บทที่ 1187 มีคนคอยอยู่เคียงข้าง

ทุกคนรายล้อมเสียวโต้วหยาไว้อย่างร่าเริง

เสี่ยวเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นเสี่ยวโต้วหยาตัวสีชมพู ท่าทางน่ารักแบบนี้ เธอก็รู้สึกชอบมาก เธอยื่นมือออกไปเขีย กําปั้นเล็กของทารกน้อยบ่อยๆ แค่ได้จับก็รู้สึกมีความสุขแล้ว เธอทำแบบนั้นเรื่อยๆอย่างมีความสุข

และหานชิงที่อยู่ข้างๆก็สังเกตเห็นการกระทำของเสี่ยวเหยียน รูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์และน่ารักแบบนี้ ทำให้แววตาที่เย็นชาของเขา ค่อยๆมีรอยยิ้มออกมา

หานคู่จื่อที่นอนอยู่บนเตียงในตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป จู่ๆก็มี ความคิดร้ายๆขึ้นมา มองดูเสี่ยวเหยียนแล้วถามขึ้นว่า “ลูกสาว ของฉันน่ารักใช่ไหมล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ แคดีใจที่เธอคลอด ลูกสาวออกมา จึงพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “แน่นอน เสี่ยวโต้วห ยาน่ารักมากเลย เธอดูมือน้อยๆ และหน้ากลมๆ สิ โอ้ย นุ่มนิ่ม เกินไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะทำให้หลานเจ็บ ฉันอยากอุ้ม หลานมากจริงๆ”

ทว่าทารกแรกเกิดนั้นตัวเล็กและนุ่มนิ่มมากจริงๆ เสี่ยวเหยียน ไม่เคยเป็นแม่คนมาก่อน จึงไม่กล้าที่จะอุ้มเสียวโต้วหยาไปเรื่อย กลัวจะทำให้เด็กเจ็บ
“ไม่เป็นไร เธอลองอุ้มดูได้

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าไปมา “ไม่เอาๆ ตอนนี้ยังไม่รีบ ให้หลาน โตขึ้นอีกหน่อยฉันค่อยอุ้ม ใช่ว่าในอนาคตจะไม่มีโอกาสอุ้มเสีย หน่อย”

“ถ้าชอบขนาดนี้ เธอก็รีบๆมีของตัวเอง”

พูดจบ หาน จื่อก็ตั้งใจหันไปมองที่พี่ชายของตัวเอง

เมื่อสักครู่เสี่ยวเหยียนยังมีความสุขอยู่เลย พอตอนนี้ก็ตัวแข็ง ชื่อ เธอเบิกตาโตแล้วต้องไปยังหาน จื่อ ทำไมเธอถึงตั้งใจพูดถึง เรื่องนี้? ตอนนี้มีคนมากมายอยู่ด้วยนะ?

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าหานชิงคิดอย่างไร ทว่าในตอนนี้มีคน มากมายขนาดนี้ แก้มของเธอนั้นแดง เธอไม่กล้าแม้แต่หันไป มองหานซิง

ทว่าหานชิงนั้นกำลังปกป้องเธอ เขามองค้อนใส่หาน อเล็ก น้อย แล้วพูดขึ้นเสียงเบาว่า “เพิ่งคลอดเสร็จก็มีแรงมาแซวคน อื่นแล้ว? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เหนื่อยเลยนะ

หานคู่จื่อกะพริบตา แล้วจับมือของเยโมเงินแน่น “มีคนคอย อยู่เคียงข้างฉัน ฉันจะไปเหนื่อยอะไร?”

ในตอนที่จับมือเย่ไม่เป็นแน่น หาน จื่อเหมือนรู้สึกอะไรได้ เธอจึงหันไปมอง ถึงเห็นว่าตรงที่ตัวเองจับนั้นเป็นแผลของเย่ไม่ เซินพอดี

ที่จริงก็ไม่ได้เป็นแผลที่ใหญ่อะไร เพียงแค่รอยฟันที่หาน จื่อทิ้งไว้เมื่อสักครู่ ดูแล้วรอยเหมือนจะลึกมาก แถมเลือดยังไหลอีก ด้วย

ก่อนหน้านี้หาน จื่อได้ยินคุณหมอถามเย่ไม่เป็นว่าจะให้ทำ แผลให้เขาไหม ทว่าเยโม่เซ็นนั้นกลับไม่สนใจและข้ามผ่านมัน ไป ตอนนี้…………รีบซักมือออกมาด้วยท่าทางที่ตื่น ตระหนก มองดูรอยฟันที่ลึกนั้นแล้ว ก็รู้สึกเป็นห่วง

“อย่าทําหน้าแบบนั้นสิ มันไม่เจ็บเลยสักนิด

จะไม่เจ็บได้อย่างไร? หาน จื่อคงจะเชื่อเขาอยู่หรอก รอยลึก ขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เจ็บ ยังจะมาโกหกเธออีก

“นายเห็นฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง?

ทุกคนเห็น จู่ๆสองสามีภรรยาก็คุยกันขึ้นมา ส่งอานจึงส่ง สายตาให้คนรอบๆ ทุกคนจึงถอยออกไปอย่างเงียบๆ

“ใครเห็นเธอเป็นเด็กสามขวบกัน? “เย่ ไม่เซ็นยิ้มออกมาอย่าง ช่วยไม่ได้ แล้วเอามือข้างที่บาดเจ็บห้อยไว้ข้างหลัง “เป็นผู้ชาย ต้องไม่โอดครวญว่าเจ็บ แผลเล็กแค่นี้ฉันยังทนได้ ทว่าที่รักน่ะสิ วันนี้เหนื่อยมากแล้ว”

ถ้าบอกว่าไม่ซาบซึ้งก็คงจะเป็นการโกหก

ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน วัยสาวแรกแย้ม หรือเธอในตอนนี้ ยิ่งไป กว่านั้นคือตอนที่มีผมหงอกเต็มหัวแล้ว เธอก็รับไม่ไหวกับการก ระทำที่อบอุ่นและนุ่มนวลแบบนี้ของคนที่ตนรัก

เหมือนกับตอนนี้ แม้ว่าหานจื่อจะเจ็บมากในตอนคลอดลูกแต่ว่าตอนนี้ในใจนั้นมีความพึงพอใจอย่างมาก

ความรู้สึกแตกต่างจากตอนที่คลอดเสี่ยวหมี่โต้วอย่างสิ้นเชิง

ตอนที่เธอคลอดเสี่ยวหมี่โต้วนั้นแย่ที่สุดเลย เพราะตอนนั้น เธอแยกกับเย่โม่เป็นแล้ว และไม่รู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นเป็นลูกของ ใคร แบกไว้เพียงความหวังหนึ่งเดียว และเธอไม่สามารถละทิ้ง ลูกของตัวเองได้ เธอจึงคลอดเด็กออกมาตามลำพัง

ไม่เหมือนกับตอนนี้ที่มีคนคอยอยู่เคียงข้างมากมาย แถมยังมี เสียงที่นุ่มนวลและอบอวลไปด้วยความรัก

ในตอนที่กำลังคิด หน้าของเย่ไม่เป็นก็เหมือนค่อยๆขยาย ใหม่ขึ้น เขาค่อยๆ โน้มตัวเข้ามา แล้วบรรจงจูบลงบนหน้าผาก ของเธอเบาๆ หานมู่จื่อมีปฏิกิริยาผลักเขาออกทันที “มีคนอยู่

“ไม่มี”เย่โม่เซินจับมือของเธอแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย ออก ไปกันหมดแล้ว”

ตอนนี้หานมู่จื่อเพิ่งสังเกตได้ว่า ห้องพักผู้ป่วยที่คึกคักในเมื่อ สักครู่นั้น บัดนี้เหลือเพียงพวกเขาสองสามีภรรยาแล้ว และ แน่นอนว่ายังมีเสียวโต้วหยาที่กำลังหลับอยู่บนเตียง

ออกไปกันเร็วมาก พวกเขามีปีกงอกออกมา แล้วบินออกไป หรือไง? ประเด็นคือตัวเธอเองนั้นไม่รู้เลยว่าพวกเขาออกไปกัน ตอนไหน

เยโม่เซินขยับเข้ามาอีกครั้ง แล้วบรรจงจูบลงไปยังมุมปากของเธอ

ความใกล้ชิดแบบนี้หานคู่จื่อนั้นอยากจะดำเนินต่อไป ทว่าเมื่อ นึกถึงแผลบนมือของเขาแล้ว เธอก็หยุดเขาทันที “นายอย่าทํา แบบนี้ มือของนายกำลังบาดเจ็บ ไปให้หมอทําแผลก่อน

การกระทำของใครบางคนยิ่งอยู่เยอะขึ้น “รีบไปทำไม? อีก

เดี๋ยวค่อยไปก็มีค่าเท่ากัน

ที่จริงเย่โม่เป็นไม่ได้อยากทำอะไรหานคู่จื่อเลย เพราะเธอเพิ่ง คลอดลูกมาหมาดๆ แค่อยากจะจูบเธอแค่นั้นเอง ถึงจะคิดแค่นี้ แต่หานมู่จื่อ ก็ยังคงต่อต้านเขา

“ไม่ได้ นายต้องไปเดี๋ยวนี้เลย

เธอทําให้เขาได้รับบาดเจ็บแบบนี้ ถ้ายังรั้งให้เธอไม่ไปทำ แผลอีก แผลเกิดติดเชื้อขึ้นมาจะทำอย่างไร?

เพราะการยืนยันคำเดิมของหาน จื่อ เย่ ไม่เซ็นจึงทำอะไรไม่ ได้ ทำได้เพียงไปให้หมอทำแผลแต่โดยดี

วุ่นวายกันมาทั้งคืน ทุกคนก็ล้วนเหนื่อยกันทั้งนั้น

ส่งอานเอ่ยปากพูดขึ้น “ให้ฉันอยู่เฝ้าคนเดียวก็พอ พวกเธอ กลับไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานกันอีก

พูดจบ สั่งอานก็หันไปมองหานชิงแล้วพูดขึ้นว่า “รบกวนลูกไป ส่งคุณตากับหลานหน่อยได้ไหม?”

หาเชิงพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์
เรื่องนี้ถึงสังอานจะไม่พูดเขาก็ทำอยู่แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูก ของน้องสาวของเขา คุณท่านคือนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เป็นผู้ อาวุโสกว่าก็ต้องไปส่งอยู่แล้ว

“งั้นพวกเธอกลับกันได้แล้ว

พอพูดคํานี้จบ ก็พบกับเย่ ไม่เป็นที่ออกมาจากข้างในพอดี เขา มองไปยังทุกคนด้วยสีหน้าที่เย็นชา ไม่หลงเหลือความอบอุ่น เหมือนตอนที่หาน จื่อกำลังคลอดเลย น้ำเสียงนั้นฟังแล้วรู้สึก เย็นชาเล็กน้อย

“ทุกคนกลับไปเถอะครับ ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง สั่งอานได้ยิน ก็เลิกคิ้วขึ้น “นายเฝ้าไปหลายคนแล้ว แน่ใจเห รอว่าจะเฝ้าคนเดียวไหว?”

เย่ไม่เป็นพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เป็นชา

หลังจากที่คิดทบทวนเสร็จสูงอานก็ไม่ได้ปฏิเสธ “เอางั้นก็ได้ ถ้านายอยากเฝ้าขนาดนี้พวกเราก็จะตามใจ งั้นพวกเราจะกลับ

ไปพักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่แล้วกัน”

“ครับ”เย่ โม่เซินขานตอบ

เพราะสังอานไม่ได้อยู่เฝ้าแล้ว เธอจึงต้องรับผิดชอบเสี่ยวหมี่ โต้วและคุณท่านฉือสองคน เธอพาทั้งสองคนกลับไปยังวิลล่า ไห่เจียง หลังจากเธอจัดการเก็บของตรงนั้นเสร็จก็ไปพักผ่อน ส่วนหานซิงก็พาเสี่ยวเหยียนกลับบ้าน ที่จริงเสี่ยวเหยียนยัง อยากจะอยู่เป็นเพื่อนปู อนานกว่านี้
เพราะทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน

ทว่านึกถึงเย่ ไม่เป็นที่อยากอยู่กับจือมากกว่าตัวเธอเองเสีย อีก เธอจึงล้มเลิกความคิดนั้น แล้วกลับมาพร้อมกับหานชิง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ