บทที่646 เป็นเบาจริงๆ

เป็นเขาจริงๆ

เป็นเขาจริงๆ!!!

เหลือแต่ความคิดนี้อยู่ในหัวเท่านั้น จู่ๆ หานมูจ๋อก็พบว่าดวงตาของตัวเองเริ่มร้อนผ่าว ที่แท้ก็ทําตารื้นขึ้นมานี่เอง

เธอคิดมาตลอด……..ว่าตัวเองท้องลูก

ของคนแปลกหน้า ตอนแรกยังคิดอยากจะไป ทําแท้งด้วยซ้ำ

สุดท้ายก็ปล่อยเอาไว้ เธอเริ่มรักชีวิต เล็กๆที่อยู่ในท้องทีละนิด

ต่อมาเสโยวบอกว่าจะช่วยเธอตรวจสอบ แต่ตรวจสอบไปตรวจสอบมากลับกลายเป็นเ หลั่นทาน

ในเสี้ยววินาทีที่ได้ยินว่าเด็กคือลูกของ เย่หลิ่นหาน ตอนนั้นหานมู่จื่อแทบจะแหลก สลาย รู้สึกว่าที่ตัดสินใจคลอดเด็กออกมา ต่อ ไปเธอคงไม่มีหน้าไปเผชิญหน้ากับเยโม่เซ็น

แล้ว

ต่อมา……

ก็กลายเป็นอดีตที่แทบไม่อยากหันกลับ

ไปมอง

หานมู่จื่อปิดตาลง น้ำตาไหลรินออกมา ทางหางตา จากนั้นก็ซึมเข้าไปในหมอนที่อยู่

ข้างๆ

“เป็นอะไรไป ?”

เย่ไม่เป็นที่อยู่ข้างหลังสัมผัสได้ถึงความ ผิดปกติ ก็เลยถามออกมาอย่างรีบร้อน

หานมู่จื่อได้สดิกลับมา ส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่มีอะไร นี่ก็ดึกแล้ว สิ่งที่ฉันอยากจะ ถามก็ถามหมดแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ”

ข้างหลังนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เย่โม่เชินก็ อดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง “เธอแน่ใจว่าเธอไม่ เป็นไรจริงๆใช่ไหม”

หานมู่จื่อน้ำตาไหลพลางหัวเราะออกมา เบาๆ “ฉันจะเป็นอะไรได้ล่ะ รีบนอนเถอะ”

พอพูดจบตัวเธอเองก็ปิดตาลงก่อนแล้ว

เสี่ยวหมีโ………

ถ้าลูกได้เจอแด๊ดดี้ของลูกก็คงต้องดีใจ แน่ๆใช่ไหม

นี่เป็นพ่อแท้ๆของลูกเลยนะ

ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะเกิดเรื่องราวขึ้น มากมาย แต่ตอนนี้หานมู่จื่อก็ไม่มีแรงจะไป ตามสอบสวนทีละเรื่องแล้ว

เธอไม่มีอะไรให้ต้องหึงหวง เพราะไม่ว่า จะเป็นคนก่อนของเย่ไม่เซิน หรือคนหลัง ก็คือ ตัวเธอเอง

หาน จื่อนําพาความคิดแบบนี้ค่อยๆเข้า สู่ห้วงนิทรา เธอพอใจแล้ว หลับไปแล้ว แต่คนที่ต้อง ทุกข์ทรมานก็คือเย่ไม่เป็น

หลังจากที่บอกวันที่กับหานมู่จื่อไปแล้ว เขาก็สัมผัสได้ถึงว่ามีความชื้นภายในอากาศ เพิ่มขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เดาว่าเธอคงจะ ร้องไห้

แต่เธอก็หัวเราะออกมาเบาๆด้วย เสียง หัวเราะนั้นฟังแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

จนตอนที่ลมหายใจของหานมู่จื่อเริ่ม สม่ำเสมอแล้ว เย่ไม่เซ็นถึงพยุงตัวขึ้น แล้วพึ่ง แสงจันทร์อ่อนๆเพื่อมองสำรวจใบหน้าของ เธอ สังเกตเห็นรอยคราบน้ำตาที่มุมดวงตาอัน ขาวนวลของเธอ

ถึงแม้จะแห้งไปแล้ว แต่ตอนที่ลูบก็ยัง สัมผัสได้ว่าตรงนั้นไม่เหมือนกับส่วนอื่นๆ

ร้องไห้เหรอ ?

เยโม่เซินเม้มริมฝีปากบาง คิ้วเริ่มขมวด

กันแน่น เพราะว่าเขาจำวันที่ได้แม่นยำเกินไป เธอก็เลยหึงหวงอย่างนั้นหรือ เธอเสียใจ ก็ เลยร้องไห้ ?

แต่ที่เย่โม่เซ็นจำวันที่ได้อย่างแม่นยำก็ เพราะว่าในวันนั้นเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ไม่ใช่ แค่เขาเกิดมีอะไรกับผู้หญิงแปลกหน้าเข้า แต่ วันนั้นเป็นวันที่เขาถูกล่อลวงด้วย

เขาจะต้องจำวันนั้นไว้ให้ดี จากนั้นไม่ว่า จะในช่วงเวลาใด ก็จะไม่มีวันหลงกลแบบนั้น อีกเป็นแน่

มองดูคราบน้ำตาบางๆนั้น เย่ไม่เป็นก็ โน้มตัวลงไปจูบบนนั่นเบาๆ เบาราวกับขนนก ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็นอนลงข้างๆเธอ แต่ใจ กลับเหมือนถูกจิกด้วยเล็บ

ในประเทศ

เสี่ยวเหยียนขะมักเขม้นอยู่บนโต๊ะ เขียน ไปพักหนึ่งก็รู้สึกว่าไม่ใช่ แล้วก็โยนกระดาษที่ อยู่ในมือทิ้งไป

เริ่มเขียนหน้าใหม่อีกครั้ง แต่พอดูอีกทีก็ ยังรู้สึกว่ายังไม่ใช่ สุดท้ายก็เริ่มเขียนใหม่อีก ครั้ง

ตอนที่เธอโยนกระดาษทิ้งไปหลายแผ่น แล้ว เสี่ยวหมี่โค้วที่นั่งทานผลไม้อยู่บนโซฟาก็ ทนดูต่อไปไม่ไหว

“น้าเสี่ยวเหยียน น้าสิ้นเปลืองกระดาษ ไปหลายแผ่นแล้วนะฮะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เสี่ยวเหยียนก็หันไป ถลึงตาใสเขาทีหนึ่ง “ก็ไม่ได้สิ้นเปลืองของ นายสักหน่อย นี่ฉันซื้อเองต่างหาก”

“กรอบ……” เสี่ยวหมี่โต้วกินองุ่นลูกหนึ่ง

ทั้งๆที่น่าเสี่ยวเหยียนใช้คอมพิวเตอร์วาดก็ได้ แท้ๆ จะลบหรือแก้ไขก็ง่าย ทำไมน้าต้องสิ้น เปลืองกระดาษแบบนี้ด้วย …..คุณครูบอกว่า การสิ้นเปลืองเป็นเรื่องน่าอับอาย

เสียวเหยียบ ..…….….. “ฉันรู้แล้ว” เธอขยี้ผมยาวของตัวเอง อย่างบ้าคลั่ง พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “เขียนยังไง ก็ไม่ดี น่ารําคาญจะแย่อยู่แล้ว”

“ที่จริง…..น้าเสี่ยวเหยียนไม่ต้องเขียน แล้วฮะ ไม่ว่าน้าจะเขียนยังไง คุณน้าก็ไม่ใช้ ของน้าหรอก”

“นายรู้ได้ยังไงว่าเขาจะไม่ใช้ของฉัน” เสี่ยวเหยียนทําเสียงในลำคอ ทุกๆอย่างมัน ยากตอนเริ่มต้นทั้งนั้นแหละ ถ้าครั้งแรกไม่ ยอมใช้ งั้นฉันก็จะไปหลายๆครั้ง ไม่แน่ว่าอาจ จะ สำเร็จก็ได้”

“อืม” เสี่ยวหมีโวลูบคางตัวเอง เหมือน กําลังคิดอะไรอยู่ “คุณน้าเย็นชามากนะ ถ้าน้า เสี่ยวเหยียนจะไปเป็นเลขาที่บริษัท สู้ไปเป็น แม่บ้านที่บ้านตระกูลหานยังจะดีเสียกว่า”

“แม่บ้าน ?” เสี่ยวเหยียบเบิกตาโดมอง เขาแบบไม่อยากจะเชื่อ “เสี่ยวหมี่โต้วที่จริง แล้วนายเป็นปีศาจสินะ ถึงได้กล้าบอกให้ฉัน ไปเป็นแม่บ้านของคุณ นาย แม่บ้านเนี่ยนะ! ฉันยังสาวยังแส้ขนาดนี้ให้ไปเป็นแม่บ้าน อันตรายจะตายไป

เสี่ยวหมี่โค้วที่กำลังกินซะงักไปครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่เสี่ยวเหยียนอย่างซื่อๆ

“อันตรายอะไรเหรอฮะ ?”

เสี่ยวเหยียนเดินไปตรงหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว แล้วยื่นมือไปจิ้มหน้าผากเขา

“เจ้าเด็กโง่ ทุกๆวันนอกจากกินแล้วนาย ยังทําอะไรเป็นอีกบ้าง ถ้าหญิงสาวหน้าตาดีไป เป็นแม่บ้าน ก็ต้องเจอกับเจ้าบ้านหัวงูน่ะสิ ถึง เวลานั้นจะต้องถูกรังแกแน่นอน

เสี่ยวหมี่โต้วกลิ่นองุ่นลงคอ กะพริบตา ปริบๆ เอียงคอ

“แต่ว่าคุณน้าเป็นเจ้าบ้านของตระกูล หานนี่นา น้าเสี่ยวเหยียนเองก็อยากถูกคุณน้า ร้งแกไม่ใช่เหรอฮะ”

เสียวเหยียน “ นั่นสิ เจ้าบ้านของตระกูลหานก็คือหาน ซึ่งไม่ใช่หรือไง ถ้าเกิดหานซิงอยากจะทํา อะไรเธอ เธอก็เต็มใจ

กลัวก็แต่ว่าหาน งอาจจะไม่อยากทํา อะไรเธอแม้แต่น้อย

ไม่ใช่สิ เธอกำลังคิดเรื่องบ้าบออะไรอยู่ กันแน่

แล้วนี่เสี่ยวหมี่โต้วเป็นอะไรกันแน่ ทำไม เขาถึงพูดเรื่องพวกนี้กับเธอ เขาจะไปเข้าใจ ได้ยังไง

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ขยับเข้าไป ใกล้ หรี่ตามองเสี่ยวหมี่โตัวอย่างอันตราย ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็ดึงใบหูของเสี่ยวหมี่โต้

“รีบสารภาพมาตามตรงเลยนะ นายไปรู้ เรื่องพวกนี้มาจากไหน อายุแค่นี้ นายไม่เรียน เรื่องดีๆเลยใชไหม”

เสี่ยวเหยียนกำลังดุ แรงบนมือหนักขึ้น หูของเสี่ยวหมี่โต้วกลายเป็นสีแดงจนสังเกต เห็นได้ด้วยตาเปล่า เขาเจ็บจนร้องออกมา “อ๊าก น้าเสี่ยวเหยียนรีบปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ผม เจ็บ !”

“นายรู้จักเจ็บด้วยเหรอ ดูสิว่านายเรียนรู้ อะไรมาบ้าง ฉันรู้ว่าสมองน้อยๆของนายมี พื้นที่มากกว่าคนอื่น แต่นี่นายจะใส่ของเข้าไป มากเกินไปหรือเปล่า อีกอย่างเรื่องบางเรื่อง มันใช่เรื่องที่นายสมควรใส่เข้าไปหรือไง ? เร็ว รีบเอา ง นายพูดกับฉันเมื่อกี้ กับพวกความ คิดที่ไม่ดีพวกนั่นออกจากสมองของนายให้ หมด”

“โอ๊ยๆ ” เสี่ยวหมี่โต้วร้องโอ๊ย อยากจะ ปัดมือของเสี่ยวเหยียนทิ้ง แต่ก็ปัดไม่ออก รีบ ร้อนจนน่าตาแทบจะไหลออกมา

สุดท้ายเลยต้องใช้ไพ่ตาย “น้าเสียวเห ยียน ถ้าน้ายังไม่ยอมปล่อย ผมจะโทรหาคุณ น้าเดี๋ยวนี้เลย จะพูดเรื่องไม่ดีของน้า !”

เมื่อได้ยินชื่อทานชิง เสี่ยวเหยียนก็ พลาดขึ้นมาจริงๆ ชะงักไปครู่หนึ่ง เสี่ยวหมี่โต้ วก็หลุดออกจากมือของเธอแล้ววิ่งหนีไปเสีย แล้ว

เขาปิดหูของตัวเองที่ถูกบีบจนแดงแล้ว วิ่งไปจนถึงหน้าบันได เท้าเล็กๆก้าวขึ้นไปบน บันไดขั้นหนึ่งแล้ว จากนั้นก็หันกลับไปมอง เสี่ยวเหยียน

“หึ ถ้าน้าเสียวเหยียนกล้ารังแกผมอีก ผมก็จะโทรหาคุณน้าทุกวัน แล้วพูดเรื่องไม่ดี ของน้าเสี่ยวเหยียน ถึงตอนนั้นน้าเสี่ยวเหยีย นก็ยิ่งไม่มีโอกาสแล้ว”

“นายกล้าเหรอ !”

เสี่ยวเหยียบหัวฟัดหัวเหวี่ยง สองมือเท้า สะเอว “นายห้ามโทรศัพท์นะ ฉันต้องเป็นบ้า สะใภ้ของนายนะ !”

“งั้นน้าเสี่ยวเหยียนก็ต้องเอาใจผมส์ ถ้า นักเสี่ยวเหยียนเอาใจผม ผมจะพาน้าไปหาคุณ น้าเอง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ