เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่133 คนแปลกหน้ายังดีกว่า



บทที่133 คนแปลกหน้ายังดีกว่า

หานเส่โยวทำตาโต เธอไม่อยากจะเชื่อ สายตาของตัวเอง

บนเอกสารบอกว่าคนนั้นคือ เย่โม่เซิน

ดังนั้น ผู้ชายที่เธอกับเสิ่นเฉียวเที่ยวตามหา กันให้วุ่นวายคนนั้น ก็คือเย่โม่เซิน

ที่แท้พ่อของเด็กก็เธออยู่ๆข้างๆเธอ แต่เธอ กลับไม่รู้อะไรเลย รวมถึงเย่โม่เซินด้วย

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?

แปะๆ

อยู่ๆเสียงน้ำจากห้องน้ำก็หยุดลง หานเส่ โยวรีบดึงสติตัวเองกลับมาในทันที พี่หานชิงอาบ น้ำเสร็จแล้ว ถ้าเกิดเธออยู่ต่อไป ต้องถูกจับได้ แน่ๆ

คิดได้ถึงตรงนี้ หานเสี่ยวก็รีบเอาเอกสาร ใส่กลับเข้าไปในซองเหมือนเดิม แต่น่าเสียดายที่ เธอลุกลี้ลุกลน พอเธอวางซองเอกสารกลับไปที่ เดิมแล้วเตรียมกำลังจะรีบออกไป แขนเสื้อของ เธอก็ไปกวาดพวกของบนโต๊ะให้ตกลงมา
ปัง!

โทรศัพท์ที่ตกลงบนพื้นเสียงดังชัดเจน หานเส่โยวตกใจจนแทบจะเป็นบ้า สุดเลยก็เลย ต้มรีบหันกลับมากัมเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วก็ เตรียมตัวจะออกไปจากห้องอีกครั้ง ประตูห้องน้ำ ก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

หานเส่โยวหยุดนิ่ง เธอรีบหันหลังกลับไป มองที่ห้องน้ำในทันที

หานชิงที่อาบน้ำเสร็จแล้ว บนเรือนร่าง กำยำยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ ผมสีดำขลับก็ลู่ติด อยู่กับหน้าผากของเขา ดวงตาสีเข้มใบบนหน้า เย็นชาไร้อารมณ์นั่นกำลังจ้องมาที่หานเส่โยว

เขาไม่พูดอะไร ปากเรียวบางทำแค่เม้มเอา ไว้ ส่วนสายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่หานเส่โยว

ใจของหานเส่โยวเต้นแรง สายตาที่มองไป ยังหานชิงมีประกายของความกริ่งเกรง สามารถ มองออกว่าท่าทางของเธอมันก็คือโจรที่ถูกจับได้

แต่ว่าแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆคงไม่ดีแน่ หานเส่ โยวทำได้แค่กัดริมฝีปาก เธอยื่นมือออกไป ทักทายหานชิง “พี่ พี่ใหญ่..”

เสียงที่เอ่ยออกมา หานเสี่ยวได้ยินเสียงตัวเองกำลังสั่น

หานชิงไม่ตอบ สายตาของเขาลดระดับลง มา มองมาที่มือของเธอ

หานเส่โยวเริ่มกังวล แล้วรีบดึงมือกลับมา ไว้ด้านหลังของตัวเอง แต่เธอก็คิดได้ว่าถ้าทำ แบบนี้มันไม่ถูกต้อง เธอรีบเอาโทรศัพท์ออกมา

“ขอโทษนคะพี่ชาย เมื่อฉันโดนเข้ากับ โทรศัพท์ของพี่โดยไม่ได้ตั้งใจ มันก็เลยตกลงมา บนพื้น ไม่รู้ว่าจะเสียหรือเปล่า….หานเส่โยว พยายามกดอารมณ์ที่มันกำลังตีกันวุ่นวายเหมือน คลื่นที่ซัดสาดในใจของเธอ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา

หานชิงยกผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมด้วยสีหน้า เรียบนิ่ง ขาเรียวยาวกำลังก้าวมาทางเธอ บรรยากาศเคร่งขรึมที่อยู่บนตัวเขาก็ค่อยๆกดดัน หานเส่โยวเช่นกัน

ได้ยินแค่เสียงเรียบเย็นของเขาเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่ว่าฉันเคยพูดไปแล้วหรือไง? ถ้าฉันยังไม่ อนุญาต ก็ห้ามเข้าออกห้องฉันโดยพลการ”

ฟังจบ สีหน้าของหานเส่โยวก็เปลี่ยนไป

“พี่ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ… ฉันก็แค่ได้ยินมา พี่กำลังอาบน้ำอยู่ แค่…ตั้งใจจะเข้ามารอเฉยๆ”พอพูดถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็กลัวจนน้ำตาเริ่มเอ่อ สีหน้าน่าสงสารกำลังมองมาที่หานชิง “ครั้งหน้า ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย”

หานเส่โยววางโทรศัพท์ลง ตั้งท่าจะจากไป แต่หานชิงกลับรั้งเธอเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน” เธอหยุดเดิน หานเส่โยวตกใจจนยืนนิ่งอยู่ กับที่

สายตาแหลมคม หยุดอยู่ที่แผ่นหลังของ เธอ หานเส่โยวได้ยินเขาถาม “มีเรื่องอะไร พูดมา

สิ”

หานเส่โยวกะพริบตา เธอสูดหายใจเข้าลึก แล้วค่อยๆพูดขึ้น “ก็ ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว แค่เห็น ว่าพี่ชายไปต่างประเทศเพิ่งจะกลับมา เส่โยว คิดถึงพี่ชาย ก็เลยมาดูว่าพี่ชายนอนหรือยัง ฉัน…” เธอเริ่มพูดไม่รู้เรื่องอีกครั้ง หานเส่โยว ไม่ชอบตัวเองในตอนนี้มากที่สุด ทั้งๆที่เธอ อุตส่าห์แถจนรอดแล้วเชียว แต่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอ เห็นสายตาที่เหมือนกับมองทะลุใจคนของหาน ชิงได้ที่ไร เธอก็รู้สึกเหมือนไม่ว่าเธอจะโกหก อะไรออกไป ก็ต้องโดนจับได้ทุกครั้ง

บวกกับเธอที่เป็นคนใจฝ่อ เพราะฉะนั้นเวลาที่ยืนอยู่ต่อหน้าหานชิงก็ยิ่งรู้สึกไม่มีความมั่นใจ

หานชิงไม่ได้พูดอะไรต่อ สายตาของหัน มองอยู่ที่ซองหนังสีน้ำตาล ตอนที่เขากำลังจะ หยิบขึ้นมา ก็พบว่าซองมันโดนคนเปิดไปก่อนแล้ว เขาหรี่ตาขึ้นด้วยความหงุดหงิด

“เธอได้ดูเอกสารหรือยัง?”

หานเสี่ยวพอโดนเขาถามแบบนี้ ก็หน้าซีด ในทันที พอคิดได้ก็ปฏิเสธไป “เปล่า ไม่ได้ดูนี่ พี่ ชายฉันก็แค่เพิ่งจะเข้ามาในห้อง แล้วเห็นว่าหน้า จอโทรศัพท์พี่มันสว่างขึ้นพอดี แต่ว่าไม่ระวังก็ เลยทำโทรศัพท์พี่ตก”

เธอช้อนตามองเขา หานชิงหัวเราะด้วย เสียงขึ้นจมูกเบาๆ มีแค่เธอเท่านั้นที่ได้ยิน

“งั้นเหรอ?” เขาถาม

หัวใจของหานเส่โยวเต้นแรง “พี่ เป็น เอกสารสำคัญมากอย่างนั้นเหรอ? แน่นอนว่าฉัน ไม่มีทางแตะต้องของของคนอื่นอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า อยู่แล้ว เส่โยวเป็นเด็กดีอยู่แล้ว ถ้าไม่มีอะไร เส่ โยวกลับก่อนแล้วกัน”

หานชิงเงยหน้ามองเธอ “ไม่อยากรู้เรื่องนั้นแล้วเหรอ?”

“เรื่องนั้น….ไว้ว่ากันพรุ่งนี้ก็ได้พี่ วันนี้พี่น่า จะเหนื่อยมากแล้ว รีบๆพักผ่อนนะคะ”

พูดจบ หานเส่โยวก็รีบหนีออกมาจากห้อง ของเขา

สายตาเย็นชาของหานชิงมองตามไปที่ตัว ของเธอ เขาเปิดซองเอกสารหนังออก หยิบ เอกสารด้านในออกมาดูแล้วก็โยนลงไปบนโต๊ะ

ครู่ใหญ่ เขาก็คิดอะไรออก…. เขาหยิบรูป ขนาดเท่ากระดาษA4ที่โดนพับเอาไว้ออกมาจาก สูทของตัวเอง หลังจากที่เปิดออกดู บนกระดาษ แผ่นนั้นก็มีรูปๆหนึ่ง ถึงแม้ว่าใบหน้าของผู้หญิง คนนั้นจะยิ้มแย้ม แต่ว่าก็ไม่สามารถปกปิดความ เย็นชาระหว่างหัวคิ้วทั้งสองข้างนั้นได้ ดวงตาคู่ นั้นยังคงมีประกายของความเย็นชาแสดงออกมา ทำให้มองแล้วก็รู้สึกได้ว่าเองไม่ใช่คนธรรมดา ทั่วไป

ตกลงว่าเธอเป็นใครกันแน่..ทำไมถึง เหมือนกับผู้หญิงคนนั้นในความทรงจำของเขา อย่างกับแกะ *
ตอนเย็นหลังจากที่เสิ่นเฉียวกลับถึงบ้าน ก็ รีบเอาสูทที่เสี่ยวเหยียนให้เธอยืมไปซักจน สะอาด แล้วก็ตากให้แห้ง วันถัดไปตอนไปทำงาน จะได้เอาไปคืนให้เธอที่แผนกการเงิน

เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเธอเอาสูทมาคืนให้ ก็ ทำท่าทางหยิ่งยโส

“ฉันขอบอกเธอก่อนเลยนะ ที่ฉันให้เธอยืม เสื้อผ้าเนี่ย ไม่ได้เพราะว่าอยากจะช่วยเธอหรอก นะ แต่เพราะว่าไม่ต้องการจะเห็นว่าเธออ่อย ประธานเย่ของฉัน!”

เสิ่นเฉียวคิดว่าคนตรงหน้าเธอ เป็นคนที่ ปากร้ายแต่ใจดี เธอพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว”

เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเธอยังคงยิ้มระรื่น เลย หรี่ตาขึ้น “เธอนี่ยังไงกันเนี่ย! ฉันว่าเธอขนาดนี้ แล้ว นี่เธอยังไม่โกรธฉันอีกหรอ?”

เสิ่นเฉียวยิ้มตอบ “เพราะว่าฉันรู้ว่าเธอช่วย

ฉันไง ครั้งนี้ขอบคุณเธอมากนะ ไม่อย่างนั้น ตอน

นั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี”

. ใครอยากให้เธอขอบคุณกัน? ถ้าไม่ อะไรก็รีบๆไปได้แล้ว!”

เสิ่นเฉียวก็เลยจำเป็นต้องออกมาก่อน ตอนที่เข้าไปในลิฟต์เธอก็เจอเข้ากับเย่โม่เซินที่อยู่ชั้น บนพอดี ทั้งสองคนจ้องตากันแป๊บหนึ่ง ไม่ได้รอ ให้เสิ่นเฉียวได้ตั้งสติ เย่โม่เซินก็เป็นคนเบน สายตาก่อน

บรรยากาศเย็นๆที่มันห่อหุ้มอยู่รอบตัวเขา ทำให้คนที่อยู่รอบๆแทบจะตัวแข็งที่อ ก่อนี่ ประตูลิฟต์จะปิดลงเสิ่นเฉียวก็เดินเข้าไป แค่เดิน เข้ามาแขนกับแขนของเธอก็รู้สึกได้ถึงความเย็น

วันนี้เธอสวมเสื้อผ้าที่เป็นเซตเสื้อแขนกุดสี เขียวอ่อน สีนี้ช่วยขับผิวของเธอ แต่ว่ามันกำลัง โชว์แขนขาวเนียนของเธออยู่ เย่โม่เซินแค่เห็นก็ หงุดหงิด

ผู้หญิงคนนี้ เสื้อผ้ายิ่งโป๊ยิ่งกล้าใส่!

“ผู้ช่วยเสิ่น”

เซียวซู่ทักทายเสิ่นเฉียวก่อน

เสิ่นเฉียวหันมาก้มหัวให้เขา แล้วก็กลับไป ยืนไม่พูดอะไร

เซียวซูเริ่มตระหนักได้ว่า ตั้งแต่ที่เสิ่นเฉียว ปรากฏตัว บรรยากาศเย็นๆรอบตัวเย่โม่เซินก็แผ่ ออกมาเรื่อยๆ ขนาดที่ว่ามันแผ่ไปทั่วพื้นที่ว่างๆ ภายในลิฟต์จนเต็มแล้วก็ยังคงแผ่ออกมาได้อีกตอนที่เห็นผู้ช่วยเสิ่นไม่แม้แต่จะมองสักนิดก็หมุน ตัวไปแล้ว

ไอ้เจ้าบ้าคนนี้นี่มันยังไงกัน? เมื่อวานตอน กินข้าวที่ร้านอาหารดูเหมือนจะยังดีๆกันอยู่เลย ทำไมแค่คืนเดียวก็….


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ