บทที่ 597 ยาคุมฉุกเฉิน

ด้านรถของหานจื่อเมื่อวิ่งปรี่ออกไปแล้ว เธอก็ยังคงรักษา ความเร็วอยู่ ด้วยกลัวว่ากลุ่มคนด้านหลังจะตามมาอีก

“ชะลอความเร็วลงหน่อย เดี๋ยวเลี้ยวไฟแดงหน้า

แล้วยังไงต่อ? ”

“จากนั้นก็จอดรถ รอฉันอยู่ที่แยกนั้นแหละ

หานคู่จื่อทำตามที่เขาบอก จนกระทั่งจอดรถลงแล้วนั้นเธอ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ หน้าผาก

เมื่อแบมือขึ้นมาจึงพบว่าฝ่ามือของเธอนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอซะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าขาวซีดก็ยิ้มขึ้นมา

ไม่มีความกล้าหาญเลยจริงๆ เรื่องเล็กๆ แค่นี้ก็หวาดกลัว จนเป็นขนาดนี้ ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะเยโม่เซ็นหล่ะก็เธอจะทำ ยังไง?

เมื่อคิดได้เท่านี้ หานมอก็ปิดเปลือกตาลง ใช้มือเช็ดเหงื่อ

จากหน้าผาก

ก๊อก ก๊อก—

ตอนนั้นเองก็มีคนมาเคาะกระจกรถ ด้วยความยังอยู่ในอาการช็อก ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะ เธอก็ขนลุกชันขึ้นทันที

พอเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นร่างของคนที่อยู่ข้างรถแล้ว หา นมู่จื่อก็โล่งใจขึ้นมา

พอเธอเปิดล็อก เย่ไม่เป็นก็เปิดประตูรถ ก้มมองเธอ

“ไม่ออกมาเหรอ? ”

เมื่อเห็นเปโม่เซ็นใกล้ๆ หานมอก็ตอบเสียงสั่น “ฉะ

“ตกใจเหรอ? ” เย่โม่เป็นหรี่ตาลงน้อยๆ มองเห็นผมของ เธอเปียกชุ่ม หน้าผากอาบไปด้วยเหงื่อ

เมื่อเห็นแบบนี้ เขาก็เอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากแทน เธอทันที

“ออกมาสูดอากาศมา

เขายกมือขึ้นจับแขนของหานคู่จื่อ หานเชื่อก็ลุกออกมา ตามแรงของเขา ขาของเธออ่อนแรง ทำให้เมื่อลงจากรถก็ ล้มลงไปด้านหน้าซึ่งตกลงไปที่อ้อมแขนของเยโม่เซ็นพอดิบ พอดี

ความหวานเติมเต็มในหัวใจ เยโม่เซ็นยกมือขึ้นกอดเอว ของเธอเอาไว้ ก่อนจะกึ่งกอดกึ่งเดินพาเธอไปที่ร้านกาแฟ ใกล้ๆ
หานมู่จื่อด้วยเพราะไม่มีแรงกำลัง ดังนั้นจึงถูกเย็ไม่เป็นก อดพยุงมายังร้านกาแฟ เมื่อออกมาแล้ว อากาศข้างนอก บริสุทธิ์ โล่งสบายมากกว่าในรถมาก เย็ไม่เป็นสั่งนมร้อน แก้วหนึ่ง ให้เธอดื่ม

อาจจะเพราะถูกทำให้ช็อก หานคู่จื่อจึงหยิบถ้วยขึ้นมา ด้วยมืออันสั่นเทา

“ค่อยๆ ดื่มนะ” เย่ไม่เซ็นยกมือขึ้นมา ช่วยเธอพยุงแก้ว และใช้มืออีกข้างลูบหลังของเธอเบาๆ ราวกับกำลังกล่อม เด็กด้วยเสียงอ่อนโยนอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อคนในร้านกาแฟเห็นภาพนี้เข้า ก็อดไม่ได้ที่จะมองเข้า มาด้วยความแปลกประหลาดใจ

หานคู่จื่อน่าจะถูกทำให้กลัวมากจริงๆ เมื่อดื่มน้ำร้อนเสร็จ แล้ว สติของเธอค่อยๆ คืนกลับมา เมื่อมองไปรอบด้าน เธอก็ หลับตาลง: “ที่นี่คนเยอะเกินไปแล้ว ฉันอยากกลับแล้วหล่ะ

เย่ไม่เซินจิบปาก ก่อนพยักหน้า

ชั่ววินาทีต่อมา เขา ก็เดินขึ้นไปอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง จาก นั้นก็พาเดินออกจากร้านกาแฟไป

การกระทำของเขาผ่านสายตาของคนอื่นๆ แต่เยโม่เป็นก็ ไม่สนใจ เขาอุ้มเธอมาวางไว้ที่ที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็คาดเข็มขัดนิรภัย ให้เธอ

เสร็จแล้ว เย่ไม่เป็นก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “ตอนนี้เธอจะ ตระหนักถึงอันตรายที่ฉันบอกได้แล้วหรือยัง? ต่อไปนี้เธอจะ ยังกล้าออกไปไหนมาไหนคนเดียวอีกไหม

หานมู่จื่อ : ………

เขาเดินไปนั่งขับรถอีกด้าน หานซื่อก็พิงพนักปิดตาไป

ด้วยความอ่อนล้า

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้สึกปลอดภัยแต่อย่างใดเลย แต่ตอน นี้เธอมีเย่ไม่เป็นอยู่ข้างกายแล้ว เธอจึงรู้สึกปลอดภัยขึ้นมา

รู้สึกได้เลยว่าไม่ว่าจะอันตรายอีกมากขนาดไหน เพียงแค่ เย่ไม่เป็นอยู่ด้วย เขาก็จะปกป้องเธอไม่ให้เธอเป็นอะไร

ผู้ชายคนนี้ ช่างทำให้คนทั้งรักทั้งเกลียดได้ดีจริงๆ

เธอไม่อยากจะยุ่งกับเขาอีก แต่ในตอนที่เธอต้องการใคร สักคนเขาจะปรากฏตัวเสมอ มันทำให้หัวใจของเธอพองโต

ราวกับช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอไม่อาจจะมีเหตุผลที่จะ ปฏิเสธได้

แล้วก็…ปฏิเสธไม่ได้ด้วย

รถถูกขับออกไปเรื่อยๆ ในขณะ ที่ความคิดของหาน อ ลอยล่องไปไกล ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป
และในห้องนิทรานั้นหาน จื่อฝัน

ในฝันมันเหมือนกับที่เธอเพิ่งประสบมาไม่มีผิด เธอถูกคน ขับรถสะกดรอยตาม เธอตกใจมากพยายามขับรถไปรอบ เมืองเพื่อจะสลัดคนสะกดรอยตาม ให้หลุดไป

แต่รถที่ตามเธอนั้นกวดตามอย่างไม่ลดละ จนแทบจะจิ้ม

กันรถของเธอได้อยู่แล้ว

หาน จื่อเหยียบคันเร่ง ให้รถพุ่งปรี่ออกไป รถคัน ก็ตามเธอมาอย่างรวดเร็วราวกับจรวด

โครม!

หลัง

หานคู่จื่อลืมตาขึ้นทันที ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องที่คุ้นเคย

เมื่อกี้เป็นความฝันอย่างนั้นเหรอ?

แต่ทำไมมันถึงได้เหมือนจริงแบบนั้น

ราวกับมันจะเป็นเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

หานมู่จื่อยันตัวขึ้นนั่ง หันสายตาไปสนกับดวงตาเย็นชา

หนึ่ง

เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาแบบนั้น หานมู่จื่อก็ตกใจ

“หน่ะ นาย……

เห็นเย่ไม่เป็นจ้องมองเธออย่างโหดร้ายแบบนี้ทำให้หา นอกขนหัวลุกขึ้นมา มันเหมือนเธอกำลังโดนล็อกเป้าอย่างไรอย่างนั้น

เธอยกมือขึ้นกอดไหล่ตัวเองทันที

แบบนี้คืออะไร? ถ้าเธอจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้เขายังเป็นห่วง เธออยู่เลย แต่พอตื่นมาเขาก็เปลี่ยนไปเฉยเลย?

“สามีเก่าของเธอคนนั้น…….

คำพูดที่เขาเพิ่งพูดออกมานั้น หานซื่อก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ แปลกๆ ขึ้นมา มองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์: “จู่ๆ นายจะไป พูดถึงเขาทำไม? ”

“เขามีดีอะไรนักหนา ถึงได้ทำให้เธอลืมไปลงสักที? ”

หานมู่จื่อ:

คำพูดของเขานั้น แน่นอนหล่ะว่าชื่อไม่เข้าใจ

เธอมองทอดไปสีฟ้าที่เปลี่ยนไปด้านนอกหน้าต่าง ก็พอจะ เดาได้ว่าเธอนั้นหลับไปนานมาก แต่จู่ๆ เย่ไม่เป็นก็พูดขึ้นมา แบบนั้น หานมู่จื่อก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

เธอหลับไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง หรือว่าหลับไปเป็นปีเลยนะ?

ไม่อย่างนั้นเย่ ไม่เซ็นจะมาพูดอะไรแปลกๆ แบบนี้ได้ยัง

ไง?

อีกอย่างใครบอกว่าเธอยังลืมหลินเจียงไม่ได้?

ความรู้สึกที่เธอมีต่อหลินเจียงนั้นมันน้อยนิดมาก เริ่มแรกอาจจะมีอยู่บ้าง แต่ในระยะเวลาที่แต่งงานกันสองปี เขาก็ได้ ลบล้างความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาไปจนหมดสิ้น

อีกอย่างหลังจากนั้น เธอก็แต่งงานกับเย่ ไม่เป็น ซึ่งหัวใจ

ของเธอก็ได้มอบให้แก่เย่ ไม่เซ็นเต็มหัวใจ

ห้าปีมานี้ ทั้งหมดของหัวใจของเธอมีเพียงเยโม่เป็นคน

เดียว

ประโยคที่ว่า ยังลืมสามีเก่าไม่ได้นี่เอามาจากไหน?

“จะไม่พูดอะไรอย่างนั้นเหรอ? “เสียงของเย่ ไม่เป็นแบบ แห้ง: “เดิมที่ฉันคิดว่าเธอมีใจให้ฉัน แต่ดูท่าจะไม่ใช่แบบ

นับ”

หานมู่จื่อขมวดคิ้ว “นายคิดว่าเป็นแบบไหน? ”

เธอรู้สึกไม่สบายใจ ตัวเธอเองเพิ่งจะผ่านเรื่องราวที่ทำให้ ช็อกมาก และพอตื่นฟื้นขึ้นมาแบบนี้กลับถูกถมด้วยคำถาม แปลกๆ

“ถ้าไม่ใช่เพราะยังลืมไม่ได้ ทำไมเธอถึงยังดึงดันอยากจะ

ให้กำเนิดลูกของเขา? ”

หานผู่จื่อ:

คลอดลูกของหลินเจียงอย่างนั้นเหรอ? เธอไม่เคยบอกเย่ไม่เขินว่าถึงแม้เธอกับหลินเจียงจะแต่งงานกันถึงสองปี แต่ในใจของหลินเจียงนั้นมีอีกคนอยู่ จึงไม่เคยแตะต้องตัวเธอ พอถึงตอนนี้เธอจึงไม่รู้จะพูดยังไง

ไม่รู้ว่าเธอผ่านอะไรแบบนั้นมาได้ยังไง

“คำพูดพวกนี้ นายไปเอามาจากไหน? ”

เย่โม่เป็นหรี่ลง นัยน์ตามีประกายยิ้มเยาะ เหยียดยิ้มอย่าง

ชั่วร้าย

“เธอคิดว่ายังไงหล่ะ? ”

เขากลายมือออก ในฝ่ามือนั้นมีขวดเล็กๆ อยู่หลายใบ

ในตอนแรก หานมู่จื่อไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร แต่พอดูดีๆ สีหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนไป ไม่รอให้ตัวเองได้สติ เธอก็ยื่น มือออกไปทันที

“เอาคืนมานะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ