บทที่ 1252 ฉันใส่อารมณ์อะไร

หลังจากช็อคได้ครู่นึง หานมอยิ้มขึ้นมาอ่อนๆ ยัยป้องคน ………………..เธอจินตนาการไว้จริงๆซะด้วย

จําได้ดีเป็นพิเศษ เมื่อนานมาแล้ว เสี่ยวเหยียนยังบอกกับตัว เองอยู่เลย ว่าเธอจะต้องมีอะไรกับหานซิงให้ได้

แถมยังเป็นแบบจับกดขึ้นขย่มแบบนั้นด้วย

ในที่สุดตอนนี้เธอก็สมดังปรารถนาได้นอนกับหานชิงแล้ว เพียงแต่ไม่รู้……………….ขมจริงหรือเปล่า

หัวข้อที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวแบบนี้ แถมยังเกี่ยวพันถึงพี่ชาย ของตัวเอง หาน จื่ออายที่จะถามจริงๆ ถึงแม้เธอเองก็แปลกใจ มาก

กำลังครุ่นคิดอยู่ เสี่ยวเหยียนก็ได้ส่งข้อความมาอีกหนึ่ง

ข้อความ

“มู่จื่อ ทำไมเธอไม่พูดล่ะ?”

เอ่อ. ..หานมู่จื่อจับโทรศัพท์ไว้ สีหน้าค่อนข้างไปต่อไม่

เธอจะต้อง…..พูดอะไรด้วยเหรอ?

คิดไปคิดมา หานมู่จื่อได้แต่พิมพ์ข้อความกลับคำนึง

“ยินดีด้วยนะ”
ตอนทีเห็นคํานี้ เสี่ยวเหยียนดีใจแทบแย่ พอตื่นเต้นก็อดไม่ ได้ที่จะกลิ้งสองไปกลิ้งมา

ไม่กลิ้งยังดี พอกลิ้งปุ๊บก็ปวดเมื่อยจะแย่อยู่แล้ว

ถึงแม้หาน จื่อเป็นน้องสาวของหานซิง แต่เสี่ยวเหยียนก็มีแค่ เพื่อนรักอย่างเธอคนเดียว เกิดเรื่องแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่อยากจะ เล่าให้เธอฟัง

ได้คําอวยพรจากเธอ ในใจของเสี่ยวเหยียนย่อมดีใจแทบแย่ อยู่แล้ว

เสี่ยวเหยียน ใจเย็นลงมา กัดริมฝีปาก อดไม่ได้ที่จะส่ง ข้อความให้หาน จื่ออีก

“เมื่อก่อนตอนที่เธออยู่กับคุณชายเย่ ครั้งแรกจะเจ็บเหมือนกัน หรือเปล่า?”

หานมู่จื่อ

เธอค่อนข้างจะร้องไห้ไม่ได้หัวเราะก็ไม่ใช่ ยัยบ๊องคนนี้นี่กล้า พูดและกล้าถามทุกอย่างจริงๆเลยนะ แต่พอมาคิดอย่างละเอียด แล้ว เสี่ยวเหยียนก็มีแค่เพื่อนรักอย่างเธอคนเดียว นาทีนี้คงอัด งั้นจะแย่แล้ว ไม่พูดกับตัวเองแล้วจะพูดกับใครได้?

พอคิดแบบนี้แล้ว พริบตาเดียวหาหมอก็เข้าใจเธอเลย แต่ พอถูกเธอเตือนแบบนี้ปุ๊บ ความคิดของหานคู่จื่อก็ล่องลอยไป ไกลตามเธอเลย

ถ้าจะบอกครั้งแรกของเธอ มันช่างน่าเวทนาจริงๆ ตอนนั้นเธอไม่รู้เลยว่าคนๆนั้นคือใคร อีกอย่างวันนั้นเพิ่งหย่ากับหลินเจียง ต่อมาก็เก็บข้าวของจากไปในคืนนั้นเลย จากนั้นท้องฟ้ากำลังฝน ตกหนัก เธอตกฝนจนเปียกไปทั้งตัว แถมเกือบจะถูกซน ต่อมาก็ ถูกคน…………

คิดถึงตรงนี้ หาน จื่อค่อนข้างโกรธกริ้ว

เย่ไม่เป็นไอ้สารเลวคนนี้

ตอนนั้นเขาว่ายังไงนะ บอกว่า ในเมื่อคุณส่งมาถึงที่ งั้นก็อย่า

โทษผมนะ? ?

ถึงแม้ตอนนั้นเธอก็เคยประสบเรื่องที่เจ็บปวดใจเหลือเกิน แต่ สุดท้ายก็ได้สมหวังกับเย่ไม่เป็น เพราะฉะนั้นตอนนี้นึกย้อนขึ้นมา แล้ว รู้สึกเย่ โมเซินเป็นหมาชัดๆ!

ตอนนั้นถ้ามีผู้หญิงคนไหนก็ได้เข้ามาคนนึง เขาก็ไม่พลาดที่จะ มีอะไรด้วยใช่หรือเปล่า?

คิดถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างไว้แล้วเริ่มพิมพ์ ข้อความ

“เจ็บสิ แถมรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด”

เสี่ยวเหยียนเห็นข้อความนี้แล้ว นึกย้อนถึงครั้งแรกของหา นมู่จื่อ ตระหนักได้ว่าน่าจะเป็นประสบการณ์ที่ไม่พึงปรารถนา จึง

ได้รีบเปลี่ยนประเด็น “มู่จื่อ ฉันบอกจะมีอะไรกับพี่ชายเธอ ตอนนี้ได้มีอะไรด้วยกัน

จริงๆแล้ว ฉันเก่งมากเลยใช่มั้ย”
ตอนท้ายยังได้เพิ่มคำว่าฉันเป็นเด็กดีมาก ขอรูปอิโมจิที่ชม เธอหน่อย

หาน จื่อกดเข้าไปในอิโมจิหาไปครึ่งค่อนวัน เลือกอิโมจิที่ แทนคำว่าเจ๋งสุดยอดให้เธอ

จากนั้นทั้งสองได้คุยกันอีกไม่กี่คำ เยโม่เป็นก็กลับมาแล้ว พอ เข้ามาในบ้านปุ๊บก็เห็นเธอกำลังดูโทรศัพท์อยู่ เขาทำตามความ เคยชิน ประชุมเสร็จกลับมาก็กอดเธอก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้น ก็จับหน้าเธอไว้จะจูบลงไป

เดิมที่หาน ออยากทำตามใจเขาอยู่ แต่พอนึกถึงเรื่องของเมื อก ก็ได้ผลักเย่ ไม่เซินออกอย่างไม่สบอารมณ์

เธอไม่เคยผลักเขามาก่อน นาทีนี้เย่ไม่เป็นถูกผลักออกอย่าง กะทันหัน คนทั้งคนยืนอึ้งอยู่กับที่ไปครู่นึง

สองวินาทีผ่านไป แววตาดำเข้มของเขาหล่นอยู่ที่ใบหน้าด้าน ข้างของเธอ เขาถามอย่างใจเย็นและอ่อนโยน “เป็นอะไรไป ครับ?”

หานคู่จื่อขี้เกียจสนใจเขา หลังจากเธอเก็บมือถือเสร็จก็ได้อุ้ม เสียวโต้วหยาขึ้นมา หยอกคางของเสียวโต้วหยาเล่น เธอมือเบา มาก เสียวโต้วหยาถูกเธอหยอกจนหัวเราะเสียงดัง

เย่ไม่เซินเห็นสถานการณ์แล้ว ก็ได้เดินไปหาเธออีกครั้ง ใคร จะไปรู้ว่าพอหานคู่จื่อเห็นเขาเดินมา เธอก็อุ้มเสียวโต้วหยาหัน หลังจากไปโดยตรงเลย
เหลือไว้แต่เขาที่ยืนอยู่กับที่ ในใจเต็มไปด้วยเครื่องหมาย

คําถาม

หรือว่า คืนนี้เขาประชุมกลับมาตึก? ดังนั้นเธอก็เลยโกรธตัว เอง?

คิดถึงตรงนี้ เย่ ไม่เซินก้าวเท้ายาวเดินตามหลังไป

หาน จื่ออุ้มเสียวโต้วหยาเดินเล่นไปมาอยู่ที่วิลล่าให้เจียง ตลอดทางเสียวโต้วหยาลืมตามองดูรอบๆ ด้วยความแปลกใหม่ ต่อมาจู่ๆก็หัวเราะคิๆขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ทูนหัว อย่าหัวเราะแบบนี้อีกเลยนะ”หานคู่จื่อจับแก้มของเธอ อย่างจนปัญญา นิ้วชี้ได้แตะปลายจมูกนุ่มนวลของเธอ “ขึ้น หัวเราะแบบนี้ต่อ หม่านึกว่าหม่ามีคลอดเด็กโง่ออกมาคนนึง เสียอีก”

………………ยวโต้วหยาฟังไม่รู้เรื่องว่าเธอกำลังพูด อะไรอยู่ แต่ท่าทางของหาน จื่อก็ได้ทำเอาเธอหัวเราะขึ้นมาอีก ครั้ง

“เฮ้อ”หาน จื่อได้แต่ถอนหายใจหนึ่ง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงรู้สึกว่าไอคิวของเสี่ยวโต้วหยาไม่ ได้สูงเหมือนเสี่ยวหมี่โต้วเลย แต่เธอก็ยังรักจนปล่อยเธอไปไม่ได้ อีกเช่นเคย

เด็กผู้หญิงเวลาอุ้มขึ้นมา ร่างกายอ่อนนุ่มกว่าเด็กผู้ชายเยอะเลย น่ารักจริงๆ
หานผู่จื่อก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากของเสียวโตวหยาที่นั่ง สุดท้ายได้ดึงเสื้อผ้าของเธอให้มิดชิด “เราไปเล่นที่อื่นกันนะคะ วันนี้ไม่ต้องสนใจแด๊ดดี้ใจร้ายของหนู”

เพิ่งพูดจบ ด้านหลังก็มีเสียงจนปัญญาดังขึ้น

“ผมเป็นแด๊ดดี้ใจร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หาหมอนิ่งไปครู่นึง จากนั้นก็หันไปมองด้านหลังที่นั่ง

ไม่รู้ว่าเยโม่เซินมายืนอยู่ที่ด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ หา นมจื่อค่อนข้างหมดคำพูด นี่เขาเดินตามตัวเองมาตลอดทางเลย เหรอเนี่ย

หาน จื่อมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ที่นึง ไม่อยากตอบคำถาม เขา อุ้มเสี่ยวโต้วหยาไว้แล้วเดินจากไปเลย

เยโมเงินเห็นสถานการณ์แล้ว หรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย ล้อมเธอไว้

ในอ้อมอกตัวเอง “คุณเป็นอะไรครับ ตั้งแต่ผมกลับมาก็ใส่

อารมณ์เลย ผมทำให้คุณอารมณ์เสียเหรอ?”

ใส่อารมณ์?

หาน จื่อเบิกตากว้าง “ใครใส่อารมณ์?

เธอแค่ไม่ได้พูดคุยกับเขาเฉยๆ บอกว่าใส่อารมณ์ได้ยังไง?

“งั้นคุณบอกผมมาก่อนว่าเป็นอะไร เป็นเพราะผมกลับบ้านดึก หรือเปล่า? หม?”

เย่ไม่เซินยื่นมือจับใบหน้าเธอไว้ กลับถูกหานคู่จื่อหลบไป คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน

น้ำเสียงของเธอค่อนข้างเย็นชา สีหน้าก็เช่นกัน ดูเหมือนว่า โกรธจริงๆแล้ว เห็นกิริยาท่าทาง ของเธอ สีหน้าของเฮโมเซินก็เคร่งขรึมขึ้น

มา

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”

ทำไมเขาแค่ออกไปประชุมเอง พอกลับมาภรรยาของเขาก็ โกรธเขาแล้ว? ไม่ให้กอดไม่ให้จูบ แถมยังไม่ให้แตะต้อง

“ไม่มีอะไรค่ะ”หานคู่จื่อก็ตระหนักได้ว่าปฏิกิริยาของตัวเองใส่ อารมณ์แรงไปหน่อย ไม่ว่ายังไงนั่นก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เรื่อง ในอดีตเธอขุดคุ้ยขึ้นมาอีกก็ไม่มีความหมาย ก็แค่พอนึกขึ้นมา ได้ก็รู้สึกอึดอัดใจแค่นั้นเอง

“ฉันก็แค่ไม่อยากพูดคุยชั่วคราว ฉันอยากอยู่กับเสี่ยวโต้วห ยาสักพัก คุณไปยุ่งงานของคุณเถอะ” พอพูดจบ หานมู่จื่อทิ้งเขา ไว้แล้วเดินจากไปเลย

เย่โม่เซินยืนอยู่กับที่ ครุ่นคิดไปนานมาก ยังไงก็คิดไม่ปลง ทำไมจู่ๆเธอก็มีท่าทีเย็นชากับตัวเองขนาดนี้เลย

เขาไม่ได้กลับห้องอ่านหนังสือ แต่ได้เดินตามหลังทานอ

ตลอด

ตลอดทางเห็นเธอมีกิริยาท่าทางที่ปกติ หยอกเสียวโต้วหยาตลอดทาง เหมือนไม่มีตรงไหนผิดสังเกต แล้วเป็นเพราะอะไร?

เย่ไม่เป็นคิดไม่ปลง แต่ตอนนี้หาหมอก็ไม่อยากสนใจเขา เขาได้เพียงแต่เดินตามตลอดทาง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ