บทที่118 อย่าดูถูกตัวเอง
เยโม่เซินถูกเธอผลักออกมา ร่างยาวของเขานอน อยู่ด้านข้างเธอ แล้วพลางพูดเบา ๆ “เธอเกิดปีหมาเห รอ? กัดคนตลอดเลย”
เสิ่นเฉียวได้สติและพบว่าเป็นเสียงของเย่โม่เซิน
ตอนนี้เธอตื่นขึ้นแล้ว หลังจากที่ได้สติและรู้ว่าเย่ โม่เซ็นทำอะไรกับเธอบ้าง ใจของเธอก็เต้นรัว เธอกัดริม ฝีปากล่างของเธอเบา ๆ และถามเขาขึ้นในความมืดนั้น
“คุณมาทำอะไรตรงที่ของฉัน? คุณก็มีเตียงของ คุณไม่ใช่เหรอ?” เสิ่นเฉียวแตะไปด้านข้างแค่แตะเธอก็ แตะไปโดนกับพื้นแข็ง ๆ ที่เย็นยะเยือก เพื่อยืนยันว่าเธอ นอนอยู่บนผ้าที่เธอปูเอาไว้บนพื้น เสิ่นเฉียวก็ยิ่งแปลกใจ ยิ่งกว่าเดิม
เยโม่เซินยิ้มเยาะ: “เธอแย่งผ้าห่มฉันไป แล้วฉัน จะห่มอะไรล่ะ?”
เสิ่นเฉียว: “อย่างนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องมานอน
เบียดฉันบนพื้นนี่นา?”
เยโม่เซิน: “ผ้าห่มอยู่ไหน ฉันก็อยู่นั่นแหละ”
เสิ่นเฉียว: “งั้นเมื่อกี้คุณทำอะไร?”
ต่อให้เขาทำสิ่งนี้เพื่อผ้าห่มจริง ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้ ที่เขาทำแบบนั้นล่ะเพื่ออะไร?
“ใช้ข้อผูกพันของสามีภรรยา”
เสิ่นเฉียว: “..”
ข้อผูกพันของสามีภรรยา?
ขณะกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น มือของเย่โม่เซินก็ เขยิบเข้ามาจับที่เอวเธอ ร่างสูงใหญ่เขยิบเข้ามาใกล้ ลม หายใจอุ่น ๆ แทรกอยู่ระหว่างลมหายใจของเธอ
เสิ่นเฉียวตื่นเต้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว กดมือใหญ่ที่ ไม่ทำตามกฎของเขาแล้วถาม: “คุณทำอะไรอีกแล้วคะ? กลับไปที่เดียงตัวเองค่ะ”
“เธอเคยเห็นสามีภรรยาแยกเตียงนอนรึเปล่า?” เย่โม่เซินไม่สนใจคำพูดของเธอ มือของเขาหลุดจาก พันธนาการของเธออย่างง่ายดาย จากนั้นเขาจับมุม
เสื้อผ้าของเธอสอดมือเข้าไป
“ก่อนหน้านั้นเราก็แยกเตียงกันนอนดีอยู่นะคะ ทำไมจู่ๆ ถึงจะเปลี่ยนล่ะ?”
ทันทีที่เธอพูดจบ มือใหญ่ทั้งสองข้างของเขาที่ อยู่ที่เอวก็เคลื่อนขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว จากนั้นเสิ่นเฉียวก็ รู้สึกถึงลมหายใจของเย่โม่เซินที่เย็นลง “จู่ๆ ก็เปลี่ยน?”
เส้นเฉียวพยักหน้า
เสียงของเย่โม่เซินเย็นขึ้นเล็กน้อย “ตามที่เธอคิด ในใจเธอไม่อยากเปลี่ยนมันเลยสักนิด?”
ทันใดนั้นในใจของเสิ่นเฉียวก็ไม่รู้จะตอบเย่โม่เซิ นอย่างไร ใจเธอมีเรื่องอยากจะพูดกับเขา แต่เธอกลับ พูดมันไม่ออก ทำได้เพียงรักษาความเงียบเอาไว้
ในความมืดนั้นเธอได้ยินเพียงเสียงหายใจหอบ ของเขา เหมือนเขากำลังโกรธ
“เธอไม่อยากจะร่วมเรียงเคียงหมอนกับฉันขนาด นั้น? นอนกับฉันทำให้เธอเสียหายมากเหรอ?”
เสิ่นเฉียว “ฉันไม่…”
“เธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานสองครั้ง เธอเสียหาย ยังไง?”
ไม่รอให้เธอได้พูดต่อ เย่โม่เซินก็สาดคำพูดเย็น ชาใส่เธออีกครั้ง เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง
เอาเถอะ เขาโมโหง่ายกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก
มือใหญ่ที่เอวถูกเก็บไป ไม่มาวุ่นวายกับเธออีก ในใจของเสิ่นเฉียวว่างเปล่า เธอมองไม่เห็นตัวของอีก ฝ่าย ทำได้เพียงแค่หันตัวไปเงียบ ๆ เธอด้องการครอบ ครองผ้านวมเพียงลำพัง
แต่หลังจากที่รู้ว่าเยโม่เซินนอนอยู่กับเธอตรงนี้ ด้วย เธอก็ห่มผ้าเพียงแค่มุมเดียว เธอแบ่งอีกด้านให้กับ เย่โม่เซิน
จากนั้น เธอก็นอนไม่หลับอีกเลย
ลมหายใจของคนข้างหลังก็เหมือนกับของเธอ มันกระเพื่อมเหมือนกันอยู่ครึ่งค่อนคืนไม่มีทางสงบลง
ถึงจะเป็นเสียงเดียวกัน แต่ฝันต่างกัน
เมื่อถึงเวลาเช้า หลังจากที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นแล้ว เธอเห็นเยโม่เซินยังนอนอยู่ข้างเธอ จึงได้ถามขึ้นเบา ๆ
“คุณตื่นรึยังคะ? อยากจะให้ฉันช่วยไหม?”
พูดจบเธอก็ต้องตกตะลึง
เมื่อคืนเย่โม่เซินมาที่เดียงเธอได้ยังไง? ก็เห็นอยู่ ชัด ๆ ว่าขาของเขาไม่สะดวก หรือว่าเป็นเซียวซู่ช่วยเขา หลังจากที่เธอหลับไปแล้ว?
แต่ว่าตอนนี้เสิ่นเฉียวไม่สามารถจะสืบเสาะหา
เรื่องนี้อีกแล้ว ตอนนี้เธอพบว่าจะทำยังไงเพื่อที่จะช่วย ให้เยโม่เซินที่อยู่ตรงหน้าไปที่วีลแชร์ได้
ได้ฟังอย่างนั้น เย่โม่เซินลืมตาขึ้นทันทีจ้องมอง
เธออย่างรุนแรง
ไม่ต้องการ”
เสิ่นเฉียว: “งั้นคุณจะลุกยังไงคะ?”
“ไม่เกี่ยวกับเธอ”
เสิ่นเฉียว: “ก็ได้ค่ะ งั้นฉันไปอาบน้ำก่อน”
พูดจบ เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้สนใจเขาจริง ๆ เธอลุกขึ้น แล้วไปที่ห้องน้ำ
ได้ยินเสียงแปรงฟันดังมาจากในห้องน้ำ เยโม่เซิ นก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นเยียบ
ผู้หญิงคนนี้ไม่มีจิตสำนึกจริง ๆ !
เสิ่นเฉียวล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วออกมา เห็น เยโม่เซินกำลังยันตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยมือของเขา เขา วางมือไว้ที่หน้าอกและจ้องมองเธออย่างเย็นชา: “เข้ามาช่วยฉันสิ”
หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ เสิ่นเฉียวก็เดินเข้าไปหาเขา
เธอเข็นวีลแชร์มาที่ตรงหน้าเย่โม่เซิน “ให้ฉัน พยุงคุณขึ้นมานะคะ?” พูดจบ เธอก็ค่อย ๆ คุกเข่าลงจับมือของเย่โม่เซิ
นวางไว้ที่ไหล่ของตัวเอง แล้วพยุงเขาให้ลุกขึ้น
เยโม่เซินก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เขาค่อย ๆ ลูกตาม แรงของเธอ จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างฉับพลัน: “เธอรังเกียจ ฉันเหรอ?”
“หา?” เสิ่นเฉียวตอบโต้ด้วยคำอุทานเพียงหนึ่ง คำ เดิมที่เธอไม่เคยตอบโต้คำพูดของเขาเลย
“เพราะฉันเป็นคนพิการเหรอ?”
ได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวนิ่งไป มันไม่ง่ายที่จะ พยุงเขาลุกขึ้นมาได้ แต่ตอนนี้เธอมองเขาด้วยความตก ตะลึง มือของเธอพลันหมดแรง ทั้งสองล้มลงบนผ้านวม
“ขอโทษ…เสิ่นเฉียวสีหน้าซีดขาว แล้วรีบพยุง เขาขึ้นอีกครั้ง “คุณไม่เจ็บใช่ไหมคะ?”
สายตาเย็นชาของเย่โม่เซินจับจ้องเธอไม่วางตา “เธอตอบคำถามฉันสิ”
“อา?” เสิ่นเฉียวตอบกลับ คิดถึงคำถามที่เขาถาม เมื่อครู่ เหมือนว่าเขาจะถามเธอว่า เธอรังเกียจที่เขาเป็น คนพิการที่เปล่า?
“จะเป็นไปได้ยังไงคะ?” เสิ่นเฉียวเม้มปากแล้วยิ้มเล็กน้อยอย่างขวยเขิน
เยโม่เซินจับมือเธอแน่น ร่างใหญ่ของเขาเขยิบ ไปด้านหน้าเล็กน้อย ลมหายใจของเขาโอบล้อมเธอไว้
“เพราะฉันเป็นคนพิการที่แม้แต่ยืนก็ยืนไม่ได้ ดังนั้นเธอ ก็เลยรังเกียจฉัน? ไม่อยากจะร่วมเรียงเคียงหมอนกับฉัน และไม่อยากจะแต่งงานกับฉัน?”
เสิ่นเฉียว: “..”
เธอจ้องมองด้วยความตกใจจ้องมองเย่โม่เซินที่ อยู่ใกล้แค่เอื้อมและทำอะไรไม่ถูก
เขาเป็นอะไร…ของเขากันแน่นะ สองวันมานี้เขา เปลี่ยนไปอย่างน่าแปลกประหลาดใจ
อีกทั้งยังถามว่ารังเกียจเขารึเปล่า? เสิ่นเฉียวที่เป็นอย่างเธอในวันนี้นั้น เธอมี
คุณสมบัติอะไรจะไปรังเกียจคนอื่นได้?
“ไม่ค่ะ!” เสิ่นเฉียวส่ายหน้า ปฏิเสธคำถามของ เขาไปตรง ๆ: “ฉันไม่ได้รังเกียจคุณค่ะ”
“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินมองเธออย่างสงสัย เหมือน กับกำลังหาคำตอบว่าเธอพูดจริงหรือเท็จ เสิ่นเฉียวถอน หายใจลึก และเขยิบหน้าไปด้านหลัง “คุณอย่าทำแบบนี้
สิคะ ให้ฉันพยุงคุณขึ้นมาก่อน”
เสิ่นเฉียวใช้แรงเยอะมากเพื่อพยุงให้เย่โม่เซินก ลับมานั่งที่วีลแชร์อีกครั้ง เธอเหนื่อยจนใบหน้าเล็กแดง ก่ำ หายใจหอบ
หลังจากที่เสิ่นเฉียวยืดตัวตรงแล้ว ในที่สุด สายตาของเธอก็มองเย่โม่เซิน
“เย่โม่เซิน”
“?”
“อันที่จริงคุณไม่ควรจะดูถูกตัวเอง ต่อให้คุณต้อง นั่งวีลแชร์แล้วยังไง! คุณก็ยังเป็นคุณนะคะ ไม่มีใคร สามารถเปลี่ยนคุณได้ คุณก็ยังเป็นคุณที่มีเพียงแค่หนึ่ง เดียวบนโลกใบนี้ ไม่มีทางที่จะมีใครเหมือนคุณได้อีก แล้วค่ะ รู้ไหมคะ?”
เธอมองเขาด้วยดวงตาเธอสุกใส และจริงใจอย่าง ที่สุดเมื่อพูดสิ่งนี้กับเขา
แต่เมื่อเห็นเธอพูดในสิ่งที่ผ่านการไตร่ตรองและ จริงจังออกมาแล้ว มันไม่ทำให้คนรู้สึกว่านี่เป็นเพียงคำ พูดปะเหลาะเอาใจหรือมุ่งร้ายใด ๆ เลย
ใจของเยโม่เซินสั่นไหว
มันเหมือนกับการได้เห็นดวงอาทิตย์อบอุ่นในฤดู หนาวท่ามกลางป่าลึก
ริมฝีปากของเย่โม่เซินขยับ ก็ได้ยินเสียงของเธอ พูดขึ้น “ไม่ว่าจะเป็นยังไง ก็ต้องมีคนที่ไม่รังเกียจคุณค่ะ คุณเป็นคนที่เก่งมากแล้วค่ะเย่โม่เซิน ดังนั้น…อย่าดูถูก ตัวเองนะคะ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
