บทที่116 ร่วมเรียงเคียงหมอน

ทางด้านเสิ่นเฉียวไม่รู้ถึงความคิดที่แปลก ประหลาดและยุ่งเหยิงของหานเส่โยว

หลังจากแยกกับหานเส่โยวเธอก็ตรงกลับบ้าน ตระกูลเย่

เมื่อกลับถึงบ้านตระกูลเย่ เธอก็พบว่าเตียงหลัง เล็กของเธอไม่อยู่แล้ว

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปในทันที คิดถึงเรื่อง เมื่อสมัยที่เธอเพิ่งจะย้ายมาตระกูลเย่แล้วต้องนอนกับ พื้นหรือนั่งหลับอยู่ข้างนอกในตอนนั้น ตอนหลังเพราะ เซียวซู่รู้สึกว่าเธอน่าสมเพชเหลือทน ดังนั้นจึงหาเตียง หลังเล็กมาให้เธอ ทำให้เสิ่นเฉียวได้นอนหลับอย่างสงบ ในเวลากลางคืน

แต่ว่าจู่ๆ เตียงหลังเล็กก็หายไปเสียอย่างนั้น ใน ใจของเสิ่นเฉียวเกิดความตระหนกขึ้น

เธอคิดว่าเป็นเพราะจู่ๆ เย่โม่เซินก็เกิดโกรธเธอ ขึ้นมา แล้วสั่งให้คนย้ายเตียงหลังเล็กของเธอออกไปร เปล่า

เสิ่นเฉียวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น และทำอะไรไม่ถูก ทันใดนั้นสาวใช้สองคนก็เข้ามาและเห็นเธอ จึง

เรียกเธอ

“คุณนายน้อยสอง”
เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวจึงได้สติและหันกลับมามอง พวกเธอ พยักหน้าแล้วจึงพบว่าพวกเธอกำลังถือเสื้อผ้า ของเธอ

“พวกคุณกำลังทำอะไรเหรอคะ?” เสิ่นเฉียวขมวด คิ้วถาม จากนั้นจึงหันไปมองตำแหน่งของเตียงหลังเล็ก “เมื่อกี้พวกคุณกำลังเก็บของของฉันเหรอคะ?”

สาวใช้สองคนพยักหน้า: “คุณชายสองให้พวกเรา เก็บของของคุณนายน้อยสองค่ะ”

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนเป็นซีดขาว เก็บของ ของเธอแล้ว

ได้ฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว…เหมือนกับกำลังจะไล่ เธอไป

“เพราะเพราะอะไร?” เส่นเฉียวพูดอย่างยาก ลำบากและเลือดบนริมฝีปากของเธอค่อยๆจางลง

สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่ทราบสาเหตุ จากนั้นก็ส่ายหัว: “พวกเราก็ไม่ทราบค่ะคุณนายน้อยสอง คุณชายสองสั่งมาแบบนี้ พวกเราก็ทำตามนั้นค่ะ”

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็พูดอะไรไม่ออก

ผ่านไปนานเธอจึงถาม: “แล้วเขาล่ะ?”

“คุณชายสองอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ”

“ฉันทราบแล้ว”

เสิ่นเฉียวไม่ลังเลนาน เธอก้าวเท้าเดินไปทาง ห้องหนังสือ
แน่นอนว่า ไฟห้องหนังสือยังเปิดอยู่ เมื่อเดินมา ถึงที่หน้าประตูเสิ่นเฉียวพบว่าเซียวซู่ก็อยู่ที่นั่นด้วย

เซียวซู่ได้ยินเสียง จึงมองมาทางเธอ แล้วหันไป พูดเบา ๆ กับเย่โม่เซิน “คุณชายเย่ครับ ผู้ช่วยเสิ่นมาแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน”

“อือ” เย่โม่เซินยังคงจ้องมองไปที่จอคอมพิวเตอร์ ด้วยสายตาเย็นชาและตอบรับคำหนึ่ง

เซียวซู่ออกจากห้องหนังสือและเดินสวนกับเส้น เฉียวไป

เสิ่นเฉียวยืนอยู่หน้าห้องครู่หนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเท้า เข้าไปในห้องหนังสือ เธอเดินไปทางข้างกายเย่โม่เซิน จ้องมองแผ่นหลังบางของเขาอย่างตั้งใจ

เยโม่เซินรู้ว่าเธอมาแล้ว แต่ไม่ได้สนใจเธอ สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เสิ่นเฉียวยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งและไม่รู้ว่าจะพูดกับเขา อย่างไรดี เธออยากจะถามเข้าไปตรง ๆ ว่าทำไมต้อง ย้ายเตียงของเธอไป เขาอยากจะให้เธอไปนอนข้างนอก อย่างนั้นเหรอ?

แต่ว่าเธอกลับพูดมันออกมาไม่ได้เมื่อคำพูดมัน ติดอยู่ที่ริมฝีปาก

สุดท้ายกลับเป็นเย่โม่เซินที่พูดขึ้นก่อน: “กลับมา แล้วเหรอ?”

เสียงของเขาต่ำและเขาแสดงอารมณ์ใด ๆ
เส้นเฉียวเม้มปาก พยักหน้า: “ค่ะ”

มือของเย่โม่เซินกำลังกดแป้นพิมพ์บนคีย์บอร์ด แล้วพลางพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “ฉันยังมีงานต้องทำ เธอ ไปดูหน่อยว่าคนงานเก็บของเธอเสร็จรียัง”

เสิ่นเฉียว: “..”

นี่เป็นคำสั่งราชโองการบอกเธอหรืออย่างไร?

เสิ่นเฉียวกำมือแน่นอยู่เงียบ ๆ สุดท้ายเธอกลับไม่ พูดอะไรสักคำ หันหลังเดินไปด้วยความโกรธ เธอคิด ในเมื่ออีกฝ่ายไล่เธอถึงขั้นนี้แล้วเธอจะยัง

อยู่ทำไม?

สู้กลับไปเก็บของ แล้วออกไปจากที่นี่ก็จบแล้ว เมื่อเดินมาถึงประตู เสียงของเย่โม่เซินที่เย็นชาก็ ดังขึ้นอีก

“หมอนฉันให้คนเปลี่ยนเป็นแบบเดียวกับของฉัน ถ้าหากว่าเธอไม่ชินกับผ้าไหม เธอจะบอกให้พวกเขา เปลี่ยนก็ได้นะ”

เสิ่นเฉียวก้าวขาข้างหนึ่งออกไปแล้ว เมื่อได้ยิน แบบนั้นก็ชักเท้ากลับ เธอคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป เธอ หันกลับมาอย่างไม่น่าเชื่อ

“คุณว่าอะไรนะคะ?”

ในที่สุดเย่โม่เซินก็ละสายตาขึ้นมาจากหน้าจอ คอมพิวเตอร์ มองใบหน้าขาวนวลของเธออย่างมุ่งมั่น “ทำไม? ยังอยากจะแยกเตียงกับฉันอยู่เหรอ?”
เสิ่นเฉียว: “.”

ปากของเธอมุ่ยเล็กน้อย

เยโม่เซินคิดว่าเธอไม่พอใจจึงขมวดคิ้วอย่างไม่ พอใจ: “มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

เสิ่นเฉียวเลียริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัวและ

สายหน้า “ไม่ ไม่มีค่ะ คุณเอาเตียงฉันไปเก็บ เพื่อ..ให้

ฉันไปนอนเตียงเดียวกันกับคุณ?”

เธอยังคงรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อ เยโม่เซินจะให้เธอร่วมเรียงเคียงหมอนกับเขา

เขา…ไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม?

อย่างไรก็ตามเสิ่นเฉียวยิ่งทั้งสงสัยและไม่แน่ใจ ทำให้ในใจของเย่โม่เซินเกิดความไม่พอใจเข้าไปอีก

“สามีภรรยานอนด้วยกัน มันแปลกมากเหรอ?”

เสิ่นเฉียวได้สติ พยักหน้า จากนั้นก็ส่ายหน้า ไม่ แปลกค่ะ”

แท้จริงแล้วในใจเธอรู้สึกแปลกมาก ทั้ง ๆ ที่ก่อน หน้านั้นความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นแย่มากอย่าง ชัดเจน ตอนนี้เขากลับจะใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาขึ้นมา หรือว่าจะเป็นเพราะที่นอนด้วยกันในคืนนั้น?

เสิ่นเฉียวว่าในใจเธอมันรู้สึกอย่างไร แต่มันไม่ใช่ ความรู้สึกที่ดีแน่นอน

“ฉันทราบแล้วค่ะ ฉันไปดูก่อนนะคะ” พูดจบ เสิ้นเฉียวก็ออกไปจากห้องหนังสือ

หลังจากกลับมาที่ห้องคนรับใช้ก็ทักทายเธอ

“คุณนายน้อยสอง หมอนกับผ้าห่มของคุณจัดการ เรียบร้อยแล้วค่ะ เราได้จัดเตรียมผ้าแพรไหมแท้กับ หมอนไหมแท้ไว้ให้คุณ คุณนายน้อยสองลองดูว่ามีตรง ไหนที่ไม่ชอบ ก็สั่งเราได้เลยค่ะ”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า: “ดีมากแล้วค่ะ”

“ถ้าหากว่าคุณนายน้อยสองไม่มีอะไรแล้ว พวก เราขอตัวก่อน”

“ค่ะ”

หลังจากที่พวกเธอออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวก็ค่อย ๆ เดินไปที่เตียงหลังเดียวที่อยู่ในห้องนั้น

เธอยืนอยู่ข้างเตียง เสิ่นเฉียวมีสีหน้าเรียบเฉย

เตียงหลังนี้เป็นของเย่โม่เซิน เธอเคยใช้มันในวัน ที่เธอแต่งเข้ามาตระกูลเย่ครั้งแรก ในตอนนั้นเธอสวมชุด เจ้าสาว จากนั้นเธอก็ไม่กล้าเข้าใกล้มันอีก ตลอดมามันมี หมอนใบเดียว มันเป็นของเย่โม่เซิน แต่วันนี้กลับมีกลับมี หมอนสีชมพูอ่อนใบหนึ่งวางอยู่ข้างหมอนของเย่โม่เซิน หมอนชุดสีฟ้าอ่อนของเย่โม่เซิน บอกได้ว่ามันเป็น หมอนชุดที่เข้าคู่กันสีฟ้าและชมพู

ยังมีการเปลี่ยนผ้านวมเปลี่ยนผ้านวมลายสีชมพู และสีฟ้าซึ่งดูเหมือนเป็นชุด

เสิ่นเฉียวแววตาสับสนมาก เธอกำมือแน่นแล้วแน่นอีกอยู่เงียบ ๆ

ถ้าหากบอกว่า…เป็นเพียงเพราะเรื่องคืนนั้น เขา เป็นหนี้ตนเอง หรือด้วยอารมณ์อย่างอื่น แล้วมันเกิด ทำให้ความรู้สึกที่มีต่อเธอมันเปลี่ยนไป เช่นนั้นเธอเองก็ ไม่ต้องการ

แต่ว่า….ลึกลงไปในใจของเธอกลับโหยหา อารมณ์ที่อบอุ่นเหล่านี้

เย่โม่เซินผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่ภายนอกเย็นชาแต่ ร้อนรุ่มอยู่ภายใน

นี่เป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง

“พอใจกับสิ่งที่เธอเห็นรึเปล่า?” เสียงที่เย็นชาดัง มาจากทางด้านหลัง เสิ่นเฉียวได้สติกลับมา ทันใดนั้น เธอหันกลับมา เจอเย่โม่เซินที่กำลังหมุนล้อวีลแชร์เข้า มา จากนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว

มือของเสิ่นเฉียวยังวางไว้บนผ้าห่ม เธอเก็บมือ ด้วยความตื่นเต้น มองไปที่เขาด้วยความเกร็ง

เยโม่เซินมองหน้าเธอ เหมือนกำลังพยายาม ค้นหาปฏิกิริยาบางอย่าง

“คือว่า…ไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้คุณ ไม่ใช่เหรอคะ? ก่อนหน้านี้เราตกลงกันแล้ว คุณไม่ให้ฉัน แตะตัวคุณ แต่ว่า….คุณก็ย้ายเตียงฉันออกไปแล้ว”

พูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็นิ่งไป เธอมองดูสีหน้า ของเยโม่เซินด้วยความลังเล แล้วจึงค่อย ๆ พูดขึ้น: “ถ้านอนร่วมเตียงเดียวกันอย่างนี้ แล้วฉันเกิดไม่ระวังไปโดน ตัวคุณ จะทำยังไงคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ