บทที่ 593 เธอเจ็บเป็นด้วยเหรอ

“ตอนนี้เธอจะกลับบ้านเลยใช่ไหม? เดี๋ยวฉันไปส่งแล้วกัน” เย่หลี่ นหานจ่ายเงินเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากร้านกาแฟพร้อมเธอ แล้วก็หยิบกุญแจรถขึ้นมา

หาน จื่อส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ฉันยังมีธุระอื่นอีก ยังไม่

กลับ”

“ธุระอะไรเหรอ? เดี๋ยวฉันไปส่งไหม? ยังไงวันนี้ก็เป็นวันหยุด

ฉันไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว” หาหมู่จื่อขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน “ไม่ต้องจริงๆ ”

เย่หลิ่นหานมองเธอแล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “ที่เธอปฏิเสธฉัน แบบนี้ เพราะว่ายังไม่ให้อภัยฉันเหรอ? ”

คำพูดแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ หาน จื่อพูดอย่าง ไม่มีทางเลี่ยง “ประธานเย่หลิ่นหาน คุณพูดแบบนี้กับฉันก็เกินไป นะ ฉันก็แค่มีธุระอื่น ให้ต้องไปจัดการอีก แล้วก็แค่ไม่อยากจะ รบกวนให้นายไปส่งเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่า……..

“ประธานเหลื่นหาน? “เย่หลิ่นหานมีท่าทีเหมือนสูญเสีย กำลังใจ “ดูเหมือนว่าเธอจะมองฉันเป็นแค่ความสัมพันธ์แบบ เพื่อนร่วมงานแค่นั้นจริงๆ ”

หาน จื่อ : ..….…..
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงต่อไปเราก็มีโอกาสที่จะได้เจอกันอีก เยอะ หวังว่าเธอจะค่อยๆ ยอมรับฉันช้าๆ วันนี้ถึงเธอจะไม่ยอม ให้ฉันไปส่ง แต่ว่าฉันก็จะไม่ฝืนใจเธอหรอก”

หลังจากพูดจบ เย่หลิ่นานก็ตบไหล่เธอเบาๆ ยิ้มและพูดว่า “เดินทางก็ระวังๆ ด้วย มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้

หลังจากที่ทั้งสองคนบอกลากันเรียบร้อย หาน จื่อเรียกรถ แล้วก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ใกล้ๆ กับชุมชน ตอนที่เข้าไปที่ ซุปเปอร์มาร์เก็ตนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่าเย่ไม่เป็น ยังไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาให้เธอ ก็เลยสบายใจ

ช่วงนี้เขาน่าจะเหนื่อยมาก ตอนนี้ก็น่าจะพักผ่อนอยู่ล่ะมั้ง

เธอเลือกซื้อพวกวัตถุดิบทำอาหาร หานคู่จื่อเอาแต่นึกถึงเรื่อง ที่เย่ไม่เป็นทำเพื่อเธอ ในช่วงนี้ เพราะฉะนั้นวัตถุดิบอาหารที่เลือก ซื้อส่วนใหญ่ก็ตั้งใจเตรียมให้เย่โม่เซินโดยเฉพาะ

ยังไม่ทันจะเสร็จ หานมอก็อดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้

ช่างเถอะ ก็ถือว่าเป็นการชดใช้ให้เขาแล้วกัน ช่วงนี้เขาต้อง เหนื่อยขนาดนี้

หาน จื่อจ่ายเงินเสร็จก็ถือถุงเดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต หลังจากนั้นก็เดินกลับไปที่ชุมชน เธอขึ้นลิฟต์แล้วก็หยิบโทรศัพท์ ออกมาส่งข้อความหายไม่เป็น

{นายตื่นรึยัง? }

เพราะว่าอยู่ในลิฟต์ก็เลยไม่มีสัญญาณ พอออกจากลิฟต์ข้อความถึงจะถูกส่งออกไป เพราะฉะนั้นพอหาน จื่อส่งข้อความ เสร็จก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป

หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นดูเลขชั้น เห็นว่าใกล้จะถึงแล้ว เธอก็ สูดหายใจเข้าลึกๆ พอลิฟต์มาถึงเธอก็ถือถุงเดินออกไป

เธอพึ่งจะเดินออกมาจากลิฟต์ก็ได้ยินเสียงข้อความจากวีแชท

เธอทำเสียงเอะออกมาด้วยความประหลาดใจ ตอนที่อยากจะ หยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าเย่ไม่เป็นส่งข้อความมาหาเธอรึเปล่า นั้น ชายตาเธอก็เหลือบไปเห็นร่างสูงร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

หานคู่จื่อหยุดเดินทันที จากนั้นก็หันไปมองคนนั้น

คนๆ นั้นยืนพิงกำแพงพร้อมกับกอดอก ถือโทรศัพท์ด้วยมือ เดียว บนหน้าจอของเขาเปิดแชทอยู่พอดี เป็นข้อความที่เธอส่ง ให้เขา เขายืนกดโทรศัพท์อยู่นั้น มองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่ เหมือนมีเมฆปกคลุมอยู่

หานคู่จื่อมองเขาอยู่สามวินาที ริมฝีปากของเธอถึงได้ขยับ

“นาย นายตื่นแล้วเหรอ? “

เย่โม่เป็นไม่ได้ตอบริมฝีปากบางๆ ของเขาเม้มแน่น นัยน์ตา เย็นชาจนทำให้คนรู้สึกเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

“ในเมื่อตื่นแล้วก็มากินอาหารกลางวันกันเถอะ เมื่อฉันลงไป ซื้อวัตถุดิบข้างล่างมาแล้ว” พอหานมู่จื่อพูดจบก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แล้วก็หันไปกดรหัส พร้อมกับเปิดประตู
พอหันมา ก็เห็นเย่ไม่เซินยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ก็เลย ออกปากเร่งเขา “เข้ามา? ”

น่าจะผ่านไปประมาณสามวินาที เย่ไม่เป็นถึงได้ก้าวขึ้นมาด้าน หน้า แต่ว่าสีหน้าของเขายังคงเย็นชา ออร่าที่มืดมนจากร่างกาย ของเขาก็แผ่คลุมเข้ามา

พอเห็นว่าเขาเข้ามาแล้ว หาหมอก็ขมวดคิ้วแล้วก็ปิดประตู ในใจคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สีหน้าของเย่ไม่เป็นดูแย่มาก หรือว่าเพราะว่าเธอออกไปแล้ว ไม่บอกเขายังงั้นเหรอ? พอคิดได้แบบนี้ เธอก็หันมาเหลือบมอง แผ่นหลังของเย่ ไม่เซ็น

“คือว่า…….ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่บอกว่าฉันออกไป ข้างนอก แต่……….. งนี้นายอยู่กับฉันตลอดน่าจะเหนื่อยมาก เพราะฉะนั้นฉันก็เลยนึกว่านายอยากจะนอนให้เยอะหน่อย ก็เลย ออกไปข้างนอกคนเดียว

พอพูดจบ หาน จื่อก็กลัวว่าเขาจะเป็นห่วง ก็เลยเขย่างใน มือของตัวเองให้เขาดู

“ฉันออกไปแค่แป๊บเดียวเอง แล้วอีกอย่างก็กลับมาอย่าง ปลอดภัย นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”

เย่ไม่เป็นยืนอยู่ตรงนั้น ยังคงไม่สนใจเธอเหมือนเดิม แต่ว่า ความมืดมนที่แผ่กระจายมาจากร่างกายของเขามันน่ากลัวมาก

เธอยังคงพูดต่ออีกหลายประโยค แต่ว่าเขาก็ไม่ตอบเลยแม้แต่ประโยคเดียว หาน จื่อรู้สึกว่ามันน่าแปลกนิดหน่อย….. แค่เพราะว่าเธอออกไปข้างนอก เขาก็เลยโกรธจนเป็นขนาดนี้ เลยเหรอ?

พอคิดแบบนี้ หาหมอก็ย่นจมูกอย่างอดไม่ได้ มองแผ่นหลัง ของเขาแล้วถามอย่างระมัดระวัง “นาย…….เป็นอะไรไป?”

ประโยคนี้เหมือนกับว่าไปแตะเกล็ดมังกรของเย่ไม่เซ็นเข้า คน ที่ตอนแรกยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหนก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว จ้องมองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึง

สายตาแบบนี้ของเขามันโหดร้ายมาก เหมือนกับว่าอยากจะ

กินคนยังไงยังงั้น

หาน จื่อตกใจ เผลอหายใจหอบ แล้วก็ถอยไปด้านหลังสอง

ก้าวโดยอัตโนมัติ

เธอกลัวจริงๆ หน้าก็เลยซีดลงไปเยอะมาก

แต่ว่าหลังจากที่เธอทำแบบนี้นั้น สีหน้าของเม่โม่เป็นก็ร้าย

ขึ้นมากกว่าเดิม

เขาค่อยๆ ก้าวขึ้นมาด้านหน้า ร่างกายของเขาเหมือนถูก ปกคลุมด้วยออร่าสีดำ ทำให้คนที่พบเห็นอยากจะหนีโดยที่ไม่รู้

ตัว

เพราะฉะนั้นหาน จื่อก็ก้าวถอยหลังอย่างที่ไม่รู้ตัว ในมือยัง

คงถือวัตถุดิบที่ซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต พร้อมกับพูดด้วยเสียง ที่สั่นเครือ “นาย นายเป็น…….อะไรกันแน่?
ปัง!

เพราะว่าพึ่งจะเข้ามาข้างใน เพราะฉะนั้นเธอถอยแค่ไม่กี่ก้าว ไม่มีทางให้ถอยอีกแล้ว แผ่นหลังของเธอก็ชนเข้ากับประตูเย็นๆ

หาน จื่อหันหลังกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง แล้วตอนที่ หันกลับมาอีกครั้งเย่ ไม่เป็นที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

เธอขมวดคิ้ว “เพราะว่าฉันออกไปโดยที่ไม่ได้บอกนายงั้นเห รอ? ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย เมื่อกี้ฉันก็อธิบายไปแล้วไม่ใช่เห รอ ฉันก็แค่อยากจะให้นายพักผ่อนเยอะๆ ก็เลย…..

ระหว่างที่กำลังอธิบายอยู่นั้น จู่ๆ หานมู่จื่อก็หยุด

ไม่ถูกสิ!

อารมณ์และแววตาของเย่ ไม่เป็นที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้มันผิด

ปกติ

แววตาของเขาดุร้ายราวกับสัตว์ป่า เหมือนกับว่าจะฉีกเธอเป็น ชิ้นๆ เหมือนกับว่าเธอทำผิดอย่างร้ายแรง

แต่ว่า…..ทั้งๆ ที่เธอก็แค่ออกไปซื้อของแค่นั้นเอง แล้วทำไม เขาต้องมองเธอด้วยสายตาแบบนี้ด้วย?

ทานมู่จื่ออดกลืนน้ำลายไม่ได้ หรือว่า…เขารู้ว่าเธอออกไป

ทําอะไรยังงั้นเหรอ?

แต่ว่าระหว่างทางเธอก็ไม่ได้รับข้อความจากเย่ ไม่เป็นเลยนะ เขาน่าจะนอนอยู่ ถึงจะถูก
พอคิดแบบนี้ หาน จื่อก็ยื่นมือออกไป แล้วก็แตะไปที่หน้าอก ของเย่ ไม่เป็นอย่างระมัดระวัง แล้วก็อ้อนวอนด้วยเสียงเบาว่า “ฉัน ฉันยังต้องไปทำกับข้าว เรื่องอื่น……..โอ๊ย!

เธอยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นเย่ไม่เป็นก็ยื่นมือมาจับข้อมือของ เธอไว้แน่น แรงเยอะจนเหมือนกับว่าจะทำให้ข้อมือของเธอหักได้

เลย หาน จื่อเจ็บจนร้องออกมา “นายจะทำอะไร? ปล่อยฉันนะ”

เย่ไม่เป็นไม่ใช่แค่ไม่ปล่อย แต่กลับบีบเธอแน่นกว่าเดิม

“เจ็บ! “หาน จื่อร้อง อยากจะสะบัดเขาออก

เย่โม่เซินกลับก้าวขึ้นมาด้านหน้าแล้วกดเธอไว้กับประตู พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง “เธอรู้จักเจ็บ ด้วยเหรอ? “

หาน จ่อขมวดคิ้ว “ไร้สาระ ทำไมฉันจะ……

“เหอะ” เย่ไม่เป็นหัวเราะเย้ยหยัน “ฉันก็นึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ ไร้น้ำใจ ไร้คุณธรรม ไร้หัวใจ แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าความเจ็บปวด คืออะไร? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ