บทที่ 1408 ตั้งใจเจ็บ

“ไม่ต้องเช็ดแล้ว ลงมาเถอะ”

“ใกล้เสร็จแล้วเนี่ย ยังเหลือ…วาย”

คงเป็นเพราะหล่อนยื่นมือไกลเกินไป จึงทำให้ตัวเองถิ่น มอง ตรงไปเห็นหล่อนกำลังจะล้มลงมาจากบันได

วินาทีนั้น เสี่ยวเหยียนมีเพียงความคิดเดียว นั่นก็คือลูกใน ท้องของหล่อน

หล่อนกลัวมาก รู้สึกเสียใจภายหลังว่าทำไมตัวเองถึงไม่ยอม เชื่อฟังหานชิง ทำไมต้องดื้อรั้น ทำไมหล่อนถึง…

ความเจ็บปวดที่คาดหวังไว้ไม่ได้มาจากร่างกาย หานซึ่งอ้า

แขนรับหล่อนไว้ได้ทัน ตัวของหล่อนจึงล้มเข้าไปในอ้อมอกของ

เขาพอดี

หานซึ่งคิดไว้แล้วว่าอาจเกิดอันตราย เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าตัว เองจะทายถูก ตอนที่ตกลงมา หานซึ่งรู้สึกราวกับหัวใจแทบจะ หยุดเต้น โชคดี รับหล่อนไว้ได้

เสี่ยวเหยียนมองตาหานชิงด้วยความหวาดกลัวและตกใจ ใจ ของหล่อนแทบจะเต้นกระเด็นหลุดออกมาแล้ว

หล่อนมองเขาอยู่สักพัก จู่ๆก็ยื่นมือออกมากอดคอของหานชิง ไว้ พูดอึ้ง: “ฉันตกใจหมดเลย!”
สาวน้อยเป็นฝ่ายลุกออกมาก่อน คางของท่านซึ่งถูกชนเล็ก น้อย ทำให้รู้สึกปวดขึ้นมา แต่ก็รู้สึกตกใจมากเช่นกัน แต่ไม่ว่า ยังไงหานซิงก็ยังคงเป็นหานชิง เขาตั้งสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว และอุ้มเสี่ยวเหยียนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ด้านข้าง

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”

เป็นเพราะตกลงมาจากด้านบน แม้ว่าเขาจะรับไว้ได้ แต่ก็กลัว ว่าหล่อนจะเจ็บมือหรือมีแผลตรงไหนรึเปล่า ดังนั้นหลังจากที่ หานชิงถามเสร็จแล้ว จึงเริ่มตรวจร่างกายเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนตกใจจนใจเต้นแรงมาก แม้ว่าตอนนี้หล่อนนั่งอยู่ บนเก้าอี้แล้ว แต่สีหน้ายังคงเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวอยู่ ไม่ อยากจะคิดเลยว่า ถ้าหานซึ่งไม่กลับมาก่อน ถ้าเขาไม่ได้ยืนรับ หล่อนอยู่ด้านข้างพอดี หล่อนก็คงตกลงมาแล้วใช่ไหม

ถ้าหล่อนตกลงมา งั้นเด็กในท้องของหล่อนก็คง…..

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เลือดที่ปากของเสี่ยวเหยียนซีดหายไปหมด ยื่นมือไปกุมท้องอย่างไม่รู้ตัว

หานซิงคอยดูอาการของหล่อนอยู่ตลอด เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ ของหล่อนจึงเลิกคิ้วขึ้น: “เป็นอะไรเหรอ? ปวดท้องรึเปล่า?”

เมื่อถูกถามขึ้นเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนจึงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

ได้แต่ส่ายหน้า: “ปะ…เปล่า

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนจึงเลื่อนมือออกจากท้อง สูดหายใจเข้า ลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง
“คุณสบายใจได้”

หานซึ่งเห็นสีหน้าของหล่อนซีดมาก อีกทั้งสายตายังดูลอยๆ จึงหรี่ตาลง “ไม่ได้ ผมยังไม่สบายใจ ไปตรวจที่โรงพยาบาล เถอะ”

เมื่อพูดจบ ไม่ว่าเสี่ยวเหยียนจะยินยอมหรือไม่ แต่หล่อนถูก อุ้มตัวขึ้นมาแล้ว

อันที่จริงเรื่องแบบนี้ในชีวิตปกติ ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก แม้ว่าหล่อนล้มลงไป แต่หานซึ่งรับไว้ได้ ดังนั้นจึงไม่ได้ล้มลงไป จริงๆ แต่ตอนนี้หานซึ่งเป็นห่วงหล่อนมาก เพราะเป็นคนที่ตัวเอง รักมาก จึงกลัวว่าหล่อนจะเป็นอะไรไป สุดท้ายจึงต้องไปตรวจที่ โรงพยาบาลให้สบายใจ

ตอนที่เสี่ยวเหยียนถูกอุ้มขึ้นมา หล่อนเอื้อมมือไปกอดที่คอ ของเขาไว้ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดขึ้น หล่อนรีบตอบกลับอย่าง รวดเร็วทันที: “ไม่ ฉันไม่ไปโรงพยาบาล คุณปล่อยฉันลงไปนะ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ

“ตรวจสักหน่อยนะ จะได้สบายใจ วางใจได้ ใช้เวลาไม่นาน หรอก”

ไม่ว่านังไงหานชิงก็จะพาเสี่ยวเหยียนไปโรงพยาบาลให้ได้

เมื่อไปถึงด้านข้างรถ เสี่ยวเหยียนจับประตูรถไว้ไม่ยอมปล่อย “ฉันไม่ไปโรงพยาบาล ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล ฉันไม่เป็น อะไรจริงๆ เมื่อครู่คุณรับฉันไว้ได้ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ล้มลงไป เรา ไม่ไปโรงพยาบาลกันแล้วได้ไหม?”
เมื่อพูดถึงตอนสุดท้าย หล่อนยังมองหานซิงด้วยท่าที่น่า สงสาร น้ำเสียงและสีหน้านั้นฟังดูเหมือนท่าทางของคนที่ได้รับ บาดเจ็บ น้ำตาคลอเบ้า มองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยการ ขอร้อง

ถูกผู้หญิงที่ตัวเองรักใช้สายตาแบบนี้มองมาหาตัวเอง กระทั่ง หานซิงเองก็ห้ามใจไว้ไม่อยู่ แต่เพื่อความหวังดีต่อเสี่ยวเหยียน สุดท้ายเข้าจึงยื่นมือไปหยิกแก้มของเสี่ยวเหยียน “ทำไมไม่ยอม ไปโรงพยาบาลล่ะ? เกือบจะล้มลงไปแล้ว ไปตรวจสักหน่อยเถอะ มีปัญหาอะไรจะได้แก้ไข ถ้าไม่มีอะไรก็กลับมา พวกเราจะได้ สบายใจกัน โอเคไหม?”

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล

เหตุผลที่ไม่ไปโรงพยาบาล เสี่ยวเหยียนไม่มีทางพูดออกมา แน่นอน หล่อนเตรียมจะบอกข่าวดีนี้ให้หานซึ่งได้รับรู้ตอนวันงาน แต่งงาน ถ้าตอนนี้บอกหานซิงเพราะตัวเองเกือบล้มลงไป งั้น ตลอดเวลาที่หล่อนปิดบังมาตั้งนานคงไม่มีความหมายอะไรแล้ว

ดื้อ” หานชิงเหลือบมองเธอด้วยความเหนื่อยใจ “ไปตรวจ ตามปกติก็พอ”

“ฉันไม่ไปจริงๆ เมื่อครู่คุณรับตัวฉันไว้ได้ไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ได้ เจ็บตรงไหนเลย เพียงแค่ตกใจเท่านั้น โรงพยาบาลคนเยอะ ขนาดนั้นทุกวัน ฉันไม่เป็นอะไรแต่กลับไปตรวจที่โรงพยาบาล ถือเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรโรงพยาบาลไม่ใช่หรือไง? ดังนั้น พวกเราไม่ต้องไปแล้วได้ไหม? มากไปกว่านั้น อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานแต่งของเราแล้ว ไปโรงพยาบาลตอนนี้ ฉันรู้สึกไม่ค่อยเป็น มงคลเท่าไหร่”

ดูเหมือนคำพูดตอนท้ายจะทำให้หานซึ่งเริ่มใจอ่อน ดังนั้นจึง ไม่เรียกร้องให้หล่อนไปโรงพยาบาลอีก จึงยอมถอยหนึ่งก้าวและ พูดขึ้น: “งั้น ตอนนี้ไม่ไปโรงพยาบาลแล้วก็ได้ แต่ถ้าคุณไม่สบาย ตรงไหนต้องบอกผมนะ ถึงตอนนั้นค่อยไปตรวจที่โรงพยาบาล

“อืม!” เมื่อเสี่ยวเหยียนเห็นว่าเขาไม่บังคับให้ตัวเองไปโรง พยาบาล จึงตอบกลับทันที “ไม่มีปัญหาค่ะ

สุดท้ายไม่ต้องไปโรงพยาบาล แต่วันนั้นเสี่ยวเหยียนตกใจ มากจริงๆ จนทำให้ตอนกลางคืนถึงกับนอนฝันร้ายทั้งคืน ในฝัน มีแต่ภาพที่ตัวเองตกลงมาจากบันไดเมื่อตอนกลางวันวนซ้ำไป มา แต่ด้านข้างกลับไม่มีหานซึ่งอยู่

หล่อนตกลงมาบนพื้น จากนั้นมีเลือดไหลออกมาจากระหว่าง

ขา

เสี่ยวเหยียนตกใจจนเหงื่อออกไปทั่วทั้งตัว และลุกขึ้นมานั่ง ทันที

ที่ด้านข้างไม่มีเงาของหานชิง เสี่ยวเหยียนเหลือบมองดูเวลา ตอนนี้หานชิงไปบริษัทแล้ว หล่อนจึงยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อบน หน้าผาก จากนั้นลงไปนอนสงบสติอารมณ์อีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองคิดมากเกินไปรึเปล่า หรือเป็นเพราะ ฝันร้ายติดกัน จึงรู้สึกว่าปวดท้องมาก ทำให้หล่อนรู้สึกไม่สบาย ตัว
สุดท้ายเสี่ยวเหยียนพลิกตัวไปมา ยังรู้สึกไม่สบายใจ จึงลุกขึ้น มาเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่โรงพยาบาล

โรงพยาบาล

วันนี้สวี่เย็นหวั่นมาตรวจอาการที่โรงพยาบาล ก่อนหน้านี้ หล่อนได้รับบาดเจ็บที่หน้าผาก ต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรง พยาบาลสักพักหนึ่ง ต่อมาเมื่อพักฟื้นได้พอสมควรแล้วจึงออก จากโรงพยาบาล เป็นเพราะหล่อนได้รับบาดเจ็บที่หน้าผาก จึง ต้องดูแลและให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

“โดยรวมไม่มีปัญหาอะไรแล้วครับ แผลสมานดีแล้ว คงไม่เป็น รอยแผลเป็น แต่คุณต้องระวังเรื่องอาหาร ต้องกินอาหารอ่อน รส ไม่จัด ระมัดระวังตัวเองด้วย จะได้ไม่เป็นรอยแผลเป็น

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

หลังจากสวีเย็นหวั่นออกมา จึงหยิบกระจกในกระเป๋าออกมา ส่องดูแผลบนหน้าผาก แม้ว่าจะหายดีแล้ว แต่บริเวณแผลกับสีผิว ส่วนอื่นกลับไม่เหมือนกัน อีกอย่างช่วงนี้หล่อนยุ่งกับการทำงาน ที่บริษัทมาก จึงดูแลผิวได้ไม่ดีเท่าไหร่ ขอบตาดำคล้ำ ต่างจาก สวีเย็นหวั่น ในอดีตราวฟ้ากับเหว

ถ้า ถ้าพ่อกับแม่ยังไม่จากโลกนี้ไป จะดีขนาดไหนกันนะ ถ้า หานซึ่งอยู่ข้างหล่อนได้ ก็คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้ แต่ตอนนี้ หล่อนไม่มีอะไรเลย

แผลสด ใหม่บนหน้าผาก คอยย้ำเตือนเรื่องโง่ๆที่หล่อนทำขึ้นก่อนหน้านี้

ดูสิ หล่อนยอมเจ็บเพื่อเขา แต่เขากลับไม่แม้แต่จะมองหล่อนเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ