เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 929 ออดอ้อนเป้าหมาย



บทที่ 929 ออดอ้อนเป้าหมาย

อีกแล้ว แต่เสี่ยวหมี่โต้วกลับยังถือแก้วน้ำนั่งจิบน้ำในแก้วอย่าง ช้าๆและค่ๆอยู่บนเก้าอี้ไปอย่างว่าง่าย

บอกว่าเขาหิวน้ำ แต่สีหน้าและท่าทางการดื่มน้ำนี้กลับดู เหมือนกับว่าจะไม่ได้หิวน้ำเลยแม้แต่น้อย

บอกว่าเขาไม่หิวน้ำ แต่เขากลับค่อยๆดื่มน้ำแก้วนี้ไปจนหมด

ภายในห้องครัวเงียบสนิท ในตอนนี้ทั้งสามคนต่างพากัน เงียบนิ่งไม่พูดไม่จากันไปโดยปริยาย ภายในห้องมีเพียงเสียง เสี่ยวหมี่โต้วดื่มน้ำเพียงเท่านั้น

ผ่านไปได้สักพักนึง เสี่ยวหมี่โต้วก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาใสซื่อ สบเข้ากับนัยน์ตาอันเยือกเย็นคู่นั้นของเยโม่เซิน เอ่ยถามออกไป ด้วยความสงสัยใคร่รู้ “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ไม่หิวน้ำหรอ? ทำไมไม่ดื่ม ล่ะ?”

หานมู่จื่อ

ไม่รอให้เย่ไม่เป็นเอ่ยออกมา หานมอก็ได้เอ่ยออกมา “เมื่อกี้ นี้แด๊ดดี้ของหนูเขาดื่มไปแก้วนึงแล้ว อีกเดี๋ยวค่อยดื่มอีกที ถ้าดื่ม สองแก้วทีเดียวเดี๋ยวจะจุกท้องเอา

ได้ยินคำพูดนั้นแล้ว บนใบหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วก็มีสีหน้าที่ เข้าใจถึงสาเหตุของเรื่องออกมาทันที ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ก้มลงดื่มน้ำไปจนหมดแก้วอย่างว่าง่าย
เห็นว่าน้ำในแก้วของเขาเห็นก้นแก้วออกมาแล้วสักที เย่ ไม่เซ็ นก็เม้มริมฝีปากแน่นขยับเตรียมที่จะพูดอะไรออกมา เสี่ยวหมี่โต้ วก็ยิ่นแก้ว ในมือออกไป

“หม่ามี้ ผมยังอยากดื่มอีกแก้ว”

เย่โม่เซ็น “ ”

เขาหรี่ตาออกมาเล็กน้อย มองจ้องเสี่ยวหมี่โต้ว ไม่รู้ว่าเพราะ อะไร เอาแต่คิดเสียแต่ว่าเจ้าเด็กนี่จงใจแน่ๆ

ไม่อย่างนั้นแล้วทำไมพอเขาออกมาจากห้องเสี่ยวหมี่โต้วก็ตื่น ขึ้นมาพอดีได้ จากนั้นก็ยังมาเจอที่ห้องครัว ตอนนี้ก็ยังมานั่งดื่ม น้ำอยู่ตรงนี้อีก ไม่ไปสักที

หานคู่จื่อกลับไม่ได้สงสัยอะไรเสี่ยวหมี่โต้วเลย พอได้ยินว่า เขาอยากดื่มอีกแก้ว ก็พยักหน้าหยิบแก้วขึ้นมาเตรียมที่จะรินให้ กับเสี่ยวหมี่โต้วอีกแก้ว

แต่เย่ไม่เป็นก็ถือโอกาสนี้พูดออกมา

“ดึกแล้วดื่มมากไปมันจะไม่ดีต่อตับ แก้วเดียวก็พอแล้ว กลับ ไปนอน

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว การกระทำของหาน จื่อก็ได้หยุดชะงักลง สายตามองไปยังเย่โม่เซิน สายตาของทั้งสองคนสบเข้าหากัน สายตาของเขาเลื่อนออกไปจากร่างของเธอไปยังร่างของเสียว หมี่โต้ว

สีหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วใสซื่อออกมา
แต่เสี่ยวหมี่โต้วยังรู้สึกหิวน้ำอยู่เลยนะ อีกอย่างเมื่อกี้นี้หม่ามี ก็พูดว่าแด๊ดดี้ต้องอยู่ตรงนี้อีกสักพักแล้วค่อยดื่มไม่ใช่หรอ ครับ? ไม่สามารถดื่มเยอะมาก ในครั้งเดียวใช่มั้ยครับ? งั้นเสียว หมี่โต้วอยู่รอที่นี่กับแด๊ดดี้ด้วยแล้วกัน”

เย่โม่เซิน “…”

ถึงแม้ว่าเจ้าเด็กตรงหน้านี้เพิ่งจะรู้จักกัน อีกทั้งเขาเองก็ยัง เซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก แต่ในตอนนี้เย่ ไม่เป็นอยากจะหิ้วเขา โยนกลับห้องเสียจริงทำไงดี? ถึงแม้ว่าเขาจะแสดงสีหน้า ใสซื่อ ออกมา แต่การเผชิญหน้ากันในห้องเมื่อก่อนหน้านี้กับท่าทางที่ เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเสี่ยวหมี่โต้วเห็นหานคู่จื่อนั้น เช่โม่เซินเคย เจอมาหมดแล้ว

ดังนั้นแล้ว ในตอนนี้จะบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจเข้ามาก่อเรื่อง เช่ โม่เซินไม่เชื่อเลยจริงๆ

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว ริมฝีปากบางของเยโม่เป็นก็แสยะออกมา เล็กน้อย เดินเข้าไปกดท้ายทอยของเสี่ยวหมี่โต้ว “อากาศหนาว แล้ว กลับห้องไปนอนไป เดี๋ยวอีกสักพักแด๊ดดี้ยกไปให้เอง”

“เฮอะ ผมไม่ต้องการ” เสี่ยวหมี่โต้วปัดมือใหญ่ข้างนั้นที่กด ท้ายทอยของเขาออกไปอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย หันไป มองทางหานมู่จื่อ แล้วเริ่มทำการออดอ้อนออกไป “หม่ามี ผม อยากรออยู่ตรงนี้ ได้มั้ยครับ?”

การปฏิบัติต่อคำขอที่ลูกชายของตนเสนอออกมานั้น นอกจาก เรื่องเมื่อก่อนหน้านี้ที่เธอไม่อาจตอบรับได้แล้ว ปกติแล้วหานอก็จะตอบสนองความต้องการของเขาอยู่แล้ว

เนื่องจากเสี่ยวหมี่โต้วรู้ความอย่างมาก แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ ไม่เคยเอ่ยขออะไรที่ไร้เหตุผลกับเธอเลย เว้นเสียแต่ว่าอะไรที่ไม่ อาจตอบรับได้ ไม่อย่างนั้นแล้ว โดยปกติแล้วหาหมอก็จะ ตามใจเขาทั้งนั้น

ดังนั้นแล้วเหมือนกับคำขอเล็กๆอย่างนี้ หาน จื่อจะทำใจ ปฏิเสธออกไปได้ยังไง? เห็นสายตาและใบหน้าที่คาดหวังของ ลูกชายตนแล้ว หานมู่จื่อก็ตอบรับออกไปด้วยรอยยิ้มหวาน

หลังจากที่เธอตอบรับออกไปแล้วนั้น คิ้วของเย่ ไม่เซินก็ได้ ขมวดออกมาเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ขา กรรไกรขบกันแน่น

ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนี่จงใจจะนั่งอยู่ตรงนี้สินะ

“ขอบคุณครับหม่าม รักหม่ามี้นะครับ!” เสี่ยวหมี่โต้วเห็นหา นมู่จื่อตอบรับออกมา ก็ยังส่งจูบไปให้เธอหนึ่ง

ในที่สุดเย่โม่เซินก็รู้สึกได้ถึงการคุกคามจากเสี่ยวหมี่โต้วขึ้น มาเสียแล้ว

หาน จื่อคิดอยู่เล็กน้อย ทันใดนั้นเองก็เงยหน้าขึ้นมองเย่ ไม่ เซิน

“คุณกลับไปนอนเถอะ อีกเดี๋ยวเขาดื่มเสร็จ ฉันจะส่งเขากลับ ไปเอง”

ทั้งสามคนเอาแต่เผชิญหน้ากันอยู่ตรงนี้มันน่าอึดอัดจนเกินไปโดยเฉพาะเพียงแค่คิดเรื่องเมื่อกี้นี้ที่เธอได้ทำกับเย่ไม่เป็นใน ความมืดพวกนั้นขึ้นมาแล้ว ดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วเดี๋ยวก็มีด ครึ้มเดี่ยวก็เปล่งประกายออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะยังเป็นเพียงแค่ เด็กน้อยคนหนึ่ง แต่หาน จื่อคิดเสมอว่าเขาเหมือนกับรู้เรื่องทุก อย่างไม่มีผิด

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ได้ยินแล้วหรือยัง? แด๊ดดี้กลับไปนอนเถอะ อีก เดี๋ยวหม่าจะไปส่งผมเข้านอนเอง”

เฮอะ

เย่โม่เซ็นยกยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย รังสีที่ไม่อาจมีใครรับ รู้ได้แผ่ออกมาทางแววตา จากนั้นเขาก็ก้าวเข้าไปหยุดอยู่ตรง ข้างๆร่างของเสี่ยวหมี่โต้วพร้อมกับดึงเก้าอี้นั่งลงไป

“จะรีบไปไหน? ฉันยังมีอีกแก้วที่ยังไม่ได้ดื่มเลยนะ” เขานั่งลงแล้วจงใจที่จะนั่งใกล้กับเสี่ยวหมี่โต้ว น้ำเสียงกด

“ไม่กลับไป?”

เสี่ยวหมี่โต้วไม่มองเขาเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับว่าไม่ได้ยิน สิ่งที่เขาพูดเลยไม่มีผิด แต่กลับเงยหน้าขึ้นมองหานคู่จื่อ

“หม่ามี้ นอนกับแด๊ดดี้แล้วผมรู้สึกหนาวนิดหน่อย ผมไปนอน กับหม่ามี้ด้วยได้หรือเปล่าครับ?”

ได้ยินอย่างนั้น นัยน์ตาอ่านยากของเย่ไม่เป็นหรี่ลงทันที
หานมู่จื่อเกิดความแปลกใจขึ้นมา “หนาว?”

เธอมองไปทางเย่โม่เซิน “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ?” “หนาวงั้นหรอ?” เย่โม่เซินมองลูกชายสุดที่รักของเขา “งั้นอีก เดี๋ยวกลับไปแด๊ดดี้กอดหนูนอนเอง”

หานคู่จื่อจึงวางใจขึ้นมา พร้อมพยักหน้าออกไป “แด๊ดดี้ของ ลูกพูดถูก เลยสิ” อีกเดี๋ยวกลับไปก็ให้แด๊ดดี้กอดหนูนอนไปพร้อมกัน

เมื่อก่อนนี้เดิมทีแล้วทั้งสองพ่อลูกคู่นี้ไม่เคยเจอหน้ากันอย่างนี้ มาก่อน ที่ผ่านมาก็ไม่ได้คุ้นเคยกันเลย อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้วก็คงมี อคติต่อแด๊ดดี้ของเขาขึ้นมาไม่หยุดเลยแม้แต่น้อย ถ้าใช้โอกาส ในตอนที่เยโมเซินยังไม่ฟื้นความทรงจำกลับมานี้เพื่อทำให้สอง คนพ่อลูกเข้ากันได้ดีขึ้น ถ้าคืนนี้ได้นอนด้วยกัน ก็จะช่วยเชื่อม ความสัมพันธ์และปลูกฝังความรู้สึกให้กับทั้งสองพ่อลูกได้

นี่มันก็ไม่เลวเลยทีเดียว

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว นัยน์ตาของหาน จื่อถึงขนาดที่ ปรากฏรอยยิ้มออกมาเลยทีเดียว

เสี่ยวหมี่โต้ว “…”

แต๊ดดี้กอดเขานอน?

พอนึกถึงภาพนั้นแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกรังเกียจขึ้นมาทันที จมูกเล็กและคิ้วก็ได้นิ่วออกมา
“ทำไม รังเกียจแด๊ดดี้ของหนูหรือไง?” เย่ไม่เป็นเลิกคิ้วถาม

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หาน จื่อก็นึกถึงภาพตอนที่อยู่บ้านเช่าเมื่อ ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอีกครั้ง ที่เด็กน้อยคนนี้ได้ต่อยหน้าเย่ไม่เป็นไป หนึ่งหมด แล้วถามเขาว่าใครเป็นไอ้เด็กเหลือขอ

เด็กเหลือขอ…

ในตอนที่เย่โม่เซ็นพูดประโยคนั้นก็ได้ถูกเสี่ยวหมี่โต้วได้ยิน มันเข้า

นี่มันไม่ใช่เรื่องดีอะไรนัก

ในตอนนั้นหานมู่จื่อได้ถูกเขาพูดไม่ดีใส่จนเจ็บปวดไปหลาย ครั้ง เย่ โม่เซินเมื่อก่อนนั้นหยิ่งยโสยิ่งกว่าที่เธอคิดเสียอีก

ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ ก็คงจะปล่อยวางจากเรื่องพวกนี้ได้บ้าง แต่เด็กล่ะ? เขาจะเป็นยังไง? ต่อจากนี้ไปจะมองพ่อของตัวเอง

ยังไง?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้ว ใจของหาน จื่อรู้สึกกังวลขึ้นมาไม่ หยุด

“เสี่ยวหมี่โต้ว ลูก…”

เสี่ยวหมี่โต้วฉลาดเกินไปแล้ว คำพูดของเธอยังไม่ทันได้พูด ออกไป เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้เป็นฝ่ายเอ่ยพูดออกมาเสียแล้ว

“หม่ามีสบายใจได้เลย ผมไม่มีทางรังเกียจแด๊ดดี้หรอก งั้นก็ ว่ากันตามนี้ก็ได้ แด๊ดดี้ ตอนนี้พวกเราต้องกลับไปพร้อมกันเลยมั้ย?”

เย่ ไม่เซินมีสีหน้านิ่งเรียบออกมา “นั่งอีกสักพัก ดื่มน้ำให้เสร็จ

หนูกลับไปก่อนเลย” ทันใดนั้นเองเสี่ยวหมี่โต้วกลับเข้ามาเกาะแขนเขาเอาไว้ ไม่

ผมอยากให้แด๊ดดี้อุ้มผมกลับ

เขาเริ่มออดอ้อนออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีเป้าหมายเป็นเย่ไม่

เซิน


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ