บทที่ 1536 ไม่สามารถพิจารณาได้เลยเหรอ

นึกขึ้นมาแล้ว เจียงเสี่ยวไปก็ยังรู้สึกโกรธมาก เธอสูดหายใจเข้า ลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก

เหลียงหย่าเหอมองเธอสักพัก ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “หนูอยู่ เฉยๆ กับเขาสักพักเถอะจ้ะไป

เมื่อพูดจบเหลียงหย่าเธอก็ออกไป แล้วปิดประตูให้เจียงเสียว

จากนั้นก็ลากเซียวซูออกไปไกลและตั้งคำถามว่า “เกิดเรื่อง อะไรขึ้น”

เซียวซูเม้มริมฝีปากไม่ตอบคำ

เหลียงหย่าเหอรู้สึกว่าเขาคงจะพูดไม่ออกไปสักพัก จึงไม่ถาม อะไรอีก ตอนแรกเธอตัดสินใจจะกลับบ้าน แต่ตอนนี้เสียวไปอยู่ ที่นี่ เหลียงหย่าเหอก็ไม่คิดจะไปอีก ตัดสินใจที่จะอยู่

“เซียวซู เดี๋ยวแกไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตตอนนี้เลย ฉันจะ อยู่ทำอาหารที่นี่เย็นนี้ เสี่ยวไปกลับมาแล้ว ต้องเพิ่มอาหารให้ เธอเยอะๆ ดูสิลูกคนนี้น้ำหนักลดไปมากแค่ไหน”

เซียวซูแสนจะไม่อยากไป เขากังวลว่าถ้าตัวเองออกไปแล้วก ลับมาเสี่ยวไปจะหนีจากตัวเขาไปอีก ดังนั้นจึงยืนเม้มริมฝีปากอยู่ กับที่ ไม่มีการตอบรับหรือปฏิเสธ
“ทำไม แกไม่ไปซื้อของ แล้วเย็นนี้เสียวไปจะทานอะไร อีก อย่างเธอกลับมาแล้ว แน่นอนว่าจะไม่ไปอีก แกกังวลอะไร

เซียวซูไม่สบายใจมาก แววตาและปฏิกิริยาของเสียวไปทำให้ เขารู้สึกว่าเธอไม่ได้อยากกลับมาหาเขา เธอแค่มาดูลูก ส่วนการ มาหาเขา…

อาจเป็นเพราะเธอดื่มจนเมา ก็เลยทำอะไรลงไปโดยที่ควบคุม ตัวเองไม่ได้ เพราะเรื่องของเสี่ยวเหยียนก่อนหน้านี้ ตอนที่เสี่ยว ไปฟื้นคืนสติ ก็ไม่เคยสูญเสียการควบคุมการเสียการควบคุมตัว เองครั้งนี้ทำให้เซียวเห็นภายในจิตใจของเสี่ยวไปได้ชัดเจน แต่ ขณะเดียวกันก็เริ่มกังวลขึ้นมา

“รีบไปเถอะ ฉันจะเฝ้าเสี่ยวไปให้แกเอง ก่อนที่แกจะกลับมา แม่จะคิดหาวิธีให้เธออยู่ให้ได้

ถูกเหลียงหย่าเหอเร่งแบบนี้ เซียวซูถึงได้หันหลังไป

ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของ

เจียงเสี่ยวไปนั่งอยู่ในห้องกับลูกเป็นเวลานาน ยังเอาโทรศัพท์ มือถือขึ้นมาถ่ายเขาด้วย ตลอดเวลาเธอเงียบไม่มีการพูดอะไร เดิมทีคิดว่าแบบนี้ก็จะไม่เป็นการไปปลุกลูก

แต่คิดไม่ถึงว่าเธอถ่ายรูปไปได้ไม่นาน จู่ๆ ลูกก็ตื่นขึ้นมา หลัง จากที่ดวงตาใสลึมขึ้นมาก็มองเธออย่างจริงจัง ไม่ร้องไห้ไม่ โวยวาย น่ารักเป็นเด็กดีมาก

“เด็กน้อย” เจียงเสี่ยวไปตื่นเต้นขึ้นฉับพลัน วางโทรศัพท์มือ ถือลงแล้วก้าวไปอุ้มลูกขึ้นมา ในขณะที่อุ้มก็พูดไปด้วยว่า “ฉันเป็นแม่นะ”

ไม่ได้พบครึ่งปี เจียงเสี่ยวไปคิดว่าลูกจะร้องไห้หรือว่าจะไม่ให้ เธออุ้ม คิดไม่ถึงว่าหลังจากถูกเธออุ้ม ลูกจะยึดกำปั้นเล็กๆ ขึ้นมา แตะๆ คางของเธอ พูดภาษาของเด็กอ่อนที่เจียงเสี่ยวไปไม่เข้าใจ

“หนูพูดอะไรน่ะ แม่ไม่เข้าใจ ฉันเป็นแม่นะ หนูเข้าใจไหมคะ” เจียงเสี่ยวไป๋จับกำปั้นเล็กของเขาและเผยยิ้ม ขอบตาร้อนผ่าว กอดลูกแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย เอาแก้มไปแนบแก้มเขา “แม่คิดถึง หนูมาก หนูคิดถึงแม่ไหมคะ”

สองแม่ลูกอยู่ในห้องสักพัก ตลอดเวลาเหลียงหย่าเหอรออยู่ ข้างนอก และไม่ได้เข้าไปรบกวนเลย

ผ่านไปสักพัก ประตูก็เปิดออก

เหลียงหย่าเหอลุกขึ้นทันที แล้วก็เห็นเจียงเสี่ยวไปอุ้มลูกออก มา

“เสี่ยวไป์ ลูกตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เป็นยังไงบ้าง คนในบ้านสอนให้ เขาพูดแล้วนะ แต่เขายังเล็กมาก ยังเรียนรู้ไม่ได้มากนัก”

สีหน้าของเจียงเสี่ยวไปค่อนข้างซีด รอยยิ้มบนใบหน้าค่อน ข้างผืน

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ยังเล็ก สอนไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ”

“หลังจากนี้หนูก็สอนเองเลยจ้ะ คำแรกที่เด็กจะพูดก็คือคำว่า แม่นะ หนูสอนเพิ่มอีกสองสามคำ เขาก็จะเรียนรู้ได้แน่”
ที่เหลียงหย่าเหอพูดคำเหล่านี้ในความเป็นจริงหมายถึงเจียง เสี่ยวไป ซึ่งเจียงเสียวไปไหนเลยจะฟังไม่ออกถึงความหมายโดย นัยในคำพูดของเธอได้ แบบนี้คือหวังให้เธออยู่ที่นี่

เจียงเสี่ยวไปไม่ได้ตอบคำของเธอ เพียงมองเหลียงหย่าเหอ เงียบๆ

เผชิญหน้ากับเจียงเสี่ยวไปแบบนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเหลื

ยงหย่าเธอแทบจะหุบลง ได้แต่ฝืนยิ้มและพูดว่า “ทำไมเหรอจ๊ะ” เช่นนั้นเจียงเสี่ยวไปถึงได้เริ่มพูดขึ้นมาแผ่วเบาว่า “คุณแม่คะ ฉันอยากพาเขาไปอยู่ด้วยสักสองสามวัน ได้ไหมคะ”

ได้ยินสิ่งนี้ เหลียงหย่าเหอก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

ก่อนหน้านี้ที่เสี่ยวไปบอกว่าจะไป เธอไม่ได้ตื่นตระหนกเหมือน ตอนนี้ เพราะเสี่ยวไปทิ้งลูกไว้ให้เซียวซู มันจึงแสดงให้เห็นว่า เสี่ยวไปอาจจะมีการกลับมาในอนาคต

แต่ผ่านไปครึ่งปีเธอก็กลับมา และครั้งนี้เธอกลับอยากพาลูก

ไป

นี่หมายความว่าอะไร มันเป็นไปได้อย่างมากที่ครั้งนี้เธอจะทิ้ง เซียวซูไปจริงๆ ตอนนี้การพาลูกจากไปเป็นขั้นตอนแรก ถ้าหลัง จากนี้…..

เหลียงหย่าเหอแทบไม่กล้าคิดอะไรอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึก ตระหนก

เป็นเวลานานเธอก็หาเสียงตัวเองไม่ได้ สีเลือดบนใบหน้าก็สลายหายไปด้วย

“ขอโทษนะคุณแม่ ฉันได้พบเขาครึ่งแล้ว คิดถึงมาก จริงๆ ฉันจะพาไปอยู่ด้วยสองสามวัน ได้หรือไม่

เสี่ยว เสี่ยวไป” ที่สุดเหลียงหย่าเหอก็ผ่อนคลายเธอแขนของทำไมไปอยู่อื่นล่ะ หนูกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ บ้านหลัง นี้ห้องเยอะแยะหนูจะเลือกห้องไหนได้ หรือว่าหนูไม่ชอบบ้าน นี้ หรือไม่เอาอย่างฉันเซียวซูพ่อของเขาออกเงินซื้อ ห้องชุดให้พวกหนูสองคนสักเอาไหม หรือหนูรู้สึกว่าเซียวซูดูแลเด็ก ในตอนกลางวัน ตอนเขาเป็นคน

ทันทีกังวล เหลียงหย่าเธอก็พูดไปมากมาย ทัศนคติที่ อ่อนน้อมถ่อมตนทำให้เจียงเสียวเจ็บปวดมาก คุณแม่คะ คุณอย่าเป็นแบบนี้ แค่อยากเขาเท่านั้นเองค่ะ”

แบบไหนเจียงเสี่ยวไปไม่ได้ตอบอะไรงั้นหนูคิดที คิดให้แล้วบอกแม่ ได้ไหมจ๊ะคุณสาม…อยากอยู่ที่”
ในที่สุดรอยยิ้มบนใบหน้าของเหลียงหย่าเธอก็หุบลง ค่อยๆ จางหายไปจนไร้ร่องรอย เธอถอนหายใจหนัก พูดเสียงต่ำด้วย สายตาเศร้า “เมื่อครู่ฉันให้เซียวซูไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต บอกว่าให้หนูอยู่ทานอาหารเย็นนี้ อยากทำอาหารอร่อยๆ ให้หนู ทาน เด็กนั่นไม่อยากไป ถูกฉันพูดอยู่นานก็ไม่ยินยอม ตอนนี้ฉัน เข้าใจแน่ชัดแล้ว ผ่านไปแล้วครึ่งปี หนูยังไม่ให้อภัยเซียวอีกเห รอ”

เจียงเสี่ยวไปกอดลูกน้อยในอ้อมแขนแน่น กะพริบตาปริบๆ ไม่ได้พูดอะไร

เหลียงหย่าเหอเห็นปฏิกิริยาของเธอ จึงถอนหายใจอย่างหมด หนทาง “หนูกลัวอะไร ลูกคนนี้หนูก็เป็นคนให้กำเนิด ถ้าหนูจะพา ไปจริงๆ ก็ไม่มีใครจะแย่งเขาไปจากหนูได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงเสี่ยวไปก็ตกใจเล็กน้อย

“ฉันเข้าใจความรู้สึกของหนูนะ ตัวฉันเองก็เป็นผู้หญิง ถึง แม้ว่าตระกูลเซียวของเราจะอยากได้เด็ก แต่ถ้าพิจารณาจากมุม มองของเด็ก ฉันจะแนะนำให้เด็กเลือกแม่”

ดวงตาของเจียงเสี่ยวไปชุ่มชื้นขึ้นมาฉับพลัน แม่สามีของเธอ เป็นแม่สามีที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ จะไม่มีคนที่

สองอีก

“แต่เสี่ยวไป ไม่สามารถพิจารณาอีกครั้งได้จริงเหรอ หนูกับ เซียวซูอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว จากกันไปครึ่งปีแล้วหนูคิด จะจากกันถาวรเลยเหรอ ครึ่งปีที่ผ่าน หรือว่าหนูไม่เคยสักครั้งแม้เพียงเสี้ยวของความเสียใจ ถึงแม้ว่าเด็กจะสามารถไปกับหนูได้ แต่หนูคิดว่าลูกที่ไม่มีพ่อกับแม่ครบจะสมบูรณ์จริงเหรอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ