บทที่1155 แก้มยังเจ็บอยู่ไหม

เสี่ยวเหยียนรีบพุ่งตัวตรงเข้าห้อง หลังจากปิดประตูก็พักหายใจ อยู่หลังบานประตู เธอกัดปากล่างของตัวเองอย่างหงุดหงิด แล้ว เอามือแนบแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง ทำไมเธอต้องร้อนตัว ด้วย? จริงๆเธอควรจะตอบคำถามนิ่งๆ แล้วเธอก็แกล้งทำเป็น เรื่องเมื่อวานไม่ได้เกิดขึ้นก็ได้

แย่กว่าเดิมเลย ร้อนตัวต่อหน้าหานชิงขนาดนั้น ยิ่งทำให้เขารู้ สิว่าเธอแคร์หน่ะ

ฮือฮือ เธอมันทั้งไม่สู้คนทั้งน่าขายหน้าอีก

อีกเดี่ยวจะลงไปยังไงดี? แล้วอีกอย่างเรื่องเมื่อคืน เขา หมายความว่ายังไง? หรือว่า……เธอจะแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร เกิดขึ้นดีนะ?

พอนึกได้เท่านี้ เสี่ยวเหยียนก็ยกนิ้วเห็นด้วยกับความคิดตัว เอง

แค่เธอแกล้งทำเหมือนเมื่อวานไม่ได้เกิดอะไรขึ้น กลับมา เหมือนปกติ คงไม่มีปัญหาแน่นอน

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เสี่ยวเหยียนให้กำลังใจตัวเอง ก่อน จะเปิดประตูออก ในขณะที่เตรียมลงบันไดนั้น หานซึ่งก็ยืนอยู่ ตรงหน้าเธอแล้ว

เธอตกใจอย่างมาก สองตาเบิกกว้าง ร่างกายเดินถอยหลังไปสองสามก้าว

“นาย นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?

เขาควรจะคุยงานอยู่ด้านล่างกับซูจิ๋วไม่ใช่หรือไง ทำไมเวลา แค่แป๊บเดียว เขาถึงขึ้นมาได้

“ทานแค่นี้?” เพราะเอาแต่นึกถึงเรื่องที่เธอแทบจะไม่ได้ทาน อะไร เพราะฉะนั้นหานชิงจึงถามทันทีที่เจอหน้า เสี่ยวเหยียนนิ่ง ไปสักครู่ ก่อนจะพยักหน้าอย่างงงๆ

“ฉัน ฉันอิ่มแล้ว ทานไม่ลงแล้ว

“ไปทานอีกหน่อย ทานเสร็จเดี๋ยวฉันส่งเธอกลับบ้าน

ไม่ได้กลับบ้านมาทั้งคืน พ่อแม่เธอคงเป็นห่วงแย่ ทั้งที่หลัง จากเมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น หานชิงควรส่งเธอไปโรง พยาบาล แล้วส่งเธอกลับบ้าน

แต่เธอน่าจะไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง ก็เลยให้เขาพาเธอไป

โรงแรม

แล้วเขาจะทิ้งเธอไว้ที่โรงแรมคนเดียวได้ยังไง อีกอย่างเธอยัง เป็น…….

พอนึกถึงสิ่งนี้ สายตาของหานซึ่งก็ไปหยุดอยู่ตรงแผลบน ใบหน้าของเธอ บริเวณที่โดนตบไปเมื่อวานแม้จะทายาแล้ว ผ่าน ไปหนึ่งคืนก็ยังคงมีรอยอ่อนๆ คงอยู่

“แก้มยังเจ็บอยู่ไหม?” น้ำเสียงหานชิงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเขายื่นมือออกมาประคองไว้บนหน้าที่เป็นแผลของเธอ นิ้วของ เขาลูบผ่านเบาๆ

เสี่ยวเหยียนตัวสั่น คิ้วของหานชิงขมวดเข้าหากัน “เจ็บมาก? ต้องทายาต่อเนื่องนะ”

แม้ว่าแรงตบนั้นจะเจ็บก็จริง แต่ยาที่หานซึ่งให้เธอคือยาแก้ อักเสบ ดังนั้นผ่านไปหนึ่งคืนก็พอจะหายดีแล้ว ถึงตอนแตะโดน จะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย

แต่เพราะตอนที่ปลายนิ้วเย็นของหานชิงสัมผัสโดนเธอ เสี่ยว เหยียนไม่สามารถที่จะควบคุมความตื่นเต้นหรือหัวใจที่เต้นแรง

ได้

พอตื่นเต้น เสี่ยวเหยียนก็เริ่มพูดติดอ่าง

“ไม่ ไม่เจ็บ ดีขึ้นเยอะแล้ว

“ยาหล่ะ?” หานชิงถาม

“อยู่ อยู่ข้างใน ฉันไปเอานะ?”

“อั้ม”

เสี่ยวเหยียนเลยต้องหันตัวกลับเข้าไปเอายา เมื่อคืนหลังจาก ที่ทาเสร็จเธอก็วางไว้ในห้องน้ำ เธอถือยาทาแล้วเดินมายืนตรง หน้าของหานชิง แล้วยื่นให้กับเขา

หลังจากยื่นให้เขาเสี่ยวเหยียนก็เหมือนนึกอะไรหรอก เธอ บาดเจ็บตรงแก้มหนิ ยานั่นเธอทาเองที่ห้องน้ำก็ได้ นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่ ถือยามาให้ทานซึ่งแบบนี้ หมายความว่าจะให้เขา ทายาให้งั้นหรอ?

นึกได้เท่านี้ เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกไปอย่างประหม่า “ฉัน ฉันทาเองก็ได้”

แต่หานชิงกลับเปิดฝายาออก แล้วทําให้เธอ

เสี่ยวเหยียนมองต่ำลงอย่างดื้อรั้น อยากจะหนีออกไป

“อย่าดิ้น”

ลมหายใจจากเขา พ่นลงบนแก้มของเธอ เสี่ยวเหยียนตื่นเต้น จนกระพริบตารัวๆ รู้สึกได้ถึงนิ้วร้อนของหานซึ่งเลื่อนผ่านไปมา บนแก้มของตัวเอง

จนกระทั่งทายาจนเสร็จ

เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนนิ้วเท้าขดเกร็งไปหมด

“เสร็จแล้ว ลงไปทานอะไรหน่อย แล้วฉันจะไปส่ง

“อ้อ เค โอเคเลย….. เสี่ยวเหยียนรีบพยักหน้า แล้วเดินลง บันไดไปพร้อมเขา โคงโคงที่เดิมที่นั่งอยู่บนโซฟา หลังจากเห็น เธอเดินตามหลังหานชิงลงมา ก็ส่งเสียงร้องพร้อมวิ่งหนีไปอย่าง

ไร้ร่องรอย

เสี่ยวเหยียน:

ทำไมต้องขนาดนี้เลย? ต่อหน้าหานชิงช่วยไว้หน้าเธอหน่อย ได้ไหม? วิ่งเร็วขนาดนั้น เหมือนเธอไปแอบหยิกมันอย่างนั้นแหละ

“คือว่า ดูเหมือนโคงโคงจะไม่ชอบฉันแล้ว…….

“อั้ม” หานซิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “โคงโคงไม่ชอบ โดนรบกวนเวลากินข้าวหน่ะ เมื่อเช้าเธออุ้มมันไว้นานมาก คง กลัวว่าเธอจะไปแย่งอาหารมัน

เสี่ยวเหยียน : …………

เธอจะไปแย่งอาหารแมวตัวหนึ่งได้ยังไง?

“ฉันคิดว่า มันน่าจะกลัวฉันลูบมั้ง จริงด้วย…..ทำไมนายถึง เลี้ยงแมวไว้ที่นี่หล่ะ ไม่เคยรู้มาก่อน……

เธอนึกว่าตัวเองอยู่ข้างมู่จื่อมาตลอด เจอหานซึ่งค่อนข้างบ่อย แล้วก็น่าจะเป็นด้านที่เป็นตัวตนของเขาจริงๆด้วย แต่ไม่คาดคิด ว่าผู้ชายคนนี้จะมีที่แบบนี้อยู่ แล้วยังแมวไว้อีกหนึ่งตัว

หรือว่า เมื่อก่อนเธอคิดผิดมาตลอด ภายในใจของหานซึ่งอาจ จะยังมีความลับมากมายที่คนอื่นยังไม่รู้?

เธออยากรู้ แต่ก็ไม่กล้าถาม เพราะยังไงนั่นมันก็เรื่องส่วนตัว ของคนอื่น เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาด้วย ถึงแม้เมื่อคืนทั้งสองจะ จูบกันแล้ว แต่ใครจะไปรู้หล่ะว่าจูบเมื่อวานของเขานั้นเป็นแค่จูบ ที่ทำให้เธอสงบลงหรือเปล่า?

“แมว…….” หานชิงพูดหนึ่งคำ จากนั้นก็เงียบไป ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เสี่ยวเหยียนรู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที หรือว่าแมวจะมีเรื่องราว แฟนเก่า? หรือว่าอะไร? ไม่สิ ไม่เคยได้ยินว่าหานซิงคบกับใคร เลย น่าจะไม่ใช่ของแฟนเก่า

เสี่ยวเหยียนที่กำลังคิดไปเรื่อยในใจ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น สายจากหลัวหุยเหมยนั่นเอง เสี่ยวเหยียนกดรับสาย

“แม่คะ?”

“เขียนเหยียน ไหนบอกว่ากลับมาวันนี้ไง? ตอนนี้กี่โมงยาม แล้วทำไมยังไม่กลับมา? อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงจนตายหรือ ไง?”

เสี่ยวเหยียนหันไปดูเวลา ถึงแม้ตอนนี้จะไม่สายมาก แต่ก็ไม่ เช้าแล้ว ใกล้จะแปดโมงครึ่งแล้ว ปกติพ่อแม่ของเธอตื่นนอน ตั้งแต่หกโมงครึ่ง หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ทั้งสองคงไม่ได้หลับ ดีๆ คงจะนอนลืมตาจนถึงเช้าเลย

กว่าจะผ่านพ้นเมื่อคืนมาได้ แล้วมานั่งลำบากรอเธออีกหลาย ชั่วโมง

เสี่ยวเหยียนที่รู้สึกผิด รีบตอบ “แม่คะ ตอนนี้หนูกำลังเตรียม จะกลับแล้วค่ะ แม่กับพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ทานอาหารเช้า หรือยังคะ? แม่พ่อทานอะไรรองท้องก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูกลับไป แล้วจะเล่ารายละเอียดให้นะคะ”

“งั้นหรอ? งั้นลูกกลับมาเร็วๆนะ อย่าให้พวกเราได้รอนาน หลังจากที่กดวางสาย เสี่ยวเหยียนมองไปยังทานซึ่ง
“คือว่า……..แม่ฉันเร่งให้กลับแล้วหน่ะ ฉัน………

“ไปกันเถอะ”

หานซิงกลับห้องไปเอากุญแจ ในตอนที่ออกมาก็สวมเสื้อกัน หนาวไว้ในมือก็ถือไว้อีกตัว

“ใส่ไว้ อากาศยังอยู่หนาวนิดหน่อย

เสี่ยวเหยียมรับเสื้อกันหนาวมา ก็สังเกตเห็นว่าเป็นเสื้อกัน หนาวแบบสั้นของเขา ทรงแจ็คเก็ตที่พออยู่บนตัวเธอแล้วกลับ ใหญ่โคร่ง พอเดินมาถึงข้างประตูเสี่ยวเหยียนก็เจอกับรองเท้าผู้ หญิงสีขาววางอยู่บนตู้รองเท้า เป็นรองเท้าที่ค่อนข้างเหมือนกับที่ ปกติเธอใส่

“ซื้อให้ฉันหรอ?”

“ไม่งั้นหล่ะ?”

หานชิงที่แต่งตัวเสร็จ ยืนพิงประตูพร้อมควงกุญแจรถแล้วมอง มายังเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ