บทที่712 โชคดีและโชคร้ายมักจะมาพร้อมกัน

ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องมงคล

ใครจะคิดว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญขนาดนี้ขึ้น?

คนขับรถฟังที่หาน จื่อพูด แล้วก็จะร้องไห้ตาม เขาแอบยกมือ ขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง

โชคดีย่อมมาพร้อมโชคร้ายงั้นเหรอ?

ชีวิตคนเราจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ ถ้าใช้ชีวิตอย่างไม่รู้ คุณค่า ตอนที่เสียไป คงจะรู้สึกเสียใจแน่นอน

“ช่วยฉันนะ พี่… มู่จื่อพูดประโยคนี้กับหานซิงครั้งแล้วครั้งเล่า

เสียงแหบพร่านั้น เหมือนกับสัตว์ร้องขอชีวิต

เสียงนั้น เสียดแทงเข้าไปในใจของหานชิง ทำให้เขารู้สึกเจ็บ ปวดในใจ

จากนั้น เหมือนเขาจะทนไม่ไหว จับข้อมือของมู่จื่อเอาไว้ แล้ว กล่าวเสียงเข้ม

“มู่จื่อ พี่รู้… แต่เธอสงบสติก่อน

“แสดงว่า….พี่ยอมช่วยฉันแล้วใช่ไหม? ”

หานซึ่งพยักหน้า “ถึงแม้จะเป็นไปไม่ค่อยได้ แต่…จะพยายาม ตอนนี้ฉันจะหาคนจัดการเรื่องนี้ให้
“ค่ะ! ” มู่จื่อพยักหน้าอย่างแรง แววตานั้นเอ่อล้นด้วยความ หวัง ภาพนั้นอยู่ในสายตาของท่านชิง ทำให้เขารู้สึกผิด

ที่จริงเขาไม่อยากจะเอา เพราะมันคงไม่ถูกเสมอไป และต่อให้ถูก คงจะยิ่งทำให้เธอบ้าคลั่งแน่นอน แต่ว่า เธอเป็นน้องสาวของเขา และเขาเป็นพี่ชายของเธอ คงจะเห็นเธอเสียใจ แล้วไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอก?

หานซึ่งให้คนไปเช็กสถานที่ให้แล้ว หานมอก็สงบลงแล้ว คง เป็นเพราะมีเป้าหมายแล้ว ตอนนี้จึงทำได้แค่รอ

หานซึ่งหันไปมองมู่จื่อ มองดูเธอนั่งซุกตัวอยู่ที่มุม ร่างบาง ใบหน้าและปากที่ขาวซีดนั้น ทำให้เธอยิ่งดูอ่อนแอ ราวกับแค่ สัมผัสก็แตกสลายได้ทุกเมื่อ

มองอยู่สักพัก หานซึ่งก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้ว ถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาห่มให้อ

เมื่อสัมผัสถึงความเคลื่อนไหว จื่อจึงเงยหน้าขึ้นมา มองหาน ชิงด้วยแววตาเป็นประกาย

“ได้ข่าวแล้วเหรอ? ”

ทั้งๆ ที่ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ เป็นเวลาแค่แป๊บเดียว แต่เธอ ถามเหมือนรอมาทั้งศตวรรษ

ท่าทางเช่นนี้ยิ่งทำให้หานซึ่งเจ็บปวด ยื่นมือไปจัดผมให้เธอ แล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จะเร็วขนาดนั้นได้อย่างไรล่ะ?ฉันเพิ่งจะให้คนไปจัดการเรื่องนี้เอง ต่อให้เป็นการคาดการณ์ก็ ต้องใช้เวลา แล้วยังต้องหารข้อมูลอื่นๆ อีก ดังนั้นพี่พาไปทำ แผลก่อนดีไหม? ”

หาน จื่อเงียบ ไม่ปฏิเสธข้อขอร้อง แต่ก็ไม่ได้ตกลง

ยังไงซะยังต้องรออีกนาน หานซึ่งเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ จึงหัน ไปพูดกับคนขับรถ “หาร้านยาใกล้ๆ ให้หน่อย พาเธอไปทำแผล ก่อน”

“ครับประธานหาน

หานคู่จื่อถูกหานซิงพาไปร้านยาใกล้ๆ แล้วซื้อยามาทำแผล ให้เธอแทน จากนั้นจึงพูดขึ้น “วันหลังเจอสื่อพวกนั้น ห่างออกมา หน่อย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนเลวอะไร แต่…ตอนที่คน เยอะๆ มันวุ่นวาย เข้าใจไหม? ”

หานมู่จื่อไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับ “คาดการณ์เสร็จแล้วรึยัง? ” หาเชิง: ”

เขารู้ว่าเธอไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย

เด็กคนนี้ นิสัยช่างน่าปวดหัวจริงๆ

“ยังเพิ่งผ่านไปไม่นาน รอจนคาดการณ์เสร็จ พวกเขาจะบอก ฉันเอง เธอกินอะไรรึยังเมื่อเช้า? หรือว่า……

“พี่” มู่จื่อเรียกพี่ชายของเธอ หานซึ่งจึงหยุดลง แล้วมองเธอ “ทําไมเหรอ? ”
หาน จื่อมองเขาด้วยสายตาแผ่วเบา ในแววตานั้นนอกจาก ความหวังแล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกอื่นอีก เธอมองหานซิง แล้วค่อยๆ พูดขึ้น “ฉันไม่อยากทําอะไรทั้งนั้นตอนนี้ ฉันอยากไปรอเขาที่ สนามบิน ฉันอยากจะ…เจอเขาเร็วๆ

“โอเค เดี๋ยวพี่ไปส่งที่สนามบิน

ทานซึ่งจึงไปส่งเธอที่สนามบิน เมื่อถึงสนามบิน โทรศัพท์ของ หานซิงก็ดังขึ้น

ซูจิ๋วโทรมา

หาเชิงมองที่หน้าจอ แล้วกดรับ

“ฮัลโหล”

“ประธานหาน รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว จัดการเรื่องราวทั้งหมด เรียบร้อยแล้ว ทุกคนแยกย้ายไปหมดแล้ว แล้ว…จื่ออยู่ข้างๆ ไหม”

ได้ยินเช่นนั้น หานซึ่งมองไปทางหาน จื่อ แล้วพยักหน้า “อืม

“ทางการมีข่าวแล้ว ว่าไฟลท์บินที่เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้พบ เจอผู้รอดชีวิตแล้ว จากผู้รอดชีวิต บอกว่า ตอนเครื่องบินเกิด อุบัติเหตุนั้น พวกเขาโดดร่มกันออกมาหลายคน เพียงแต่ว่า….

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซูจิ่วหยุดลง ทั้งหมดต่างไม่ใช่ผู้คุ้นเคยกับ มัน บวกกับ …ด้านล่างเป็นมหาสมุทร ต่อให้มีร่ม ก็อันตราย อยู่ดี….คาดว่าคงลอยได้ไม่นาน
“ส่งโลเคชั่นมาให้ฉัน แล้วจองตั๋วให้สองใบ ฉันและมู่จื่อจะรีบ

ไป”

ได้ยินเช่นนั้น ซูจิ๋วอึ้งไปสักพัก แล้วรีบตอบกลับ “คุณหาน ที่ นั่นไกลมาก คุณกับคุณอไปคงไม่ดีนัก อย่างนี้ดีกว่า ผมจะให้ คนติดตามไปด้วย

“อืม” หานซึ่งพยักหน้า

ทางมู่จื่อได้ยิน จึงขยับมาทางเขา รอจนเขาคุยโทรศัพท์เสร็จ

ได้ข่าวแล้วใช่ไหม? ”

หานซึ่งพยักหน้า “ฉันให้ซูจิ๋วจองตั๋วให้แล้ว พวกเราจะรีบไป

พูดจบ เขาเม้มปากแน่น คำพูดของซูจิ๋วสะเทือนใจเขามาก

อัตราการรอดชีวิต มาก

แล้วเขาเอามอไปด้วย มันจะดีหรือไม่ดีนะ? แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดมาก เธออยากไป เขารับปากเธอแล้ว

ก็ต้องพาไป

จนตอนนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้น คงต้องค่อยๆ คิดทีละขั้นตอน

ซูจิ๋วทำงานเรียบร้อยมาก ไม่นานก็จองตั๋วให้พวกเขา เรียบร้อย

จื่อและทานขิง ซู และคนติดตามจำนวนหนึ่ง นั่งเครื่องบินไปยังสถานที่เกิดเหตุด้วยกัน

ปกติเวลานี้ จื่อต้องนอนหลับแล้ว แต่วันนี้เที่ยงคืนแล้วเธอยัง ไม่หลับ ถึงแม้จะกำลังทะเลาะกับหนังตาอันหนักอึ้งนั้น แต่เธอยัง พยายามตื่นขึ้นมา

แววตาแห้งกรังนั้น น้ำตาที่ไหลมาทั้งวันทําให้เธอเจ็บมาก

น้ำอุ่นมาเสิร์ฟ หาน จื่อเงยหน้ามองหานซึ่งหนึ่ง แล้ว ขอบคุณเขาไป จากนั้นรับน้ำมา

เธอจิบเบาๆ แล้วถามขึ้น “ที่ๆ พวกเราไป ถูกต้องไหม? ”

“ถูกต้อง มาจากข่าวของทางการ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของมู่จื่อที่ถือแก้วอยู่ก็สั่นเทา แล้วถาม ขึ้นอีก “งั้น…ทางการยังบอกอะไรอีกไหม? ”

เพื่อเป็นการไม่ให้เธอกังวล หานซึ่งจึงตอบ “มีผู้รอดชีวิต จาก ที่ผู้รอดชีวิตกล่าว บนเครื่องบินมีหลายคนโดดร่มลงมา ไม่ต้อง ห่วง”

เรื่องที่ด้านล่างเป็นมหาสมุทร หานซึ่งก็จะไม่พูดถึง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ