บทที่594 เขาดีกว่าฉันตรงไหน

หานมู่จื่อไม่รู้เลยแม้แต่นิดเดียวว่าเขาพูดเรื่องอะไร ทำไมจู่ๆ ถึง ได้โกรธขนาดนี้ ความโกรธขนาดนี้มันมากมายเกินไปกว่าที่เธอ จะรับได้

ด้านหลังของเธอเป็นประตูเย็นๆ มันเย็นจนทะลุผ่านเสื้อผ้า ของเธอมาก ทําให้เธอตัวสั่นเพราะความหนาวเย็น

หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าลมปราณที่ออกมาจากเย่ ไม่เช่นนั้น มันเยือกเย็นจนเกินไป

เธอยื่นมือเขาด้วยความงุนงงอยู่นาน แล้วก็เถียงให้ตัวเอง

“นายเป็นอะไรกันแน่? ฉันก็แค่ออกไปนิดเดียวไม่ใช่เหรอ? นายถึงกับ……อุ๊บ”

ประโยคด้านหลังยังไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิด อย่างแรง

ท่าทางของเย่ไม่เป็นมันเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเดียว เขา โน้มตัวลงจูบริมฝีปากแดงของเธอที่สั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว

เขาโมโหมาก ดังนั้นจูบนี้มันก็เลยเต็มไปด้วยความโกรธของ เขา เหมือนกับว่าจะแผดเผาทานจื่อจนไม่เหลืออะไรเลย

จูบนี้มันหนักหน่วงมากไปแล้ว

พอจูบนี้สิ้นสุดลง เย่ ไม่เซินก็ถอนริมฝีปากและลิ้นของตัวเองออก แล้วก็ต้องหน้าเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

“ฉันรอมาตลอด รอให้เธอสารภาพกับฉันเอง”

เย่ไม่เซ็นจับเอวของเธอ แล้วมือหนาของเขาก็อุ้มเธอขึ้นโดย ไม่บอกกล่าว

หาน จื่อแนบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนแรง

ประตูห้องถูกเปิดออก เยโม่เซินหันไปล็อคประตู แล้วก็อุ้มเธอ เดินไปที่เตียง

ตอนที่ร่างของเธอทับลงมา หาน จื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายตัวหนัก มาก เธอกรีดร้องออกมา อยากจะผลักน้ำหนักนี้ออกจากร่างกาย ของตัวเอง แต่วินาทีถัดมามือทั้งสองข้างของเธอก็ถูกจับไว้แน่น หลังจากนั้นก็โดนจูบเสมือนไฟที่โหมไหม้

แต่ว่าทําไมเธอถึงไม่พูด? ”

“เขาดีกว่าฉันตรงไหน? หม? ”

เขา?

เขาคือใคร? สีหน้าของหาน จื่อเปลี่ยนไป

“อย่า!!!”

ในชั่วพริบตาเดียว หาน จื่อก็ได้สติขึ้นมา แล้วก็ใช้มือทั้งสอง ช้างผลักหน้าอกของเขา “เย่ ไม่เขิน นายจะทําอะไร?

“ทําอะไรงั้นเหรอ? ”
ร่างกายของหาน จื่อแข็งอ ไม่กล้าขยับเลยแม้แต่นิดเดียว เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้าของเธออย่างประหลาดใจ

แม้ว่าร่างกายของเขาจะร้อนมาก แต่ว่ารอยยิ้มและแววตาของ เขานั้นเยือกเย็นมาก มันเต็มไปด้วยความโกรธ

ริมฝีปากของหาน จื่อสั่นเครือ “อย่างน้อย อย่างน้อย…นาย ต้องป้องกัน”

“ป้องกัน? ” พอเย่ไม่เป็นได้ยินดังนั้น ดวงตาเขาหลงอย่าง อันตราย “กลัวว่าจะท้องลูกของฉันเข้างั้นเหรอ? เหอะ ถ้ายังงั้น ฉันจะบอกอะไรให้นะ เธอหานคู่จื่อเป็นผู้หญิงของฉันเย่ ไม่เซ็น เธอต้องมีลูกให้ฉันได้เท่านั้น

จนถึงช่วงพลบค่ำ เย่ โม่เซ็นถึงได้อุ้มหานคู่จื่อที่พูดไม่ได้แล้ว เข้าไปในห้องน้ำ

เธอปวดเมื่อยไปทั่วทั้งร่างกาย ตอนที่ท่านจื่อตื่นขึ้นมานั้น ก็ มีเพียงแค่ความรู้สึกเดียวเท่านั้น

นั่นคือร่างกายดูเหมือนจะถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งทับ เจ็บ ไปทั่วทั้งตัว

หาน จื่ออยากจะพลิกตัว แต่ก็รู้สึกได้ถึงแรงต้านที่อยู่ที่เอว ของเธอ ทำให้เธอล้มกลับไปอีกครั้ง

เพราะว่าเธอขยับตัว เจ้าของมือที่โอบเอวของเธออยู่นั้นก็ลืมตาขึ้นมา

ดวงตาสีหมึกของเขาดูกินจนเต็มอิ่ม แล้วริมฝีปากของเขาก็

ขยับ

“หลับต่ออีกแบบหนึ่ง

หานผู่จื่อ : .……….

ในหัวของเธอตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด

ก่อนหน้านี้โดนเขาจัดการซะจนเหนื่อยแทบทนไม่ไหว หลัง จากนั้นก็หลับสนิท ตอนนี้…..เธอตื่นเต็มตาแล้ว สิ่งที่คิดแน่นอน ว่าต้องเป็นภาพเหตุการณ์เมื่อกี้นี้นั่นเอง

คิดไปคิดมา ทั้งแก้มและหูของหาน จ๋อก็ร้อนขึ้นมาในทันที เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด

เดิม……..เธอไม่อยากจะคบค้ากับเขาอีกแล้ว ใครจะไปคิดว่า เขาจะยิ่งเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ อย่างหน้าไม่อาย ไม่เพียงแต่ยึด ครองชีวิตของเธอเท่านั้น ตอนนี้เขายังยึดครองชีวิตของเธออีก ด้วย

ความคิดที่ว่าสิ่งต่างๆ อาจซ้ำรอยเหมือนเมื่อห้าปีก่อนทำให้ หานมู่จื่อปวดหัว

เธอขมวดคิ้วแน่น คิดว่าเดี๋ยวเธอต้องลงไปซื้อยาคุมฉุกเฉินกิน

เมื่อกี้ที่ครั้งนะ?

ห้า ห้าครั้งนั้นเหรอ? ทานจนจำไม่ได้แล้ว คิดแต่ว่าตัวเองต้องไปซื้อยากิน ไม่ยังงั้นถ้าเกิดว่าท้องขึ้นมานี่ซวยเลย

พอดีตแบบนี้แล้ว หานปูจ๋งก็ยื่นมือไปผลักเขาออก

“ปล่อยฉัน ฉันจะลุกแล้ว”

“ลูกทำไม? “เย่ ไม่เช่นลืมตาขึ้นมามองหน้าเธอ เสียงยังคง แหบแห้งเหมือนเดิม “เมื่อกี้เหนื่อยขนาดนั้น”

หาหมู่จื่อ : “……”

หน้าไม่อายจริงๆ!

เธอออกแรงขัดขืนเขา “ฉันไม่เหนื่อย นายปล่อยฉันเลยนะ ฉัน

จะลุกแล้ว”

“ไม่เหนื่อยเหรอ? ” เย่ ไม่เซ็นทรี่ตาลง แววตาของเขาดู อันตราย ที่เธอบอกฉันว่าไม่เหนื่อย หมายความว่าอยากทำต่อ งั้นเหรอ?

ระหว่างที่พูดนั้น เขาก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

สีหน้าของหานจื่อเปลี่ยนไปทันที แล้วรีบพูดว่า “กล้าเหรอ!

เย่ไม่เป็นกอดเธอไว้แน่น โน้มตัวเข้าไปแล้วฝังหน้าไว้ตรง ต้นคอข้างเธอ สูดดมกลิ่นหอมที่แสนจะพิเศษของเธอลงไป ลม หายใจอุ่นๆ ของเขาก็รดที่ต้นคอของเธอ

“ฉันกล้าหรือไม่กล้า เธอไม่รู้เหรอ?
เขากล้าจริงๆ นั่นแหละ หานคู่จื่อไม่กล้าพูดอะไร และก็ไม่กล้า ขยับด้วย เย่ ไม่เป็นโอบเธอไว้แน่น แล้วก็ยื่นมือมาลูบผมของเธอ “เชื่อฟังฉันแล้วหลับต่ออีกหน่อย เดี๋ยวฉันปลุกเธอเอง

พอพูดจบเขาก็หลับตาลงอีกครั้ง หานมอก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

มามองเขา

ก็เห็นว่าใต้ตาของเย่ โม่เซินยังคงมีรอยคล้ำอยู่จางๆ เธอก็ให้ เขานอนเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่าดวงตาของเขาไม่ได้ดูเหี้ยมโหดขนาดนั้นแล้ว

พอนึกถึงท่าทางที่เขาโมโหเมื่อกี้นี้ หานซื้อก็ขมวดคิ้วเข้า ด้วยกัน เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน? ทำไมจู่ๆ ถึงได้โกรธขนาดนั้น?

และแล้วหาน จื่อก็เริ่มพยายามจะคิดย้อนกลับไปในสิ่งที่เขา พูดเมื่อกี้นี้

“ฉันรอให้เธอสารภาพมาตลอด”

“แต่ว่าทำไมเธอถึงไม่พูด? ”

“เขาดีกว่าฉันตรงไหน? ”

เขา?

เขาพูดถึงใครกันแน่? หานคู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง เบาๆ แล้วความรู้สึกผิดก็ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเข้าเธอปิดบังเย่ ไม่เป็นและไปเจอเย่หลิ่นหาน

แต่ว่าเธอไปตอนที่เขานอนอยู่นี้ และเขาก็ไม่ได้ตามมา หรือว่ารู้ว่าเธอไปหาเย่หลิ่นหาน เขา

แต่ว่าเขารู้ได้ยังไงกัน?

ในใจเธอมีคำถามมากมายจนอยากจะออกปากถามเขาว่ามัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? แต่ก็กลัวว่าถ้าเกิดว่าถามออกไปจะตกหลุม

พรางของเขา

เธอรู้สึกสับสนอย่างมาก หานคู่จื่อจะหลับลงได้ยังไงกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงของเยโม่เป็นดังขึ้นมา

“นอนไม่หลับเหรอ? “

หานมู่จื่อตะลึง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขา เขาหลับตาอยู่ไม่ใช่ เหรอ? ทำไมถึงรู้ว่าเธอนอนไม่หลับล่ะ

เย่ไม่เซ็นลืมตาขึ้นมาทันที แล้วสายตาของทั้งสองคนก็

ประสานกัน

“ลมหายใจเธอยุ่งเหยิงขนาดนั้น เธอคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอ? “

หานคู่จื่อ : .……….

พอพูดจบ เขาก็โน้มตัวลงมา แล้วประทับจูบบนหน้าผากของ

เธอ

สัมผัสที่นุ่มนวลตรงหน้าผากทำให้หานคู่จื่ออึ้งไป เธอกะพริบ ตา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม

“นาย…..ที่นายพูดก่อนหน้า นี้
เธอสับสนเล็กน้อย ว่าสรุปแล้วควรจะถามออกไปดีไหม?

หรือบางทีเขาอาจจะแค่โกรธเพราะว่าเธอออกไปข้างนอกก็ได้ ถ้าเกิดว่าเธอถามออกไปแล้ว มันจะเป็นการสารภาพผิดออกมา เองรึเปล่า?

ดวงตาของเยโมเงินเต็มไปด้วยความอิ่มเอมและความเหนื่อย ล้า ความโกรธก่อนหน้านี้มัน หายไปหมดแล้ว น่าจะค่อยๆ หมด ไประหว่างเมื่อกี้

แต่ว่าในใจของหาน จื่อก็คิดอยู่ตลอด

“ที่นายพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกันแน่?

ยังไงเธอก็จะเอาแต่คิดเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นก็รีบถาม ออกไปเลยดีกว่า

ตอนแรกสีหน้าของเม่ไม่เป็นยังคงเหมือนเดิม หลังจากนั้นก็ เหมือนกับว่าจะเริ่มเข้าใจว่าเธอถามเรื่องอะไร ความเหนื่อยล้า ในดวงตาของเขา ก็ค่อยๆ หายไป แล้วก็ถูกแทนที่ด้วยความ เยือกเย็นเข้ากระดูก

ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นอย่างเย็นชา

ทำไม? ฉันหมายความว่ายังไง? เธอไม่รู้อย่างนั้นเหรอ?

หาหมู่จื่อ “นายพูดออกมาเลยเถอะ อย่ามาเล่นทายปริศนากับ

ฉันเลย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ