บทที่1468เอาความจริงใจของเธอออกมา

หมอดูได้ยินแล้วมองเหลียงหย่าเหอหนึ่ง แล้วยื่นวันเดือนเกิด สองใบมา

“คุณผู้หญิงทั้งสองคอนเฟิร์มหน่อย วันเดือนเกิดนี้ถูกหรือ เปล่าครับ”

เหลียงหย่าเหอกับตู้เชียวหรับกระดาษมา ทั้งสองต่างก็ คอนเฟิร์มวันเดือนเกิดของลูกตัวเอง หลังจากคอนเฟิร์มว่าไม่ผิด ต่างก็เงียบไม่พูดจา

“หมอดูคะ นี่เป็นวันเดือนปีเกิดของลูกพวกเราจริงค่ะ แต่ฉันดู ความสัมพันธ์ของเด็กสองคนนี้ดีมาก ทำไมถึง……..แยกจากกัน หรือไม่ก็ตายจากกันได้ล่ะคะ?”

เหลียงหย่าเหอไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้มาก เธอชอบเสียวไป มากๆ อยากให้เสียวไปเป็นลูกสะใภ้ตัวเอง ถ้าเพราะดูดวงนี้แล้ว เสียลูกสะใภ้ไป ถ้ารู้งี้เธอก็ไม่มาดูดวงแล้ว

แววตาขุ่นมัวของหมอดูมีความหนักใจ เขามองทั้งสองที่นั่ง ถอนหายใจและพูด “ถ้าวันเดือนปีเกิดไม่ผิด ก็คือผลที่ผมดูนั่น แหละ ไม่ต้องถามอีกแล้ว”

ผู้ช่วยเริ่มเก็บเงิน ทั้งสองได้แต่ให้เงินไป จากนั้นก็ถือกระดาษ ที่จดวันเดือนปีเกิดจากไป

ตอนที่ออกมา ตู้เชียวหยู่ถือว่ารู้สึกที่ทำไมก่อนหน้านี้ถึงมีลางสังหรณ์ไม่ดี คิดไม่ถึงว่าสัมผัสที่หกของเธอจะแม่นยำขนาดนี้

ทั้งสองเดินออกมาจากซอยลึกๆอย่างเงียบๆ จู่ๆเหลียงหย่าเห

อหันหน้ามาพูดกับตู้เชียวหยู่ที่สีหน้าเคร่งขรึม”คุณตู้เชียวหยู่คะ ตะแก่คนเมื่อกี้ต้องดูไม่แม่นแน่ๆ พวกเราอย่าไปเชื่อเขาเชียวนะ” พอฟังแล้ว ถึงแม้ตู้เชียวหมู่หนักใจ แต่ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ตามเธอ” ใช่ค่ะ ฉันก็รู้สึกว่าไม่แม่นค่ะ ที่จริงพวกเราไม่ควร

งมงายขนาดนี้นะคะ ตอนนี้มันสมัยไหนแล้ว เรายังมาดูดวงอีก

“ใช่ค่ะๆ ฉันก็รู้สึกพวกเรางมงายเกินไปแล้ว บ้านญาติฉัน แต่งงานก็ไม่ดูวันเดือนปีเกิดเลย ตอนนี้คนอื่นก็อยู่กันอย่างมี ความสุขจะตายไป”

ตู้เชียวหยู่ก็พูดคล้อยตามกัน “ก็ใช่น่ะสิคะ ที่สำคัญคือเด็กๆ รักกันถึงจะสำคัญที่สุด”

ทั้งสองพูดปลอบใจฝ่ายตรงข้ามและปลอบใจตัวเองอย่างไม่ หยุด ภายนอกดูไม่มีอะไรแล้ว แต่คำว่า ไม่ใช่แยกจากกันก็ตาย จากกัน ของหมอดูสุดท้ายก็เหมือนก้อนหินใหญ่ทับอยู่บนอก ยัง ไงก็ยกออกไปไม่ได้ ทั้งสองเดินออกมาจากในซอยลึกๆ กลับมา ถึงถนนที่เจริญรุ่งเรืองและคึกคัก

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าที่พร้อมเพรียงกัน จู่ๆก็ได้หยุด ลงมาพร้อมกัน แล้วมองฝ่ายตรงข้ามที่นั่ง

เหลียงหย่าเหอค่อนข้างร้อนตัว เธอได้ถามเสียงเบา หรือไม่ เราเปลี่ยนไปดูอีกที่มั้ยคะ?”
ตู้เชียวหยู่ถอนหายใจ คิดไม่ถึงว่าเธอจะคิดไปในทางเดียวกัน กับตัวเอง ดังนั้นจึงได้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “โอเคค่ะ ฉันก็รู้สึก เปลี่ยนไปดูอีกที่ หมอดูคนนั้นคาดว่าคงจะดูไม่แม่นหรอกค่ะ”

“อืม เขาฝีมือไม่ถึงขั้นแน่ๆ เราเปลี่ยนไปดูอีกที่ดีกว่าค่ะ

เพราะฉะนั้นทั้งสองก็เลยเปลี่ยนไปดูอีกที่นึง ปรากฏผลที่ดู ออกมาก็ไม่ดีเหมือนเดิม ครั้งที่สองเหลียงหย่าเหอเห็นผลที่ไม่ดี อันนี้ สีหน้าแย่จนอยากจะอัดคนแล้ว

ตอนที่ทั้งสองได้กลับมาบนถนนที่เจริญรุ่งเรืองอีกครั้ง ก็ใกล้ เที่ยงแล้ว

“นี่ก็ไม่เช้าแล้ว พวกเราไปหาอะไรทานหน่อยดีกว่าค่ะ?”

“โอเคค่ะ”

ทั้งสองจึงได้ไปร้านอาหารที่อยู่ระแวกนี้ เตรียมนั่งลงมาทาน อะไรสักหน่อย ใครจะไปรู้ตอนที่พนักงานมาถามทั้งสองว่าจะสั่ง อะไร ทั้งสองต่างก็พูดไม่ออก สุดท้ายแค่พูด อะไรก็ได้ เสิร์ฟมา เถอะ”

พนักงานจึงได้สั่งอาหารซิกเนเจอร์ของร้านให้พวกเธอ

แต่หลังจากกับข้าวมาเสิร์ฟ ทั้งสองจับตะเกียบขึ้นมา และกิน อย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งสองต่างก็ไม่อยากอาหาร แค่ฝัน ทานรองท้องนิดหน่อย

ตู้เชียวหยหยิบทิชชูเช็ดมุมปาก และเงยหน้ามองไปที่เหลียง หย่าเหอหรือไม่วันนี้เรากลับกันก่อนมั้ยคะ?”
เพราะดูดวงของเมื่อกี้ ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายอึดอัดจะแย่ เหลียง หย่าเหอก็ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ ได้แต่พยักหน้า

“โอเคค่ะ กลับไปก่อนดีกว่า”

“อืม เรื่องของวันนี้อย่าเพิ่งบอกกับเด็กสองคนเลยค่ะ

เหลียงหย่าเหอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ฉันก็รู้สึกยังบอกกับ พวกเขาไม่ได้ ความสัมพันธ์ของเด็กสองคนนี้ดีมาก ที่จริงสมัยนี้ เชื่อสิ่งนี้ไม่ได้แล้ว ต่างก็เป็นคนหนุ่มสาวสมัยใหม่แล้ว ถ้ารู้ว่า พวกเราไปดูดวงให้พวกเขา ยังไม่แน่ว่าจะต่อว่าพวกเรายังไงเลย ค่ะ?”

“ใช่ๆๆ กลับกันก่อนดีกว่าค่ะ”

หลังจากทั้งสองมีความคิดเป็นหนึ่งเดียวก็ได้ต่างฝ่ายต่าง กลับบ้าน

ส่วนเจียงเสี่ยวไปกับเซียวซูไม่รู้ว่าแม่ของพวกเราได้ปิดบังตัว

เองไปดูดวง อีกทั้งผลที่ออกมาก็ไม่ใช่ผลที่ดีด้วย

ส่วนอีกด้านนึงสวี่เย็นหวั่นอยากคืนบริษัทให้หานชิง เพราะ ตอนนี้เธอรู้สึกตัวเองไม่มีหน้ารับเงินทุนของหานชิงมาพลิกฟื้น ตระกูลสงี่แล้ว

แต่หลังจากรู้เรื่องหลินสวี่เพิ่งได้มาหาเธอ ให้เธออย่าทำงาน ด้วยอารมณ์
เพราะเมื่อก่อนมิตรภาพของบริษัทตระกูลสวกับบริษัทตระกูล ทานไม่เลว ครั้งนี้หานซิงก็เพราะเห็นแก่ตระกูลสถึงทำเรื่องนี้ ส่วนสวี่เย็นหวั่นเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลสวี ย่อมต้องให้ เธอมาดำเนินการอยู่แล้ว

ตอนแรกสวี่เย็นหวั่นยังคิดไม่ปลง หลินสวี่เจิ้งจึงได้พูดตรงๆ เลย

“เธอมีอะไรคิดต้องไม่ปลงด้วย? หรือว่าเธออยากให้ตระกูลส ตกต่ำจริงๆ? หรืออยากเหมือนบริษัทตระกูลเห้อสูญหายไปจาก สายตาผู้คน? ผลที่ทำงานด้วยอารมณ์ เป็นผลที่เธออยากได้จริง เหรอ?”

จากนั้น สวีเย็นหวั่นก็ถูกหลินสวีเจิ้งหว่านล้อม

“เรื่องที่เห้อเหลียนจึงทำ ถึงแม้ภายนอกดูเกี่ยวข้องกับเธอ ทำ เพื่อเธอ แต่ถ้าไม่ใช่เขานิสัยร้ายกาจโหดเหี้ยมเขาไม่ทำเรื่องน่า กลัวแบบนี้ออกมาหรอก ริษยา โกรธ ล้วนเป็นอารมณ์ที่มนุษย์ ต่างก็มี ใครก็หนีไม่พ้น แต่แค่สิ่งที่อิจฉาริษยาไม่เหมือนกัน แต่ที่ พวกเราต้องทำ ก็คือถ้าเกิดอารมณ์พวกนี้จริงๆ ก็ต้องควบคุมตัว เองดีๆ อย่าไปทำพฤติกรรมที่ทำร้ายคนอื่นและทำร้ายตัวเอง นี่ เป็นหน้าที่ของพวกเรา”

หลินสวี่เจิ้งพูดเหตุผลกับสวี่เย็นหวั่นด้วยคำพูดและคำชี้แนะ สั่งสอนที่จริงใจเหมือนพี่ชายคนนึง สวีเย็นหวั่นมองหลินสวี่เจ๋งที่ เป็นแบบนี้ แล้วคิดฉากที่ตอนนี้เขาโดดเดี่ยวเดียวดาย จู่ๆส่ง เสียงพูด:“พี่หลิน”
น้ำเสียงของเธอไม่ค่อยเหมือนเดิม ทำให้หลินสวี่เจิ้งหยุด ท่าทางที่พูดจาลงมา จากนั้นได้หันมามองเธอ

“เป็นอะไร?”

“ขอบคุณพี่มากค่ะ”

สวี่เย็นหวั่นกล่าวขอบคุณกับเขาอย่างจริงจัง คิดไม่ถึงเวลานี้ ยังมีคนยอมพูดพวกนี้กับเธอ ในใจเธอเหมือนมีก้อนหินทับไว้ ติดต่อกันหลายวัน ยังไงก็บรรเทาไม่ได้ หลังจากได้ฟังคำพูด เหล่านี้ของหลินสวี่เจิ้ง เธอรู้สึกในที่สุดตัวเองก็สามารถหายใจ ได้แล้ว

หลินสวี่เจิ้งกลับมองเธออย่างจริงจังที่นึง

“ขอบคุณพี่ทำไม? เธอควรจะขอบคุณตัวเองมากกว่า ที่ไม่ได้ ทำเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจแต่ก็สายเกินไป แต่เธอถือว่าเป็นคนที่ พี่เห็นมาแต่เล็กจนโต หลังจากเสี่ยวเหยียนออกจากโรงพยาบาล เธอเคยไปเยี่ยมหรือยัง?”

สวี่เย็นหวั่นฟังแล้วอึ้งไปครู่นึง จากนั้นได้ส่ายหัว ไม่ได้ไปค่ะ”

“มีโอกาสก็ไปเยี่ยมหน่อยเถอะ คุณหนูของตระกูลสวี่ควรจะ ปล่อยวางได้ เธอกับเสี่ยวเหยียนก็ควรจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ ไม่ใช่เป็นเหมือนตอนนี้

เพื่อนที่ดีต่อกัน?

สวีเย็นหวั่นค่อนข้างลังเล เธอกับเสี่ยวเหยียนสามารถกลาย เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหรอ?
จู่ๆ สวีเย็นหวั่นนึกถึงคำพูดที่ทั้งสองคุยกันในร้านกาแฟก่อน หน้านี้ ตอนนั้นท่าทีที่เสี่ยวเหยียนมีต่อเธอคือความหวังดี

“ถ้าเธอมีใจอยากขอโทษจริงๆ ควรจะแสดงความจริงใจเธอ ออกมานะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ