บทที่990 กอดนอนก็ไม่ได้เหรอ

หานมู่จื่อคิดอยากจะหันตัวกลับ พอได้ยินเสียงเสี่ยวเหยียน ชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับไป

เธอเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้ง คิดอยากจะเคาะประตู แต่พอ นึกขึ้นได้ว่าเสี่ยวเหยียนบอกว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วก็นึกถึงคำ พูดที่เย่โม่เซินพูดกับตัวเองก่อนหน้า

ท้ายที่สุด หานมอก็ยอมรามือ

บางที เสี่ยวเหยียนอาจจะต้องการอยู่เงียบๆคนเดียวก็ได้ จาก นั้นปรับสภาพจิตใจตัวเองจากนั้นพรุ่งนี้คงจะมีคำตอบ

ในชีวิตคนเราหลายครั้ง ต่อให้วางมือไม่ลง ก็ต้องวางมือ

ถ้าการรักชอบหานชิงต้องทำให้เสี่ยวเหยียนต้องเจ็บปวด แล้ว สูญเสียตัวตนไป ถ้าอย่างนั้น…..ให้เธอดูให้ชัดๆวันนี้ จากนั้นก็ ให้ตายใจ สำหรับเสี่ยวเหยียนอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก

คิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็พูดเสียงค่อยขึ้นมาก็ได้ งั้นเธออยู่ เงียบๆคนเดียวแล้วกัน รอเธอคิดได้แล้วค่อยส่งข้อความหาฉัน นะ ฉันกลับไปพักผ่อนก่อน

ในตอนที่หาน จื่อกลับห้อง ทั้งไปกลับรวมสิบนาที

เธอคิดว่าป่านนี้เย่ไม่เป็นคงจะยังไม่หลับ คิดไม่ถึงว่าพอเธอ กลับมาถึง เย่โม่เซินจะหลับ สนิท แถมกรนเสียงดังด้วย
ในตอนที่เธอเดินไปหา เย่โม่เซ็นไม่รู้ด้วยซ้ำ

ดูท่า ช่วงนี้เขาจะเหนื่อยจัด

หลังจากหาน จื่อไปอาบน้ำ จึงค่อยๆปีนขึ้นเตียง เพราะกลัว เสียงจะไปรบกวนเย่ โม่เซิน ก็เลยซุกอยู่อีกมุม พอเอนไปได้สัก พัก เธอก็รู้สึกถึงความอบอุ่นอยู่ที่เอว ในตอนที่เธอยังไม่ทันรู้ตัวก็ มีมือมาโอบเข้าแล้ว

หาน จื่อใจเต้น กำลังจะหันไปเสียงแหบพร่าก็ดังลอดมา

“ก็ไม่หัดพิงเข้ามาหน่อยเล่า ถ้ากลางคืนหนาวจะทำไง

“คุณ คุณหลับแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไม……… หรือว่าเมื่อกี้แกล้งหลับ แต่ว่า เสียงกรนนิ่งขนาดนั้น อีก อย่าง……

ที่จริงเย่โม่เซินหลับไปแล้ว เพียงแต่เขาตื่นเพราะเสียงอาบน้ำ ที่ดังมาจากห้องน้ำ เดิมทีเขาผู้ซึ่งกำลังง่วงงุน หลังจากที่ได้ฟัง เสียงน้ำแล้ว ก็คึกคักขึ้นมาทันที ยิ่งคิดยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้

จนกระทั่งหานมู่จื่ออาบน้ำออกมาเสร็จแล้ว เธอยังคงพกพา ความชุ่มชื้นหลังการอาบน้ำ ออกมาด้วย เย่ ไม่เซ็นหลับตานอน เอนอยู่ คาดหวังว่าเธอจะพึงเข้าไป

ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้นอนคุดคู่ห่างเขาออกไปมาก เย่ไม่เป็นรออยู่พักหนึ่ง เธอก็ยังไม่เขยิบเข้ามา เธอก็เลยเข้าไปโอบกอดเสียเลย
“หลับไปแล้วแต่ตื่นขึ้นมาใหม่

น้ำเสียงของเขาราวอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล หรือเป็นเพราะเขานอน กอดตนเองอยู่ หานมู่จื่อรู้สึก ได้ถึงลมหายใจหอบถี่ที่แผ่ซ่านมา จากทรวงอก หลังใจที่ไออุ่นแผ่วอยู่ข้างหู ก็รู้สึกคันเล็กน้อย

หาน จื่อรู้สึกว่าพัฒนาไปแบบนี้แปลกๆไปหน่อย เธอใช้มือ

ยัน แล้วก็ได้ยินเสียงเย่ ไม่เซ็นแค่นออกมาอย่างเซ็ง

“ต่างคนต่างนอน คุณอย่าวขยับนะ”

เธอกําชับเสียงเบา

เย่ไม่เป็นไม่ได้ตอบรับอะไร มือยังคงโอบเอวเธอไว้ พูดด้วย น้ำเสียงแหบพร่า”นอนกอดก็ไม่ได้หรือไง”

“ไม่ได้”

หานมู่จื่อปฏิเสธเขา”อยู่ท่านตลอดฉันรู้สึกไม่สบาย สิ้นเสียง คนที่อยู่ด้านหลังก็หัวเราะเบาๆขึ้นมา”งั้นก็เปลี่ยนท่า

เปลี่ยนท่างั้นเหรอ

หานคู่จื่อยังไม่ทันรู้ตัวขึ้นมา ก็โดนเย่ โม่เป็นดึงไปเปลี่ยนท่า เสียแล้ว

เธอพลิกตัว ตอนนี้แหละเธอประจันหน้าเข้าให้กับเยโม่เซ็น
“แล้วท่านี้ล่ะเป็นไง”

เขาเบียดเข้ามา ปลายจมูกเขาประชิดเข้ากับปลายจมูกเธอ ในตอนที่พูดลมหายใจของเขาก็ได้พ่นรถใบหน้าของเธอ

ในห้องมีไฟเพียงแค่ดวงเดียว ไฟนั้นค่อนข้างสลัว แต่ระยะ ห่างเพียงเท่านี้ทำให้หาน จื่อ มองเห็นฝ่ายตรงข้ามได้อย่าง ชัดเจน เดิมทีเย่โม่เซินเป็นคนหล่อมาก ภายใต้แสงสลัว ดวงตา ยังเป็นประกาย โครงหน้าเน้นออกมาเด่นชัด ปกติเขามีวงคิ้วที่ คมกริบอยู่แล้ว แต่ว่า ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

เยโม่เป็นแบบนี้ ทำให้หานคู่จื่อใจเต้น

อย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกว่าตัวเองคอแห้งขึ้นมา แต่ก็ไม่กล้าสบตา เขา ได้แต่พูดออกมาอย่างเหือดแห้ง ไม่ ไม่ได้…….

เย่ไม่เป็นขึ้นหน้าสองสามก้าว จนริมฝีปากแทบประชิด

“อะไรไม่ได้”

หาน จื่อรู้สึกว่าหน้าอกเธอชนเข้ากับหน้าอกของเขา เธอได้ แต่ยืนมือไปเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“สภาพคุณยังไม่ดี ไม่ได้”

เย่โม่เป็นหลับตาลง ค่อยๆบรรจงจุมพิตลงที่ปลายจมูกของ

เธอ

“ถ้าคุณยังปฏิเสธผมอีก สภาพผมจะแย่กว่านี้”

ก่อนหน้าเขารู้สึกง่วงงุน แต่ว่าทั้งกายและใจเขาคิดถึงแต่เธออย่างไรเสียไม่ได้เจอเธอมาเป็นอาทิตย์ พอกลับมาทั้งคู่ก็ไม่ได้ ทําอะไร ก็ได้แค่กอดกันนอนธรรมดา

หยกหอมอยู่ในอ้อมแขน ถ้าเขาไม่ทำอะไรบ้าง ก็จะรู้สึกผิดต่อ สภาพความเป็นชายของ ตนเอง

หานมู่จื่อกัดริมฝีปาก หลับตาลงไม่ได้จริงๆ ครรภ์ยังไม่นิ่ง

คุณอยากจะส่งฉันเข้าโรงพยาบาลกลางดึกหรือไง”

ฟังมาถึงตรงนี้ เย่ไม่เป็นตัวแข็งทื่อ

จริงสิ ลูก……เธอกำลังตั้งครรภ์ อีกอย่างก่อนหน้าที่เกือบจะ แท้งก็เพราะเขาคุมตัวเองไม่อยู่ ถ้าตอนนี้เขายังทำต่อ….. คิดมาถึงตรงนี้ เย่ โม่เป็นเม้มปาก แววตาเป็นประกาย

เขากอดหาน จื่อไว้แน่น แม้ว่าจะกอดแน่น แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร

อย่างอื่น

หานคู่จื่อถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกในอ้อมแขนของ เขา ดูท่าเขาคงฟังเธอบ้าง

แม้ว่าเธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นกัน แต่ว่า……เธอหวังว่าก่อน ที่ลูกจะคลอดออกมา คงจะไม่เกิดเรื่องอะไรอีก

บางที เย่ โม่เซินต้องเป็นพระสักเจ็ดเดือน

คิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่ออดขันไม่ได้ ตัวเธอสั่นเทาเล็กน้อยใน อ้อมแขนของเขา

เย่โม่เซินคิดว่าตัวเองทำให้เธอรู้สึกเซ็ง จึงผ่อนมือออกปรากฏว่าก้มหน้ามองเห็นเธออมยิ้มอยู่ ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตามีแต่รอยยิ้ม

“? ”

นี่คือ……..ลังหัวเราะเขา

เยโม่เซ็นหรี่ตาลงอย่างอันตราย น่าขามากหรือไง”

“แล้วไม่น่าขันหรือไงล่ะคะ คุณต้องเป็นพระตั้งเจ็ดเดือนแหน่ะ

เจ็ดเดือน……

เย่โม่เซินแววตาลุ่มลึก ดูท่าก่อนคลอดเธอคงไม่ให้เขาแตะ ต้องตัวเธอเลยสินะ แต่เพื่อ ความปลอดภัยของลูก เขาก็ไม่คิด จะทำอะไรอยู่แล้ว

อย่างมากก็แค่อดทนเจ็ดเดือน ถึงเวลาค่อยชดเชยเป็นสอง

เท่า

แล้วตอนนี้ล่ะ

เธอยังจะมาอีก แบบนี้…เรื่องก็คงจะไม่เหมือนเก่า “หึ”เย่โม่เซินบีบคางเธอเบาๆ จึงเข้าไปเป็นพระเจ็ดเดือนเห รอ มู่จื่อ คุณไม่รู้จักผู้ชายเสียแล้ว”

หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ ขนตายาวงอนราวกับพัดทั้งสอง ข้างราวกับกวาดเข้าไปในใจ ของเย่ไม่เป็น

“หรือว่าคุณจะหาผู้หญิงคนอื่น”
หาผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้นเหรอ

พอฟังคำนี้ เยโม่เซินรู้สึกสำลัก มุมปากอดยิ้มขึ้นไม่ได้ เห็นอยู่ว่าเขาพูดจากวม แล้วจะให้เธอฟังเป็นความหมาย ไหนล่ะ เธอเลยรู้สึกว่าเขาจะหาผู้หญิงคนอื่น

เย่โม่เซินหรี่ตาลง แววตาคมเข้มจ้องเขม็งไปที่ปากอันแดงอิ่ม ของเธอ

“ว่าไง ในสายตาคุณ ผมเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงที่ไหนก็ขึ้นคร่อมได้ อย่างนั้นเหรอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ