บทที่1149 คืนนี้เป็นคืนอะไร

สภาพของเสี่ยวเหยียนตอนนี้น่าสงสารมาก

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าด้านหนึ่งบวมเป่ง แถมยังมีคราบน้ำตา จํานวนมาก บนตัวสวมเสื้อของเขาอยู่ ดูแล้วน่าสงสารมาก

“ไม่ไปโรงพยาบาล ถ้าได้รับบาดเจ็บจะทำยังไง” หานซิง พยายามพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และถามอย่างอ่อนโยน

“ยังไงฉันก็ไม่ไปโรงพยาบาล ฉันไม่อยากกลับบ้านด้วย เสี่ยวเหยียนหดตัวกอดเข่า น้ำเสียงเหนื่อยล้าแววมา “คุณพาฉัน ไปส่งที่โรงแรมบางแห่งก็พอแล้ว”

ยัยนี่กำลังพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่ เวลาแบบนี้ถึงจะไม่ไปโรง พยาบาล เขาก็ไม่มีทางพาเธอไปส่งที่โรงแรมแน่

คิดไปคิดมา หานซิงก็เลยพาไปที่บ้าน เพียงแต่เป็นสถานที่ ส่วนตัวของเขาเอง ไม่มีคนรับใช้ ไม่ใช้บ้านที่เขาอยู่ในเวลาปกติ ดังนั้นตอนที่เสี่ยวเหยียนลงจากรถ ถึงได้รู้สึกประหลาดใจเล็ก น้อย

“ที่นี่คือที่ไหน”

“บ้านฉันเอง”

พอสิ้นเสียง เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปข้างในเสี่ยวเหยียมปล่อยให้เขาอุ้ม รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเขา ทั้งๆที่เมื่อคืนตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเขาอีก

แต่เมื่อครู่ผู้ชายคนนี้กลับเข้าไปช่วยเธอในเวลาที่ต้องการ ความช่วยเหลือที่สุด และมอบความรู้สึกปลอดภัยและที่พึ่งพิงให้ กับเธอ เธอควบคุมการกระทำของตัวเองไม่ได้ ที่จะซุกตัวเข้าไป ในอ้อมอกของชายหนุ่ม

เท้าของหานซิงซะงักไปเล็กน้อย เหลือบตามองลงด้านล่างเล็ก น้อย แล้วก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอย่างชัดเจน แต่ หานซิงก็คิดแค่เพียงว่าเธอคงจะกลัว เลยยิ่งกระชับอ้อมแขนให้ แน่นขึ้น ภายในน้ำเสียงทุ้มแฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ยาก จะสังเกต

“ไม่ต้องกลัว จะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกแล้ว”

พอคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ถ้า หากหานซึ่งไม่ได้เข้าไปช่วยเธอ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้จะเกิดเรื่องอะไร ขึ้นกับเธอกัน

พอคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง ร่างกายของเสี่ยวเหยียน สั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หานซิงอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน วางลงบนเตียงอ่อนนุ่ม ท่วงท่าเต็ม ไปด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็พูดว่า “รอฉันอยู่นี่นะ” เขาหันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่เสี่ยวเหยียนกลับคว้าเข้าที่

ชายเสื้อของเขา
“อย่าไปนะ”

ห้องนี้ใหญ่มาก โล่งจนค่อนข้างน่ากลัว

เห็นเธอเป็นแบบนี้ แววตาของทานซึ่งก็อ่อนลงอีกครั้ง ทําได้ แค่พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันแค่จะไปเอากล่องยาที่ห้องข้างๆ นาทีเดียวก็กลับมาแล้ว”

นาทีเดียว ?

เสี่ยวเหยียนมองเขาอย่างไม่ค่อยเชื่อใจนัก ราวกับสายตานั้น กําลังถามว่า จริงหรือ ?

หาเชิงพยักหน้า

“ไม่นาน”

“งั้น งั้นคุณรีบกลับมานะ….” เสี่ยวเหยียนพูดจบ ถึงได้ปล่อย มือครั้งเขาไว้แน่น ปล่อยให้หานซึ่งไปหยิบกล่องยา

ตอนที่หานชิงออกไป เสี่ยวเหยียนก็ก้มหน้าลงมอง พบว่าตอน นี้บนรองเท้าสีขาวของตัวเองมีจุดสีดำ ดูสะดุดตามากเป็นพิเศษ แล้วโดยไม่รู้ตัว เธอก็ย้อนคิดถึงตัวตัวเองเมื่อครู่นี้ขึ้นมา

ก็เหมือนกับรองเท้าสีขาวคู่นี้ ที่ถูกหลี่ซื้อบ้านทำให้แปดเปื้อน ตอนนี้บนตัวของเธอสกปรก เธอจำได้ว่ามือของเขาจับแขน ของเธอ แถมยังดึงเสื้อของเธอ ถูไถไหล่และผิวหนังของเธอ……..

ภาพนั้นปรากฏขึ้นมาในหัวของเธออย่างควบคุมไม่ได้ ยิ่งอยู่ ยิ่งมาก เสี่ยวเหยียนกรีดร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที แต่กลับชนเข้ากับอกของทานซึ่ง

“เป็นอะไร…….

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เสี่ยวเหยียนก็ก้าวถอยหลังไปหลายก้าว หลบหลีกเขาราวกับกำลังหลบหนีเชื้อโรค

ในมือของหานชิงถือกล่องยา เพื่อจะช่วยเธอรักษาบาดแผล

เขาไปไม่นาน และกลับมาในทันที

แต่พอกลับมาแล้ว กลับพบว่าแววตากับสีหน้าของเสี่ยวเหยี ยนไม่ปกติ

ออกไปแค่ครู่เดียว ก็กลายเป็นแบบนี้ไปเสียแล้วหรือ เขาพยายามก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย

“นายอย่าเข้ามานะ”

เป็นไปตามคาด เสี่ยวเหยียนกรีดร้องออกมาแล้วก้าวถอยหลัง ไปก้าวใหญ่ แววตาจ้องมองเขาด้วยความแค้นเคือง “ทำไมคุณ ถึงมาช่วยฉัน ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ตอแยคุณอีก บอก คุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก คุณมาช่วย ฉันทำไม”

หานชิงเม้มริมฝีปากบางแน่น แววตาเย็นชาขึ้นหลายระดับ

“ถ้าฉันไม่ไปช่วยเธอ แล้วใครจะไปช่วยเธอ

เธอหลุบตาลง “ใครก็ได้…แต่ทำไมต้องเป็นคุณ ทำไมต้อง ให้คุณมาเห็นสภาพน่าอับอายของฉันแบบนี้ด้วย…….ฉัน ตอนนี้ฉันสกปรกมาก…….

เธอกัดริมฝีปากล่าง พยายามลบภาพน่ารังเกียจที่อยู่ใน หัวออกไป แต่เธอยิ่งพยายาม ภาพเหล่านั้นก็ยิ่งเหมือนติดกาว ยิ่งติดแน่นไม่ยอมหลุดออกไป

หานซิงขมวดคิ้วมองดูสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า เป็นเพราะ อารมณ์ไม่มั่นคงหรือ ถ้ารู้แต่แรกว่าพอตัวเองออกไปแค่ครู่เดียว แล้วเธอจะกลายเป็นแบบนี้ เขาคงคอยอยู่ข้างๆเธอไม่จากไป ไหนแม้แต่ก้าวเดียวแล้ว

“ตอนนี้ฉันสกปรกมาก……………………..คุณก็ไม่ ชอบฉันแล้ว ตอนนี้……….ต้องยิ่งขยะแขยงฉันแน่เลยใช่ไหม” พอพูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ยิ้มอย่างเจ็บปวด “ถ้ารู้ว่าจะเป็น แบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันยอมที่จะถูกข่มขืน ก็ไม่ต้องการให้คุณมา ช่วยแบบนี้”

ตอนแรกหานชิงรู้สึกสงสารเธอ แต่พอได้ยินเธอพูดประโยค นั้นออกมาแล้วก็สลักออกมาทันที

เขาหรี่ตา แล้วมองเธออย่างอันตราย

อะไรคือยอมโดนข่มขืน ก็ไม่ต้องการให้เขาช่วย ? หานซิง อยากเดินเข้าไปตบศีรษะเธอ เพื่อมองว่าในสมองมีอะไรอยู่ข้าง ในบ้าง แต่เพราะเสี่ยวเหยียนร้องไห้ได้น่าสงสารมาก ริมฝีปาก แดงระเรื่อ เห็นแล้วน่าสงสารเหลือเกิน

หานชิงปิดตาลง ตอนที่ลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นได้ชัดว่าได้ ตัดสินใจบางอย่างลงไปแล้ว
จากของฉันแบบเลยจริงว่า…….

พอสิ้นเสียง หานซิงก้าวยาวไปข้างหน้า จับคางของน้อยเอาแล้วบังคับให้เงย

เสี่ยวเหยียนแข็งอยู่กับที่ ตกตะลึงจนต้องเบิกตาโต

เพียงเสี้ยววินาที ภาพจําอะไรไม่ได้อีกต่อไป เหลือเพียงความจากสัมผัสแท้จริงที่ อยู่ตรงหน้า

นั่นคืออุณหภูมิบนริมฝีปาก

ตอนแรกน้อย ค่อยๆเปลี่ยนอบอุ่น จากนั้นกลายเป็นเร่าร้อนเพลิงไฟ จนแทบเผาเธอให้สิ้น

เธอตกใจจนร่างกายสั่นระริก ร่างกายถูกมือคว้าเอวไว้ แล้วดึงให้เข้าอ้อม กอดอันกว้างใหญ่และอบอุ่นของเขา

จูบลึกขึ้น ได้สิ้นสุดแต่อย่างใด

โลกหมุนไปรอบๆ คือไหน

เวลาผ่านไปอย่างก้าวกระโดด แต่จากจุดเริ่มต้นจนจุดจบเสียวเหยียนก็ไม่ได้ปิดตาลงเลย จบตอนที่ทานซิงถอยห่างออก ไปแล้ว เธอก็ยังอยู่ในสภาพเหมือนหุ่น จ้องมองเขาอย่างนิ่งอึ้ง อยู่กับที่

หานชิงถอยหน้าผากออกมาเกือบนิ้ว พอคิดอีกทีก็กลับเข้าไป แนบชิดอีกครั้ง

อาจเป็นเพราะเพิ่งผ่านการจูบ ดังนั้นน้ำเสียงเขาก็เลยแบบ พร่าเล็กน้อย แถมยังแฝงไปด้วยความต้องการ พัดเป่าเบาๆบน ใบหน้าเธอ แต่กลับชนเข้ากับหัวใจของเธออย่างแรง

“ตอนนี้ยังรู้สึกสกปรกอยู่ไหม

ตรงหน้าเหลือเพียงกลิ่นอายและใบหน้าหล่อเหลาของเขา กับ ความอบอุ่นบนริมฝีปากเมื่อครู่นี้ ณ ตอนนี้เธอจำเรื่องสกปรก หรือไม่สกปรกอะไรนั่นไม่ได้อีกแล้ว

เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ หานซึ่งก็รู้ทันทีว่าทางเลือกของตัว เองนั้นถูกต้องแล้ว อีกอย่างเมื่อครู่เขาตระหนักได้ถึงเรื่องสำคัญ อย่างหนึ่งว่า เขาจูบเธอนานมากอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เดิมทีเขาวางแผนจะจูบเธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพื่อทำให้เธอ สงบใจได้ และอยากยืนยันกับเธอว่า

เธอไม่ได้สกปรก

แต่พอจูบไปแล้ว เขากลับสูญเสียการควบคุมไป

อีกอย่างยังเสียการควบคุมอย่างมากด้วย เลยเผลอจูบสาว น้อยที่กำลังตื่นกลัวเสียนานสองนานแบบนั้น
จุดนี้ทำให้หานซึ่งปวดหัวมาก เขาเม้มปาก แล้วเริ่มพูดด้วยเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง

“เธอไปอาบน้ำก่อนดีไหม”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ