บทที่337 เธอคิดจะดึงดูดเขาใช่ไหม

“ฉันไม่ทันระวังเอง ขอโทษทีนะคะ ป้าเหลียนมี ธุระก็ไปทำก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวถ้าฉันได้เจอเขาแล้วจะ

เอาคืนเขาเอง”

“ได้ค่ะ”

ป้าเหลียนรีบกลับออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เสิ่นเฉียวรอจนเธอกลับออกไปแล้ว จึง เอาคอมพิวเตอร์วางลงไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็กลับมา ตรงโต๊ะอาหารเพื่อเตรียมจะกินข้าวแต่เสียงออดประตู ก็ดึงขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนที่เธอเดินมาตรงประตูเพื่อจะส่องตาแมวดูนั้น โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังขึ้น เสิ่นเฉียวอ่านข้อความในwe chatที่เสี่ยวเหยียนส่งมา

“เปิดประตู ฉันมาอยู่หน้าประตูแล้วนะ”

“นี่ ได้ยินเสียงwe chatเธอดังแล้ว รีบเปิดประตู

ต้อนรับสิ”

เสิ่นเฉียว : “.

เธอเหลือบไปมองตรงตาแมวนั้น พบว่าเป็นเสี่ยวเห ยียนอย่างที่คิดไว้จริงๆ ไม่คิดว่ายัยนี่จะ….

เสิ่นเฉียวเปิดประตู หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเห็นเธอ แล้วก็รีบพุ่งตัวแทรกเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ : “ทำอะไรอยู่น่ะ ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังแล้ว แต่กว่า เธอจะเปิดประตู ไม่ไว้ใจฉันหรือยังไง?”

เสิ่นเฉียวมองเธออย่างเลี่ยงไม่ได้ : “ทำไม? จะไม่ ให้คนอื่นเคลื่อนไหวได้ช้าบ้างเลยหรือไง?”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินเข้ามาแล้วจึงปิดประตู ลง หลังจากนั้นจึงอุทานออกมา : “ว้าว เธอนี่เลือกที่ เป็นจริงๆเลยนะ สายตานี่ดีมากจริงๆ” เสี่ยวเหยียนเดินมาด้านใน ตอนที่เห็นอาหารที่วาง

อยู่เต็มโต๊ะนั้นเธออดที่จะเบิกตาโตขึ้นมาไม่ได้ “ว้าว

ชีวิตเธอนี่ดีเกินไปแล้วนะ….มีของกินเยอะขนาดนี้

เลย”

ด้วยความสัมพันธ์ที่คุ้นเคยกันของเธอกับเสิ่น เฉียว ดังนั้นเธอจึงนั่งลงอย่างไม่เกรงใจ : “ฉันยังคิดอยู่ เลยว่าเธออยู่ที่โรงแรมคนเดียวแบบนี้จะหิวตายหรือ เปล่า อยากจะมาพาเธอออกไปกินอาหารเช้าด้วยกัน นึกไม่ถึงเลย..ว่าฉันความกังวลของฉันจะสูญเปล่า ไปแบบนี้”

เสิ่นเฉียวเดินมานั่งลงตรงด้านหน้าเธอ : “ในเมื่อ เธอมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็กินด้วยกันเลยสิ เพราะถึงยัง ไงอาหารตั้งมากขนาดนี้ฉันคนเดียวก็กินไม่หมดอยู่ แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่เกรงใจเธอแล้วนะ” เสี่ยวเหยี ยนหยิบขนมที่ทำจากแป้งชิ้นหนึ่งขึ้นมากัด หลังจาก

นั้นก็เอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม : “ดูสภาพเธอตอนนี้คงจะปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้วสินะ เมื่อวานยังดูอดอาลัย ตายอยากอยู่เลย”

ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวยังคงรักษาความนิ่งเงียบเอา ไว้ หลังจากนั้นจึงได้เอ่ยขึ้น : “ฉันยังจะทำอย่างไรได้ อีกล่ะ ให้หมดอาลัยตายอยากต่อไปแบบนั้นน่ะหรือ? เดิมที่ตอนแรกฉันควรจะรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว ว่าในการ แต่งงานของฉันครั้งนี้จะต้องเกิดความหวังที่เลือนราง ขึ้นอยู่แล้ว ฉันทำผิดครั้งใหญ่เองแหล่ะ”

เธอหลบตาลง หยิบช้อนขึ้นมาตักน้ำซุปขึ้นมาเข้า

ปาก

เสี่ยวเหยียนมองดูท่าทางของเธอ แล้วอดที่จะ ถอนหายใจออกมาไม่ได้

“จะว่าแบบนี้ก็ไม่ได้หรอกนะ หลายๆเรื่องก็ไม่ใช่ สิ่งที่พวกเราจะควบคุมมันได้ ยิ่งเป็นเรื่องของความ รู้สึกด้วย อีกอย่างตอนแรกที่พวกเธอแต่งงานกัน…..ก็ เป็นสามีภรรยากันแล้ว เธอจะชอบเขาก็เป็นเรื่องปกติ อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเธอจะแยกกันแล้ว แต่ฉัน รู้สึกว่า..จะตัดก็ต้องตัดให้ขาด ระหว่างพวกเธอมี ความเชื่อใจต่อกันน้อยเหลือเกิน แยกกันก็อาจจะ ไม่ใช่เรื่องที่ดีก็ได้นะ”

เอ่ยพูดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนแอบเหลือบ มองเธอแวบหนึ่ง แล้วกัดริมฝีปากของตัวเองไว้พลาง เอ่ยขึ้นอย่างลังเล : “ไม่แน่ว่าหลังจากนี้อีกสองสามปี พวกเธออาจจะกลับมาดีต่อกันก็ได้?”
สองสามปีหลังจากนี้….

ได้ยินคำนี้แล้ว เสิ่นเฉียวอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ ได้ : “คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้วล่ะ เย่โม่เซินดูถูกไม่ชอบ ฉัน แล้วเขาก็ใช่ว่าจะขาดฉันไม่ได้ด้วย ข้างๆกายของ เขามีผู้หญิงมากมายที่อยากจะเป็นภรรยาตระกูลเย่ ผู้ หญิงพวกนั้นเก่งและดีกว่าฉันมาก หรือบางทีคงไม่ต้อง รอสองสามปีหรอก ผ่านไปไม่กี่วันเขาก็อาจจะมีผู้หญิง คนอื่นแล้วก็ได้ ทั้งหมดนี่ ฉันขอมากเกินไปสินะ แล้ว อีกอย่าง ฉันเองก็คงจะไม่กลับไปอยู่ข้างๆเขาอีกแล้ว

ล่ะ”

เสี่ยวเหยียนไม่ได้เอ่ยพูดออกมา เธอเคี้ยวขนมที่ ทำจากแป้ง ในปากนั้นรู้สึกขมไปหมด แม้แต่ขนมใน ปากรสชาติยังแปลกๆขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ทั้งสองคนจัดการอาหารเช้าตรงหน้ากันอย่าง เงียบๆ

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยี่ยนก็ลูบท้องอย่างพอใจ พร้อมกับนั่งนิ่งๆอยู่ตรงนั้น : “อาหารเช้าพวกนี้ใครเป็น คนเตรียมให้เธอน่ะ? ทำไมเยอะขนาดนี้? ตอนที่ฉันมา เจอกับคุณป้าคนนึงที่เดินลงไป ป้าเดินออกมาจากทาง ห้องเธอนี่แหละ ป้าคนนั้นหรือ?”

“อืม” เสิ่นเฉียวพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่น

อีก

เดิมที่เสี่ยวเหยียนกลัวว่าสถานการณ์ของเธอจะ ไม่ดีเท่าไรนัก จึงมาดูเธอตั้งแต่เช้า ตอนนี้เห็นท่าทางของเธอราวกับว่าตัวเองคิดได้แล้วนั้น จึงอดจะถอน หายในออกมาไม่ได้ : “ตอนแรกฉันคิดว่าเธอจะเสียใจ นานเสียอีก แต่ตอนนี้ดูแล้วความสามารถในการฟื้นฟู สภาพของเธอนี่แข็งแกร่งดีมากเลยนะ โดนโจมตีมา ขนาดนี้ยังกินอะไรได้เยอะขนาดนี้อีก”

เสิ่นเฉียว : ”

“เธอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้น เธอ…วางแผนจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ?”

“ต่อไป?” เสิ่นเฉียวยิ้ม : “ยังไม่คิดเรื่องนี้ชั่วครา วน่ะ”

“เธอจะยังให้เด็กเกิดมาใช่ไหม?” แม้จะรู้ว่าคำถาม นี้จะเป็นการล่วงเกิน แต่เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเอง จำเป็นจะต้องเอ่ยถามเธอ

“แน่นอนสิ” เสิ่นเฉียวพยักหน้า : “นับตั้งแต่ที่ฉัน ตัดสินใจว่าจะเอาลูกไว้ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็ไม่เคยคิดที่ จะทอดทิ้งเขาอีกเลย”

เสี่ยวเหยียนได้ยินแล้วนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมา : “ในอนาคตลูกจะต้องรักเธอมากอยู่แล้ว เธอดีกับเขา ขนาดนี้ ใช่แล้ว รองประธานเย่เป็นห่วงเธอมากเลยนะ เธอจะ…”

“เสี่ยวเหยียน ฉันไม่อยากให้ความหวังใดๆกับเขา” เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยเหยียนแล้วเอ่ยพูดขึ้น อย่างจริงจัง : “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นกับเขา และยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นคนของตระกูลเย่ด้วย ยิ่งไม่มีทาง เป็นไปได้อยู่แล้ว”

ต่อไป ..เธอขอใช้ชีวิตเองเพียงลำพังดีกว่า “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นต่อไปฉันจะไม่พูดถึงแล้ว”

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ช่วยเธอเก็บข้าวของบน โต๊ะ แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนเธอที่โรงแรม รอจนถึงตอน กลางวันป้าเหลียนก็มาส่งอาหารให้อีก เมื่อเห็นเสี่ยวเห ยียนอยู่ที่นี่ก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็มีปฏิกิริยาตอบ กลับมาอย่างรวดเร็ว

“คุณหนูเสิน เดี๋ยวอีกซักพักคุณหานอาจจะมานะ คะ ไม่รู้ว่า …คุณจะสะดวกหรือเปล่า”

หานชิงจะมา?

“เขาจะมาทำไมหรือคะ?” เสิ่นเฉียวรู้งง สมองยัง ไม่ทันได้ตอบสนองดีแต่ปากกลับเอ่ยถามออกไปก่อน เสียแล้ว

ป้าเหลียนเองก็ถูกคำถามที่เธอเอ่ยถามมานั้น

ทำให้ถึงกับอึ้งไป ประมาณไม่คิดว่าเธอจะมีปฏิกิริยา

แบบนี้ หานชิงจะมาทานข้าว ราวกับเธอ….ดูเหมือนจะ ดูไม่ต้อนรับเขาเท่าไรนัก? แต่ตอนนั้นหานชิงจากทางปลายสายก็บอกแล้ว

ว่าเพียงแค่ให้เธอบอกกับเสิ่นเฉียวก็พอ

“อันนี้ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ ป้าเพียงแค่มาบอก ต่อกับคุณเท่านั้น อาหารกลางวันส่งมาให้หมดแล้ว ป้าไปก่อนนะคะ

ป้าเหลียนออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าไม่อยาก จะตอบคำถามของเธออย่างไรอย่างนั้น

เสิ่นเฉียวยืนเหม่อลอยอยู่ตรงที่เดิม เสี่ยวเหยียนที่

ได้กลิ่นความผิดปกตินี้จึงพุ่งเข้ามา : “คุณหาน? เป็น

ใครน่ะ?จะมาหรือ? สถานการณ์มันเป็นยังไง??”

เสิ่นเฉียว : “.

เป็นเวลาซักพักหนึ่ง ที่เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้ กับเสี่ยวเหยียนอย่างไรดี

ครอบครัวนี้ของเธอมาเร็วเกินไป เหมือนกับพายุ ทอร์นาโด

“ฉัน…”

“คุณหาน? แซ่นี้ฟังดูแล้วคุ้นหูจัง หึม? ไม่ใช่แซ่ เดียวกับนังผู้หญิงที่ชอบแอ๊บว่าตัวเองใสชื่ออย่างหาน เสโยวนั่นหรอกใช่ไหม? ว้าว เฉียวเฉียว นี่…ผู้หญิงคน นั้นแย่งสามีเธอไป ส่วนเธอก็แย่งพี่ชายเขามาอย่างนั้น หรือ?

เสิ่นเฉียวอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ : “เธอพูด อะไรมั่วๆแบบนี้ล่ะ”

“หรือว่าฉันเดาผิด? แต่ถ้าหากฉันพูดผิด ถ้าอย่าง

นั้นเขาจะมาทำอะไรล่ะ? เขาเป็นถึงพี่ชายของหานเส่

โยวเลยนะ เฉียวเฉียวเธออย่าไปหลงกลเชียวนะ!” พูด

มาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนยังคงดูร้อนใจ จับแขนเธอเอาไว้ : “เธอจะไปมาหาสู่กับเขา ฉันยอมให้เธอคบ กับรองประธานเย่ดีกว่า อย่างน้อยๆ….รองประธานเย่ ก็เป็นพี่ชายของคุณชายเย่ ต่อไปถ้านังผู้หญิงเลวๆคน นั้นคบกับคุณชายเย่จริงๆ ผู้หญิงคนนั้นก็จะต้องเรียก เธอเป็นพี่สะใภ้ด้วยนะ”

เสิ่นเฉียว : “อย่าพูดเหลวไหลน่า เรื่องราวไม่ได้ เป็นแบบที่เธอคิดเสียหน่อย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ