บทที่ 833 หรือว่าเขาฟื้นความทรงจําแล้ว

หลังจากที่ตวนมู่เว่ออกมาจากห้องทำงาน สีหน้าก็เปลี่ยนไป ทันที ไม่ได้ท่าทางอ่อนแอเหมือนเมื่อกี้ ที่อยู่ในห้องทำงาน เธอ ยกกระโปรงของตัวเองไว้ เดินกะเผลกไปข้างหน้า

เห็นด้านข้างมีห้องน้ำ เธอเดินตรงเข้าไปด้วยความโกรธ

เธอพลางเดินไปพลางเช็ดน้ำตาไป ในแววตาส่องแสงอย่าง ประหลาด

เย่ไม่เป็น ถึงกับทำแบบนี้กับเธอ

เธอล้มจนมีสภาพแบบนี้แล้ว เขาก็ยังคงไม่มองเธอเพิ่งแม้แต่ สักนิด ซ้ำยังถอดชุดสูทที่ตัวเองเคยแตะออกอีก

ในใจของตวนเสว่ เกลียดแค้นยิ่งนัก ตกลงเธอไม่ดีตรงไหน กันแน่? ทําไมถึงไม่เคยอยู่ในสายตาของเย่ไม่เป็นได้เลย

แต่เธอเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลตวน เธอจะไม่ให้คนพวก นี้หัวเราะเยาะเย้ยตัวเธอ จึงต้องเข้าไปในห้องน้ำ จัดเสื้อผ้าให้ เป็นระเบียบ แล้วค่อยออกจากที่นี่อย่างสวยสดงดงาม

หลังจากที่ตวนเสเข้าไป หยิบแป้งพัฟของตัวเองออกมาเต็ม หน้าตรงกระจก เมื่อเห็นว่าริมฝีปากถูกตัวเองกัดจนแตก เธอเจ็บ จนหายใจด้วยความตกใจ ดวงตาก็คับแค้นใจตาม

ในห้องน้ำ มีเสียงกดชักโครกดังขึ้น ตวนเสว ก็หันกลับมามองด้านหลังอย่างระแวง ในทันที

“ใคร?”

คงจะไม่มีใครเห็นความอัปลักษณ์ของเธอในตอนนี้ใช่มั้ย?

เสียงกดชักโครกค่อยๆหายไป ประตูห้องน้ำเปิดออก ความ ว่าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างใน

หลังจากที่เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน แววตาของตวน เสว ก็สั่นไหวอย่างรุนแรง

ทำไม………ถึงเป็นเธอ

เมื่อเห็นหาน จื่อเดินออกมาจากด้านในอย่างสงบ ตอนที่ สบตาเธอ เหมือนไม่รู้สึกแปลกใจเลย ตวนเสวี บีบแป้งพัฟแต่ง หน้าในมือจนผิดรูป จ้องมองเธอด้วยสายตาเคียดแค้น

“คุณนั้นเอง!”

หานมู่จื่อยิ้มเบาๆ สายตาเรียบเฉย

ท่าทางที่ไม่แยแสเช่นนี้ ดูเหมือนจะไม่มองเธออยู่ในสายตา เลย ตวนเสวีเกลียดแค้นจนกัดฟันแน่น แล้วพูดว่า “ทำไมคุณ ถึงอยู่ที่นี่ ??”

เจอหานคู่จื่อที่นี่ คือสิ่งที่ตวนเสวี ไม่เคยคาดคิด

เพราะยังไงเรื่องของเย่ไม่เซ็นนั้นเธอรู้ดี เรื่องที่คุณปู่จื่อทำ เธอรู้ทุกอย่าง แต่คุณปู่จือไม่รู้ว่า เธอรู้จัก เยโมเป็นมาก่อน ดัง นั้นเมื่อคุณปู่จือ ทำเรื่องทั้งหมดนี้ ตวนเสวไม่ได้พูดอะไรเลย
ตอนนั้นเธอรู้สึกว่า แม้แต่พระเจ้ายังช่วยเธอ เย่ไม่เป็นสูญเสีย ความทรงจํา และคุณปู่มือก็ลบประวัติทั้งหมดของเขาในอดีต ก็คือเพื่อให้เธอได้มีโอกาสเข้าใกล้เขาอีกครั้งไม่ใช่หรือ?

เพียงแค่เธอไม่คาดคิดว่า เย่ ไม่เป็นที่สูญเสียความทรงจำแล้ว ก็ยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าเธอจะทําอะไร เขาก็ยังมีท่าทาง ดื้อดึงมีทิฐิสูง

แม้ว่าเธอจะโกรธแค้นโมโหมาก แต่เธอก็ยังไม่คิดที่จะยอม แพ้เธอจะต้องหาวิธีได้ตัวเย่ ไม่เขินแน่นอน

แต่ตอนนี้ล่ะ?

เธอถึงกับเห็นหาน จื่ออยู่ที่นี่

หัวใจของตวนเสว ก็กระวนกระวายขึ้นมาทันที เพราะยังไง ความสัมพันธ์ระหว่างหานจื่อและเย่ไม่เป็น ตวนเสวรู้ดี

“คำถามนี้ คุณไม่ควรถามฉัน” หานคู่จื่อตอบเธออย่างเรียบ เฉย เธอโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อล้างมือ จากนั้นก็ไปเป่าแห้งที่ เครื่องเป่ามือ เสียงเป่าลมก็เติมเต็มห้องน้ำที่เงียบสงบในทันที แต่ทันใดนั้น ตวนเสวก็เดินเท้าไปหาเธอ

ทำไมคุณอยู่ที่นี่? คุณหาเขาเจอได้อย่างไร? คุณปรากฏตัว ตั้งนานแล้วใช่ไหม? ”

เธอไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำ คิดว่ามีคุณปู่จือคอยบงการอยู่ ข้างหลังก็ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น ห่วงได้มากขนาดนี้หากเขาอยู่ หลังดาบ แต่คาดไม่ถึงว่า หานมอก็ยังคงปรากฏตัวอยู่ที่
เธอถามเสียงดังมากด้วยความสงสัย

สายตาที่เรียบเฉยของหานซื้อ ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอ เหลือบมองอีกฝ่ายอย่างหมดค่าพูด จากนั้นก็พูดหัวเราะเยาะ “คุณตื่นเต้นขนาดท่าไม? ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ คงไม่จำเป็นต้อง อธิบายให้คุณฟังมั่ง? สำหรับฉันหาเขาเจอได้อย่างไร น่าจะ เป็นกระแสจิต เพราะว่า…… เราเป็นสามีภรรยากัน

คําว่าสามีภรรยา กระทบกระเทือนจิตใจ สวนเสวีทันที เธอ โยนของในมือทิ้ง เข้าไปจับไหล่ของหาน จื่อโดยตรง

“ไม่! พวกคุณไม่ใช่สามีภรรยา! เขาไม่ได้ไปงานแต่งงานนั้น เลย ในงานแต่งงานมีเพียงคุณคนเดียวเท่านั้น เจ้าสาวที่ถูกทอด ทิ้งแล้วโดนสื่อมวลชนหัวเราะเยาะ พวกคุณถือเป็นสามีภรรยา แบบไหนกัน?”

เธอออกแรงเยอะมาก บีบจนทำให้หานคู่จื่อรู้สึกเจ็บ เธอขมวด คิ้วไว้ สายตาที่มอง ตวนเสยิ่งเยือกเย็นเรื่อยๆ

“ปล่อยมือ”

ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะพลังอำนาจในตัวเธอแข็งแกร่งเกินไป หรือว่าสายตาของเธอ มีพลังน่าเกรงขาม หรือเพราะอะไรก็ตาม ตวนเสวก็ได้ปล่อยมือออกอย่างเชื่อฟังจริงๆ

เมื่อเธอรู้ตัวอีกทีก็ได้เชื่อฟังคำพูดของเธอไปแล้ว หลังจาก ปล่อยมือออก ก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า แค่พูดอย่างเยาะเย้ย “เขาไม่ปรากฏในงานแต่งเลยด้วยซ้ำ ไม่ ได้อยากจะแต่งงานกับคุณเลย คุณเองก็ไม่คิดทบทวนดูหน่อยอย่างคุณจะคู่ควรอยู่กับเขาเหรอ? เขยะ ถึงกับไล่ตามมาถึงที่นี่ อย่างไร้ยางอาย ทำไม คุณคิดว่าคุณไล่ตามถึงที่นี่ เขาก็จะอยู่กับ คุณเหรอ?”

แม้ว่าตนเสว่อยากจะรักษาภาพลักษณ์ฐานะคุณหนูไฮโซ ของเธอ แต่เพราะโกรธจนเสียหลัก เวลาที่เธอพูด การแสดงออก บนใบหน้า อดไม่ได้ที่จะบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด

และเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องทำงานตอนเมื่อกี้ หาน จื่อได้ยินจาก นอกทั้งหมดแล้ว ตอนที่ ตวนเสวออกมา เธอเลยเข้าไปใน ห้องน้ำ

เธอคิดว่า ถ้าดวนเสร่ ก็เข้ามาเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นพวก เธอก็จําเป็นต้องเจอหน้ากันจริงๆ แล้ว

ถ้าเธอไม่เข้ามา ……. เธอจะถือว่าวันนี้ไม่ได้เจอเธอ แต่ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า แม้แต่พระเจ้าก็ต้องการให้พวก เธอเจอกันในวันนี้

“ถ้าจะสู้ความไร้ยางอาย ฉันคิดว่าจะมีใครกล้าสู้กับคุณเลย ทั้งๆที่รู้ว่าคนอื่นมีคู่ครองในใจแล้ว แต่ยังได้เข้ามายั่วยวนอย่าง ไร้ยางอาย

พูดถึงตรงนี้ หาน จื่อเอามือกอดอกไว้ ชำเลืองมองอีกฝ่าย ด้วยความสมเพช “คิดไม่ถึงว่า ลูกสาวที่ตระกูลตวนอบรมสั่ง สอนออกมา กระตือรือร้นที่จะเป็นเมียน้อยมากขนาดนี้ ฉันอยาก รู้จริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต คุณได้รับการศึกษาแบบไหน?
ส่วนเสวี จ้องเขม็งทันที “คุณว่าใครเป็นเมียน้อย”

หานผู่จื่อ “ใครกินปูนร้อนท้อง ก็คือไตร”

เมื่อมองหาน จื่อตรงหน้า ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงอะไรบางอย่าง และยิ้มอย่างมีชัย

“เธอยังคงไม่รู้สินะ? ตระกูลฉือและ ตระกูลตวน เป็นตระกูล ที่ผูกมิตรกันหลายชั่วโคตร ฉันกับเขาจะหมั้นกันในเร็วๆนี้ ถึง เวลานั้น เขาไม่เพียงจะหมั้นกับฉัน แต่ยังจะแต่งงานมีลูกกับฉัน ด้วย สําหรับคุณ……ฮิฮิ บางทีเมียน้อย กำลังพูดถึงตัวคุณเอง

“จริงเหรอ?” หาน อยิ้มจางๆ พูดอย่างเฉยเมย “ถ้าวันไหน พวกคุณหมั้นกับจริงๆ ยินดีต้อนรับคุณส่งการ์ดเชิญให้ฉัน

ถ้าเธอโมโหจนสติแตก งั้นตวนเสว ก็จะดีใจมาก สามารถ พูดยั่วยุปลุกปั่นอารมณ์เธออีก แต่อีกฝ่ายสงบเรียบเฉยขนาดนี้ เสมือนไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

ท่าทางนี้……….ไม่ใช่เพราะมั่นใจเต็มเปี่ยม จะไม่เป็นแบบนี้ แน่นอน!

ดังนั้น ทำไมเธอถึงมั่นใจเต็มเปี่ยมเช่นนี้ หรือว่า……..โม่เป็น

ฟื้นความทรงจำแล้ว?

ไม่ เป็นไปไม่ได้!
เป็นไปไม่ได้ที่เก๋ไม่เห็นจะฟื้นความทรงจำได้เร็วขนาดนี้ แล้ว ทำไมเธอถึงมั่นใจขนาดนี้?

ส่วนเลว รู้สึกกลัวเล็กน้อย เธอจ้องไปที่หาน จื่อที่อยู่ตรง หน้า เดินไปหาเธอทีละก้าว

“ทำไมคุณถึงมั่นใจขนาดนี้? คุณไม่รู้หรือว่า แม้ว่าตัวเขาเอง จะไม่เห็นด้วยกับการหมั้น แต่คุณถือก็จะกดหัวบังคับเขา ให้ เขาอยู่กับฉัน? ถ้าคุณพูดจารู้เรื่อง ฉันแนะนำให้คุณตอนนี้รับจาก ไปโดยเร็ว อนาคตจะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ