บทที่236 ผมช่วยเธอทายา
คิดไม่ถึงว่าเยโม่เซินจะดูออกว่าเธอคิดอะไร เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นสบตา กับเขา แล้วก็พูด: “ก็ทั้งสองอย่าง เป็นความเป็นห่วงในฐานะแม่เหมือนกัน และ ก็สงสารเธอที่เจอกับคนไม่ดี”
เจอคนไม่ดี
คําพูดนี้ถึงหูของเยโม่เซินก็ดูแหลมคมขึ้น สายตาที่เขามองเสิ่นเฉียวก็ เลยดูลึกขึ้น
“ตอนนี้เธอรู้แล้วหรอ ว่าเธอเจอคนไม่ดี?” พอได้ยินแบบนี้ มือของเสิ่นเฉียวที่วางไว้คนตักก็กําแน่น ไม่พูดอะไร “ถ้าให้โอกาสเธอเลือกอีกครั้ง เธอก็จะเลือกเก็บเด็กไว้?”
เยโม่เซินถามแบบกะทันหัน เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น จ้องสายตาที่ลึกซึ้งจอง เขา “…ฉัน”
เธอต้องเก็บเด็กไว้แน่นอน เด็กไม่เกี่ยวอะไรด้วย และก็ไม่ใช่ลูกของหลินเจียง แต่ว่า…เป็นของคนแปลกหน้า
เริ่มแรกเธอเองก็ไม่คิดว่าจะท้อง ช่วงนั้นเธอก็รู้สึกคันตัวตลอด ไม่ใช่ เพราะว่าหย่ากับหลินเจียงถึงเศร้าเสียใจ แต่เพราะว่ากลับมาในบ้านแล้วไม่มี คนดูแลสงสาร ถึงขั้นบังคับเธอแต่งงานอีก
หลังจากที่เธอแต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลเย่ ถึงเพิ่งรู้ว่าท้อง แล้วพอ ตอนที่ไปตรวจก็เจอกับเยโม่เซินพอดี ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เสิ่น เฉียวเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน
“ทําไม คําถามนี้ตอบยากมากเลยหรอ?” เยโม่เซินพูดอย่างไม่พอใจ
เส้นเฉียวส่ายหน้า: “ไม่ใช่ ฉันบอกนายตอนนี้ได้เลย ถ้าให้โอกาสฉันอีก ครั้ง ถึงแม้ว่านายจะไล่ฉันออกจากตระกูลเย่ ฉันก็จะเก็บเขาไว้”
พูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ยื่นมือจับตรงท้องไว้: “ที่นี่ก็เป็นชีวิตนึง ฉันไม่ ได้โหดร้ายขนาดนั้น อีกอย่างฉันก็อยากจะมีลูกสักคน”
เส้นเฉียวก้มหน้าลงบนใบหน้ามีรอยยิ้ม: “ต่อไปก็จะมีคนรักเพิ่มขึ้นอีก
คน
เยโม่เซินเห็นใบหน้าที่อ่อนโยนของเธอ ในสมองก็มีภาพของผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ออกมา ถึงแม้ว่าเขาไม่เคยเห็นเองกับตา แต่ก็สามารถคิดภาพที่ผู้ หญิงคนนั้นลูบท้องของตัวเองได้ ตอนที่หนักแน่นกับความคิดที่จะคลอดเขา
แม่ ตอนนั้นแม่ก็คิดเหมือนเธอใช่ไหม? “เพื่อผู้ชายที่เลวอย่างนั้น คุ้มหรอ?” เสียงของเยโม่เซินต่ําลง เสิ่นเฉียว สังเกตเสียงที่เปลี่ยนไปของเขา มองไปทางที่เขาอยู่ เห็นว่าสายตาของเปโม่เซิ นมองไปทางไกล เหมือนกับว่ากําลังตกอยู่ในภวังค์ค์แห่งความทรงจํา เส้นเฉียวนึกถึงคําที่สังอานพูดกับเธอ ท่าทางของเธอในเมื่อสักครู่…ทําให้เขานึกถึงแม่ของเขาหรอ?
“คุ้มสิ” สายตาของเสิ่นเฉียวอ่อนโยนขึ้น เธอยื่นมือออกไปวางไว้บนมือ ใหญ่ของเปโม่เซิน พูด: “แค่ในใจหนักแน่นพอ ทุกอย่างก็คุ้มค่า”
มือเล็กๆเย็นๆ วางไว้บนมือของเปโม่เซ็นทําให้เขาหันกลับมา มองสายตา ที่อบอุ่นของเธอ ที่อ่อนโยน เหมือนดาวและดวงจันทร์บนท้องฟ้า ที่เตะตามาก
เยโม่เซินขมิบตา สายตาหยุดลงตรงมือของเธอ เส้นเฉียวถึงรู้สึกว่าตัวเองทําอะไรไป ในขณะที่เธอรีบร้อนเก็บมือ ท่าทาง ของเปโม่เซินเร็วมาก จับมือเล็กที่เย็นของเธอไว้ จากนั้นก็บังคับจับมือเธอแบบ ประสาน
มือทั้ง10นิ้วประสานกัน
เส้นเฉียวตกใจตาโต สายตาที่อ่อนโยนใต้แสงไฟ ทําให้เปโม่เซินมีความ คิดหนึ่งขึ้นมา
อยากจะจูบเธอ เขาเองก็ไม่ได้ควบคุมความคิดของตัวเอง ร่างใหญ่เอนตัวไปด้านหน้า ใบหน้าที่หล่อเหลาเข้าใกล้เธอ
ตอนที่ลมหายใจที่อุ่นๆเป่าโดนหน้าเธอ เส้นเฉียวก็รู้สึกตัว ขยับตัวไป ด้านหลังเล็กน้อย มองเขาด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น
เยโม่เซินไม่ได้จูบเธอดังใจหวัง ก็พูดอย่างไม่พอใจ: “หลบอะไร?”
“ฉัน…” หน้าของเส้นเฉียวร้อนแดง ไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไง มือข้างนึง ของเปโม่เซินอ้อมไปจับตรงคอเธอทันที กดหัวเธอกลับมา
ไม่รอให้เส้นเฉียวทันตั้งตัว เยโม่เซินก็จูบเธอแล้ว “อั้ม” ครั้งนี้ เสิ่นเฉียวอยากจะหลบก็หลบไม่ได้แล้ว เพราะว่าเปโม่เซินกดตรงหลังคอเธอไว้ มือใหญ่ทั้ง5นิ้วกดลงตรงผมของเธอไว้แน่น และมืออีกข้างนึงก็ ประสานมือเธอเอาไว้ เงินเฉียวขัดขืนไม่ได้เลย ได้แค่ปล่อยให้เขาทําอย่าง ตามใจ แล้วก็เม้มปากของเธอ
เซียวซูที่ขับรถอยู่ด้านหน้าก็สังเกตเห็นสถานการณ์ด้านหลัง แต่ว่าเขาก็ ชินแล้ว เพราะว่าเยโม่เซ็นเป็นคนที่ทําอะไรไม่ดูสถานที่สถานการณ์อยู่แล้ว และในตอนนี้ เขาต้องการทําว่าตัวเองเป็นมนุษย์ล่องหน ก็ได้แล้ว!
ตอนที่ถึงบ้านของตระกูลเย่ เสิ่นเฉียวดันเปโม่เซินออกมาจากรถด้วย หน้าที่แดงมาก หน้าของเธอที่ขาวเนียนตอนนี้แดงหมดแล้ว ปากก็บวมแดง สายตาก็ดูเขิลอาย ดูแล้วก็รู้เลยว่าถูกรังแก
และเยโม่เซินที่ถูกดันลงจากรถ ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มเล็กน้อย และ สายตาที่ได้ใจ
และภาพเหตุการณ์นี้ก็ถูกเย่หลิ่นหานเห็น แล้วเขาก็หยุดอยู่กับที่ ทันใด นั้นเขาที่อบอุ่นอ่อนโยนก็ทนไม่ไหว มองเขา2คนเข้าบ้านด้วยสายตาที่เศร้า พอเห็นทั้ง2ไป ค่อยจากไป
หลังจากที่เข้าไปในห้อง เสิ่นเฉียวก็รีบเอาสูทบนตัวคืนให้เขา จากนั้นก็ ไปหาเสื้อของตัวเอง เตรียมจะเข้าไปในห้องอาบน้ํา
เยโม่เซินจ้องเธอไว้: “ลืมคําที่น้ากําชับหรอ แผลของเธอ2วันนี้ห้ามโดน
น้ํา”
พอได้ยิน เส้นเฉียวก็หยุดเดิน เหมือนว่าสังอานจะกําชับไว้ แต่ว่าไม่ อาบน้ําจะนอนยังไง?
“ทนไว้” เหมือนว่ารู้ว่าเธอคิดอะไร เปโม่เซินพูดขึ้นอย่างกะทันหัน เส้นเฉียวทําหน้าเศร้า วันนึงทนได้ สองสามวันจะทนได้ยังไง? คิดไม่ถึงว่าแผลบนตัวจะหนักขนาดนี้ แม้แต่น้ําก็โดนไม่ได้ “กลางคืนค่อยมาทายา” เยโม่เซินพูด “ทา ทายา?”
“ทําไม? วันละ2ครั้ง เธอไม่รู้หรอ?” เปโม่เซินเอายาออกมาจากกระเป๋าที่ สั่งอานเอาให้เขา เอาไว้บนมือ
ทั้งตัวของเส้นเฉียวเป็นแต่รอยแผล งั้นก็ต้องถอดเสื้อต่อหน้าเขา ถอด เสื้อ?
พอนึกถึงว่าต้องถอดเสื้อต่อหน้าเขา หน้าของเส้นเฉียวก็แดงขึ้น เดินไป จะเอายาจากเขา: “ฉันทาเองเถอะ”
คิดไม่ถึงว่าเปโม่เซินจะเก็บมือไป มองเธอ: “เธอทาข้างหลังได้หรอ?” เส้นเฉียว: “…” ทําอะไรไม่ได้ สุดท้ายเสิ่นเฉียวเองก็เงียบ ทําได้แค่ตกลงให้เขาทาให้ “ถอดเถอะ” เยโม่เซินออกคําสั่ง เส้นเฉียว: “หรือว่า หาคนใช้ทาให้ฉันไหม?” เธอยังคงขัดขืน เธอไม่สามารถถอดเสื้อต่อหน้าเยโม่เซินได้ เยโม่เซ็นยกคิ้ว ยิ้มอ่อนๆ : “ฉันทายาให้เธอเอง เธอยังรังเกียจหรอ?” เส้นเฉียวกัดปาก ทําหน้าน่าสงสาร เธอไม่ได้รังเกียจ เธอก็แค่อึดอัด
“รีบถอดเถอะ” เปโม่เซินมองหน้าเล็กๆของเธอที่บึงตึง ในใจก็รู้สึกสนุก ขึ้นมา ก็รีบเร่งเธอ