บทที่ 968 ทะเลาะ

เสี่ยวเหยียนอึ้งไป ราวกับคิดไม่ถึงว่าเซียวซูจะเสื้อโค้ตมาให้เธอ

เพราะเสื้อโค้ตที่เพิ่งถอดออกมาจากตัวเขา ทำให้ยังหลงเหลือ ความอบอุ่นอยู่ เมื่อเอามาคลุมบนตัวจึงรู้สึกอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่เธออึ้งไปไม่กี่วินาที เสี่ยวเหยียนตั้งสติได้จึงหันไป ทางที่หานซึ่งยืนอยู่

หานซึ่งยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ไม่ได้มีปฏิกิริยากับการที่เซียว ถอดเสื้อโค้ตมา ให้เธอ

มันทําให้เสี่ยวเหยียนผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าอีกฝ่ายคือหานชิง

เธอจึงไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ การที่เขาไม่สนใจไม่ได้แสดงว่า

เธออยากจะให้เป็นแบบนี้ต่อไป

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงหันไปยิ้มให้เซียวซูด้วยความซาบซึ้ง

“ขอบใจนะ แต่ฉันไม่ได้หนาวสักหน่อย”

พูดจบเธอจึงถอดเสื้อโค้ตคืนให้เซียวซู

การกระทําชัดเจนขนาดนั้น สายตาที่มองหานซึ่งก็ไม่แม้แต่จะ ปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เซียวซูจะดูการกระทำของเธอไม่ออก ได้อย่างไร เธอกลัวว่าหานซึ่งจะเข้าใจผิดเพราะเสื้อโค้ตตัวนี้ ไม่ ว่าเขาจะสนใจหรือไม่ แต่เธอไม่เต็มใจที่จะใส่มัน

เหอะ
ในระหว่างนั้น เซียวซูรู้สึกว่ามันตลกสิ้นดี

แค่คนๆ เดียว ถึงกับไม่รักร่างกายของตัวเองเลยหรือไง แถมอีกฝ่าย ไม่แม้แต่จะมองมา เป็นแบบนี้แล้วจะยังทำต่อไป อีกเหรอ

เซียวไม่รับเสื้อโค้ตที่เสี่ยวเหยียนคืนให้ เขายืนอยู่ตรงนั้น ด้วยสีหน้าเย็นชา

เดิมทีเสี่ยวเหยียนคิดว่าอีกฝ่ายจะรับเสื้อโค้ตคืนไป เพราะ อากาศหนาวมาก การที่ถอดเสื้อโค้ตออกจะต้องหนาวอย่าง แน่นอน

ใส่มันไว้ไม่ดีกว่าเหรอ แต่เซียวซูก็ไม่ยอมยื่นมือมารับสักที เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหลาดใจ

“รีบรับเสื้อโค้ตไปสิ นายรีบใส่ไว้จะได้ไม่เป็นหวัด

เซียวซูยังคงไม่รับมันไว้

เสี่ยวเหยียนมีสีหน้าประหลาดใจ “เซียว?”

คนที่ตามทุกคนออกมาอย่างเจสัน ยืนกอดอกมองภาพตรง หน้าอย่างขำๆ ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความขำขัน

น่าสนุกดีนะ เซียวซูชชอบผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แต่ฝ่ายหญิง ไม่มีใจให้เขางั้นเหรอ ชิส์

วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย เขาถึงได้เห็นอะไรสนุกๆ ทั้งหลาย

อย่าง
เจสัน ส่ายหน้าอยู่ในใจไม่หยุด แต่มุมปากของเขาก็ยกขึ้น อย่างอดไม่ได้ เขารู้สึกว่ามันน่าตลกจนบรรยายไม่ได้

จนแล้วจนเล่าเซียวซูก็ยังไม่รับเสื้อโค้ต แต่เขาก็ไม่ควรจะนิ่ง จนนานเกินไป เสี่ยวเหยียนเอาแต่จ้องเขา เขาจึงพูดเสียงแข็ง “ในเมื่อฉันให้เสื้อโค้ตเธอ มันเป็นของเธอแล้ว ถ้าเธอไม่หนาวก็ ทิ้งมันไปซะ”

???” เสี่ยวเหยียน

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

เมื่อกี้เสื้อตัวนี้เพิ่งมาอยู่บนตัวเธอไม่ใช่เหรอ แถมยังให้เธอ ยืมใส่ไม่ใช่หรือไง แล้วจะทิ้งทำไมล่ะ

นี่มันตรรกะหรือเหตุผลอะไรกัน

เสี่ยวเหยียนงงไปหมด แต่เซียวซูหันหน้าไปทางอื่น เห็นได้ชัด ว่าเขาไม่อยากพูดอะไรมาก และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องการเสื้อ โค้ตตัวนี้อีกแล้ว

“นายประสาทหรือเปล่า”

ถึงหานชิงจะอยู่ตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดด่าออกไป เสื้อโค้ตดีดีจะให้เธอทิ้ง เธอไม่ได้เป็นพิษเสียหน่อยจะทิ้งทำไม

เอ่อ เป็นบ้า

เซียวซูคิดในใจว่าเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ ต่อหน้าผู้ชายคนนั้น เมื่อเสี่ยวเหยียนไม่รับเสื้อโค้ตไว้ ถ้าปกติเขาคงจะรับมันคืนมาแล้ว

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของทานชิง เขาไม่รู้ว่าทําไมจึงอยากแข่งกับ หาน ง

เสี่ยวเหยียนชอบทานชิงขนาดนั้น แต่เขากลับไม่มองเธอ แม้แต่น้อย ผู้ชายแบบนี้มีอะไรดีงั้นเหรอ การที่เซียวซูทำแบบนั้น อย่างแรกคือกลัวว่าเธอจะเป็นหวัด อย่างที่สองคืออยากให้หาน ชิงรู้ว่ายังมีอีกหลายคนที่ชอบผู้หญิงน่ารักแบบเสี่ยวเหยียน

ถ้าเขาไม่รู้จักทะนุถนอมเธอ หรือว่าไม่มีความรู้สึกให้เธอ แม้แต่น้อย งั้นเสี่ยวเหยียนก็จะถูกคนอื่นแย่งไปในไม่ช้า

นี่คือสิ่งที่เซียวซูต้องการจะสื่อ

แต่ไม่รู้ว่าหานชิงจะรู้ตัวหรือเปล่า

แต่ตอนนี้เสี่ยวเหยียนยังไม่รู้ตัว หลังจากที่เธอด่าว่าเซียวซู่บ้า เธอก็โยนเสื้อโค้ตคืนให้เขา “นี่มันเป็นของของนายมาอยู่ในมือ ฉันไม่ถึงหนึ่งนาที มาบอกให้ฉันโยนทิ้ง ฉันจะบอกให้นะ ถ้านาย ไม่อยากได้มัน นายก็ทิ้งมันเอง ฉันไม่อยากทำเรื่องที่ไม่เข้าท่า แบบนี้”

เซียวซูไม่ได้สนใจเสื้อโค้ตที่โยนมา

เสียงดังตุ้บ เสื้อโค้ตตกไปอยู่บนพื้น

เสี่ยวเหยียนมองเซียวซู่อย่างอึ้งๆ “นายไม่เอาแล้วจริงๆเหรอ”
เซียวซูมองเธอนิ่ง เขาเม้มปากแล้วเดินไปทางอื่น ท่าทีของเขา

ดูเคร่งขรึม

….……….” เสี่ยวเหยียน

คนคนนี้บ้าไปแล้ว แถมยังบ้ามากๆ อีกด้วย

เธอก่นด่าอีกฝ่ายอยู่ในใจ เธอส่งเสียงที่ออกมากะว่าจะไม่ สนใจแล้ว กลับกันเสื้อโค้ตนั่นเขาก็เป็นคนให้มา เธอไม่ได้แย่ง มาเสียหน่อย จะเอาหรือไม่เอาก็ตามใจ

บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบแปลกๆ มันน่ากลัว กว่าตอนที่อยู่ข้างในเสียอีก

คนที่เจสันเรียกมาช่วยออกมาจากข้างในเพราะรู้สึกว่า บรรยากาศมันแย่เหลือเกิน อยู่ไปก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว จึง รีบวิ่งออกมา

แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า เมื่อออกมาจะเจอกับอีกเรื่องหนึ่ง

ทุกคนค่อยๆ ขยับแล้วซิ่งหนีไป

กลับกันเจสันยืนมองภาพนั้นเหมือนตัวเองมีเวลาว่างมาก ริม ฝีปากของเขายิ้มอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่มองภาพตรงหน้า

ในไม่ช้า เสี่ยวเหยียนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ไม่ว่าอย่างไรการที่เซียวซูถอดเสื้อโค้ตออกมาก็เพราะเธอ แถมเธอยังพูดต่อหน้าทุกคนว่าไม่หนาวแล้วเอาเสื้อโค้ตคืนให้ เขา จู่ๆ เขาก็โมโหขึ้นมา
หรือว่าเธอหักหน้าเขา

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนจึงคิดว่ามันน่าจะเป็นเพราะเหตุนี้ อีกอย่างเมื่อคนอยู่เยอะด้วย เซียวอาจจะคิดว่าตัวเองโดน หักหน้า เขาก็เลย…

คิดได้เช่นนั้น เสี่ยวเหยียนจึงหันไปมองเสื้อโค้ตที่ถูกทิ้งไว้บน พื้นอย่างน่าสงสาร

เขามีเจตนาดีต่อเธอ แต่เธอกลับไม่เห็นคุณค่าของมัน แถมยัง

โยนเสื้อของเขาลงไปบนพื้นสกปรกอีก

ถ้าเรื่องนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำ แต่เป็นผู้หญิงคนอื่น เขาคงคิด ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักชั่วดี เอาแต่บ้าน้ำลาย

คิดได้เช่นนั้น เสี่ยวเหยียนจึงรีบเดินเข้าไปหยิบเสื้อโค้ตขึ้นมา

แล้วปัดฝุ่นที่ติดอยู่บนเสื้อ

เธอเดินไปหาเซียวแล้วเอ่ยปากด้วยความลำบากใจ “ขอโทษนะ ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงเรื่องอาการป่วยของฉัน เมื่อฉัน ทำเกินไปหน่อย อากาศหนาวมาก นายใส่เสื้อเถอะ ฉันปัดฝุ่นให้ สะอาดแล้ว ฉันผิดเองที่โยนเสื้อลงพื้น กลับไปฉันจะซักให้นาย แน่นอน”

น้ำเสียงที่พูดดูอ่อนโยนลงไม่น้อย จิตใจที่เยือกเย็นของเซียวซู อ่อนลงเพราะคำพูดของเธอ

ก็เพราะว่าเป็นคนที่เขาชอบไง
เมื่อครู่เขาโกรธมาก แต่ทว่าตอนนี้เธอมาพูดกับเขาด้วยความ อ่อนโยน

ถึงเขาจะโกรธอีก ไฟมันก็ถูกดับไปแล้ว

เซียวซูมองเธอ คิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมาว่า “ช่างเถอะ ฉัน ไม่โทษเธอหรอก เสื้อโค้ตนั่นถ้าเธอไม่รังเกียจก็ใส่ไว้เถอะ ฉันไม่ ได้มีเจตนาอื่น ถ้าเกิดเธอป่วยขึ้นมาอีก คุณชายเยต้องหาหมอ มาดูแลเธออีก คุณนายน้อยต้องเป็นห่วงเธออีก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ