บทที่ 1228 คุณเป็นผู้หญิงนะ

ตระกูลเจียง

“เสี่ยวไปของพวกเรา ดีไปหมดทุกอย่างเลย แต่ไม่อยากจะหา แฟน อายุขนาดนี้แล้ว ไม่มีแฟนสักคนด้วยซ้ำ วันๆ เอาแต่เล่น คอมพิวเตอร์อยู่ที่บ้าน แสงจากจอคอมสองออกมาจนหน้าเธอ มันไปหมด ถ้าเกิดว่าไม่ได้แซ่เจียง ฉันไม่อยากจะยอมรับว่าเธอ เป็นลูกสาวด้วยซ้ำ”

คุณแม่เจียงอยู่ในวัยกลางคน แต่ก็ยังมีเสน่ห์อยู่ ถือถ้วยชา พลางคุยกับเพื่อนสนิทกับตัวเอง เพราะดูแลอย่างดี ผิวหน้าเลยดู ดีไปด้วย หุ่นเองก็ดูดีไม่แพ้กัน

คุณแม่เจียงดูแลตัวเองดีทั้งรูปร่างและหน้ามาตาโดยตลอด เลยไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองน้ำหนักเกินอย่างแน่นอน แต่เมื่อเธอ คลอดลูกสาวก็ไม่ได้ดูแลรูปร่างของตัวเองสักเท่าไหร่ ตั้งแต่เด็ก จนโตไม่เคยมีอะไรมาเปลี่ยนความคิดเธอได้เลย มันเลยทำให้ เธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

แต่ยังดีที่ทั้งสามีภรรยานั้นสวยหล่อทั้งคู่ ดังนั้นเจียงเสียวไป เลยสวยงามไปด้วยโดยปริยาย ถือว่ายังสวยแม้จะขี้เกียจแต่ง หน้า

“ฉันว่านะ ลูกสาวคุณที่ชื่อเสี่ยวไปน่ะก็ดีนะ ซื่อสัตย์ขยันอดทน ทำงาน นี่อยากจะมานัดบอดนะ ก็ตามหาคนแบบเธอกันทั้งนั้น แหละ”
เมื่อได้ฟังดังนั้น คุณแม่เลี้ยงก็ยิ้มเยาะในใจ

อยากจะหาผู้หญิงที่ซื่อสัตย์และขยันทำงานหาเงินงั้นเหรอ? ทำไมถึงไม่ไปหาแม่นมแทนล่ะ?

“บ้านที่คุณแนะนำมา ในครั้งนี้ คงจะไม่เหมือนครั้งก่อนใช้ ไหม? ที่อยากจะให้ลูกสาวฉันแต่งไปแล้วก็ต้องเป็นภรรยาที่ กตัญญู ซักผ้าล้างจานทำกับข้าวอะไรประมาณนั้น หรือจะต้องไป ดูแลการใช้ชีวิตของเขาอีกน่ะ? ”

“ไม่หรอกๆ ! ครั้งก่อนน่ะมันเป็นความผิดคาด ครั้งนี้ฉัน แนะนำให้เป็นอย่างดีเลย

คุณแม่เจียงบ่นพึมพำเล็กน้อย : “งั้นก็ดี ลูกสาวฉันน่ะ ถึง แม้ว่าจะขาดอะไรไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่จะไม่มีอะไรเลย การ แต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน ลูกสาวฉันซักผ้าทำกับข้าวได้ แต่อีกฝ่ายก็ต้องทำความสะอาดบ้านด้วย ไม่อย่างนั้นการ แต่งงานนี้ผู้หญิงก็มีแต่เสียกับเสีย มันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นนะ

“ใช่ จริงด้วย คุณนายเจียงพูดถูก มีเหตุผล

ติ๊งต่อง—

มีเสียงอ็อดของประตูดังขึ้น คุณแม่เจียงมีสีหน้าดีใจ “น่าจะ เป็นเสี่ยวไปกลับมาแล้ว”

เธอลุกขึ้นไปเปิดประตู เมื่อเปิดดูก็เห็นว่าเป็นเจียงเสี่ยวไปที่ ทำหน้าอาลัยอาวรณ์ยืนอยู่ ก่อนจะสบตาเธอ

“แม่! ”
คุณแม่เจียงมองดูเธออย่างละเอียด ก็พบว่าเธอใส่เสื้อทีเชิ้ตสี ขาวกับกางเกงขาสั้นตัวหนึ่ง ก็โกรธจนอยากจะมองบนใส่เธอ เลยเอาแต่เธอจนพูดไม่ออก

เมื่อเห็นท่าทีของคุณแม่เจียง เจียงเสี่ยวไปกลับแอบขาอยู่ใน ใจ ก่อนจะเอาใบหน้าที่ไม่ได้เติมแต่งอะไรเข้าไปใกล้ๆ : “แม่ ฉันกลับมาแล้ว มีอะไรให้กินไหม? ”

คุณแม่เจียง

ไม่แต่งหน้าแต่งตัวก็ไม่เป็นไร แต่นี่ยังมาถามหาของกินตั้งแต่ แรกอีกเหรอ? ? ? ?

คุณแม่เจียงโกรธจนทนแทบไม่ไหว!

กลับมีเสียงพูดคุยและเสียงเดินของเพื่อนสนิทดังมาจากทาง

ด้านหลัง

“เห้อ เซียวหยู ลูกสาวกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ไหนล่ะ?” ตู้เชียวหยู่ ก็คือแม่แท้ๆ ของเจียงเสี่ยวไป เมื่อเธอได้ยินเสียง ของเพื่อนดังขึ้น ก็ปิดประตูดังปัง โดยที่ไม่ได้คิดก่อนเลย!

ปัง!

หน้าของเจียงเสี่ยวไปเพิ่งจะเขยิบเข้ามาใกล้ เมื่อคุณแม่เจียง ปิดประตูแบบนี้ ก็ชนเข้ากับจมูกของตัวเอง เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะลูบจมูกของตัวเอง

“อะไรกันเนี่ย? ”
จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่ข้างในคุยกันอย่างชัดเจน

“เชียวหยู ลูกสาวคุณล่ะ? “

“อ๋อ คนที่มาไม่ใช่ลูกสาวฉันน่ะ”

“แล้วใครล่ะ? ”

“มาส่งของนะ แต่มาผิดที่แล้วล่ะ”

หึๆ !

เจียงเสี่ยวไปยิ้มเยาะอยู่ในใจ แม่ของเธอคนนี้เปลี่ยนอารมณ์ ได้เก่งจริงๆ บอกให้เธอรีบมาแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับบอกว่าเธอเป็น คนส่งอาหารเหรอ? ?

แต่เพื่อนของคุณแม่เจียงก็คิดว่ามันแปลกๆ “เกิดอะไรขึ้นเห รอ? คนส่งอาหารส่งผิดงั้นเหรอ? ไม่มีความเป็นมืออาชีพ เลย? ”

เมื่อได้ฟังดังนั้น คุณแม่เจียงก็ทำได้แค่ฝืนยิ้มแห้งๆ : “นั่นสิ คุณนั่งลงก่อน ฉันจะโทรไปหาเสี่ยวไป๋

“โอเค”

คุณแม่เจียงเดินเข้าไปโทรศัพท์หาเจียงเสี่ยวไปในห้องน้ำ

“แม่ คุณบอกให้ฉันรีบกลับมาแล้วทำไมทำแบบนี้กับฉันล่ะ? ปิดประตูใส่ฉัน แถมยังบอกว่าฉันเป็นคนส่งอาหารอีก ทำไมฉัน ไม่รู้ว่าเปลี่ยนในไปแล้วล่ะ?
คุณแม่เจียงพูดด้วยความโกรธ “ยัยบ้า ยังกล้ามาพูดแบบนี้ อีก คุณดูสิว่าแต่งตัวแบบไหน เป็นถึงลูกของตู้เชียวหยู่เลยนะ ทำตัวให้มันดูดีกว่านี้ได้ไหมนะ เป็นผู้หญิงนะเนี่ย!

เมื่อพูดจบ คุณแม่เจียงก็แทบจะกัดฟันกรอด โกรธจนแทบจะ เป็นลมไป

“เป็นผู้หญิงแล้วมันจะทำไม? ฉันแต่งตัวแบบนี้แล้วมันสบาย ดี? ฉันไม่ได้ใส่ชุดของขอทานซะหน่อย มันไม่ไปกระทบสายตา คนอื่นมากหรอกหนา” เจียงเสี่ยวไปพูดด้วยความไม่สนใจ “แม่ ตัวคุณเองหรือเปล่าเอง คุณไม่ได้ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ มากเหรอ? ตอนนี้ต้องมาแอบคุยกับฉันในห้องน้ำเหรอ? ตอน พูดก็ลองส่องกระจกดู โกรธจนกัดฟันกรอดเลยใช่ไหมล่ะ ไม่ห่วง ภาพลักษณ์แล้วเหรอ? ”

เมื่อลูกสาวพูดแบบนี้ คุณแม่เจียงก็มองกระจกโดยปริยาย และก็พบว่าตัวเองนั้นกำลังกัดฟันกรอดจริงๆ ด้วย

เมื่อเห็นแบบนี้ คุณแม่เจียงก็ตกใจตัวเอง ก่อนจะรีบสงบสติ อารมณ์

“เป็นอย่างไรบ้าง? ตกใจกับตัวเองใช่ไหมล่ะ? ” เจียงเสียว ไปหัวเราะคนที่อยู่ปลายสาย

คุณแม่เจียงหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปรับความโกรธของตัวเอง ให้ตัวเองสงบลงก่อนจะพูดว่า “ตอนนี้ไปอยู่ในตึกไม่ต้องออก มานะ ฉันไปส่งแขกก่อนค่อยเข้ามา

เจียงเสี่ยวไป : “……แม่ ตอบแทนกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?ไปหลบอยู่ตรงช่วงตึกเหรอ? คนเดี๋ยวนี้เขาขึ้นลิฟต์กันหมด บันไดมีแต่ฝุ่น? ฉันไม่อยากไป

“ไม่อยากไปก็ต้องไป ใครให้คุณใส่เสื้อผ้าแบบนี้มากัน ถ้า กล้าออกมาจะตีให้ตายเลย

พูดจบ คุณแม่เลี้ยงก็วางสายใส่เจียงเสียวไปไป

เจียงเสี่ยวไปยืนอยู่ตรงประตูอยู่นาน ก่อนจะคิดอยู่ว่าจะเดิน เข้าไปในตึกดีไหม ถือว่าเธอโชคร้ายก็แล้วกัน ถ้าเกิดว่าไม่ เข้าไป แล้วเพื่อนแม่มาเห็นเข้า ชีวิตที่เหลือของเธอน่าจะแย่กว่า เดิม

ดังนั้นคิดไปคิดมา เจียงเสี่ยวไปเลยต้องทำตาม

ทาอีกฝั่งนั้นคุณแม่เลี้ยงก็ตัดสินใจหลังจากที่เจียงเสี่ยวไป หลบอยู่ทางบันได ก็พูดคุยกับเพื่อนสนิทของตัวเองนิดหน่อย ก่อนจะไปส่งเพื่อน

เพิ่งจะเดินเข้าลิฟต์ได้ไม่นาน เจียงเสี่ยวไปก็เดินออกมาจาก ทางช่วงตึก

“แม่ ถ้าอยู่ในนี้นานกว่านี้อีกหน่อย ฉันอาจจะเป็นโรคได้นะ”

เจียงเสี่ยวไปอ้วกพลางมองไปทางห้อง คุณแม่เลี้ยงเลยมอง มาที่เธอด้วยความโกรธเคือง “จะเป็นอะไรไปอีก? ตอนที่คุณ เอาแต่อยู่ในห้องนั้นไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย? ยังดีที่ทางเดินนั้น ยังมีอากาศสดชื่นๆ อยู่

“แม่ ดูที่คุณพูดสิ เหมือนกับว่า ในห้องมันไม่มีอากาศอย่างนั้นละ จะให้ฉันเข้าไปอีกไหม?

“แน่นอน! ” คุณแม่เลี้ยงกันเจียงเสี่ยวไปเข้าไปในห้อง เข้า มา”

จากนั้นก็มีเสียงปิดประตูดังขึ้น เพราะกลัวคนจะเห็นเจียงเสียวไป

“คุณยังเป็นลูกสาวฉันอยู่ไหม วันๆ เอาแต่แต่งตัวแบบนี้ ไม่รู้ จักแต่งหน้าหน่อยเหรอ? ตอนบ่ายที่ต้องไปนัดบอดนะ จะแต่งตัว แบบนี้ไปเหรอ?

เจียงเสี่ยวไปยังไหล่อย่างไร้ทางเลือก “ใช่สิ ทำไมจะไม่ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ