมาพอดี เสี่ยวเหยียนจึงรีบ เข้าไปถามคนคนนั้น

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ