บทที่901 คุณไม่รักผมแล้ว

บทที่901 คุณไม่รักผมแล้ว

ในขณะที่ตั้งใจจะพูดขึ้นมา เย็ไม่เซินกลับลุกขึ้นยืนกะทันหัน “คุณเพิ่งฟื้น เดี๋ยวผมไปเทน้ำมาให้ดื่ม

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปเทน้ำให้ทันที

หานคู่จื่อมองตามแผ่นหลังของเขาที่ยืนหันหลังให้เธอ เมื่อ ตะกี้เธอเกือบจะพูดความจริงทั้งหมดออกไปแล้ว แต่เขากลับลุก ขึ้นไปเทน้ำให้เธอซะก่อน

เธอรู้สึกไปเองหรือเปล่านะ ว่าเย่ไม่เป็นเหมือนจงใจหลบหน้า เธออยู่

พอคิดได้แบบนี้ หาน จื่อก็ก้มหน้าลง ริมฝีปากซีดเซียวเข้ม เข้าหากัน

ถ้าหากเย่ไม่เซินจงใจหลบหน้าเธอจริงๆ ก็หมายความว่าเขารู้

เรื่องนี้แล้วใช่ไหม

มันก็ใช่ ที่นี่คือโรงพยาบาล จะปกปิดความลับอะไรได้

แค่หมอเอ่ยปากพูด ความลับที่เธอปกปิดมาตั้งนาน ก็จะถูก เปิดเผยออกมาจนหมด

ไม่นาน เย่โม่เซินก็เทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นมาให้เธอ

หานมู่จื่อรับแก้วน้ำมา แล้วดื่มน้ำเงียบๆ แต่ภายในใจกลับสับสนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

และในเวลานั้นประตูห้องพักคนไข้ก็ถูกเคาะพอดี สั่งอานเปิด ประตูเดินเข้ามาในห้อง

พอเห็นภาพเหตุการณ์ในห้อง สั่งอานก็วางถุงพลาสติกไว้บน โต๊ะข้างๆ ก่อนจะพูดออกมาเสียงนุ่มนวล “มู่จื่อ ฟื้นแล้วเหรอจ้ะ”

“สวัสดีครับ คุณน้า”

เย่ไม่เซินหันไปกล่าวทักทายส่งอาน ก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ ให้สั่งอานนั่งลงแทน สูงอานเดินผ่านปลายเตียงไปนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะหันไปมองหน้าเยโมเงินเล็กน้อย

“ผมขอตัวออกไปโทรศัพท์สักครู่นะครับ”

คงจะเป็นเพราะว่าเขามองออกว่าทั้งสองคนมีเรื่องจะคุยกัน ดังนั้นเย่โม่เซินจึงยอมถอยออกมา แล้วจับโทรศัพท์เดินออกจาก ห้องไป

ส่งอานมองตามหลังจนเย่ ไม่เซินเดินออกไป ก่อนจะลุกขึ้นไปดู ตรงประตู พอแน่ใจว่าเย่ โม่เซินจากไปแล้ว ถึงได้เดินกลับเข้าใน หยุดนิ่งตรงหน้าหานมู่จื่อ

“คุณน้าคะ”

หานมู่จื่อวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะเรียกหาอย่าง ร้อนใจ “โม่เซินเขา…

“หนูอยากจะถามอะไรน้ารู้จ้ะ น้าเองก็อยากรู้เรื่องนี้เหมือนกัน” สั่งอานเห็นสีหน้าร้อนใจของเธอ จึงไม่อ้อมค้อมอีก เธอจึง พูดออกมาตรงๆ

พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็ชะงักไป แม้แต่คุณน้าเองก็

“ใช่แล้วจ้ะ สั่งอานพยักหน้ารับ

ที่แท้สูงอานก็เหมือนกับเธอ ที่ไม่มั่นใจในเรื่องนี้เหมือนกัน สินะ แล้วตกลงเย่โม่เซินรู้หรือไม่รู้เรื่องนี้กันแน่นะ

“หนูคิดว่ายังไง ถ้าหนูคิดจะลองถามเขาอ้อมๆ งั้นหนูก็ต้องเต รียมใจที่จะบอกความจริงทั้งหมดออกมาไว้ด้วย และต้องทำใจ ยอมรับกับผลที่จะตามมา เรื่องนี้ หนูคิดทบทวนดีแล้วหรือยัง

หานมู่จื่อก้มหน้าลงอย่างหมดแรง “หนู… ก่อนหน้านี้หนูก็เคย คิดไว้แล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสักวัน แต่นี่มันกะทันหัน เกินไปค่ะ”

“งั้นก็หมายความว่าหนูยังตัดสินใจไม่ได้ ที่จริงสถานการณ์ใน ตอนนี้มีสองความเป็นไปได้ หนึ่งคือเขาอาจจะรู้เรื่องจากปากคุณ หมอแล้ว แต่ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา ส่วนเรื่องที่ว่าเขาคิดจะทำ อะไร ตอนนี้พวกเรายังไม่รู้ แต่นิสัยของโม่เป็น หนูเข้าใจดีกว่า น้า น้าจะไม่พูดอะไรมาก สองคือเป็นไปได้ว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ หนู สามารถปกปิดเขาต่อไปได้ แต่จะปกปิดไปได้นานแค่ไหนเราไม่รู้ เลย หนูคิดให้ดีนะ”

พอพูดจบ ทั้งสองคนต่างก็เงียบกริบ

พูดตามจริง ถ้าหากเมื่อตะกี้เย่ โม่เป็นไม่เดินไปเทน้ำให้เธอดื่ม เธอคงจะบอกความจริงทั้งหมดออกไปแล้ว ถ้าได้พูดออกไปก็ดีสิ แต่ดูตอนนี้สิ

จะให้เธอพูดออกไปอีกครั้ง เธอคงไม่มีความกล้าหาญมากพอ เฮ้อ เป็นไปตามที่คิด เรื่องที่ตัดสินใจแล้วก็ควรรีบทํา เพราะ ถ้าพลาดโอกาสนั้นไป ก็จะไม่มีความกล้าที่จะทำอีกแล้ว

พอเย่โม่เซินคุยโทรศัพท์เสร็จ แล้วเดินเข้ามา ในมือของเขา ยังหิ้วถุงอะไรบางอย่างไว้ในมือ พอเปิดออกมาดู ถึงจะเห็นว่า เป็นของใช้ต่างๆที่เขาสั่งให้ลูกน้องเตรียมให้

หาน จื่อมองเขาหยิบทุกอย่างออกมาจัดวางเรียบร้อย ตอนที่ เขาเดินเข้ามาแล้วเห็นเธอดื่มน้ำไปแค่ครึ่งแก้ว จึงถามออกมา “รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ให้คุณหมอเข้ามาตรวจดูไหม

สั่งอานไม่อยากอยู่ขัดขวางเวลาของทั้งสองจึงลุกขึ้นยืน “ใน เมื่อจื่อไม่เป็นอะไรมากแล้ว งั้นน้ากลับก่อนนะจ้ะ โม่เซิน หน้าที่ ดูแลจื่อคงต้องเป็นหลานแล้วนะ”

“ได้ครับ”

หลังจากที่สูงอานเดินออกไป ในห้องพักคนไข้จึงเหลือหาน อกับเย่ โม่เซินแค่สองคน

บรรยากาศในห้องพักคนไข้ตกอยู่ในความเงียบ หาน จื่อรู้ สึกว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกมาทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด นี่ พอคิดได้แบบนี้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา
“เอ่อ คือว่า…

เย่ไม่เขินขยับเปลือกตา ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างเตียง “หม

“ตวนเสวีเธอ…”

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่โรงแรม เรื่องที่เธอตกลงกับตวนเสาไว้ เธอยัง จำได้ดี แต่ดูเหมือนต่อมาตวนเสาจะไม่ยอมทำตามที่พูด และผลักเธอตกลงมาจากบันได

ข้อตกลงระหว่างทั้งสองคน ตวนเสาผิดสัญญาที่ตกลงกันไว้ ดังนั้น… เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญาที่ตกลงกันไว้เหมือน กัน แต่ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าตวนเสาเป็นยังไงบ้างแล้ว

“เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่ของเฉียวจื้อจัดการแล้ว

เย่โม่เซินพูดอธิบายสั้นๆ ก่อนจะช่วยเธอห่มผ้าห่ม “พักผ่อน ให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องไปสนใจเรื่องพวกนี้ ต่อไปนี้ผมจะไม่ ยอมให้คุณต้องมาได้รับบาดเจ็บแบบนี้อีก

หลังจากห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย เย่ไม่เป็นก็ยกมือไปลูบใบหน้า ของเธออย่างอ่อนโยน ช่วยเธอรวบผมไว้ด้านหลังหาน จื่อรับรู้ ได้ถึงความอบอุ่นผ่านฝ่ามือของเขา เธอยกมือขึ้นมาจับมือของ เขาไว้ แล้วถูไถ ใบหน้ากับฝ่ามือของเขา

เย่โม่เซินนั่งตัวเกร็ง มองหานจื่อที่หลับตาอยู่ด้วยแววตา เคร่งขรึม

เมื่อตะกี้เขาไปหาหมอเจ้าของไข้ เพราะเขาไม่อยากจะเชื่อ จึง ถามคุณหมอเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
คุณหมอตอบเขาอย่างมั่นใจว่าหาน จื่อกำลังตั้งครรภ์อยู่

จริงๆ

อีกทั้ง เด็กในท้องก็อายุครรภ์ใกล้จะสามเดือนแล้วด้วย สามเดือน…

ตั้งแต่เธอปรากฏตัว จนทั้งสองคนเริ่มคบกัน ใช้เวลาแค่หนึ่ง เดือนกว่าๆเท่านั้นเอง

หาน จื่อรู้สึกมือว่างเปล่า จึงรีบลืมตาขึ้นมา พบว่าเย่ ไม่เซ็น ได้ดึงมือตัวเองกลับไปแล้ว หาน จื่อชะงักไปเล็กน้อย ” เป็นอะไร หรือเปล่าคะ”

เย่โม่เชินตอบเสียงเรียบ “มือของผมเย็น เดี๋ยวคุณจะเย็นไป ด้วย”

เพราะเมื่อตะกี้เขาออกไปข้างนอกมา แล้วยังถือของไว้ ทำให้ มือของเขาเย็นพอประมาณ แต่หานจื่อกลับไม่รู้สึกรังเกียจเลย

สักนิด

เธอส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

“คุณหมอบอกว่าคุณต้องพักผ่อนมากๆ เชื่อฟังคุณหมอ รีบพัก ผ่อนเลยครับ”

เขาช่วยเธอจดหมอน แล้วให้เธอนอนลงไป ก่อนจะช่วยหม ผ้าห่มให้เธอ

หาน จื่อรู้สึกว่าเขาทำตัวแปลกไป แต่แววตาและสีหน้าของเขากลับไม่มีอะไรผิดปกติ ดูเหมือนเขาจะเป็นแบบนี้มาตลอด

อาจจะเป็นเธอที่คิดมากไปเอง

ตอนที่เย่โม่เป็นลุกขึ้นยืน หานมอก็รีบคว้ามือของเขามาจับ ไว้ “ถ้าหากมีวันหนึ่ง คุณพบว่ามีเรื่องที่คุณรับยาก คุณจะทำยัง ไงคะ”

คำพูดนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังถามลองเชิงเขาอยู่ พอพูดเสร็จ หัวใจของหานมอก็เต้นแรงมาก จนแทบจะ ระเบิดออกมา

ในขณะเดียวกัน หานมู่จื่อก็จ้องตาเขาอย่างตื่นเต้น คิดจะ จับผิดผ่านแววตาของเขา แต่เย่ไม่เซินกลับไม่มีแววตาผิดปกติ อะไรเลย หลังจากนั้นเขาก็ก้มหน้าเข้าหา “เรื่องที่ผมรับยากอย่าง นั้นเหรอ”

ตามมาด้วยบ่นคิ้ว ริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย “อะไรคือ เรื่องที่ผมรับไม่ได้ครับ คุณมีผู้ชายคนอื่นหรือไง”

หานมู่จื่อ ” .….

“หรือว่า คุณไม่รักผมแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ