บทที่16 ถึงเวลาที่ตกลงกันไว้แล้ว

เสิ่นเฉียวตอนนี้ยังไม่อยากกลับตระกูลเย่ เธอเอ้อระเหยอยู่กับหานเส่โยวจนถึงค่ำกว่าจะ กลับไป

ระหว่างทางเธอก็ยังคิด พอถึงแล้วเธอจะรีบ อาบน้ำก่อน หลังจากนั้นจะรีบเข้าไปขดตัวนอน ในผ้าห่ม พอปิดไฟปุ๊บ เย่โม่เซินก็คงไม่น่าจะลาก เธอออกมาจากผ้าห่มหรอก

แต่ว่าเสิ่นเฉียวคิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะกลับ ถึงก่อนเธอแล้ว

เมื่อเข้าประตูไป เย่โม่เซินก็เพิ่งจะอาบน้ำแต่ง ตัวเสร็จ เซียวซู่ยืนอยู่ด้านหลังเขาใช้ผ้าขนหนู เช็ดผมให้เขาอยู่ พอเห็นว่าเสิ่นเฉียวกลับมาแล้ว เขาก็แค่ชำเลืองมองครู่หนึ่งก่อนที่จะละสายตา ไป

ไม่สนใจไยดีเธอทั้งสิ้น

เป็นอย่างนี้ก็ดี เสิ่นเฉียวคิดอยู่ในใจ จากนั้น ก็หันไปเดินไปที่มุมมุมหนึ่ง เธอหาเสื้อผ้าที่จะ เปลี่ยนและเข้าไปยังห้องอาบน้ำ

เสิ่นเฉียวเข้าไปตั้งนานแล้วก็ยังไม่ออกมา จากห้องอาบน้ำสักที เธอกลัวที่จะต้องเผชิญหน้า กับเย่โม่เซิน
ก๊อกก๊อก-

ขณะที่เสิ่นเฉียวกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นก็ได้ ยินเสียงอันเย็นชาของเย่โม่เซินดังมาจากที่ข้าง นอก

“ห้องน้ำเป็นของเธอรีไง จะหดหัวอยู่ในนั้น อีกนานแค่ไหนหะ”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็ตกใจ เกือบทำเอาเธอ สะดุดล้ม โชคดีที่ได้กำแพงเกาะช่วยเอาไว้

“เดี๋ยวออกไปแล้ว” เสิ่นเฉียวรีบปิดฉากกั้น ห้องน้ำ รีบเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวให้แห้งอย่าง รวดเร็ว จากนั้นก็รีบใส่เสื้อผ้า

เธออยากจะหดหัวเหมือนเป็นเต่าเสียจริง แต่ ว่าเย่โม่เซินไม่ยอม ดังนั้นตอนที่ออกมา ผมของ เสิ่นเฉียวยังเปียกอยู่ ยุ่งเหยิงประอยู่บนบ่า น้ำที่ ด้านบนแทรกซึมลงไปยังเสื้อผ้า ทำให้เสื้อผ้าที่ เธอสวมอยู่นั้นเปียกปอนไปด้วยน้ำ

“คุณ คุณจะเข้ารึเปล่า ฉันเข้าเสร็จแล้ว”

พูดจบเสิ่นเฉียวก็ค่อยๆเดินไปรอบๆเขาอย่าง ระแวดระวัง

พรีบ!

ขณะที่เดินผ่านเขาอยู่นั้น อยู่ๆเยโม่เซินก็ คว้าจับข้อมือเธอเอาไว้
ดวงตาอันสวยงามของเสิ่นเฉียวเบิกโต เธอ ลดสายตาจับจ้องไปที่มือของเขา ก่อนจะพูดติด อ่างอย่างประหม่า “ทะ ทะ ทำอะไรน่ะ”

“อา” มีอีกข้างหนึ่งของเย่โม่เซินหมุนรถเข็น หันไปทางเธอ “ระยะเวลาที่ตกลงกันมาถึงแล้ว ผู้ หญิงสองผัว”

เสียงเขานิ่งๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความเย็นชา

ดวงตาลุ่มลึกเหมือนกลางดึก อันตราย เหมือนสัตว์ป่ากำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อ

เสิ่นเฉียวโกหกไม่เก่ง ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่ จะสบตาเขา เธอเบือนหน้าหนี พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “ฉันรู้ ฉันไปเอาเด็กออกเรียบร้อยแล้ว”

ใช่สิ

เธอมันโง่

คิดหาวิธีอะไรดีๆไม่ออกทั้งนั้น

เธอไม่รู้ว่าจะพูดจาโน้มน้าวเย่โม่เซินให้ ยอมรับเด็กคนนี้ได้ยังไง

เพราะว่าที่มาที่ไปของเด็กคนนี้ ขนาดตัวเธอ เองก็ยังไม่รู้ เธอรู้แต่ว่าลูกอยู่ในท้องของเธอ เป็นชีวิตหนึ่งที่ได้เชื่อมโยงกับเธอก่อตัวขึ้นมา

ถ้าหากว่าเธอมักง่ายและละทิ้งเขา นั่นไม่ได้ หมายความว่าเธอเป็นฆาตกรอย่างนั้นหรือ
“จริงเรอะ” เย่โม่เซินเสียงแข็ง โทนเสียงสูง ขึ้นเล็กน้อย

ขนตาเสิ่นเฉียวสั่นเครืออยู่บ้าง เสียงอ่อนลง “ฉันฉันฉันฉัน ฉันทำแล้วจริงๆ”

พอพูดจบ เสิ่นเฉียวบิดมือทั้งคู่ที่ถูกเขาจับ อยู่นั้นเพื่อหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจาก กระเป๋าและยื่นให้เขาดู “นี่เป็นใบรับรองการ ทำแท้ง คุณลองดูสิ”

เยโม่เซินไม่ได้รับเอาไป

มีลมหายใจอันไม่สงบนิ่งอยู่ในชั้น บรรยากาศ

หัวสมองของเสิ่นเฉียวเริ่มเฉื่อยชา ผมที่ยัง ไม่ได้เช็ดให้แห้งของเธอยังคงทำน้ำไหลหยดลง มาติ่งติ่ง

“เป็นความจริง” เสิ่นเฉียวพูดย้ำอีกครั้ง แต่น้ำ เสียงนั้นฟังดูไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด

เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นเขา หยิบใบรับรองจากมือเธอขึ้นมา “ใครกันมันช่าง ใจกล้า แม้กระทั่งปลอมแปลงเอกสารให้คุณได้ ใบรับรองปลอมๆ ใบหนึ่ง คิดจะมาหลอกผมเย่โม่ เซินอย่างนั้นรึ”

ใบรับรองการทำแท้งถูกกำจนยับยู่ยี่ ก่อนจะโยนไปที่ปลายเท้าของเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกตะลึง ร่าง เธอสั่นรัว ริมฝีปากก็พลอยขาวซีดและสั่นไปด้วย “คุณ…”

แรงบีบที่ข้อมือถูกเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน เสิ่น เฉียวรู้สึกว่าข้อมือของตัวเองเจ็บจนแทบจะขาด ออกจากกัน เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดใน แววตา แต่กลับกัดริมฝีปากแน่น ไม่ยอมส่งเสียง อันใด

“เหอะ ผมเดาเอาไว้แต่แรกแล้วว่าผู้หญิง อย่างคุณมันไม่ซื่อสัตย์” เย่โม่เซินออกแรงบีบ ลากเธอเข้าไปในอ้อมแขน ไม่ให้โอกาสเธอได้ ต่อสู้ขัดขืน ก่อนจะวางถุงใบเล็กๆลงในมือของ เธอ

เสิ่นเฉียวก้มหน้าลง เธอเห็นว่าในถุงมียาเม็ด สีขาวอยู่หนึ่งเม็ด สิ่งที่เธอคิดอยู่นั้น ทำให้สีหน้าเธอถึงกับขาว

ซีด ทั้งสองมือพยายามที่จะปัดยานั้นทิ้งไป แต่

กลับถูกเยโม่เซินกำเอาไว้แน่น

“ผมเยโม่เซิน สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตก็ คือผู้หญิงอย่างคุณ เห็นแก่ตัวแต่กลับยังแสร้งทำ เป็นบริสุทธิ์เดียงสามาทำลายครอบครัวของคน อื่น ทำร้านลูกของคนอื่นโดยการแต่งงานเข้ามามีวัตถุประสงค์อันไม่บริสุทธิ์ ยังคิดที่จะอยู่อย่าง สงบสุขอีกอย่างนั้นเรอะ”

เขาเปิดอ้าปากถุงด้วยตัวเอง รอยยิ้มกลับ กลายเปลี่ยนเป็นความชั่วร้ายและกระหายเลือด “อยากอยู่ตระกูลเย่ต่อไม่ใช่ รียังไง ถ้างั้นก็ว่า

ง่ายๆ กลืนยานี้ลงไปซะ ผมจะยอมให้คุณอยู่ที่นี่

ต่อในฐานะคุณนายน้อย”

ไม่ต้องคิด เสิ่นเฉียวรู้ว่านั่นคือยาอะไร สีหน้า เธอเปลี่ยนเป็นซีดขาว ร่างน้อยๆสั่นสะเทือนอยู่ ภายใต้การควบคุมอย่างดุดันของเขา

“ไม่ ฉันไม่ต้องการ! เย่โม่เซิน คุณเชื่อฉัน เถอะนะ ใบรับรองนั้นไม่ใช่ของปลอม ฉันเอาเด็ก ออกไปแล้ว คุณเชื่อฉัน เชื่อฉันสิ”

สายตาเยโม่เซินเยือกเย็นไม่มีความอ่อนโยน ใดๆ นิ้วเรียวจับขากรรไกรของเธอไว้ได้อย่าง ง่ายดาย บังคับให้เธอเปิดริมฝีปาก อีกมือหนึ่งก็ พยายามสอดยาเม็ดเข้าไปในปากเธออย่างไม่ ลดละ

กระบวนการทั้งหมดเสิ่นเฉียวล้วนแต่ขัดขืน แต่ว่าพละกำลังชายหนุ่มและหญิงสาวนั้นแตก ต่างกันมากเหลือเกิน เธอเคลื่อนไหวไม่ได้ภายใต้ การควบคุมของเย่โม่เซิน ได้แต่เห็นต่อหน้าต่อตา ว่าเขาเอายายัดเข้าใส่ในปากของตัวเอง
กลิ่นแปลกๆของยาเม็ดละลายกระจายอยู่ทั่ว ลิ้น ความขมนั้นทำให้จิตใจของเสิ่นเฉียวหดหู กระเพาะอาหารเริ่มการทำงาน

“ปล่อยฉัน…

“กลืนลงไปซะ” เย่โม่เซินกดเธออย่างโหด ร้ายไร้ความเมตตา พยายามที่จะผลักเม็ดยา เข้าไปในปากของเธอ สีหน้าท่าทางนั้น เหมือน ซากศพที่ฟื้นคืนชีพ กระทำเรื่องราวอย่างไร้อา รมณ์ใดๆทั้งสิ้น

ในที่สุด เสิ่นเฉียวก็กลั้นเอาไว้ไม่ไหวส่งเสียง อาเจียนออกมาจากลำคอเสียงหนึ่ง

เยโม่เซินขมวดคิ้วขึ้น

เมื่อเห็นทีท่าว่าเธอกำลังจะอาเจียน เย่โม่เซิน จึงปล่อยมือออก

วินาทีต่อมา เสิ่นเฉียวเป็นเหมือนลูกศรเด้ง ออกจากคันธนู วิ่งพุ่งตัวหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

เยโม่เซินเห็นร่างน้อยๆพุ่งตรงเข้าไปในห้อง อาบน้ำ ปืนขึ้นอ้วกลงในอ่างล้างหน้า สีหน้ากลาย สีเขียวจางๆ ความโมโหในแววตาก็เพิ่มขึ้น

เสิ่นเฉียวบีบถึงอ่างล้างหน้าก็อ้วกออกมาเล็ก น้อย รสขมในปากจากเม็ดยาไม่ได้จางหายไป ไหน ยังคงติดอยู่กับต่อมรับรสของเธออยู่อย่างไม่ขาดสาย ทำให้เธออ้วกแล้วก็อ้วกอีก

แต่ว่าที่เคราะห์ดีก็คือ ยานั้นก็ถูกเธออาเจียน ออกมาด้วย ไม่ได้ทานเข้าไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสิ่นเฉียวถึงได้ กลับมาสู่สภาพเดิมได้ แต่ร่างกายนั้นก็อ่อน ระโหยโรยแรง เธอฝืนพยายามทำความสะอาด ห้องน้ำให้หมดจด ก่อนที่ร่างกายจะล้าจนต้องนั่ง นิ่งอยู่กับที่

ก็ชัดๆว่าเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ แต่ว่าหน้าผาก และคอกลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อท่วม

ปวดท้องมาก.

เสิ่นเฉียวเผลอกุมท้องน้อยของตัวเองด้วย

สัญชาตญาณ

เธอจำได้ว่า ยานั้นได้อ้วกออกมาแล้ว แต่ ทำไมถึงเจ็บท้องได้ล่ะ เป็นไปได้ไหมว่าหลงทาน เข้าไปนิดหน่อยแล้วมันมีผลกระทบอะไรต่อเด็ก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สายตาของเสิ่นเฉียวก็เต็ม

ไปด้วยความตื่นตระหนก

สีหน้าเธอขาวซีดเหมือนผีลุกขึ้นและเดินออก จากห้องน้ำ มือกุมน้อยและเดินโซซัดโซเซออก ไปข้างนอก

เยโม่เซินเผยอริมฝีปากอันเรียวบาง “จะไปไหน”

เสิ่นเฉียวไม่ตอบ ได้แต่เดินออกไปดื้ออย่าง นั้น

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” เย่โม่เซินตะโกนขึ้น แต่ก็ ไม่สามารถหยุดเสิ่นเฉียวเอาไว้ได้ ร่างน้อยๆหยุด อยู่กับที่อยู่ครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นเธอก็ล้มตึงลง ไปข้างๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ