บทที่ 125 คว่ำไหน้ำสัมสายชู

เธอผอมมาก ร่างบางถูกห่อหุ้มด้วย กระโปรงสีฟ้าอ่อน ผิวที่ขาวนวลของเธอขับให้ กระโปรงดูสวยแบบไม่ฉูดฉาดจนเกินไป ผมที่ยาว จนถึงเอวตกลงมาอยู่ด้านข้าง อวัยวะบนใบหน้าที่ เป็นมิติถูกแสงไฟในสนามบินสาดส่องจนทำให้ดู อ่อนโยนมาก

มีท่าทีของคนสวยตามยุคสมัยหมุนเวียนอยู่ รอบตัวเธอ และในความทรงจำของหานชิงมีร่าง ของใครบางคนมาวางทับซ้อนเอาไว้

ฝีเท้าของหานชิงหยุดลงอย่างไม่รู้ตัว สายตาของเขาจ้องไปที่เธอนิ่งๆ

ซูจิ๋ว ทำงานกับหานชิงมาเป็นเวลานาน ก็ สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงตอนที่หานชิงมอง เห็นเสิ่นเฉียว

” ท่านประธานหานคะ คุณไม่เป็นอะไรใช่

ไหม? เราจะนั่งรถของเธอจริงๆหรอคะ?” ” ไม่เป็นไร ” หานชิงดึงสติกลับมา ไม่นาน

ทั้งสองคนก็เดินมาถึงด้านหน้าของเสิ่นเฉียว

ตอนที่หานชิงกับ ซูจิ๋ว เดินมาถึงด้านหน้าเธอ ใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็ปรากฏรอยยิ้มทางการ ค้าขึ้น ความจริงแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะมา เสิ่น เฉียวก็ได้ฝึกยิ้มอยู่หลายรอบ เพราะฝ่ายตรงข้าม เป็นถึงประธานบริษัทตระกูลหาน อีกทั้งยังเคย ช่วยเธอมาแล้วตั้งหลายเรื่อง เสิ่นเฉียวจึงรู้สึกตื่น เต้นอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง

สวัสดีค่ะประธานหานฉันเสิ่นเฉียว เป็นผู้ ช่วยของเย่โม่เซินประธานบริษัทตระกูลเย่ ” ตอน แนะนำตัว เธอก็ไม่ได้ยื่นมือออกไปหาฝ่ายตรง ข้าม แต่กลับโค้งตัวด้วยท่าทางที่อ่อนน้อมถ่อม ตนแทน

ฉันได้เตรียมรถไว้แล้ว ถ้าประธานหานกับ เลขาซู ไม่ถือสา ก็สามารถนั่งรถของเราได้ค่ะ ”

สายตาเรียบนิ่งของหานชิงกลับไปหยุดอยู่ บนหน้าเธอ น้ำเสียงที่ฟังนั้นสงบมาก: “คุณขับรถ เป็น? ”

ได้ฟังดังนั้น เสิ่นเฉียวก็พยักหน้าด้วย ใบหน้าที่แดงก่ำ: ” เป็นค่ะ”

ตอนออกจากบ้านตอนเช้า เสิ่นเฉียวได้ไป หาเซียวซู่ เพื่อจะยืมรถของเขา ตอนแรกเซียวซู่ ไม่ให้เธอยืม ภายหลัง อยู่ๆก็ให้เธอยืม เมื่อก่อน เสิ่นเฉียวเคยเรียนขับรถ และได้ใบขับขี่แล้ว
และเทคนิคการขับรถของเธอก็ไม่ได้แย่อีก

ด้วย

หานชิงรู้สึกแปลกใจมาก แต่ ซูจิ๋ว ได้ถาม เธอกลับ: ผู้ช่วยเสิ่นคะ เพื่อความปลอดภัย ฉัน ขอถามคุณว่าคุณมีใบขับขี่หรือเปล่า? ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า

ภายหลัง หานชิงกับ ซูจิ๋ว ก็ได้ขึ้นรถของ เสิ่นเฉียว

ตั้งแต่เจอเสิ่นเฉียว สายตาของหานชิงก็ มองตามเสิ่นเฉียวตลอด แม้จะนั่งอยู่ด้านหลัง สายตาดุดันและเยือกเย็นของเขาก็ไปหยุดอยู่บน ท้ายทอยของเสิ่นเฉียว

สายตานี้จ้องเสิ่นเฉียวสะจนเธอรู้สึกกลัว

—

ที่เธอรู้มา หานชิงเป็นคนที่หัวโบราณและ เด็ดขาดมาก ไม่ต้องไปพูดถึงตอนปกติ ต่อให้คุณ ดึงดูดสายตาเขามากขนาดไหน เขาก็อาจจะไม่ มองคุณเลยด้วยซ้ำไป

แต่วันนี้ทำไมถึงจ้องเธออยู่นักละ?

เสิ่นเฉียวยืดหลัง หรือว่าหานชิงเป็นคน โรคจิตที่แอบปกปิดไว้?
ซูจิ๋ว ก็สังเกตได้เช่นกัน อยู่ๆท่านประธาน ของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เหมือน คนโรคจิตอย่างนั้นแหละ อีกอย่าง เธอก็รู้สึกได้ ถึงลมหายใจที่กระวนกระวายใจของเสิ่นเฉียว ด้วย จึงพูดอธิบายขึ้นเสียงเบา: คุณเสิ้นคะ ถนน สายนี้คนค่อนข้างมาก ยังไงคุณก็ระวังหน่อยนะ คะ”

คำพูดประโยคเดียวก็สามารถทำให้เสิ่น เฉียวดึงสติกลับมาได้

เธอกำลังคิดอะไรอยู่?

ที่เขาจ้องเธอก็อาจเป็นเพราะไม่วางใจที่ เธอขับรถ ดังนั้นจ้องเธอก็เพื่อเดือนเธอก็เท่านั้น แต่เธอกลับคิดเพ้อเจ้อ

ใช้ความคิดสกปรกไปว่าร้ายคนที่มีศีลธรรม

อันดีงามซะจริงๆเลย

เสิ่นเฉียวจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง และ ตั้งใจขับรถต่อไป

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็มาจอดที่ร้านอาหาร สุดหรูแห่งหนึ่ง

เสิ่นเฉียวก็ส่งรถให้คนรับรถดูแล และนำ หานชิงและพวกเขาเข้าไปในร้านอาหาร
ซูจิ๋ว เดินตามหลังหานชิงเข้าไปในร้าน เธอ

ยกยิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้ ถือว่าใช้ใจจริงๆด้วย แม้แต่ร้านอาหารที่ท่านประธานหานชอบมาทาน เป็นประจำยังถามจนรู้

เพิ่งนั่งได้ไม่นาน บริกรก็นำอาหารที่เตรียม เสร็จแล้วมาเสิร์ฟ

หานชิง: ”

ซูจิ๋ว คิดในใจ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย! แม้แต่ รสชาติอาหารก็ยังสืบรู้ เห็นทีว่าผู้ช่วยของเย่โม่ เซิน …ก็ใช้ใจเหมือนกัน

เสิ่นเฉียวถูมือไปมาอย่างดื่นเต้น เธอกัดริม ฝีปากล่างและพูดขึ้น: ประธานหานคะ นี่เป็น อาหารที่ฉันให้พนักงานเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้า ประธานหานไปทำงานมาตั้งไกล คงจะเหนื่อย มาก เชิญคุณรับประทานก่อนเลยค่ะ อีกสักพักเรา ค่อยเจรจาเรื่องงาน”

พูดเสร็จ เสิ่นเฉียวก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม และ มองหานชิงยิ้มๆ สีหน้านั้นเหมือนแมวน้อยที่ ปรากฏรอยยิ้มออกมาให้เห็น ดูแล้วช่างผิดปกติ มาก

ผ่านไปหนึ่งนาที….
รอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นเฉียวค่อยๆหาย ไป ถูกแทนด้วยความรู้สึกเก้อเขินนิดหน่อย ” คือ….ประธานหานมีความคิดเห็นอะไรหรือเปล่า คะ? ”

สายตาของหานชิงเย็นชา และไปหยุดอยู่ บนหน้าเธอ

เสิ่นเฉียวกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว

ผ่านไปสักพัก หานชิงถึงจะยกมือหยิบ ตะเกียบขึ้นมา เสิ่นเฉียวถึงค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้น

ผ่านไปชั่วขณะ หานชิงก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชา: ขอบคุณ ”

ตอนแรกเสิ่นเฉียวคิดว่าตัวเองฟังผิด ภาย หลังถึงได้รู้ว่าหานชิงพูดขอบคุณเธอจริงๆ เธอจึง ยิ้มออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

ช่วงเวลากลางวันตอนฤดูใบไม้ร่วง แสง แดดเล็กๆทะลุหน้าต่างและสาดส่องเข้ามาใน กระจกใส ในร้านอาหารเงียบสงบ และเปิดเพลง สากลที่นุ่มนวล เสิ่นเฉียวใส่กระโปรงสีฟ้าอ่อน และนั่งอยู่ตรงนั้น ลมหายใจของเธอเข้าออก อย่างสม่ำเสมอ

พอเยโม่เซินรู้เรื่องที่หานชิงขึ้นรถของเสิ่นเฉียวก็ขมวดคิ้วทันที ดังนั้น เขาจึงให้เซียวซู่ไปที่ ร้านอาหารที่พวกเขานัดกันไว้กับเขา

และบังเอิญตอนที่เขาอยู่ด้านนอก ก็เห็น ฉากเหตุการณ์ฉากนี้เข้าพอดี ดังนั้น เขาจึงหรี่ ตาลงอย่างอันตราย

ผู้หญิงคนนี้ ไม่เจอประเดี๋ยวเดียวก็สามารถ ดึงดูดความสนใจของเขาได้แล้ว

อีกอย่าง ใครใช้ให้เธอปล่อยผม? แค่เจรจา เรื่องงาน เธอจะแต่งตัวสวยขนาดนั้นทำไม?

เชียวซูที่ยืนอยู่ด้านหลังรู้สึกได้ถึงความ โกรธที่กระจายออกมาจากบนตัวของเขา จึงพูด ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง: คุณชายเย่ครับ เราก็ เข้าไปด้วยเลยสิ? ผมคิดว่าคุณเหมาะที่จะเจรจา กับประธานหานมากกว่าเธอนะครับ มอบหมาย เรื่องนี้ให้ผู้ช่วยเสิ่นไปทำ เกรงว่า ผลลัพธ์จะไม่ เป็นไปตามที่หวังไว้น่ะสิครับ”

เย่โม่เซินไม่ได้พูดอะไร แต่มีพลังเยือกเย็น กำลังหมุนอยู่รอบตัวเขา ซึ่งพลังนั้นน่าตกใจเป็น อย่างมาก เซียวซูเบะปาก: งั้นผมเข้าไปทักทาย พวกเขาก่อนนะ? ”

เย่โม่เซิน: ” .จะทักทายทำไม? นายคิดว่าเจอเพื่อนหรือไง? ”

เซียวซู่: ”

ไม่ใช่ว่ากำลังหาข้ออ้างให้คุณเข้าไปหรอก

หรอ?

เย่โม่เซิน: ” พาฉันเข้าไป ฉันจะดูสิว่าเธอจะ ยัวผู้ชายสักกี่คน”

ยั่วผู้ชาย? เซียวซูหมดคำจะพูดทันที หลัง จากนั้นเขาก็พาเย่โม่เซินเดินเข้าไปข้างใน และ ได้พูดแทนเสิ่นเฉียว: “ ผมคิดว่าท่าที่ของผู้ช่วยเสี่ นก็ปกติดีนะครับ ทำไมถึงมองว่าเธอยั่วผู้ชายละ?

” ตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษไง” เย่โม่เซินพูด เตือน และหัวเราะอย่างเย็นชา

ดังนั้น เซียวซู่จึงหันไปมองคนที่อยู่ข้างใน ด้วยความรู้สึกแปลกใจ: คุณชายเย่ครับ เหมือน ผู้ช่วยเสิ่นจะไม่ได้แต่งหน้าเลยนะ อีกอย่าง กระโปรงนั้นก็เป็นคุณเองที่ซื้อให้เธอนะครับ”

เยโม่เซิน: ”

อยู่ๆก็รู้สึกเจ็บหน้า

เพราะฉะนั้น เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เธอ เธอใส่มาเจอผู้ชายคนอื่น ทำให้เขาทนไม่ได้?

อีกอย่าง เป็นคุณชายเย่ที่ให้เธอมานี่ ครับ? ”

ตบหน้าอีกครั้ง!

เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา: ฉันคิดว่า นายคงไม่อยากทำงานแล้วนะ ”

เซียวซู่: ไม่ใช่แน่นอนครับ คุณชายเยของ พวกเราจะทำเรื่องแบบนั้นทำไม ผู้ช่วยเสิ่นนี่จริงๆ เลย นึกไม่ถึงว่าจะแต่งตัวจนสวย ก็แค่เจรจาเรื่อง งาน ทำไมถึงต้องอวดขนาดนี้ด้วยละ?

ใครอนุญาตให้นายนินทาผู้หญิงของ

ฉัน? ”

เซียวซู่เหอะเหอะ!

เสิ่นเฉียวเห็นหานชิงทานอาหารที่ตัวเอง เตรียมให้ ก็รู้สึกดีใจมาก จนลืมให้คนมาเสิร์ฟ อาหารของตัวเองไปเลย เพราะฉะนั้น ช่วงเวลา ทานอาหารเธอก็จ้องหานชิงอยู่ตลอด เบนสายตา ไปหา ซูจิ๋ว ที่อยู่ด้านข้าง ก็รู้สึกเก้อเขิน

แต่หานซิงเหมือนก้อนน้ำแข็งที่ไร้ความ รู้สึก เขาทานอาหารต่อหน้าเธออย่างไม่แสดง ความรู้สึกใดๆออกมาทางสีหน้า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ