บทที่761 ผู้เชี่ยวชาญทางด้านการโยนความผิดให้คนอื่น

มีพี่หลินอยู่ด้วย แน่นอนว่าเธอไม่กล้าเสนอหน้าเอากาแฟไปให้ เย่ไม่เป็นอย่างแน่นอน จึงได้ยกยื่นไปทางพี่หลินไป พร้อมกับเอ่ย เสียงหวานออกไป “พี่หลิน กาแฟเสร็จแล้วค่ะ”

พี่หลินมองเธออย่างชื่นชมเล็กน้อย เม้มปากยิ้มออกมา “ไม่ เลว เธอเอาเอกสารพวกนี้ไปส่งชั้นล่างหน่อยสิ

หาน จื่อยื่นมือออกไปรับ “ได้ค่ะ”

ต่อหน้าพี่หลินนั้นเธอจำต้องแสดงท่าทีที่ว่าง่าย เชื่อฟังออกไป สร้างภาพลักษณ์ให้เหมือนกับเป็นคนมาใหม่

ถ้าเธอแสดงอาการออกนอกหน้ามากเกินไป พี่หลินก็มีสิทธิ์ที่

จะไล่เธอออกไปได้

หานมู่จื่อออกไปส่งเอกสาร พี่หลินก็ยกกาแฟเข้าไปยังห้อง ทํางานของท่านประธาน

ก๊อกๆ—

“เข้ามา”

ได้ยินเสียงมีคนเคาะประตู เย่ไม่เป็นซ้อนสายตาขึ้นมอง เพราะคิดว่าผู้หญิงประหลาดคนนั้นจะยกกาแฟมาให้เขาด้วยตัว เอง แต่นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้จะเป็นพี่หลินเสียได้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ถึงได้ทำเอาเย่ไม่เป็นต้องขมวดคิ้วนิ่งขึ้นมาทันที จากนั้นสายตาก็มองไปยังกาแฟในมือเธอแก้วนั้น

หลังจากเมื่อกี้ได้ดื่มกาแฟที่ผู้หญิงประหลาดคนนั้นซึ่งมาให้ เขาก็จดจำรสชาตินั้นได้ไม่ลืม ดังนั้นจึงถือโอกาสในช่วงที่พี่หลิน เข้ามาทำงานให้เธอเอากาแฟมาให้เขาด้วย

แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะเอามาให้เขาด้วยตัวเอง ตกลงแล้ว กาแฟแก้วนั้นจะใช้กาแฟที่ผู้หญิงประหลาดคนนั้นชงหรือเปล่า?

“คุณชายเงิน กาแฟค่ะ”

เนื่องจากเมื่อก่อนที่นี่จะเป็นฉือจีนที่คอยบริหารจัดการด้วย ตัวเองมาโดยตลอด ทุกคนก็ต่างเรียกเขาว่าประธานถือกัน และหลังจากที่ถือเป็นขึ้นมาดำรงตำแหน่งนั้น ผู้คนก็ต่างเรียก เขาว่าประธานถือเหมือนกับกำลังเรียกฉือจีนไม่มีผิด เนื่องจากรู้ว่าในชื่อของเขามีตัวอักษรคำว่าเป็นตัวนึง ดังนั้นก็เลย เรียกออกมาว่าคุณชายเซ็น

กาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมจางๆก็แผ่กระจายออกมา

แววตาของเย่ไม่เป็นกระตุกออกมาเล็กน้อย พร้อมยกกาแฟ

นมาดื่ม

รสชาติไม่เปลี่ยน

เป็นผู้หญิงคนนั้นชง

ต่อไปถ้าอยากดื่มกาแฟก็แค่สั่งเลขาของเขาเอาก็ได้ จะได้ไม่ทำให้ผู้หญิงประหลาดคนนั้นคิดไปเองว่าเขาชอบกาแฟที่เธอซึ่ง

“ข้อมูลชุดนี้คุณชายเซินลองอ่านดูนะคะ” พี่หลินเห็นเขาดื่ม กาแฟไปคำนึง ก็เริ่มยื่นเอกสารในมือออกไป พร้อมกับพูดคุย เรื่องงานกับเย่ ไม่เซ็น

แต่เพียงไม่กี่นาที กาแฟของเย่ ไม่เป็นก็ได้ลดลงไปจนเห็นกัน แก้วเป็นที่เรียบร้อย ในตอนที่พี่หลินเก็บของเตรียมจะออกไปนั้น เย่ ไม่เซินก็ได้บอกเธอว่าอีกสิบนาทีให้เอากาแฟมาให้เขาอีกแก้ว พี่หลินก็ได้ตอบรับออกมาทันที

หลังจากที่ออกมาจากห้องทำงานนั้น พี่หลินกลับรู้สึกสงสัยขึ้น

มา

แปลก เมื่อก่อนไม่เห็นคุณชายเป็นจะดื่มกาแฟเยอะขนาดนี้

เลยนี่นา? หรือว่าวันนี้จะงานยุ่งมากเกินไป? หรือไม่เมื่อคืนก็อาจ

จะนอนหลับไม่สนิท?

วันนี้ก็เลยรู้สึกไม่กระปรี้กระเปร่า ก็เลยต้องการดื่มกาแฟเยอะ ขนาดนั้นช่วย?

แต่…ดูท่าทางของคุณชายเซ็น ดูเหมือนว่าจะมีเรี่ยวแรง กระปรี้กระเปร่าไม่เลวเลยทีเดียว

มันช่างน่าแปลกเสียจริง

หลังจากที่พี่หลินกลับไป ก็ได้คำนวณเวลาในการชงกาแฟไป ให้เย่ไม่เซ็น เดิมอยากจะให้หานคู่จื่อเป็นคนไปชง แต่หานจื่อ ไปมาเป็นสิบนาทีแล้วแต่ยังไม่กลับมา พี่หลินก็เลยจำเป็นต้องออกโรงไปชงด้วยตัวเอง

เธอชงกาแฟแล้วเอาไปเสิร์ฟให้เย็ไม่เซ็นด้วยตัวเอง

เย่ไม่เป็นจิบไปคำนึง จากนั้นก็ได้วางกลับลงไป หลังจากนั้นก็ ไม่ได้แตะกาแฟแก้วนั้นอีกเลย

พี่หลินเองก็สังเกตเห็นเช่นเดียวกัน จึงเล็กคิ้วสงสัยออกไปเล็ก น้อย “วันนี้คุณชายเซ็นดื่มกาแฟเยอะขนาดนี้ เป็นเพราะเมื่อคืน ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่หรอคะ?”

เย่ไม่เป็นพยักหน้าออกมา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยเสียงเย็นออกไปว่า “ได้ยินมาว่าคุณ รับสมัครผู้ช่วยมาได้แล้ว?” เมื่อเอ่ยถึงหาน จื่อ แววตาของพี่หลินปรากฏความชื่นชม

ออกมา จากนั้นก็พยักหน้ายอมรับออกมา

“ใช่ค่ะ สัมภาษณ์กันหลายวันเลยทีเดียว สุดท้ายก็เจอคนที่ เห็นพ้องกันสักที”

เยโม่เป็นพยักหน้าออกมาเล็กน้อย เป็นเชิงรับรู้ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับห้องเลขาก่อนนะคะ?”

“อือ”

พี่หลินหันหลังเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกเย่ ไม่เซ็นเรียก เอาไว้อีกครั้ง

“พี่หลิน”
พี่หลินหยุดฝีเท้าลง หันกลับไปมองเย็ไม่เห็นด้วยความสงสัย “คุณชายเซ็น?”

คุณชายเงินในวันนี้ ดูเหมือนว่าจะแปลกออกไปเล็กน้อย เขาที่ไม่เคยสนใจอะไร แต่กลับเอ่ยปากถามเธอเกี่ยวกับเรื่อง ผู้ช่วยเลขาออกมา

เย่ไม่เป็นหมุนปากกาหมึกซึมด้ามสีทอง ในมือ สายตาของเ โม่เซ็นมองไปยังร่างของพี่หลิน เอ่ยออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พี่หลินเป็นเลขาที่คนสำคัญของคุณตา จัดการแค่พวกเอกสารที่ สําคัญๆก็พอ ส่วนพวกเรื่องเล็กๆน้อยๆ…

เขาหยุดไปแป๊บนึง นัยน์ตาดำสนิทนั้นดูลึกซึ้งเสียจนคาดเดา ไม่ถูก ทำเอาคนอื่นมองไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไร

“ให้คนอื่นไปทําก็ได้”

พี่หลินตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก นึกไม่ถึงเลยว่าถือเป็นที่ ภายนอกดูเย็นชาหยิ่งยโส จะยังเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเขาด้วย เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ “คุณ ชายเซ็น ถึงยังไงฉันก็เป็นเลขาของคุณ ถึงแม้ว่าประธานฉือจะ ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันก็ควรจะทำ ในส่วนของตัวเองให้ดีค่ะ

“พี่หลิน ตามที่ผมบอกก็พอ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่รู้จะไป อธิบายให้คุณตายังไงดี

อืม โยนความผิดทั้งหมดไปให้คุณตา เพอร์เฟค พี่หลินกลับไปยังห้องเลขา อดไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกมาประโยคนึง คนเก่งกาจอย่างเขาชอบทำให้คนเขาชื่นชอบเสีย จริง ทั้งยังเข้าอกเข้าใจคนอื่นเสียขนาดนี้ คิดว่าเธอเป็นผู้อาวุโส แห่งบริษัทตระกูลยู่จื่อแล้ว จึงให้เธอคอยจัดการแต่พวกเรื่อง สำคัญก็พอ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในแต่ละวันก็ให้คนอื่นทำไป

ทางด้านอีกฝั่งนึงนั้น

หาน จื่อเดินส่งเอกสารไปทั่วอย่างกับเสมียน ส่งชุดนี้เสร็จก็ ยังมีอีกชุด นอกจากนี้ก็เป็นเพราะว่ายังมีบางทีที่เธอไม่รู้จัก พอ ถามคนอื่นออกไป ผลก็คืออีกฝ่ายกลับไปในทางตรงกันข้าม แทน หาน จื่อหาอยู่นานก็หาไม่เจอสักที จึงจำต้องเดินย้อนกลับ ไป

จากเรื่องนี้ได้ทำให้เธอได้รับบทเรียนที่จะจำไปอีกนาน ว่าจะ ต้องจดจําทุกที่ที่ไปเอาไว้ให้ดี และจะต้องใช้เวลาในการ ทำความเข้าใจกับเส้นทางในบริษัท เพื่อหลีกเลี่ยงเวลาไปถาม คนอื่นแล้วถูกบอกทางผิดออกมาอีก

ความจริงเรื่องพวกนี้ก็พบเห็นบ่อยในบริษัทใหญ่กันอยู่แล้ว

ถึงอย่างไรในบริษัทใหญ่ๆก็มีคนอยู่เยอะแยะ ถึงแม้ว่าแต่ละ ฝ่ายต่างไม่มีเวลาไปสนใจว่าอีกฝ่ายทำอะไร แต่ถ้าคุณมีเรื่องที่ อยากจะร้องขอ อีกฝ่ายไม่มีทางช่วยคุณแน่ๆ ถึงขนาดที่จะจงใจ กลั่นแกล้งคุณออกมา

คนที่ชี้ทางผิดให้เธอคนนั้น ก็คือกำลังกลั่นแกล้งเธออยู่นั่นเอง

หาน จื่อลากขาที่แสนเมื่อยล้ากลับไปยังห้องเลขา เมื่อเห็นพี่ หลิน ก็ทําได้เพียงรีบแสดงความขอโทษออกไปก่อน “ขอโทษค่ะพี่หลิน เมื่อกี้ฉันไปมาผิดที่ ก็เลย…กลับมาช้าไปหน่อย พี่ยังมี อะไรให้ฉันช่วยอีกมั้ยคะ?

พี่หลินเห็นเธอวิ่งวุ่นมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้ขนาดสีหน้าก็ยังดูไม่ดี นัก จึงส่ายหน้าออกไป

“หลังจากนี้ยังไม่มีงานอะไร เธอไปนั่งอ่านข้อมูลสักพักเถอะ

แต่ว่างได้ไม่นาน หานมอก็เริ่มยุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ช่วงเวลาอัน ตึงเครียดหลายชั่วโมง ในที่สุดก็ดำเนินมาจนถึงเวลาเลิกงานเป็น ที่เรียบร้อย เลิกงานได้สักที

พี่หลินตบไหล่เธอเบาๆ “วันนี้ลำบากแล้ว เห็นเลยว่าเธอทน ความลำบากได้ดีมาก ตั้งใจทำงานให้ดีๆ ถ้าผ่านโปรไปแล้วจะ ได้สวัสดิการที่ดีกว่านี้อีกหน่อย ต่อไป…ถ้าฉันเกษียณไป ตำาแหน่ง ก็จะเป็นของเธอ

ได้ยินคำพูดนั้น มุมปากของหานมอก็กระตุกออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็รีบเอ่ยออกไปทันที “พี่หลิน พี่คิดไกลไปแล้ว”

เธอไม่รู้เลยว่าจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานหรือเปล่าเลย เป้าหมายของ เธอก็คือทำให้เย่ไม่เป็นฟื้นความทรงจํากลับมา ขอเพียงแค่เขา เรียกความทรงจํากลับคืนมาได้ เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วเขาก็คงจะ หนีห่างไปจากเธอแน่

เมื่อถึงตอนนั้น เธอก็ไม่มีความหมายที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป เก็บข้าวของเล็กน้อย จากนั้นหานคู่จื่อก็ฝันร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าของเธอเลิกงานกลับบ้าน

ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน หานซื่อไม่ทันได้หายใจหายคอ ก็ได้ ตีโอคอลไปหาลูกชายตัวน้อยของเธอก่อนเป็นอันดับแรก “หม่ามี้!” ภาพเสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ปลายสายมีท่าทางตื่นเต้น

ดีใจออกมาด้วยพลังอันเหลือล้น ใบหน้าแดง ร้องเรียกเธอ

ออกมาด้วยความดีอกดีใจเป็นพิเศษ

หานคู่จื่อเห็นเสี่ยวหมี่โต้วที่เป็นอย่างนั้นแล้ว มุมปากก็ค่อยๆ ยกยิ่มขืนมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ