บทที่1544 ศึกของผู้ชายทั้งสอง

ช่วงระหว่างทานข้าวเย็น

เสี่ยวเหยียนพบว่าที่โต๊ะอาหารมีคนเพิ่มมาอีกคน เป็นเพื่อน ของเสี่ยวหมี่โต้ว ถางหยวนหยวน

คุณหนูของบริษัทตระกูลถาง

เสี่ยวเหยียนเห็นหน้ากลมๆของเธอ ก็อดยิ้มไม่ได้ “เสี่ยว หยวนหยวน ไม่ได้เจอกันนาน ทำไมหน้าของหนูกลมขึ้นอีกแล้ว คะ?”

ถางหยวนหยวนที่ตัวน้อยๆกระพริบตากลมโต ผิวของเธอยิ่ง อยู่ยิ่งขาวอมชมพูแล้ว นั่งข้างกายเสี่ยวหมี่โต้วที่ทั้งผมผอมและ สูง เหมือนสําลีขาวก้อนนึงชัดๆ

ถูกเสี่ยวเหยียนหัวเราะเยาะเธอก็ฟังไม่รู้เรื่อง ได้แต่ยิ้มให้เธอ อย่างเซอๆ

รอยยิ้มนี

เสี่ยวเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นได้มองเสียวโต้วหยาที่นั่ง ข้างกายเธอ เสี่ยวโต้วหยาก็เผยรอยยิ้มที่เซอๆออกมา

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนยกมุมปากขึ้นทันที

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เจอถางหยวนหยวน รอยยิ้มของเด็กคนนี้คือ น่ารักไร้เดียงสา ทำไมอยู่กับเสี่ยวโต้วหยาไม่นานก็เชื่อเหมือนเธอแล้ว หรือว่าความเชื่อก็แพร่เชื่อได้ด้วย?

แต่วลาก็ผ่านไปเร็วมาก ก่อนหน้านั้นเสียวโตวหยายังเป็นแค่ เด็กแบเบาะที่อุ้มอยู่ในอ้อมอก พริบตาเดียวเธอก็สามารถนั่งเอง ได้แล้ว

หลังจากทานมู่จื่อให้เย่ไม่เซ็นยกอาหารมาทั้งหมด ถึงปลด เสื้อคลุมออกและนั่งลงมา

“พี่ เสี่ยวเหยียน คืนนี้ฉันลงมือทำกับข้าวเอง เพราะฉะนั้นพวก พี่ทานเยอะๆหน่อยนะ

เพราะหาน จ่อกับเสี่ยวเหยียนรู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนที่จะ แต่งงานกับทานชิง หาน จื่อจึงไม่ได้เรียกเสี่ยวเหยียนว่าพี่สะใภ้ เหมือนครอบครัวอื่น แต่ได้เรียกชื่อเธอโดยตรง

เย่โม่เซินพูดอย่างไม่พอใจ “ปกติที่กับผมไม่เห็นคุณ กระตือรือร้นขนาดนี้เลย พอพี่ชายคุณมาก็ลงมือทำกับข้าวเอง เลยนะ”

เสี่ยวเหยียนกระพริบตา ไม่รอให้หานคู่จื่อตอบก็แย่งพูดก่อน: “น้องเขย หานซึ่งไม่ใช่คนนอกสักหน่อย เป็นพี่ชายแท้ๆของมู่จื่อ นะ ทำไมนายยังชอบดึงขนาดนี้อีก?”

เย่โม่เซินฟังแล้วสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย หรี่ตามองไปที่เธอ เสี่ยวเหยียนกลับไม่กลัวเลยสักนิด ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็เธอไม่ กล้าดึงขนบนหัวเสือเลย แต่ตอนนี้ฐานะของเธอคือพี่สะใภ้ของ เขา จะกลัวอะไร?
จริงๆซะด้วย เย่ ไม่เซ็นแค่มองเธอด้วยสายตาดุร้ายหนึ่ง จาก นั้นไม่ได้พูดอะไรก็ดึงสายตากลับแล้ว

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ทานข้าวกันเถอะ”

เสี่ยวหมี่โต้วนั่งอยู่ข้างกายของน้องสาวสองคน คอยดูแลพวก เธอตลอด คีบผักให้พวกเธอ ถางหยวนหยวนยืมดอกไม้ถวาย พระ เอาหมูชุปแป้งทอดที่เสี่ยวหมี่โต้วคับให้เธอใส่ไปที่ถ้วยของ เสียวโตวหยา จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหน่อมแน้ม “น้องโต้วหยา อันนี้ให้เธอกิน”

เสียวโต้วหยากะพริบตา ขนตาเธอยาวเหมือนแปรง เธอใช้มือ ทั้งสองโอบถ้วยกันแตกที่พ่อแม่ซื้อให้เธอ โดยเฉพาะ ในถ้วยมี รูปการ์ตูนสัตว์น้อย เธอพูดด้วยเสียงแบเบาะ ขอบคุณค่ะ พี่ หยวนหยวน”

“ไม่ต้องเกรงใจ น้องโต้วหยาค่อยๆกินนะ”

ทั้งสามคนสนิทสนมกลมเกลียวมากเป็นพิเศษ

หลังทานข้าวเสร็จ เสี่ยวเหยียนกับหานคู่จื่อไปเข้าห้องครัว ด้วยกัน เสี่ยวเหยียนคอยช่วยเหลือเธอและถามเธอไปด้วย “ถางหยวนหยวนเด็กคนนั้นเธอคิดยังไง? เธออยากบ่มเพาะยัย หนูเป็นว่าที่ภรรยาของเสี่ยวหมี่โต้ว ในอนาคตเหรอ?”

หานมู่จื่อฟังแล้วใช้สายตาแปลกใจมองเธอที่นั่ง

“เป็นไปได้ยังไง? เธอยังเด็กขนาดนี้ แค่เด็กๆเล่นด้วยกันเฉยๆ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็ชอบเธอมาก
“ฉันรู้ แต่ตอนนั้นได้ยินเย่ ไม่เป็นอาศัยฉายาหาแฟนให้เสียว หมี่โต้วเรียกเธอมาไม่ใช่เหรอ?”

“อืม ตอนแรกคือแบบนี้ แต่พวกเขายังเด็กอยู่ ดังนั้นเรื่องพวก นี้ฉันก็ไม่แทรกแซง เพราะเรื่องความรักเธอก็รู้ว่าผู้ใหญ่ก้าวก่าย ไม่ได้ ต่อไปถ้าพวกเขามีวาสนาอยู่ด้วยกัน งั้นฉันก็ไม่คัดค้าน แต่ ถ้าเด็กๆไม่ชอบกัน งั้นก็บังคับให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะ ฉะนั้นฉันก็เลยไม่พูดอะไร ก็ต้องดูหลังจากพวกเขาโตจะมองยัง ไงแล้ว”

หานมู่จื่อเปิดก๊อกน้ำ น้ำไหลออกมาซูซ่าๆ เสี่ยวเหยียนใส่จาน ที่เช็ดสะอาดลงไปใต้น้ำ

“ที่เธอพูดก็ถูก แต่หยวนหยวนเด็กคนนี้กินอะไรไม่ค่อยยับยั้ง ชั่งใจ อ้วนเกินไปไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ”

“อืม”หานอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ฉันก็รู้สึกอ้วนเกินไป ไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ ฉันเคยว่าเธอหลายครั้งแล้ว ยัยเด็กน้อยรับ ประกันกับฉันทุกครั้งว่าคราวหน้าจะไม่กินเยอะอีกแล้ว แต่ทุก ครั้งพอเห็นของอร่อยดวงตาก็เปล่งประกายเลย เอาสิ่งที่ฉัน กําชับเธอและสิ่งที่ตัวเองรับประกันทิ้งไปด้านหลังหมด

“อาจจะเพราะยังเด็กเกินไป เดี๋ยวพอโตขึ้นก็น่าจะควบคุมตัว เองได้แล้ว ถ้าเธอเห็นของอร่อยแล้วมักจะอดไม่ได้ ขั้นตอนที่ หยวนหยวนมาบ้านเธอ เธอก็อย่าเอาของมากมาย หน้าหยวนหยวนสิ มายวางอยู่ที่ตรง

“อืม ข้อเสนอนี้ไม่เลวเลย ต่อไปฉันจะจำไว้”
ทั้งสองอยู่ในห้องครัว ไม่มีคำพูดก็สรรหาคำพูดมาพูดกัน

จู่ๆ ประตูห้องครัวถูกเปิดออก หานซิงกับเย่ ไม่เช่นเดินเข้ามา ด้วยกัน

“พวกพี่มาได้ยังไง?” หาน จื่อเห็นเขาสองคนได้ถอดเสื้อสูท ออกแล้ว ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียว จึงถามด้วยความงงงวย

ในมือของเสี่ยวเหยียนยังมีฟองสบู่อยู่หน่อยนึง เธอก็มองทั้ง สองด้วยความงุนงง

เย่ไม่เป็นพับแขนเสื้อขึ้น จากนั้นเดินมารับจานที่ยังล้างไม่ สะอาดจากมือของหาน จื่อ “ด้านนอกเก็บเสร็จแล้ว คุณไปนั่ง ข้างนอก ที่นี่ผมจัดการเอง

ระหว่างพูด หานซึ่งก็ยืนอยู่ข้างทิ้งล้างจานดึงเสี่ยวเหยียนและ ช่วยเธอล้างมือให้สะอาด จากนั้นพูดเสียงเบาว่า “ด้านนอกแม่ บ้านได้ล้างผลไม้ไว้ คุณออกไปกินหน่อย ดึกหน่อยเราค่อยกลับ บ้าน”

ผู้หญิงสองคนเพิ่งทำงานอยู่ที่ห้องครัว ก็ถูกผู้ชายทั้งสองไม่ ออกมาจากห้องครัวแบบนี้เฉยเลย

หลังปิดประตู เสี่ยวเหยียนกับหานคู่จื่อต่างก็มองหน้ากันไปมา “นี่มันอะไรกัน?”

“ไม่รู้สิ จู่ๆนิสัยก็เปลี่ยนเลย แถมยังจะล้างจานด้วย?”

“ปกติอยู่บ้านเขาล้างจานมั้ย?”
“ไม่ล้าง ปกติแม่บ้านล้างตลอดเลย

“ที่บ้านฉันก็เหมือนกัน

พอพูดจบทั้งสองก็เงียบกริบพร้อมกัน วันนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมา? หรือเพราะคนที่ล้างจานเป็นพวกเธอ ผู้ชายทั้งสองเลยจะไปล้าง เอง?

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากแดง “ช่างเถอะ พวกเขาจะ ล้างก็ให้พวกเขาล้างเถอะ พวกเราก็มีความสุขที่ได้อิสระ ไป ไป เล่นกับเด็กๆกัน”

“อืมๆ”

ที่พวกเธอไม่รู้คือ หลังจากผู้ชายทั้งสองปิดประตูห้องครัว เข้ โม่เซินได้หัวเราะเหอะๆ

“ฉันมาช่วยเมียฉันล้างจาน นายเข้ามาสร้างปัญหาอะไร?”

หานชิงฟังแล้วมองเขาอย่างเย็นชา และพูดเตือนเขา: “ที่นี่ไม่ ได้มีแค่ภรรยาของนาย แต่ยังมีภรรยาของฉันด้วย ยังมีอีก เธอ คือน้องสาวฉัน”

เย่โม่เซินหัวเราะเบาๆ: “ถึงจะเป็นอย่างนั้นแล้วจะทำไม? น้อง สาวยังไงก็ไม่สามารถต่อต้านสามีตัวเองหรอก”

“แล้วก็ ต่อไปเกรงใจพี่สะใภ้นายหน่อย”

เย่โม่เซิน: “? ? ?”

“ถ้าไม่อย่างงั้นฉันจะหาข้ออ้างให้มีเอกลับไปพักที่บ้านยาวๆ
เย่ไม่เป็นฟังแล้วอยากอัดคน รอยยิ้มของเขาค่อนข้างร้ายกาจ ผ่านไปสักพักก็ได้พยายามให้ตัวเองใจเย็นลงมา

“ภรรยานายเอ็นดูเสี่ยวหมี่โต้ว นายคงรู้อยู่นะ?”

หานชิงยักคิ้ว

“เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่เธอยังไม่มีลูก ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับ

เสี่ยวหมี่โต้วนานขนาดนั้น นายว่าฉันให้เสี่ยวหมี่โต้วพาถาง หยวนหยวนยัยหนูคนนั้นไปพักที่บ้านนาย เป็นไงบ้าง? หางตาของท่านซึ่งกระตุก เขาหรี่ตามองเย่ไม่เป็น แววตาของ

ทั้งสองพริบตาเดียวก็มีแสงเฉียบคมแวบผ่านหลายครั้ง

หลังจากผ่านไปสักพัก ทั้งสองถึงเคลื่อนย้ายสายตา และสงบ ศึก!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ