บทที่ 617 พ่อแท้ๆ

ระหว่างทางกลับบ้าน หานมู่จื่อเพิ่งจะ ตระหนักถึงปัญหาร้ายแรงอย่างหนึ่งขึ้นได้

นั่นก็คือเมื่อสักครู่นี้เธอเพิ่งเชิญหานซึ่ง ให้มาทานอาหารที่บ้านบ่อยๆ ถึงขั้นทำความ สะอาดห้องรับแขกให้เขาด้วย ถ้าหากว่าเขา มาอาศัยอยู่ในช่วงเวลานี้ละก็ ถ้าหากว่าบัง เอิญเจอเย่ไม่เชิน …

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าของหานมู่จื่อก็ดู ไม่สู้ดีเล็กน้อย “หม่ามี้ เป็นอะไรไปเหรอ?”

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อก็กลับมามีสติ และ มองไปที่ เสี่ยวหมี่โต้วซึ่งนั่งอยู่ข้างๆแขนของ เธอ นึกถึงต่อไปเขาจะต้องอยู่กับตัวเองตลอด ถ้าหากเยโม่เชินแวะเวียนมาเยี่ยมอย่าง กะทันหัน พอถึงตอนนั้นเธอจะจัดการอย่างไร

แม้จะบอกว่ากระดาษจะไม่ถูกเผาถ้าไม่ จุดไฟ แต่ … เธอก็ยังอยากที่จะใช้ความ

พยายามสักหน่อย

แต่ว่า ใจของเธอคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?

เธอ … ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับเย่โม่เฉิน จริงๆหรือ? “ไม่มีอะไร หม่ามีแค่กำลังคิดเรื่อง ใดเรื่องหนึ่งอยู่” เสี่ยวหมี่โต้วลืมตาขึ้น และ มองเธออย่างสงสัย “เรื่องอะไรเหรอหม่าม บอกให้เสี่ยวหมี่โต้วฟังได้ไหม ให้เสี่ยวหมี่โต้ วช่วยระบายความกังวลของคุณ

ให้เขาช่วยระบายความกังวลของเธอ?

หานมู่จื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสา ของเขา และนึกถึงสิ่งที่เย่โม่เซินพูดกับตัวเอง ในวันนั้น

เขากล่าวว่า … แม้ว่าเธอจะให้กำเนิดลูก ของอดีตสามี แต่เขาก็เต็มใจที่จะปฏิบัติต่อ เด็กคนนี้เหมือนเป็นลูกแท้ๆของเขาเอง

จริงเหรอ? เขาทำแบบนั้นได้จริงๆเหรอ? เธอไม่ค่อยเชื่อเล็กน้อย เธอรู้สึกว่า ผู้ชายขี้เหนียวมาก และจะไม่ยอมให้ผู้หญิง ของตัวเองไปมีชู้กับผู้ชายคนอื่น

แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคน อื่น แต่ในความรู้ความเข้าใจของเยโม่เชิน เขาก็คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของหลินเจียง

เพราะว่าตอนนั้นเธอแต่งงานเข้าไปใน ตระกูลเย่ได้ไม่นาน เธอก็ถูกตรวจพบว่าตั้ง ครรภ์แล้ว

ดังนั้นในความทรงจําของเย่โม่เซ็น เด็กคนนี้จึงเป็นลูกของหลินเจียง

คำที่คิดอยู่ในใจ หานมู่จื่อจึงค่อยๆพูด ออกมา “หนู … เมื่อก่อนหนูบอกหม่ามีว่า หนู อยากหาแดดดี้ไม่ใช่เหรอ ? ”

ในประโยคหลัง เธอถามอย่าง ระมัดระวังดูเหมือนกำลังถามอย่างเจาะลึก

หลังจากเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินสิ่งนี้ ก็อดไม่ ได้ที่จะกะพริบตา และกระซิบว่า “หม่าม คุณ อยากหาแดด ให้เสี่ยวหมี่โต้วเหรอ ? ” หานมู่จื่อพยักหน้า “อืม หนูอยากหาอยู่ ตลอดไม่ใช่เหรอ ? ”

“แต่ว่า….” เสี่ยวหมี่โต้วยื่นมือเล็ก ๆ ออก มา แล้วสะกิดอย่างแรง “เสี่ยวหมี่โต้วแค่ ต้องการตามหาแดดดี้แท้ๆเท่านั้น

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หานมู่จื่อชะงักไปสักพัก และเข้าใจความหมายของเสี่ยวหมี่โต้ว เธอคิดๆดูไปสักพัก แล้วกัดริมฝีปาก

ล่าง

“ถ้าหม่ามีจะบอกว่า คนนี้ก็คือแดดดี้ แท้ๆ … ของเสี่ยวหมี่โต้วล่ะ ? ”

ดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วสว่างขึ้นมา ทันใด “จริงเหรอหม่ามี คุณยินยอมที่จะหา แดดดี้แท้ๆให้เสี่ยวหมี่โต้วแล้วเหรอ?”

อารมณ์ของเขากลายเป็นตื่นเต้น และ เขากอดมือของหานมู่จื่อไว้อย่างแน่น “หม่ามี แล้วเมื่อไหร่พวกเราจะไปหาแดดดี้ล่ะ”

เจ้าเด็กคนนี้ == แค่ได้ยินว่าไปหาแดดดี้ก็มีความสุขมาก ถึงขนาดนี้?

ดังนั้นหาน จื่อจึงคิดไปอีกครั้ง บางทีใน สายตาของเด็ก ๆ การที่ได้ตามหาคุณพ่อผู้ให้ กําเนิดของเขาเจอ มันเป็นเรื่องที่มีความสุขที่ สดจริงๆ นะ

“ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยเป็นค่อยไป ถ้ามี โอกาส หม่าม … จะให้หนูเจอเขาให้ได้เอง”

“อือ ขอบคุณครับหม่ามี

หานมู่จื่อกอดเสี่ยวหมี่โต้ว และทันใด นั้นก็รู้สึกว่าปมในใจของตัวเองดูเหมือนจะถูก คลี่คลายแล้ว

ถ้าหากเป็นไปได้ เธอหวังว่าเธอและ เสี่ยวหมี่โต้วล้วนแต่มีความสุข

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของ หานมู่จื่อก็ค่อยๆชัดเจน น หลังจากพาเสี่ยวหมี ตัวกลับบ้านมานั้น หานมู่จื่อก็ใช้ชีวิตแบบออกจากบ้านในตอนเช้า และกลับบ้านดึก ตอนกลางวันทํางานที่บริษัท ส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปโรงเรียน ตอนเย็นไปรับ เขาจากโรงเรียน และค่อยกลับบ้าน

การใช้ชีวิตดูเหมือนจะสงบสุขเป็นอย่าง มาก แต่ทว่าเยโม่เชินดูเหมือนจะเงียบหายไป เลย นึกไม่ถึงว่าจะไม่ปรากฏตัวมาเลย

หานมู่จื่อรู้สึกแปลก ๆ จนกระทั่ง … เล็ง เยาเยาบอกเธอว่า เย่ไม่เป็น เดินทางไปทํา ธุรกิจที่ต่างประเทศแล้ว เธอถึงจะรู้ว่าแท้ที่ จริงเขาไม่ได้อยู่ในประเทศแล้ว

เมื่อนึกถึงการไปต่างประเทศของเขา และไม่ได้ส่งข้อความมาหาตัวเธอเองเลยสัก ข้อความ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่างเปล่าในใจ ราวกับว่ามีมุมใดมุมหนึ่งหายไป

เธอพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับมา พูดเกลี้ย กล่อมใจของตัวเองได้ไม่ใช่ง่ายๆ ผล สุดท้าย… เขาไปต่างประเทศโดยไม่บอกอะไร ลักคา?

แล้วเธอ … รู้ไหมว่าอีกนานแค่ไหนกว่า เขาจะกลับมา?” หานมู่จื่อยังอดไม่ได้ที่จะถาม

เลิงเยาเยาย่นจมูก “ฉันไปจะรู้ได้ อย่างไรกัน ? ฉันเพียงแค่จะไปส่งหนังสือ ออกแบบเท่านั้น ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินพวกเขา บอกว่าประธานเย่ไปต่างประเทศ ให้ฉันช่วงนี้

ไม่ต้องมองหาเขาอีก”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” หานมู่จื่อพยัก หน้า บ่งบอกว่าตัวเองเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว

เลิงเยาเยา มองไปที่เธอ “มู่จื่อ เธอดู เหมือนว่าผิดหวังเล็กน้อยเหรอ?”

หานมู่จื่อ “..

เธอเลงไปแตะที่ใบหน้าของตัวเอง มัน ชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?

เธอแสดงความผิดหวังบนใบหน้าของ

เธอจริงเหรอ? เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอจึงพูดอย่างจน

ปัญญาว่า “เธอไปทํางานของเธอก่อนเถอะ”

“งั้นก็ได้”

หลังจากที่เลิงเยาเยาออกไปแล้วนั้น เธอก็ได้เผชิญหน้ากับเสี่ยวเหยียน เกี่ยวกับ เรื่องซุบซิบนินทา เธอจึงรีบดึงเสี่ยวเหยียน ไปที่ห้องน้ำชาที่อยู่ใกล้ๆ

เธอดึงฉันทําไม ? ฉันยังมีงานที่ต้อง รายงานใหมู่จื่อนะ รีบออกไป

เสี่ยวเหยียนเมื่อสักครู่นี้มู่จื่อขวัญหนี ดีฝ่อไปแล้ว”

“ขวัญหนีดีฝ่อ?” เสี่ยวเหยียนเมื่อได้ยิน เกี่ยวกับหานมู่จื่อ ก็หยุดฝีเท้าทันที จากนั้นก็ หรี่ตามองไปที่เล็งเยาเยาอย่างพินิจพิเคราะห์ หนึ่งครั้ง “เธอพูดแบบนี้ เธอหมายความว่า อย่างไร?”

“ฉันบอกหล่อนว่าประธานเยไปต่าง ประเทศแล้ว เธอก็ … ดูผิดหวัง” เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนก็รู้ได้ทันที แท้ที่จริงแล้วเป็นเพราะเรื่องของเย่โม่

เชิน

อันที่จริงเธอรู้ความรู้สึกของหานมู่จื่อที่มี ต่อเย่โม่เซ็นเธอรู้มาโดยตลอดว่า ถึงแม้ห้าปี มานี้เธอจะต่างประเทศ แต่ความรักของหา นมู่จื่อที่มีต่อเย่โม่เขินไม่เคยหยุดนิ่งแม้แต่นิด เดียว

สีหน้าของเธอดูเงียบสงบ เป็นเพียงแค่ ตัวเธอเองที่ทำให้หัวใจของเธอเย็นลงอย่าง ช้าๆ แต่ความรู้สึกของเธอยังคงอยู่ เพียงแค่ ตรงนั้นมีชั้นน้ำแข็งกั้นไว้อยู่

และตอนนี้ … เย่ไม่เป็นได้ละลายน้ำแข็ง ชิ้นนีจนเกือบหมดแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็พยัก

หน้า

“ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็ตัดสินใจที่จะหัน หลังกลับและเดินออกไปอีกครั้ง แต่เลิงเยา เยาก็รีบดึงเธอกลับมาอีกครั้ง “เธอก็ใจเย็น แบบนี้เหรอ ? มู่จื่อกับประธานเย…มีอะไร ก้น…ใช่หรือเปล่า ? ”

ว้าว เล็งเยาเยาดูไม่ออกว่าเธอจะ นินทาขนาดนั้นเลย ขนาดเรื่องของเจ้านายก็ กล้าถามด้วย ?”

“ไอยา ฉันแค่ถามเฉยๆ ฉันแปลกใจ”

“เธอแปลกใจจริงๆ หรือว่าเธอมีความ สนใจต่อเย่ไม่เชิน?” เสี่ยวเหยียนเหล่มองไป ที่เล็งเยาเยา ไม่ใช่ว่าเธอคาดเดาอย่างชั่วร้าย แต่เป็นเพราะเสน่ห์ของเย่โม่เซ็นนั้นยอดเยี่ยม มากเกินไป มีผู้หญิงสักกี่คนที่จะสามารถ ต้านทานเสน่ห์ของเขาได้?

เมื่อเล็งเยาเยาได้ยิน เธอก็เบิกตากว้าง และพูดขึ้นมาทันที “เธอคิดมากเกินไปใช้ ไหม ? คนแบบเขานั้น ไม่ใช่สเปคภายใน อุดมคติของฉันเลย” “โอ้ งั้นสเปคภายในอุดมคติของเธอ เป็นอย่างไรเหรอ ? ”

สเปคภายในอุดมคติของเธอ? เล็งเยา เยากลับไม่ได้มีสเปคภายในอุดมคติอะไร เพียงแคภายในสมองก็ภาพหวังอานขึ้นมา

เธอสายศีรษะอย่างเร็ว ๆ สมควรตาย ท่าไมตอนนี้ฉันจึงนึกถึงเขาขึ้นมาได้ น่ากลัว มากจริงๆ”

“นึกถึงใครเหรอ?” เสี่ยวเหยียนรู้สึก สงสัย

“นอกจากผีที่น่ารังเกียจหวังอานคนนั้น รูปไข่ของตัวเอง “เป็นวิญญาณที่เอ้อระเหย จริงๆ ปกติมักจะชอบหลอกหลอนฉันอยู่ เสมอ”

ยังจะมีใครอีกล่ะ ? ” เลิงเยาเยาสัมผัสใบหน้า

เมื่อเห็นท่าทางของเธอเช่นนี้ นับว่า เสี่ยวเหยียนสามารถยืนยันได้ว่าหล่อนไม่ได้มี ความสนใจอะไรกับเยโม่เขิน เธอสูดหายใจ เข้าลึกๆและตบไหล่ของเล็งเยาเบาเบา ๆ อย่างมีความหมาย “แสดงความยินดีด้วย เธอ ติดกับดักเขาสําเร็จแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ