บทที่ 1227 ฉันซื่อตรงเป็นอย่างมาก

เขาพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าเกิดว่าเสี่ยวเหยียนปฏิเสธก็จะดูเหมือนคน หน้าชื่อใจคด สุดท้ายเลยได้แค่ก้มหน้าแดงๆ ของเธอ “งั้น…..อยู่ห้องเดียวกันก็ได้”

พนักงานเดินมาที่ข้างหน้าแล้วก็เห็นว่าทั้งสองคนยังไม่ตามมา ตอนที่จะเดินไปคุยกับพวกเขานั้น ก็เห็นว่าเสี่ยวเหยียนกำลังคุย อะไรสักอย่างอยู่กับหานซิง แถมหานซิงเองก็อยู่ใกล้เธอมาก

เมื่อคิดไปถึงภาพบนเรือนั้น พนักงานก็ทำได้แค่ลูบจมูกตัวเอง แต่ไม่เข้าไปใกล้ พลางยืนมองไปทางอื่น

ในใจกลับคิดอยู่ว่ารอให้เขากลับไปแล้วจะต้องได้นัดบอด จากแม่แน่นอน ถ้าเกิดว่ามีแฟนแล้วล่ะ?

ถึงตอนนั้นก็สามารถพาแฟนไปเที่ยวได้แล้ว จะได้ไม่ต้องมี

เป็นคนโสดท่ามกลางคนพวกนี้แล้ว!

หลังจากถึงโรงแรมแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ตกใจเพราะบรรยากาศ ภายในห้อง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปไปให้หาน อดู

“เป็นอย่างไรบ้าง? บรรยากาศดีใช่ไหมล่ะ? ” เสี่ยวเหยียน ถ่ายบรรยากาศทั้งหมดให้หานคู่จื่อดู ก่อนจะกระแนะกระแหนหา นมจื่อ : “ตอนแรกพวกคุณไม่มาเอง เลยเอาโอกาสดีๆ แบบนี้ มาให้พวกเรา”
เมื่อได้ฟังดังนั้น หานมู่จื่อก็ดูท่าทีของเสี่ยวเหยียนอย่างไร้ทาง เลือกใดๆ ก่อนจะพูดเสียงต่ำว่า “พอแล้วล่ะ หรือว่าคุณลืมท ปนี้ไปแล้ว ว่าฉันจองเอาไว้ทำไมงั้นเหรอ? “

เสี่ยวเหยียนคิดขึ้นมาได้โดยพลัน ว่าทริปครั้งนี้เป็นแค่ฉาก ปิดบังเพียงทั้งสองคนไม่ได้อยากจะมาท่องเที่ยวเลย จริงๆ เพียงแต่จื่ออยากจะเก็บเป็นความลับก็เท่านั้นเอง

เสี่ยวเหยียนรีบหันไปมองทางด้านหลัง ก็พบว่าหานชิงยืน เหม่อลอยยู่ตรงระเบียง ก่อนจะพูดออกมาว่า “อย่าพูดอะไร มั่วๆ ได้ไหม เดี๋ยวพี่ชายคุณจะได้ยินเข้านะ

เมื่อมองใบหน้าของเสี่ยวเหยียนผ่านวิดีโอคอลก็เห็นท่าที่อ่อน โยน หานมอก็เอียงคอ ไม่ได้มีความคืบหน้าอะไรเลยเห รอ? ”

เสี่ยวเหยียน:

คืบหน้าอะไร! ”

“ก็ความคืบหน้าแบบที่คุณเข้าใจนั่นแหละ! ” อย่าพูดมั่วๆ นะ! ฉันแต่ซื่อตรงมาก! อย่ามาพูดมั่ว นะ! ”

หาน จื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาเบาๆ : “ปฏิเสธขนาดนั้น ดู เหมือนจะไม่ได้เป็นตามที่คุณว่านะ อีกอย่างอาจจะเกิดขึ้นจริงๆ ก็ได้นะ”

“ถยๆ ! ฉันไม่มีทางหรอกนะ! คุณอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ! โอเค อย่าพูดอะไรมั่วๆ หน้า ถ้าเกิดว่าให้พี่ชายคุณได้ยิน……
เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็มองไปรอบๆ และคิดว่าตัวเองไป แอบอยู่ในห้องอาบน้ำจะปลอดภัยกว่า

ถ้าไม่อย่างนั้น มู่จื่อยังมาล้อเลียนแบบนี้อีก หานซึ่งอาจจะเข้า

มาก็ได้ เสี่ยวเหยียนเข้าไปแอบในห้องน้ำ ก่อนจะคุยกับจื่อถึงเรื่องที่

เกี่ยวกับหลินชิ้นเอ๋อ

“หลินซินเอ๋อเหรอ?

หานคู่จื่อพูดชื่อนี้ออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้น พลางยิ้มเบาๆ ออกมาก่อนจะพูดว่า “ถึงแม้ว่าพูดไปจะดูแย่ไปหน่อย แต่ชื่อ ชื่อนี้ก็ไม่ได้มีอะไรอยู่แล้ว เหมือนชื่อปลอมเสียด้วยซ้ำ

“ชื่อปลอมงั้นเหรอ? ” เสี่ยวเหยียนเองก็เลิกคิ้วขึ้นเหมือน

กัน “น่าจะไม่ใช่ชื่อปลอมหรอก ฉันแค่เห็นท่าทีของเธอแล้ว

คิดว่านิสัยของคนคนนี้กับชื่อของเธอเองนั้นมันดูใสบริสุทธิ์เกิน

ไป เห็นได้ชัดเลยว่าอยากจะทำร้ายฉัน แต่กลับแกล้งทำเป็นใส

ชื่อไม่รู้อะไรเลย คุณว่าทำไมเธอถึงได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนั้นนะ? ”

เมื่อได้ยินเสี่ยวเหยียนอธิบายแบบนี้ หานมอเองก็อยากจะข ออกมา “ได้ยินคุณพูดแบบนี้แล้ว ก็หน้าด้านจริงๆ แต่ว่าดูสาถาน การณ์แล้ว เธอไม่ได้คุยอะไรกับพี่ชายของฉันเลยเหรอ หลังจาก จัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว ถ้าเกิดว่าเธอยังหน้าด้านแบบนี้อีก งั้น คุณก็ไม่ต้องไว้หน้าเธอแล้ว เปิดโปงเธอก็ได้แล้ว”

เมื่อได้ฟังดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็มีแววตาเปล่งประกาย“เปิดโปงเธองั้นเหรอ? คุณสนับสนุนเหรอ? “

“ทำไมจะไม่สนับสนุนล่ะ?”

“แต่…..ถ้าเป็นแบบนั้น พี่ของคุณจะคิดว่าฉันร้ายไหมนะ?

“ฉันว่านะ เสี่ยวเหยียน เธอคนนั้นอยากจะแย่งแฟนของคุณ ถ้าคุณไม่ทำตัวโหดร้ายในตอนนี้ แล้วจะไปทำตอนไหนล่ะ?”

นั่นสิ!

ผู้หญิงคนนี้อยากจะแย่งแฟนของเธอนะ! ! !

หานชิง! ! !

แต่เธอจีบกันมาตั้งนานกว่าจะจีบติดนะ! จะมายอมให้ใคร แย่งไปง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร? ?

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าเต็มแรง “ได้ ฉันรู้แล้วว่าต้องทำ

อย่างไร”

เหมือนกับว่าหาน จื่อยังมีอะไรจะพูดกับเสี่ยวเหยียน ในตอน

นั้นเองก็มีเสียงร้องไห้ของเสียวโต้วหยาดังขึ้นมา หานมู่จื่อเลย ทำได้เพียงแค่พูดว่า “เหมือนกับว่าเสียวโต้วหยาอยากจะนะ ฉันขอไปทําธุระก่อนนะ”

จากนั้นยังไม่ทันรอเสี่ยวเหยียนตอบอะไร หานเชื่อก็ตัดสาย

ไปเสียแล้ว

เมื่อเห็นว่าถูกตัดสายไป เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะแอบถอน หายใจในใจ แม่ต้องไปทำธุระแล้ว แต่ถ้าเปรียบตามนิสัยของเย่ไม่เป็น ไม่น่าจะเหลือโอกาสให้หานคู่จื่อได้ลงมืออะไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมวันนี้หาน จื่อถึงได้ลงมือทำเองเลยนะ?

แต่ไม่นานเสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้ใส่ใจแล้ว เธอยังคงเที่ยวตาม ทริปของตัวเองต่อไป

ในเวลาเดียวกันนั้น ในประเทศ

ขาของผู้หญิงนั้นวางบนโต๊ะคอมพิวเตอร์อย่างโอ่อ่า เล็บบน มือเรียวยาวขาวนวลนั้นทาเล็บสีชมพูอ่อนอยู่ ดูสวยงามอย่าง บอกไม่ถูก

“แม่ที่เคารพรักของฉัน เดือนนี้คุณโทรมาให้ฉันไปนัดบอดถึง สิบแปดรอบแล้ว มาคุยกันหน่อยได้ไหม? ลูกสาวของคุณ ฉัน เขียนบทยุ่งมากทุกวันเลย? คิดตัวละครคิดเนื้อเรื่องจนสมองฉัน จะไม่พอใช้แล้ว จะไปมีเวลาหาผู้ชายมาได้อย่างไร? ”

“เพราะคุณไม่ตั้งใจหาแฟนไง คุณเลยต้องมาทำงานหนัก ขนาดนี้ คนข้างบ้านน่ะเข้ามาหาแล้วเมื่อวาน เด็กกว่าตั้งห้าปี ยัง กำหนดตกลงเอาไว้แล้วเลย เด็กน้อยอย่างคุณยังไม่หาแฟนอีก วันๆ เอาแต่อยู่บ้านเขียนบทอะไรก็ไม่รู้ คุณอยากจะให้ฉันโกรธ ตายเลยใช่ไหม!

เจียงเสี่ยวไปดูบนหน้าจอคอม พลางถอนหายใจ

“เด็กกว่าฉันยังตกลงกันแล้ว แล้วมันจะทำไมเหรอ? คุณคิด ว่าหลังแต่งงานเธอจะมีความสุขมากเหรอ? หลังจากแต่งงานอะไรๆ ก็ต้องใช้เงินไปหมด คลอดลูกก็ต้องซื้อนมผงอีก โตแล้วก็ ต้องเรียนหนังสืออีก ฉันอยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้ว จะไปแต่งงานกับ ผู้ชายที่ไม่ได้มีดีอะไรเท่าไหร่เพื่อมาลดคุณภาพชีวิตของตัวเอง เพื่ออะไรกัน บ้าไปแล้วเหรอ? ”

“…..เจียงเสียวไป! คุณอย่ามาอะไรเยอะแยะกับฉันนะ! ถึง อย่างไรวันนี้คุณก็ต้องกลับ! ไม่อยากกลับก็ต้องกลับ! ถ้าเกิด ว่าคุณไม่กลับล่ะก็ พรุ่งนี้ฉันจะหาคนมาเลอะประตูห้องออกให้ ดู! ฉันจะรอดูว่าคุณจะกลับไหม!

แม่ของเจียงเสี่ยวไปนั้นเสร็จ ก็ตัดสายไป เจียงเสียวไปได้ยิน เสียงตัดสายไปดังนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างพูดอะไรไม่ ออก ก่อนจะพูดกับตัวเอง

“จะคุยก็คุยดีๆ ไม่ได้เหรอ จะมาโกรธทำไมแถมยังจะมาตัด สายแบบนี้ทําไมอีก คิดว่าลูกสาวคุณจะทนคุณไหวเหรอไง”

เมื่อพูดจบ เจียงเสี่ยวไปก็ถอนหายใจ พลางโยนโทรศัพท์ไปที่

เตียง

ในตอนแรกวันนี้กะว่าจะขียนบทให้เสร็จ ผลเป็นอย่างไรล่ะ? ตอนนี้ถูกแม่พูดแบบนี้แล้ว เจียงเสี่ยวไปก็รู้สึกหัวเสียอยู่ในใจ แล้ว มันเป็นความโกรธของแม่เธอก็เข้าใจ ถ้าเกิดว่าเจียงเสี่ยว ไป๋ไม่กลับไปจริงๆ ล่ะก็ ประตูในบ้านเธอนั้น พรุ่งนี้ประตูคงจะได้ พังแบบที่แม่พูดจริงๆ

ไปนัดบอดเถอะ……..

ไปก็ได้ ก็แค่นัดบอดไม่ใช่เหรอ? ไปพูดจาแย่ๆ ใส่ผู้ชายพวกนั้นก็ได้ ถ้ายังกล้านัดบอดเธออีกทำให้หัวหลุดจากบ่า เลยล่ะ ~

ถึงตอนนั้นเธอแค่กลับไปบ้านแล้วบอกว่าอีกไม่ชอบตัวเอง ได้แล้วไม่ใช่เหรอ

จากกำหนดความตั้งใจเอาไว้แล้ว เจียงเสี่ยวไปเลยเก็บ

ของก่อนจะออกจากจากบ้านไป

เธอไม่ได้อยากจะไปนัดบอดจริงๆ นั้นออกจากบ้านไป แบบตอนบ้านเลยด้วยซ้ำ ก็ล้างหน้า มัดผมแล้วขับรถกลับบ้านไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ