บทที่ 1031 นายตื่นเต้นมาก

หลังจากพูดจบ เซียวซูก็มองพิจารณาสีหน้าของเย่ไม่เป็น

สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย มือที่มีรูปทรงเรียวสวยชัดเจน ก็ได้เอาเอกสารเข้ามาแล้ว จากนั้นก็เปิดดูเอกสาร หลังของเซียว เหงื่อแตก “คุณชายเย่ หรือคุณดูช้าๆ ฉันกลับ…..กลับไป ก่อน?”

แม้ว่าเขาจะให้เจียงเสี่ยวไปลบที่ไม่จำเป็นเหล่านั้นออกไป หมดแล้ว แต่ในใจของเขายังมั่นใจมากนัก เพราะท้ายที่สุดแล้ว เรื่องเหล่านี้พิมพ์เป็นอักษรออกมา ก็ทำให้คนรู้สึกกระดากใจ จริงๆ

โดยเฉพาะพวกเรื่องของการวางยา

ในเวลานั้น เจียงเสี่ยวไปให้เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น อย่าตื่นเต้น จากนั้นเวลาที่เขาพูด ก็รู้สึกเหมือนกำลังพูดซ้ำอีก รอบ ในสิ่งที่ตัวเองเห็นเท่านั้น

จนกระทั่งได้ส่งเอกสารเหล่านี้ ถึงมือของเย่โม่เซ็นจริงๆ เซียว ก็ค่อยๆตระหนักถึงอันตราย

เยโม่เซ็นเงยหน้าขึ้นมากะทันหัน ดวงตาจ้องที่ใบหน้าของ เขียวช

“นายตื่นเต้นมาก?”
เมื่อได้ยิน เซียวซูก็เลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว ส่ายหัว “ไม่ใช่” เขาจะตื่นเต้นได้อย่างไร? เหอะๆ

“โอ้” เยโมเงินดึงสายตากลับ พูดอย่างเย็นชา “งั้นก็รอที่นี่ รอให้ฉันดูจบ”

เซียวซูยังสามารถพูดอะไรได้อีก? เขาตื่นเต้นมาก เชื่อว่า คุณ ชายเย่ก็ดูออกอารมณ์ของตัวเองแล้วเช่นกัน แต่เขาดันจะถามตัว เองว่าตื่นเต้นไหม

และตัวเองก็ไม่สามารถตอบกลับคุณชายเย่ได้ว่า ตื่นเต้นมาก จริงๆ

ในความเป็นจริงก็คือ เขาไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับเอกสารฉบับ

นน

ดังนั้นในเวลาที่เยโม่เป็นกำลังจะดู เซียวซูจึงตัดสินใจให้เยโม่ เซนเตรียมใจไว้ล่วงหน้า

ดังนั้นเขาจึงส่งเสียงไอเล็กน้อย แล้วพูดว่า “คือว่าคุณชาย เ… ข้อมูลเหล่านี้ คือฉันจ้างคนเขียนแทน

“เขียนแทน?” เย่ โม่เป็นเลิกคิ้วเล็กน้อย เหมือนว่านึกอะไรขึ้น มาได้ “แล้วเรื่องได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยหรือยัง?”

เซียวซูรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร พยักหน้าทันที “ไม่มีปัญหา การ รักษาความลับ ฉันต้องทำได้ดีที่สุดแน่นอน แต่ว่า…ผู้เขียนแทนคนนั้น เป็นผู้หญิง ดังนั้นเทคนิคการเขียนของเธอ จึงไปทาง จินตนาการแห่งความฝันไปหน่อย ดังนั้น……..

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวซูก็หยุดไว้อย่างชาญฉลาด เขาได้พูด อย่างชัดเจนขนาดนี้แล้ว คุณชายเยจะต้องเข้าใจความหมายของ เขาแน่นอน

“เข้าใจแล้ว” เย่โม่เป็นไม่สนใจเขาอีก ก้มหน้าดูเอกสาร

ท่าทีของเขาเคร่งครัดมาก มองดูข้อมูลตรงหน้าอย่างจริงจัง ราวกับว่าสิ่งที่ถืออยู่ในมือ ไม่ใช่เอกสารฉบับหนึ่ง แต่เป็นสมบัติ ที่ล้ำค่าอย่างยิ่ง

ในความเป็นจริงสำหรับเย่ไม่เป็นแล้ว ส่วนนี้ที่เป็นอดีตของ มู่จื่อนั้น ก็คือสมบัติที่ล้ำค่าของเขา

เขาดูอย่างเอาจริงเอาจัง ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเลยว่าข้อมูล เหล่านี้คือสไตล์การเขียนแบบไหน คือคนแบบไหนที่เขียนออก มา สำหรับเขาแล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญ

และเซียวซูนั้น จากความตื่นเต้น ในตอนแรก ในเวลาต่อมา ก็ ค่อยๆผ่อนคลายลง เพราะเขาพบว่า เย่โม่เซินดูเหมือนจะจมอยู่ ในความทรงจําของตัวเอง บางครั้งก็ขมวดคิ้วมั่น ในตอนแรก เซียวซูคิดว่า เขาไม่พอใจกับข้อมูลนี้ กำลังจะอธิบาย แต่เยโม่เซ นก็ไม่ได้ตำหนิเขา ยังคงขมวดคิ้วมั่น แล้วดูข้อมูลต่อไป

หลังจากนั้นเซียวซูก็เห็นว่า คิ้วของเขาขมวดลึกลงไปเรื่อยๆ แม้แต่ระหว่างคิ้ว ก็ขมวดแน่นด้วยไอสังหารที่รุนแรง เซียวซูคิด ในใจว่า ต้องจบแล้วแน่ๆ บางทีครั้งนี้ เขาหนีไม่พ้นแล้ว
แต่คุณชายเย่ยังคงขมวดคิ้วแล้วดูต่อไป ไม่ได้หยุดลง และไม่ ได้ทําการต่าหนิเขา

จากความเข้าใจของเขาที่มีต่อคุณชายเยู่แล้ว เซียวซูก็เลย มองพิจารณาอย่างละเอียด เขาพบว่า ในดวงตาของคุณชายเย่ มีความเคลื่อนไหวอย่างมาก แม้ว่าภายนอกจะดูเหมือนมีท่าทีที่ สงบเยือกเย็นมากก็ตาม

นั่นคือเขาอยู่กับคุณชายเย่มาเป็นเวลานาน ถึงสามารถเห็นสิ่ง ที่แสดงออกในดวงตาของเขา

ดังนั้น คุณชายเย่ได้ติดอยู่ในความทรงจำแล้ว?

ไอสังหารในตัวนั้น น่าจะเพราะว่าระลึกถึงเรื่องในอดีต ถึงได้ เกิดขึ้นสินะ? ไม่ให้เจาะจงเขา?

ในที่สุด เซียวซูวาง ใจลง

เวลาผ่านไปแต่ละนาที ในห้องทำงานเงียบสงบไร้เสียงรบกวน เยโม่เป็นจมลึกอยู่ในความทรงจำของตัวเอง เซียวเห็นว่าเขา ไม่มีปฏิกิริยาที่ผิดปกติอื่นๆ ก็ค่อยๆ ใจกล้าขึ้นมาหน่อย จึงหัน ไปหาเก้าอี้นั่งลงเลยแล้วกัน

จากนั้น เอาโทรศัพท์ออกมา

และในเวลานี้เอง สายตาของเย่ โม่เซิน จ้องมองที่ตัวเขา ท่าทางจับโทรศัพท์มือถือของเซียวซู ชะงักไว้

แต่ว่า เย่ โม่เซินก็ไม่ได้ถือสา หลังจากที่มองดูเขาด้วยสายตา เรียบเฉยแล้ว ก็ดึงสายตากลับ
หลังจากนั้น เซียวซูก็ได้ยินเขาพูดว่า “นายออกไปก่อนเถอะ ไปเดินเล่นรอบๆ”

เซียวซูลุกขึ้นทันที “งั้นคุณชายเย่ เดี๋ยวฉันค่อยกลับมา

หลังจากออกจากห้องทำงาน เขียวรู้สึกว่า อากาศข้างนอก นั้น ดีกว่าในห้องทํางานจริงๆ แต่ว่า…… ทำไมคุณชายเย่อยู่ดีๆ ถึงให้เขาออกมา?

ช่างเถอะ เขาไปเดินเล่นก่อนแล้วค่อยกลับเข้าไปแล้วกัน ยังไงแล้ว คุณชายเท่าเรื่องอะไร ก็มีความคิดของตัวเขาเอง อยู่แล้ว

อาจเป็นเพราะเซียวซูรีบร้อนที่อยากจะออกไป จึงไม่ได้สังเกต เห็นถึงความแปลกประหลาดของเยโมเงิน ในตอนที่เขาปิดประตู ห้องทํางาน

หลังจากที่เซียวซูออกไปแล้ว เย่ โม่เซินซึ่งนั่งตัวตรงอยู่ตลอด ก็ยกมือขึ้นกะทันหัน แล้วบีบคิ้วของตัวเองอย่างแรง

เรื่องราวนี้เขายังไม่ได้ดูมากนัก แต่ที่เขาดูแล้ว ก็ไม่ลืมแม้แต่ น้อย เพียงแค่นึกถึงว่า ในตอนนั้นเธอแต่งงานเข้ามาในตระกูล เย่ได้อย่างไร และต้องทนทุกข์ทรมานกับความไม่เป็นธรรมเหล่า นั้นยังไง คิ้วของเย่ไม่เป็นก็ขมวดมุ่นอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากนั้น ก็มีภาพที่แตกสลายบางส่วน ปรากฏขึ้นในหัว สมองเป็นระยะๆ เหมือนกับโทรทัศน์ที่เสียแล้ว ภาพนั้นกะพริบวิ บวับ จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว
เร็วยิ่งนัก ทําให้คนหงุดหงิดไม่น้อย

เกี่ยวกับความทรงจำของเขาและทานมู่จื่อ เย่ โมเงินมีความ ปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะไปจดจำไว้ ทำได้เพียงบังคับตัวเอง ให้ระลึกถึงภาพที่เห็นอยู่ตลอดเวลา หวังว่าตัวเองจะอะไรขึ้น มาได้

ดั่งเช่นนี้ เย่โม่เป็นได้ทำการดิ้นรนต่อสู้กับภาพความทรงจำที่ ล่องลอยออกไปอย่างรวดเร็วตลอดเวลา อีกฝ่ายแข็งแกร่งมีพลัง มาก แต่เขาก็ไม่ใช่คนขี้ขลาด

หัวของเย่ ไม่เซิน ก็ค่อยๆเริ่มเจ็บอีกครั้ง

เหงื่อแตกกระจายไปทั่วหลังของเขา แต่ในเวลานี้คือฤดูหนาว เขาสวมเสื้อโค้ทไว้ ดังนั้นจึงมองไม่เห็น เสื้อเชิ้ตสีขาวที่สะอาด บริสุทธิ์ใต้เสื้อโค้ทนั้น ได้เปียกโชกหมดแล้ว

มีเพียงเหงื่อแตกไหลออกมาจากหน้าผาก หยดตามใบหน้า หล่อเหลา ไหลไปตามโครงหน้า หยดลงบนเอกสารเหล่านั้น

ปวดอย่างรุนแรง

มือที่รูปทรงเรียวสวยชัดเจน ยังคงเปิดดูข้อมูล พลิกดูหน้าถัด

ไป

เมื่อเห็นหาน จื่อถูกคนเลวทรามต่ำช้าพวกนั้นวางยา เขา โกรธจนเลือดพุ่งกระฉูด แทบจะกระอักเลือดออกมา

แต่มีความรู้สึกผิดเป็นส่วนใหญ่ คือเขาที่ไม่ได้ดูแลปกป้องเธอ ให้ดีตั้งแต่แรก เธอถึงได้รับความเจ็บปวดเหล่านี้
ในขณะเดียวกัน หานมู่จื่อก็กำลังอยู่ในความฝัน

ในความฝัน เธอได้ย้อนกลับไปตอนที่เธอเพิ่งแต่งงานกับเย่ไม่ เซิน จากนั้นเรื่อง ในเมื่อก่อนก็ฉายซ้ำอีกครั้ง ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เหงื่อแตกเต็มหลัง

หาน จื่อรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วมาก แม้กระทั่งท้อง น้อย ก็ยังส่งความรู้สึกที่ไม่ค่อยมั่นคงมา แม่ลูกในร่างเดียวกัน หัวใจของเธอเต้นเร็วมากขนาดนี้ ลูกจะต้องรู้สึกไม่สบายแน่นอน

ดังนั้นหาน จื่อจึงทำได้เพียงระงับอารมณ์ที่กระวนกระวายและ หวาดกลัวเหล่านั้นไว้ทั้งหมด คิดถึงสิ่งที่สวยงามและความเชื่อ ในปัจจุบันให้มากขึ้น

การหายใจของหานมู่จื่อก็ค่อยๆสงบลง เสื้อผ้าบนตัวเปียก โชกไปหมด และไม่สามารถสวมใส่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอจึงต้อง ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าอีกตัวจากตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่

ในห้องเงียบสงบ ไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียว

หานคู่จื่อจําได้ว่าเธอเผลอหลับไปในห้องนั่งเล่น เพราะว่า ตอนกลางวัน ทานอาหารเยอะไปหน่อย เธอไม่อยากเข้านอน ทันที ดังนั้นหลังจากที่กลับมา ก็ถือรีโมทคอนโทรลไว้ แล้วดูทีวี ในห้องนั่งเล่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ