บทที่315 พ่ายแพ้

“ไม่เป็นไรค่ะท่านรองประธานเย่ คุณหนูเสิ้นเธอ เป็นยังไงบ้าง? ดูจากสภาพแล้วค่อนข้างจะแย่มาก” แปจ่อสมกับเป็นเลขาคนเก่งของเย่หลิ่นหาน เพียงแค่ แป๊บเดียวเธอก็สามารถรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดของเย่หลี่ นหานคืออะไร

“เธอมีไข้สูงน่ะ พึ่งจะไข้ลดเมื่อตะก็้นี้เอง”

สายตาของแยจื่อเหลือบมองไปมา จากนั้นจึงหัน มามองเย่หลิ่นหาน “ท่านรองประธานเย่วางใจแล้วพัก ผ่อนเถอะค่ะ เรื่องทางบริษัทในวันนี้ฉันจะโทรศัพท์ให้ คนมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ส่วนคุณหนูเสินทางนี้ ฉันจะเป็นคนดูแลเอง ดูแล้วท่านรองประธานเย่น่าจะยัง ไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งคืน คุณรีบนอนพักเถอะ ไม่อย่างนั้น คุณจะทนไม่ไหวเอาได้”

“อืม ขอบคุณ” เย่หลิ่นหานจ้องมองแยจื่อด้วย ความซาบซึ้ง สมกับเป็นเลขาที่อยู่กับเขามาหลายปี พึ่ง จะมาถึงที่นี่ไม่กี่นาทีก็สามารถมองสถานการณ์ต่างๆตรง หน้าออก เธอรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร อะไรคือสิ่งที่เขาให้ ความสำคัญ

หลายปีมานี้ แยจื่อเป็นคนที่มีความน่าเชื่อถือใน การทำงาน ดังนั้นเมื่อมีเธออยู่ เย่หลิ่นหานจึงรู้สึกไว้ วางใจ

ในที่สุดเขาก็หลับตาลง ตอนที่เขาพึ่งจะหลับตาความมืดมิดก็คืบคลานเข้ามาหาเขาทันที

แต่เย่หลิ่นหานรู้ว่า ในครั้งนี้เขาสามารถเข้าสู่หัวง แห่งความฝันได้อย่างสบายใจแล้ว

ผ่านไปสักพัก แยจื่อก็ได้เสียงลมหายใจของเย่ หลิ่นหานเริ่มมีจังหวะเข้าที่ เธอมองเย่หลิ่นหานด้วย สายตาที่เอือมระอาจากนั้นพูดเบาๆว่า “บนโลกใบนี้ ไม่มี ใครที่จะสามารถจำกัดนิยามได้ว่าแท้จริงแล้วความรักคือ อะไร แต่ทว่ากลับมีผู้คนมากมายยินยอมพร้อมใจจะร่วม เป็นร่วมตายไปกับมัน”

แยจื่อเอามือกุมไปที่หน้าอก “ไม่ได้ คำพูดนี้พูด ไปเรื่อยไม่ได้ ท่านรองประธานเย่แค่นอนหลับไปเฉยๆ เท่านั้น แต่ทว่า….เขาทำดีต่อคุณหนูเสิ่นมากจริงๆ เห้อ”

แยจื่อเก็บข้าวของไปสักพัก จากนั้นหาที่นั่งด้าน ข้างแล้วนั่งลง หัวหน้าโทรหาเธอกลางดึกเช่นนี้ เธอจึง เดาได้ว่าน่าจะมีธุระด่วน ดังนั้นเอกสารต่างๆรวมไปถึงโน้ ตบุ๊คเธอก็ได้เอามันมาด้วย ตอนนี้เธอควรที่จะจัดการกับ งานต่างๆ

เมื่อนึกถึงจุดนี้ แยจื่อก็เอาโน้ตบุ๊คออกมา จากนั้น วางไว้บนต้นขาแล้วล็อกอินเข้าบัญชีของตัวเองเพื่อ จัดการเรื่องต่างๆที่ต้องทำในวันนี้

วันนี้เธอน่าจะต้องอยู่บริษัททั้งวัน แต่เย่หลิ่นหาน บาดเจ็บจนมีสภาพเช่นนี้ วันนี้คงจะไปที่บริษัทไม่ได้แล้ว เธอจะต้องสะสางงานที่ต้องเตรียมการในวันนี้ให้เสร็จ เรียบร้อยล่วงหน้า มิฉะนั้นถึงเวลานั้นก็จะทิ้งภาระเอาไว้ก็ต้องเป็นตัวเธอเองไม่ใช่หรอที่ต้องมาตามจัดการ ทีหลัง?

ประสิทธิภาพในการทำงานของแยจื่อสูงมาก ไว มาก เธอสะสางงานที่ต้องเตรียมการในวันนี้เสร็จ เรียบร้อย จากนั้นส่งเมลเข้าไปในอีเมลของพนักงานใน แผนกของตัวเอง หลังจากทำเสร็จแล้วเธอมองดูเวลา ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเช้า

ยังสามารถรอไปอีกสักพักได้

แยจ่อเงยหน้าขึ้นมามองคนสองคนที่นอนอยู่บน เตียงผู้ป่วย ทั้งสองก็ไม่รู้ว่าจะนอนสลบเช่นนี้ไปจนถึง เมื่อไหร่

สุดท้าย แยจื่อส่งข้อความให้พนักงานคนนั้นว่าถ้า เขาเห็นข้อความนี้ให้โทรกลับเธอด้วย เธอรู้สึกง่วงเล็ก น้อย ดังนั้นเธอจึงไปชงกาแฟสำเร็จรูป จากนั้นนั่งจิบ กาแฟอยู่ในห้องพักผู้ป่วย

เวลาผ่านมาจนถึงสิบโมงเช้า ทั้งสองคนก็ยังไม่มี ที่ท่าว่าจะตื่น

เสิ่นเฉียวยังคงตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน คนใน ฝันเหล่านั้นพูดจาเย็นชาใส่เธอ ยังคงโจมตีเธอไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าจะตอบโต้ยังไงดี ต่อให้เธอตอบโต้กลับ คน เหล่านั้นก็โจมตีเธออย่างรวดเร็ว เธอถูกโจมตีจนพ่ายแพ้ แล้วหนีออกไป

“ไม่ อย่านะ!” อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็ร้องด้วยความตกใจ เธอลืมตาขึ้นมาทันที
เธอมองเห็นเพดานห้องสีขาว ราวกับวิวหิมะที่ ไกลสุดลูกหูลูกตา

แยจื่อดื่มกาแฟสำเร็จรูปไปสองแก้ว เธอรู้สึกเบื่อ จนเริ่มรู้สึกง่วงนอน ตอนที่เธอเอามือวางอยู่บนโต๊ะแล้ว กำลังจะเคลิ้มหลับนั้น เธอได้ยินเสียงร้องจนสะดุ้งตื่นขึ้น มา

เธอลืมตาขึ้นมาทันที จากนั้นหันไปมองทิศทาง ของเสียง เธอจึงเห็นว่าเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมาแล้ว

เธอรีบเอามือเช็ดหน้าของตัวเอง จากนั้นลุกขึ้น มาแล้วเดินไปหาเธอ

“คุณหนูเสิน คุณตื่นขึ้นมาแล้ว”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงนุ่มนวลของผู้หญิง เสิ่นเฉียว รู้สึกอึ้งไปสักพัก จากนั้นจึงค่อยๆดึงสติกลับมา เธอหัน หน้าไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามา

เธอรู้สึกคุ้นหน้า แต่เธอปวดหัวเหลือ เกิน….ราวกับว่าเธอรู้จักคนคนนี้ แต่ก็รู้สึกไม่รู้จักเช่นกัน

“คุณคือ….”

สีหน้าของแยจื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ฉันเป็นเลขา ของท่านรองประธานเยชื่อแยจื่อ ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ บริษัทพวกเราเคยเจอหน้ากันหลายครั้ง คุณหนูเสิ่นจำ ไม่ได้แล้วหรอ?”

หลังจากได้ยินที่เธอพูด เสิ่นเฉียวจึงนึกออกว่า พวกเธอเคยเจอหน้ากันหลายครั้งที่บริษัทจริงๆ
เธอหลับไปลึกมาก เมื่อตะกี้จึงยังนึกไม่ออกว่า เธอคือใคร

เส้นเฉียวพยักหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่ว เบา “ฉันนึกออกแล้วล่ะ”

แยจ่อไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี “ดูแล้วฉันคงไม่ ค่อยมีตัวตนเท่าไหร่สินะ ทั้งทั้งที่เคยเจอหน้ากันหลาย

ครั้งแล้วแต่คุณหนูเสิ่นก็ยังจำฉันไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เธอพยายามขยับตัวเพื่อที่จะลุกขึ้นมานั่ง

แยจื่อรีบไปช่วยพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้นมานั่งจาก นั้นเอาหมอนไปรองที่หลังของเธอ ต่อมาก็ไม่ได้ถาม อะไรเธอแยจื่อหันหลังแล้วเดินไปเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้ กับเธอ

ตอนที่เธอยกน้ำอุ่นให้กับเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียว กำลังมองไปที่ตำแหน่งของเย่หลิ่นหาน สายตาดูกังวล ใจเป็นอย่างมาก

“คุณหนูเสิ่นสบายใจได้ ท่านรองประธานเย่ของ พวกเราไม่เป็นอะไรแล้ว คุณไม่ต้องกังวลเขาหรอก”

“งั้นหรอ?” เสิ่นเฉียวก้มหน้าแล้วมองต่ำ เธอ นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืน เธอถูกเยโม่เซินปฏิเสธ แล้วรออยู่นอกประตู นึกไม่ถึงต่อมาจะมีฝนตกหนักลงมา จากนั้นเธอล้มอยู่ท่ามกลางสายฝนแล้วโดนเย่หลิ่นหาน อุ้มออกมา

เมื่อนึกถึงเขาที่บาดเจ็บหนักขนาดนั้น แต่ยังคงอยู่กับเธอตลอดทาง เสิ่นเฉียวก็รู้สึกโทษตัวเองอยู่ในใจ มาก

“ใช่แล้วคุณหนูเสิน ดื่มน้ำอุ่นๆก่อนเถอะ”

แยจ่อยื่นน้ำหนึ่งแก้วให้กับเธอ เสิ่นเฉียวรับแก้ว มาแล้วจิบไปเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ดื่มไม่ลงอีก

“คุณหมอพูดว่ายังไงบ้าง? เมื่อคืนเขาตากฝนมา พร้อมกับฉัน”

เมื่อฟังจบ แยจื่อก็อึ้งทันที ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ ทุกอย่างได้จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว เธอเห็นแค่ ผลลัพธ์เท่านั้น ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในก่อน หน้านี้ เธอก็ไม่มีคนให้ถามอีกด้วย ตอนนี้ได้ยินเสิ่นเฉียว ถามเช่นนี้ เธอจึงยักคิ้วแล้วพูด “ตอนที่ฉันมาถึงที่นี่ ท่าน รองประธานเย่ยังฟื้นอยู่ เขาโทรศัพท์มาหาฉัน ให้ฉันมา ดูแลคุณหนูเสิ้น ต่อมาเขาทนไม่ไหวจึงนอนหลับไป”

“..” เสิ่นเฉียวอ้าปากค้าง เธอพูดอะไรไม่ออก สักคำ

แยจื่อคิดไปคิดมา จึงพูดต่อ “ตอนที่ฉันมาถึงเป็น เวลาเช้ามืด คุณหนูเสิ่นจำได้มั้ยว่าตัวเองมาถึงที่โรง พยาบาลตอนไหน?”

เสิ่นเฉียวไม่ได้ตอบอะไร ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเธอ มาถึงโรงพยาบาลกี่โมงกันแน่ แต่เธอพอจะเดาได้ว่า หลังจากที่เธอมาถึงที่โรงพยาบาล เย่หลิ่นหานยังคอย อยู่เฝ้าเธอตลอดจนกระทั่งแยจื่อมาถึงที่นี่

คนคนนี้…จริงๆเลย!
เสิ่นเฉียวไม่รู้จะพูดยังไงกับเขาแล้ว ถ้าหากว่า เขามีจุดที่ไม่ดีเล็กน้อย เธอก็จะสามารถปฏิเสธเขาได้ อย่างเด็ดขาด ต่อให้เขาดีต่อเธอมาก เธอก็สามารถ ปฏิเสธเขาได้อย่างไร้เยื่อใย

แต่ทำไมเขาถึงต้องทำดีกับเธอมากมายขนาดนี้ ด้วย ดีจนถึงขั้นที่เธอไม่รู้จะตอบแทนคืนได้ยังไง

เขาทำเพื่อเธอมากมายขนาดนี้ ทำให้เธอรู้สึกผิด เป็นอย่างมากในตอนนี้

ความรู้สึกเหล่านี้ เธอไม่สามารถที่จะตอบสนอง เขาได้!

แต่เย่หลิ่นหานเขา….ทำไมถึงไม่เข้าใจ!?

“คุณหนูเสิ่น ฉันเป็นเลขาอยู่ข้างๆท่านรอง ประธานเย่มาหลายปี ถึงแม้ว่าเขาจะดูภายนอกเป็นคนที่ อ่อนโยน แต่เมื่อไหร่ที่เขากำหนดสิ่งของหรือว่าคน ชัดเจนแล้วเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรง่ายๆ คุณก็อย่า โทษตัวเองเลย สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ท่านรองประธานเย่ได้ ทำตามที่ใจของตัวเองต้องการเอาไว้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ