บทที่991 ไม่จําเป็นต้องมีเหตุผล

เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ เย่ไม่เป็นก็ขมวดคิ้ว “หรือพูดอีกอย่างก็คือ ในสายตาเธอฉันเป็นพวกไม่หนักแน่น ไม่น่าเชื่อถือ ระหว่างที่ ภรรยาตั้งท้อง ยังออกไปหากินข้างนอกอย่างนั้นหรือ ?

หานมู่จื่อ “

เธอตกตะลึงเล็กน้อย เย่ ไม่เซินกลายเป็นคนพูดมากแบบนี้ไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอตกใจมากจนไม่สามารถตอบโต้ได้แม้แต่คำ เดียว

ในตอนนั้นเอง หาน จื่อก็คิดถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมาได้ แล้วก็ นึกขึ้นได้ว่าเดิมทีเยโม่เป็นก็เป็นคนปากร้ายอยู่แล้ว บ่อยครั้งที่ ทำให้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ทั้งโกรธทั้งโมโหแต่สุดท้ายก็ทำ อะไรไม่ได้

ดังนั้น ตอนนี้เขาก็แค่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอย่างนั้นหรือ ? หาน จื่อกะพริบตาปริบๆ ขนตาทั้งสองข้างกระพือขึ้นลง เหมือนใบพัดน้อยๆ

ท่าทางแบบนั้นทำให้เย่โม่เซินเกือบจะทนไม่ไหว แทบจะ

เข้าไปจูบทันที

แต่เมื่อคิดถึงคำพูดที่เธอพูดกับเขาก่อนหน้านี้ เย่ไม่เป็นก็เลย เงียบไปหลายวินาที ก่อนจะยื่นมือไปปิดตาของเธอแล้ว แล้วพูด ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ไม่อยากให้ฉันแตะต้องเธอก็ได้ ต่อไปห้ามมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นอีก แล้วก็ห้ามยั่วฉันด้วย

เมื่อคิดว่าอีกเจ็ดเดือนต่อจากนี้ จนกว่าเธอจะคลอดลูกออกมา เขาต้องอดกลั้นเอาไว้ เยโม่เป็นก็รู้สึกได้ว่าร่างกายข ายของเขาจะ สามารถลุกเป็นไฟได้ตลอดเวลา

เธอไปยั่วเขาตอนไหนกัน ?

หรือว่าเขาจะดูไม่ออกว่าตัวเองกำลังปฏิเสธเขาอยู่ ทำไมพออยู่ในสายตาเขา ถึงได้กลับกลายเป็นยั่วยวนไปได้

พอคิดถึงสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่แล้ว ถึงแม้ตอนนี้หานมู่จื่อจะถูก ปิดตาอยู่ แต่ดูจากระยะห่างระหว่างเธอกับเย่ ไม่เซิน ในตอนนี้ จะ ปิดหรือไม่ปิดสําหรับเธอก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันเลย

เธอพูดเสริมด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

“ฉันไปชั่วคุณตอนไหนกัน ฉันกำลังปฏิเสธคุณอยู่ชัดๆ…….

เย่โม่เซิน ..….……….”

“เป็นเพราะคุณควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนกับตอนที่อยู่ใน ออฟฟิศ ทั้งๆคุณเป็นฝ่ายต้องการเอง แต่กลับ………

ยังไม่ทันได้พูดจบ ริมฝีปากของหาน จื่อก็ถูกคนบางคนปิดไว้ อย่างรุนแรง

ราวกับน้ำที่เอ่อทะลัก ริมฝีปากบางของเย่ไม่เป็นเบียดผ่านเธอ อย่างรุนแรง แล้วก็ถอยร่นไปอย่างรวดเร็ว จูบนี้ทำให้หานคู่จื่อ สัมผัสได้ว่าเขาอยากจะจูบมากแต่กลับไม่กล้า เพราะกลัวว่าไฟจะลุกลาม

จากนั้น ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆอีก

เบื่องหน้าของหาน จื่อก็ยังคงมีดสนิท เธอกะพริบตาปริบๆ แต่ขนตาก็ไปสัมผัสกับฝ่ามือของเย่ ไม่เซินเข้าไปดี และรู้สึกได้ว่า ตัวเขาแข็งทื่อไป

วินาทีต่อมา เย่ ไม่เซินก็พลิกตัวลงจากเตียง หานคู่จื่อเองก็พลิกผ้าห่มลุกขึ้นมานั่งในเวลาเดียวกัน “คุณจะไปไหน ?”

เยโม่เซินเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่หันกลับมามอง

“อาบน้ำ”

จากนั้นก็ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังปัง

ค่ำคืนมืดมิด ความพลุกพล่านในยามค่ำคืนค่อยๆจางหายไป รถบนถนนลดน้อยลง เงาของแสงไฟทอดยาวแสนไกล รถที่แล่น ผ่านไปทิ้งเงาไว้เป็นสาย

เซียวซูเปิดเครื่องมือนำทาง แล้วขับรถอย่างตั้งใจ

หานชิงนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ อาจจะเป็นเพราะความ เหนื่อยล้า หลังจากขึ้นรถแล้วพูดคุยกับเซียวซูคำสองคำแล้วเขาปิดตาพักผ่อนทันที

ภายในรถนอกจากเสียงลมหายใจของทั้งสองคน ก็ไม่มีเสียง

อื่นนอกจากนั้นอีก จู่ๆเขียวก็คิดขึ้นมาได้ ว่าถ้าหากเสี่ยวเหยียนอยู่ที่นี่ ภายใน

รถก็คงมีชีวิตชีวาหรือไม่ก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างน่าประหลาด

ถ้าหากเป็นความเงียบสงบแบบนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นชินอยู่

บ้าง

รถแล่นไปถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว และจอดลงที่หน้าประตู

โรงแรม

หานชิงที่ปิดตาพักผ่อนมาตลอดทางเองก็ลืมตาขึ้นทันทีที่รถ จอดสนิท จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองทิวทัศน์นอกกระจกรถ เมื่อพบ ว่าถึงที่หมายแล้วก็หันไปมองทางเดียวที่อยู่ในตำแหน่งคนขับ

รถ

“ขอบคุณ ที่ลำบากมาส่งผมถึงที่พัก

เซียวซูพยักหน้าให้เขา “คุณหานไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ คุณเป็นพี่ชายของคุณนายน้อย เดิมที่คุณชายเย่จะมาส่งด้วยตัว เอง แต่ตอนนี้ผมมาส่งแทน ก็ถือว่าอยู่ในขอบเขตงานของผม เหมือนกัน”

ในเมื่ออยู่ในขอบเขตงานของเขา หานซึ่งก็ไม่พูดอะไรกับเขา อีก พยักหน้าแล้วเปิดประตูรถ

เซียวซูเองก็ลงจากรถไปอย่างรู้หน้าที่ เปิดฝากระโปรงรถขึ้นแล้วช่วยหยิบกระเป๋าสัมภาระของทานชิงออกมา

“ขอบคุณมาก” หานซึ่งรับกระเป๋ามา

มองดูเงาของแผ่นหลังที่เหยียดตรงของชายหนุ่ม ในหัวของ เซียวซูก็ปรากฏเงา เศร้าสร้อยของเสี่ยวเหยียนขึ้นมา เดิมทีเมื่อ ถึงที่หมายแล้วเขาก็ควรจะหันหลังจากไปทันที แต่ตอนนี้เขากลับ อดที่จะเปิดปากขึ้นไม่ได้

“ดูท่าทางคุณหานจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะครับ

ท้ายที่สุด เซียวซูก็ไม่อาจยับยั้งใจตัวเองและพูดบางคำกับ แผ่นหลังของอีกฝ่าย

หานชิงชะงักฝีเท้า แล้วหยุดอยู่กับที่ เขาหันไปสบตาของเซียว

“ทำไมถึงเห็นเป็นแบบนั้นล่ะครับ ?”

เซียวไม่พูดอะไร ที่สายตาจ้องไปทางเขาไม่วางตา

หานชิงยกมุมปากขึ้นเงียบๆ “วันนี้ลำบากคุณแล้ว ผมก็เป็น แบบนี้มาตลอด ขากลับก็ระมัดระวังด้วยนะครับ

ก่อนที่เขาจะหันกลับไปอีกครั้ง เซียวซูก็กัดฟันตัวเอง แล้วพูด ด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวว่า “ถ้าคุณไม่ได้ชอบเธอ ถ้าอย่างนั้นผมก็ ขอฉวยโอกาสนี้เลยนะครับ

คำพูดนี้ เซียวซูพูดเพื่ออยากจะทดสอบเท่านั้น ทดสอบแทนเสี่ยวเหยียน ดูว่าหานชิงจะมีท่าทีแบบไหน ถ้าเขาแสดงออกว่าลังเลเพียงนิด เซียวซูก็เป็นไม่เข้าวุ่นวายกับชีวิตเสี่ยวเหยียน

ดังนั้นพอเซียวซูจบ เขาเขม็งไปทางหานซึ่ง จากนั้น เขาต้องผิดหวัง

เพราะบนใบหน้าของหานชิง แม้แต่ในตาไม่มีคลื่นอา รมณ์ใดๆมาเลย กระทั่ง

“ผู้ช่วยเชียว ผมคุณคงเข้าใจอะไรผิด

ผ่านไปหนึ่ง ในที่สุดซิงเปิดปาก และพูดอธิบาย ละคำ”เสี่ยวเหยียนบ้างเป็นบางคราว แต่ระหว่างผมกับเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร

ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น

ปฏิเสธอย่างหมดจด

เซียวซูชะงักครู่หนึ่ง ก่อนจะหรี่ตา คุณไม่รู้สึกอะไรกับ เธอเลยแม้แต่น้อยจริงหรือ

เขาไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ทั้งสองคนรู้จักกันมานานนั้น รวมถึงเสี่ยวเหยียนชอบเขามานานขนาดนั้น ไม่ทางจนถึง ตอนนี้ไม่หวั่นไหวเลย

หรือว่า ?

เซียวซูคิดขึ้นมาคุณหานเก็บซ่อนไว้เกินไป และก็เพราะว่าดีเกินไป เลยทำให้ผมอดสงสัยในตัวคุณไม่ได้

“แล้วยังไง ?”

หานชิงถามเขาต่อ แววตาเรียบเฉย “ไม่ว่าผมจะรู้สึกอะไรกับ เธอหรือไม่ นี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้ช่วย เซียวนี่ครับ”

เซียวซูถูกคำพูดนี้ทำให้โกรธจนต้องออกมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ ได้ว่าเขาพูดถูก เขาปากหาเรื่องเองจริงๆ

“เดิมทีผมไม่อยู่ในฐานะที่จะมีสิทธิ์ถามคุณ แต่ผมไม่อยากให้ เธอต้องเสียใจ”

หานชิงจ้องหน้าเขาด้วยสายตาเฉียบคม ดวงตานั้นลุ่มลึกมาก จนสามารถมองทะลุหัวใจของผู้คนได้

ผู้ช่วยเชียวถามผมแบบนี้ ก็เพราะอยากจะหาข้ออ้างให้ตัว เองสินะครับ แต่ว่าคุณลืมไปแล้วหรือ ว่าคุณอยากจะทำอะไรก็ไม่ จําเป็นต้องได้รับอนุญาตจากผม” เมื่อพูดจบ หานซึ่งก็ถอน สายตากลับมาไม่มองเซียวซูอีก ทอดมองไปยังที่ห่างไกล แต่น้ำ เสียงกลับเย็นชากว่าเดิม แต่ในเมื่อคุณถามแล้ว งั้นผมก็จะขอ พูดให้ชัดเจน ว่าระหว่างผมกับเธอไม่ได้มีอะไรทั้งนั้น

เซียวซู “ทำไมล่ะครับ ?

หานชิงยิ้มบางๆ “ทำไมคุณถึงชอบเธอล่ะครับ”

เซียวซู่ “…
“เรื่องหลายๆ อย่าง ก็ไม่จําเป็นต้องมีเหตุผล และไม่จำเป็น ต้องมีต้นเหตุ”

เป็นเรื่องที่หาได้ยาก ที่เซียวจะได้ยินคำพูดออกจากปากทาน ชิงมากมายขนาดนี้ เดินที่เมื่อครู่เขานึกว่าหานซึ่งจะโมโห แต่ ใครจะรู้ กลับกลายเป็นว่าเขายอมพูดกับตัวเองมากมายขนาดนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ