บทที่148 เขาคือคนคนนั้นจริงหรือเปล่า

ในร้านอาหารเช้า

เหมือนว่าเย่หลิ่นหานจะมาร้านนี้เป็นประจำ เมื่อเข้าร้านมาเถ้าแก่เนี้ยเป็นฝ่ายทักทายเขา

“ร้านอาหารเช้าร้านนี้ดังมากในละแวกนี้ เพราะใช้วัตถุดิบสด แล้วก็มีหลายอย่าง นี่เมนู เธอเลือกสิจะกินอะไร”

หลังจากที่เย่หลิ่นหานพาเธอเดินเข้าไปใน ร้านและนั่งที่โต๊ะประจำแล้ว ก็ส่งเมนูให้เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวไม่มีแก่ใจจะทานมื้อเช้า เธอพลิก

เมนูดูอย่างไม่ใส่ใจนัก จึงสั่งแค่บะหมี่น้ำใส ที่

หนึ่ง

เมื่อเย่หลิ่นหานเห็นเธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับ ตัวจึงไม่พูดอะไรมาก เขายื่นใบสั่งอาหารให้ พนักงานเสิร์ฟแล้วสั่งเพิ่มให้เธออีกบางอย่าง จากนั้นจึงได้หันมามองเสิ่นเฉียว

“เป็นอะไรไป? สีหน้าแย่จัง เหมือนเธอจะ ไม่หิวเท่าไหร่เลยนะ อีกเดี๋ยวให้ผมไปโรง พยาบาลไปหาหมอเป็นเพื่อนคุณหน่อยไหม?”

ได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็ได้สติ เธอมองดูเย่หลิ่นหานที่อยู่ตรงหน้าอย่างตกตะลึง

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด คอเสื้อรวมถึง ตัวเสื้อถูกรีดให้เรียบไม่มีรอยยับยน ทำให้เห็นได้ ว่าชัดเขาเป็นคนที่มีความประณีตมาก

ใบหน้าของเย่หลิ่นหานนั้นก็ช่างสง่างาม เพียงแต่เมื่อเทียบกับคิ้วแหลมและใบหน้าราวรูป แกะสลักจากเทพของเย่โม่เซินแล้ว ใบหน้าของ เย่หลิ่นหานมีความอบอุ่นมาก

ไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินคำนี้ไหม สุภาพบุรุษ เป็นเหมือนสายลม

เย่หลิ่นหานให้ความรู้สึกกับเธอเช่นนั้น อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ

มันเป็นไปได้ที่เขาจะเป็นคนในคืนนั้นจริงเห รอ?

ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันก็แค่นอนไม่ค่อยหลับ แค่นั้น”

เย่หลิ่นหานได้ยินอย่างนั้นก็มีความกังวล ในแววตาเพิ่มขึ้น “น้องสะใภ้ เธอรังเกียจพี่ชายรี เปล่า?”

เสิ่นเฉียวผงะไป “พี่ใหญ่?”
“ทำไมเธอถึงดื้อกับพี่ตลอด” เย่หลิ่นหาน ยิ้มเล็กน้อยและถามขึ้นเบา ๆ: “เพราะอะไรนะ? พี่ ดูน่ากลัวอย่างนั้นเหรอ?”

เสิ่นเฉียวต้องอธิบายด้วยความลำบากใจ “ไม่มีเรื่องอย่างนั้นหรอก พี่ใหญ่อย่าคิดมากสิคะ”

“งั้นเธอก็อย่าดื้อกับพี่สิ ดีไหม?”

เสิ่นเฉียว: “..”

เธอหลบตา ในใจของเธอช่างสับสน

เธอจะเปิดปากลองถามเรื่องนี้ได้ยังไง?

คิดอยู่นาน เสิ่นเฉียวจึงได้เงยหน้าขึ้นอีก ครั้งและถามขึ้นเบา ๆ: “พี่ใหญ่ ปกติแล้วสูทของ พี่..เป็นแบบสั่งตัดหรือเปล่าคะ?”

แม้ว่าคำถามนี้จะค่อนข้างกะทันหัน แต่เสิ่น เฉียวก็ยังต้องการยืนยัน

เย่หลิ่นหานไม่เข้าใจทำไมเธอจึงต้องถาม เขาเรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำเพียงพยัก หน้าเบา ๆ “บางครั้งก็สั่งตัด แต่ถ้าไม่มีเวลาก็ซื้อ ทำไมเหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนี้ มีอของเสิ่นเฉียวที่วางอยู่บน โต๊ะก็กำแน่นขึ้น
พูดอย่างนี้แสดงว่าเคยสั่งตัด

เธอควรจะถามต่อไหม? ถ้าหากว่าเธอยังจะ ถามให้มันลึกลงไปกว่านี้ ถ้าหากว่าเย่หลิ่นหาน คือผู้ชายในคืนนั้นจริง แล้วเธอยังถามต่อไป เขา ก็จะรู้ทุกอย่าง!

เสิ่นเฉียวใช้ความคิด คำถามต่อไปควรจะ ถามอะไรเขาถึงจะไม่จับได้

คิดอยู่นาน เธอจึงได้พูดขึ้นอีกครั้ง

“เปล่าค่ะ แค่บางครั้งเห็นพี่ใหญ่สวมสูทที่ดู สวยมาก พี่ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นแต่ก่อน…”

เสิ่นเฉียวถามและเงยหน้ามองเขา กลับพบ ว่าดวงตาคู่สวยของเย่หลิ่นหานกำลังจ้องมาที่ ตนเอง สีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ดวงตาที่ แวววาวเหมือนหยกคู่นั้นมองเธอ ราวกับสามารถ มองไปจนถึงหัวใจของเธอ

เสิ่นเฉียวหยุดหายใจอย่างกะทันหัน เธอ พูดไม่ออกในสิ่งที่คิด

เย่หลิ่นหานจ้องมองเธอ ด้วยแววตาลึกล้ำ ไม่สิ้นสุด

“ดูเหมือนเธอจะมีคำถามเยอะนะ?”
ด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่สามารถคาดเดาได้เสิ่น เฉียวไม่กล้าถามคำถามใด ๆ อีก ในเวลานี้ พนักงานนำโจ๊กที่เธอต้องการมาให้และ เสิ่น เฉียวหลีกเลี่ยงการสบตาเย่หลิ่นหานจากนั้นก็ลุก ขึ้นเพื่อหยิบโจ๊ก

แต่เป็นเพราะตื่นเต้น ทำให้เธอทำชามคว่ำ ทำให้ถูกลวก

เย่หลิ่นหานที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับ รอยยิ้มที่มุมปากอยู่ตลอด เขารีบลุกขึ้นและพุงตัว เข้ามาจับมือเสิ่นเฉียว “รบกวนขอน้ำเย็นให้ผม หน่อย”

พนักงานเสิร์ฟนิ่งไปและรีบไปรองน้ำเย็น

ออกมา

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณลูกค้า ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไร คุณไม่ผิดหรอกค่ะ” เสิ่นเฉียว ส่ายหน้า เป็นเธอเองที่ไม่ระวัง

เย่หลิ่นหานจับมือเธอแช่ลงไปในกะละมัง เดิมที่ผิวเธอขาวใส ตอนนี้มันโดนลวกเป็นสีแดง เย่หลิ่นหานมองมือเธอแล้วขมวดคิ้ว “เป็นแบบนี้ ต่อไปคงไม่ดีแน่ แช่น้ำไปก่อนนะ เดี๋ยวผมไปซื้อ ยาแถว ๆ นี้ คุณรอผมนะ”
พูดเสร็จ เย่หลิ่นหานไม่รอให้เสิ่นเฉียวตอบ เขาหันแล้ววิ่งไป

เสิ่นเฉียวคิดจะห้ามเขาแต่ก็ไม่ทันแล้ว ได้ แต่รอเขาอยู่ที่เดิมอย่างจนใจ

เดิมที่เธอคิดว่าเย่หลิ่นหานคงจะต้องหาย ไปนาน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาใช้เวลาแค่สี่ถึงห้านาที เท่านั้น เย่หลิ่นหานก็ถือยาหลอดหนึ่งหยุดอยู่ตรง หน้าเธอ

เขาจับมือเธอขึ้นมาจากน้ำ จากนั้นก็ใช้ผ้า สะอาดซับน้ำออกไปจนแห้งแล้วทายาให้เธอ

ยารักษาน้ำร้อนลวกเย็นสบายถูกทาบนมือ เธอ

เสิ่นเฉียวได้ยินเสียงหอบเร็วของเย่หลิ่ นหานเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นเหงื่อที่หน้าผาก ของเย่หลิ่นหาน

นี่มัน..

มีปฏิกิริยาบางอย่างในใจเธอ เขารีบวิ่งไป ซื้อครีมรักษาน้ำร้อนลวกให้เธออย่างเร่งรีบ

“ทำไมถึงดีกับฉันขนาดนี้?”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกจากไป เสิ่นเฉียวพูดออกไปแล้วกลับรู้สึกเสียใจภายหลัง ทำไมเธอถึง ถามคำถามประเภทนี้นะ แบบนี้ถือว่าเจตนาให้คน อื่นเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เสิ่นเฉียวก็อธิบายทันที “ขอโทษค่ะพี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันพูดผิด ฉันหมายความ ว่า…พี่ใหญ่ไม่ต้องดีกับฉันมากก็ได้”

พูดจบ เสิ่นเฉียวคิดจะดึงมือกลับ

คิดไม่ถึงว่าเย่หลิ่นหานจะดึงข้อมือเธอไว้ ไม่ให้เธอขัด

เขาเงยหน้า แม้ว่าดวงตาเขาจะดูอ่อนโยน แต่หนักแน่นมองหน้าเธอ

“ยังทายาไม่เสร็จ นิ่ง ๆ หน่อย”

เสียงของเขาอบอุ่นแต่กลับมีพลังไม่อาจจะ ปฏิเสธได้ เขาจับมือเธอแน่น และค่อย ๆ ช่วย ทายาให้เธอ

ไม่ทันรู้ตัว เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าสายตารอบข้าง มันดูแปลก ๆ เธอยืนยันอยู่นานกว่าเย่หลิ่นหานจะ ปล่อยมือเธอ

“เสร็จแล้ว วันนี้อย่าให้โดนน้ำนะ โชคดีที่ ไม่ใช่มือขวา ไม่งั้นวันนี้หยุดงานดีไหม?”
เสิ่นเฉียวดึงมือกลับมา ความอบอุ่นของเย่ หลิ่นเซินยังคงค้างอยู่ที่ข้อมือเธอ

“ไม่ต้องค่ะ”

เย่หลิ่นหานลุกขึ้นหยิบเสื้อนอก “ยาน้ำร้อน ลวกใช้ได้แค่ชั่วคราว ให้ฉันพาเธอไปทำแผลที่ โรงพยาบาลเถอะ”

เสิ่นเฉียวอยากจะบอกเขาว่าไม่ต้อง แต่เย่ หลิ่นหานกลับไม่รอให้เธอพูดพาเธอเดินออกไป ข้างนอก

เป็นครั้งแรกที่เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเย่หลิ่นหานก็ มีมุมที่ใช้อำนาจเหมือนกัน

“เฉียวเฉียว คนเรามีรูปแบบการกระทำที่ หลากหลายเมื่อเผชิญหน้ากับคนหรือสถานการณ์ ที่ต่างกันไป ในเวลาปกติเขาอาจจะดูอบอุ่น แต่ใน ความเป็นจริงเขากลับเป็น”

คำพูดของหานเสี่ยวยังคงดังอยู่ข้างหู.. หรือว่า…เย่หลิ่นหานจริง ๆ แล้วเป็น..

พูดได้ว่าเสิ่นเฉียวขึ้นรถไปเหมือนกับ วิญญาณหลุดออกจากร่าง เธอเดินใจลอยขึ้นรถ ไป เย่หลิ่นหานรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ เขาเรียก ชื่อเธอสองครั้งแต่เธอก็ไม่ตอบ
ในหัวเธอสับสนไปหมดแล้ว

ถ้าหากว่าเย่หลินหานคือคนคนนั้นจริง แล้ว ต่อไปเธอจะทำยังไง?

แต่เธอเป็นภรรยาของเย่โม่เซิน ถึงแม้ว่าจะ ในนามก็ตาม

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถรับความจริงข้อ นี้ได้

ในขณะที่รถกำลังแล่นไปนั้น ทันใดนั้นเสิ่น เฉียวก็พูดขึ้น: “จอดรถ”

เย่หลิ่นหานเหยียบเบรกกะทันหัน: “เป็น อะไร?”

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไรสักคำ เธอเปิดประตูลง จากรถแล้วจากไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ