บทที่ 559 ทำไมคุณต่ำทรามได้ขนาดนี้

ใบหน้าของหาน จื่อร้อนผ่าว เธอหลับตาลงก่อนจะขับริมฝีปาก ตัวเองเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ใครจะไปรู้นิสัย อะไรของคุณกัน?”

เมื่อได้ฟังอย่างนั้น ดวงตาของเย็ไม่เป็นก็โค้งขึ้นเล็กน้อย ก่อน ที่เขาจะก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือไปจับคางของเธอเอาไว้ ทำให้ หาน จื่อผงะจนเผลอถอยหลังออกไปสองสามก้าว

“คุณจะทำอะไร?”

“ไม่รู้เหรอ?” เยโม่เซินยกยิ้ม “ช่วยคุณซื้อฟื้นความจำไง

“ไม่จำเป็น” หานคู่จื่อจ้องมองที่เขาอย่างเดือดดาล หลังจาก นั้นจึงชี้ไปที่น้ำเย็นบนโต๊ะ “ดื่มมันแล้วก็รีบไปซะ

เย่ ไม่เซินเหลือบสายตาไปมองน้ำเย็นบนโต๊ะ ขบคิดไปมาเขา ก็เดินลงไปนั่งบนโซฟา พลางแสร้งยกแก้วนขึ้นมาดื่มสองอีก

ความจริงแล้วเขาไม่ได้กระหายน้ำ แต่เขากำลังหิวต่างหาก

ตั้งแต่เลิกงานจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้กินอะไรเลย

เมื่อเห็นว่าเขานั่งลง ภายในใจของหาน จื่อก็รู้สึกสงบลง หลัง จากความเงียบผ่านมาสักพักเธอก็นึกกับตัวเองขึ้นมาได้ว่าเธอ เรียกเขาเข้ามาทําอะไร

“วันนี้ที่คุณปรากฏตัวที่นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกมั้ง” เสียงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เย่ไม่เป็นวางแก้วน้ำเย็น ในมือลง มองสบสายตาเธอโดยไม่ ได้ตอบอะไร

“ไม่ตอบ งั้นฉันจะถือว่าคุณยอมรับ”

ในเมื่อเขาไม่ได้พูดอะไร หานมู่จื่อจึงรู้ได้ว่าเขายอมรับมัน ก่อนจะพูดต่ออีกว่า “คุณคงคาดเดาไว้ก่อนหน้าแล้วใช่ไหมเรื่อง ที่มีคนตามฉัน? ดังนั้นก็เลยมาที่นี่?”

เย่ไม่เป็นเอามือทั้งสองข้างประสานกันไว้ที่ท้ายทอย ก่อนจะ ปรับตัวเองให้อยู่ในท่วงท่าที่สบาย แล้วเอนตัวนอนลงบนโซฟา ของเธอ

ในขณะเดียวกันหลังจากที่เสี่ยวเหยียนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้น บน เธอก็ซ่อนตัวอยู่บันไดชั้นบนสุด แอบมองลงมาดูทั้งคู่อย่าง ลับๆ ทำไมหานมู่จื่อถึงได้พาผู้ชายทรราชอย่างเย่ไม่เซินกลับมา ด้วยกัน?

นี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกตกใจกลัวจริงๆ

เกิดอะไรขึ้นกันแน่? อะไรที่ทำให้อพาเยโม่เซินกลับมาบ้าน

กัน?

เมื่อนึกไปถึงอะไรบางสิ่ง เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดี โชคดีจริงๆ ที่เมื่อตอนกลางวันเธอส่งเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้านไป

แล้ว

เมื่อดูแล้ว มู่จื่อช่างเป็นคนมองการณ์ไกลได้ดีจริงๆ
ถ้าขืนตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วยังอยู่ที่นี่ ในตอนที่เย่ไม่เป็นทั้งคู่จะ ไม่เผชิญหน้ากันเหรอ?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็อดที่จะรู้สึกว่าไม่ได้

ด้านล่าง

บทสนทนายังคงดำเนินต่อไป เมื่อทานจื่อเห็นเย็ไม่เป็นนิ่ง เงียบไป เธอก็รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นถูกแล้ว

“คุณคาดเดาไว้ก่อนหน้าแล้วว่ามีคนกำลังตามฉัน งั้นเรื่อง ก่อนหน้านั้นคุณก็รู้อย่างนั้นเหรอ?” เมื่อถามประโยคนี้เสร็จ จู่ๆ หาหมอก็นึกไปถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าของเธอก็ดูเปลี่ยนไปใน ทันที จ้องมองไปที่เย่ไม่เป็น “งั้นเรื่องก่อนหน้าหรือว่าคุณจะเป็น

คนทํา?

“หม?” เย่ไม่เป็นเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป ก็พูดอะไรไม่

ออก

“คุณรู้อยู่ก่อนแล้ว” หาน จื่อเม้มริมฝีปากแดงเอาไว้แน่น

ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง

สายตาของเย่ไม่เป็นมืดครึ้มลงจนสัมผัสได้ถึงโทสะ เขาหรี่ตา ลงก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “คุณหมายถึงเรื่องที่คนตายนั่นน่ะเหรอ? คุณคิดว่า…. เป็นฝีมือของผม?”

หานจื่อไม่ได้ตอบรับ แต่ท่าทีของเธอก็ยอมรับมัน

“” เย่ไม่เซ็นหัวเราะกับตัวเอง “หานจื่อ ในใจของคุณ ผม เป็นคนน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หาหมู่จื่อตกตะลึง เผยริมฝีปากออกมา

“คุณคิดว่าพอผมรู้เรื่องที่เขาส่งกระต่ายตายมาให้คุณ ดังนั้น ผมเลยบังคับให้เขาฆ่าตัวตาย? ที่ ปฏิเสธความใกล้ชิดกับผมก็ ช่างเถอะ ตอนนี้คุณคิดว่าผมเป็นคนประเภทไหนกัน?

หานมู่จื่อ

เธออยากจะบอกว่าตัวเองไม่ได้คิดแบบนั้น ทว่าเมื่อเห็นสีหน้า ผิดหวังจากเขาเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดจากตรงไหน ยิ่งพูด เยอะก็ยิ่งเหมือน ให้ความหวังเขา

ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอไม่อธิบายอะไรเลยดีกว่า

“คุณคิดว่าเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นแหละ” เธอจึงจงใจพูดออก ไปอย่างนั้น

ประโยคนี้ของเธอยิ่งทำให้เยโม่เซินรู้สึกหงุดหงิด เข้าลุกขึ้น จากโซฟาก่อนจะเดินตรงเข้าหาเธอ “ขั้นตอนนี้คุณคิดว่าไงล่ะ? คิดว่าผมเป็นคนสารเลวน่ารังเกียจฉันสิ แล้วคุณให้ผมเข้ามา ทำไมล่ะ?”

มือทั้งสองข้างของเขาวางเอาไว้ที่โซฟาด้านหลังหาน จื่อ โดยที่เขาค้อมตัวเธอเอาไว้จากด้านบน ลมหายใจของเขาที่ ปะทะเข้ามาก็ทำเอาเธอพูดติดอ่าง

“คะ คุณถอยไปก่อน
ตอบผมมาล”

หาหมอกัดฟันแน่น “ก็ฉันบอกแล้วไงว่าคุณคิดยังไงมันก็ อย่างนั้นแหละ”

“งั้นคุณให้ผมเข้ามาทำไมล่ะ? ไม่กลัวว่าผมจะบังคับให้คุณค่า ตัวตายบ้างหรือไง?

อาจจะเป็นเพราะความหงุดหงิด ดังนั้นจึงทำให้เผลอพูดคำพูด

ที่ไม่ได้ตั้งใจออกมา

หานคู่จื่อเมื่อยังเห็นว่าเขายังตามติดมาไม่ถอย กลับเอ่ยคำ พูดออกมายั่วโมโห ที่ถูกเขาก่อกวนก่อนหน้าก็ไม่นึกโกรธแล้ว เธอเพียงยืดหลังตัวเองให้ตรง

งั้นคุณก็ฆ่าฉันเลยสิ มาดูกันว่าฉันยังจะกลัวคุณไหม?”

จากความหยิ่งผยองที่มีอยู่ก่อนหน้า หลังจากที่หาน จื่อพูด ประโยคนี้ออกมาแล้ว แต่ไม่เป็นก็ตกตะลึงไป

บางทีสิ่งที่พูดออกมาในตอนแรกอาจเป็นเพราะเธอไม่ตั้งใจ ทว่าเมื่อเย่ไม่เป็นได้ยินเข้าเขากลับไปในความหมายอื่น……..

เขามองไปที่ใบหน้าสวยรูปไข่ องค์ประกอบของใบหน้าเธอดู เป็นสามมิติมาก ไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่ไม่หนาหรือบางไป เป็นคว ธรรมชาติที่ดูอ่อนโยนและมีเสน่ห์

ดังนั้นเย่โม่เซ็นจึงได้คิดหาวิธีอื่นเพื่อจัดการเธอ…..

จัดการเธอซะ……..
ภายในหัวมีภาพทับซ้อน โผล่ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เพราะรัศมี โดยรอบจากตัวเขาแตกต่างกัน ดังนั้นจึงทำให้บรรยากาศโดย รอบเปลี่ยนไป กลายเป็นบรรยากาศคลุมเครือขึ้น

หานคู่จื่อรับรู้ได้อย่างชัดเจน โทสะของเธอพุ่งทะยานไปจนถึง ดวงตาคู่สวย ก่อนที่เท้าของเธอจะเตะเขาออกไปตรงๆ

“ในหัวของคุณนี้มันคิดได้แต่เรื่องน่ารังเกียจหรือไง?

เมื่อโดนเท้าของเธอเตะมา สำหรับเย่ไม่เป็นแล้วการเตะหนัก เตะเบานั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ทว่ามันสำคัญตรงที่จุดที่โดนเตะ มันคือกล่องดวงใจของเขา นึกยิ่งทำให้แรงปรารถนาของเย่ไม่ เป็นถูกกระตุ้นให้มากขึ้นไปอีก

คอของเขาขยับออกไป ก่อนเอ่ยออกมาเสียงเข้ม

“ไม่ใช่ที่ผมคิด เป็นคุณที่พูดมันออกมาเองเหรอ

“ฉันพูดอะไร?”

ดวงตาของเขาเข้มขึ้นก่อนที่ตัวเขาจะกดลงไป “คุณให้ผม…..

จัดการคุณไง”

หานมู่จื่อ

เกิดความเงียบอยู่ประมาณสามวินาที ในที่สุดหานคู่จื่อก็เป็น ฝ่ายทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมา เธอใช้แรงผลักเย่ไม่เป็นอ อก “ทุเรศไร้ยางอาย!

เย่ไม่เซ็นเซชวนถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนที่เขาจะทรงตัวตัวเองเอาไว้ เขามองไปที่ตรงๆ ที่โดยหาน จื่อผลักออก ดวงตา ยังคงหนักอึ้ง หลังจากนั้นเขาก็พาตัวเองกลับไปนั่งตรงตำแหน่ง

เติม

“ที่ให้คุณเข้ามาก็เห็นว่าหัวร้อนจนจะต้มน้ำได้อยู่แล้ว ตอนนี้ ฉันให้คุณออกไป

เธอชี้ไปที่ประตู ให้เย่ไม่เซินออกไป

ทว่าเย่โม่เซินกลับยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ไม่คิดที่จะออกไป

ไหน

หานมู่จื่อ โมโหเป็นอย่างมาก เธอเดินตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อ ของเขา “ฉันให้คุณออกไป นี้บ้านฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะไม่ให้คุณอยู่

“รอเดี๋ยว” เย่ไม่เซินจับมือขาวบางของเธอเอาไว้ ก่อนเอ่ย ออกมาเสียงต่ำ “ตอนนี้ผมไม่สะดวกที่จะออกไป

เมื่อได้ฟังอย่างนั้น หานมอก็ยิ้มเยาะ “คุณไม่สะดวก? ฉันก็

ไม่สะดวก ลุกขึ้น!”

เย่ไม่เชินราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ ไม่ว่าเธอจะพยายามผลัก หรือดึงยังไงเขาก็ไม่ขยับ หาน จื่อ โมโหเป็นอย่างมาก เธอไม่

ยอมแพ้ยังคงพยายามดึงเขาออกต่อไป

อาจจะเป็นเพราะถูกเธอทำให้รำคาญ เยโม่เซ็นจึงใช้มือเพียง ข้างเดียวถึงหาน จื่อเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง

“อ๊ะ” หานมู่จื่อที่ไม่ทันตั้งตัวเธอจึงเผลอล้มลงในอ้อมกอดของเขา

ในตอนนั้นที่เธออยากจะด่าเขา ทว่าเธอก็รับรู้ถึงความ

ปรารถนาของเขา……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ