บทที่949เหตุผลที่ไม่ชอบล่ะ
เซียวซูพูดในเวลาที่เหมาะสม
หานมู่จื่ออึ้ง มองไปที่เซียวซู่หลายทีด้วยจิตใต้สำนึก เห็นได้ ชัดว่าคาดไม่ถึงคนที่พูดนั้นจะเป็นเซียวซู
มองดวงตาและท่าทางของเซียวซูตอนนี้แล้ว มีความคิดถึง แว๊บเข้ามาในสมองของหานจื่อ แต่ไม่สมจริงไม่นานก็หายไป จากสมองเธอ
หลังจากเซียวซูพูด ก็เดินไปด้านข้างของหานชิง เพื่อรับเสี่ยว เหยียนมาจากอ้อมอกของเขา
คำพูดที่เดิมทีกลิ้งมาที่ลำคอของหานชิง จางหายไปหลังจากที่
เซียวซูพูด เขาหลุบตาเล็กน้อย ให้ขนตาบดบังอารมณ์ทั้งหมด
ภายในดวงตา แล้วส่งเสี่ยวเหยียนให้เซียวซูอย่างเงียบๆ
“อ๊า! อย่าทิ้งฉันไป! ฮือๆ…….ไม่เอาๆเสียวเหยียน ผมชอบ คุณ…….จริงๆ…….
คำพูดเดียว ก็ทำเอาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็เก้อเขินจนทำ อะไรไม่ถูก
เซียวจับแขนของเสี่ยวเหยียนไว้ ใช้แรงไปนิดหน่อย ถึงได้ดึง เสี่ยวเหยียนที่โวยวายเสียงดังเข้ามาในอ้อมอกของตัวเอง ดู เหมือนว่าเสี่ยวเหยียนก็โวยวายจนเหนื่อยแล้ว นาทีนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าใครเป็นคนพยุงเธอหลับตาลงและเอนไปด้านหลัง
เซียวเห็นสถานการณ์นี้แล้ว ได้ขวางช่วงเอวของเธอไว้และ อุ้มเธอขึ้นมาในแนวนอน
“คุณนายน้อย นายหาน ผมขอพาเธอไปดูแลก่อน มีเรื่องอะไร ผมจะแจ้งให้พวกคุณทราบครับ”
พูดจบแล้วหันหลังเดินจากไป
หาน จื่อมองดูเงาหลังของเขา
หากความคิดในตอนนั้นยังคลุมเครืออยู่ ขั้นตอนนี้ก็ชัดเจน
แล้ว
ที่แท้ เซียวซูชอบเสี่ยวเหยียน
นี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมเธอถึงไม่รู้ข่าวคราวอะไร
เลย?
เป็นเพราะเธอใส่ใจเสี่ยวเหยียนน้อยไป หรือเซียวเก็บความ
รู้สึกของตัวเองได้ดีเกินไป?
หานคู่จื่อนึกอะไรขึ้นมาได้อีก ทันใดนั้นได้มองไปที่หานชิง
ชายของตัวเอง
หานชิงมองดูแผ่นหลังของเซียวซู ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร
บางอย่างอยู่
ได้ยินคำพูดนี้ หานซึ่งก็มองมาที่เธอ กานจื่อเฝ้าสำรวจเขา กลับพบว่าเขาไม่มีอารมณ์ใดๆเลย ขนาดแววตายังดูไม่มีอารมณ์ที่มากกว่าเลย
เห็นแบบนี้แล้ว หานมู่จื่อผิดหวังจะแย่
เสี่ยวเหยียนชอบทานชิงขนาดนี้ แต่ตอนนี้เธอถูกผู้ชายอีกคน อุ้มไปแล้ว หานซิงกลับไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น หรือว่า……เสียว เหยียนไม่มีความหวังแล้วจริงๆ?
ที่สำคัญไปกว่าคือ ระยะเวลาที่เสี่ยวเหยียนชอบเขามานั้น มัน ไม่มีประโยชน์แม้แต่นิดเลยหรอ?
“พี่หานชิง พี่ไม่ชอบเสี่ยวเหยียนแม้แต่น้อยเลยหรอ? ”
ดวงตาของหานซิงเย็นชา มองไปที่น้องสาวของตัวเอง
“เหตุผลที่จะชอบเธอ?”
หานคู่จื่อพบว่าตัวเองตอบไม่ได้ ได้แต่ถามกลับ” “แล้ว เหตุผลที่ไม่ชอบล่ะ?”
หานชิงดึงสายตากลับ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ความรัก ไม่สำคัญสำหรับพี่”
ภารกิจของเขาคือการตามหาน้องสาวที่หายตัวไป ประคับ ประคองตระกูลหาน อีกทั้งยัง
นึกถึงเรื่องนั้นแล้ว แววตาของหานซิงค่อยๆมืดมนลง แล้วก็ไม่
ได้พูดอะไรต่อ
หานคู่จื่อกลับถูกคำที่บอกว่าความรักไม่สำคัญของเขาทำเอา จะเครียดตายอยู่แล้ว เธอพูดอารมณ์ขึ้น “อะไรคือความรักไม่อารมณ์ที่มากกว่าเลย
เห็นแบบนี้แล้ว หานมู่จื่อผิดหวังจะแย่
เสี่ยวเหยียนชอบทานชิงขนาดนี้ แต่ตอนนี้เธอถูกผู้ชายอีกคน อุ้มไปแล้ว หานซิงกลับไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น หรือว่า……เสียว เหยียนไม่มีความหวังแล้วจริงๆ?
ที่สำคัญไปกว่าคือ ระยะเวลาที่เสี่ยวเหยียนชอบเขามานั้น มัน ไม่มีประโยชน์แม้แต่นิดเลยหรอ?
“พี่หานชิง พี่ไม่ชอบเสี่ยวเหยียนแม้แต่น้อยเลยหรอ? ”
ดวงตาของหานซิงเย็นชา มองไปที่น้องสาวของตัวเอง
“เหตุผลที่จะชอบเธอ?”
หานคู่จื่อพบว่าตัวเองตอบไม่ได้ ได้แต่ถามกลับ” “แล้ว เหตุผลที่ไม่ชอบล่ะ?”
หานชิงดึงสายตากลับ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ความรัก ไม่สำคัญสำหรับพี่”
ภารกิจของเขาคือการตามหาน้องสาวที่หายตัวไป ประคับ ประคองตระกูลหาน อีกทั้งยัง
นึกถึงเรื่องนั้นแล้ว แววตาของหานซิงค่อยๆมืดมนลง แล้วก็ไม่
ได้พูดอะไรต่อ
หานคู่จื่อกลับถูกคำที่บอกว่าความรักไม่สำคัญของเขาทำเอา จะเครียดตายอยู่แล้ว เธอพูดอารมณ์ขึ้น “อะไรคือความรักไม่
หาหมอยังอยากถามต่อ แต่หานซิงกลับหันหลังเดินออกไป เดินไปพูดไป: “พี่ได้สำรวจดูแล้ว บ้านหลังนี้ไม่มีห้องเหลือ ดัง นั้นพี่ตัดสินใจจะไปพักโรงแรม
พักโรงแรม?
หานคู่จื่อถึงกับอึ้ง “พี่ไปพักคนเดียวหรอ?”
“อืม”
จู่ๆเธอก็รู้ทรมานจนพูดไม่ออก พี่ชายตัวเองเดินทางมาซะไกล แต่กลับจะไปพักโรงแรม เธอกัดริมฝีปากล่างเบาๆ อยากบอก เขาว่าอย่าไป แต่ที่นี่ก็ไม่มีห้องว่างให้เขานอนจริงๆ
“รอก่อน”
จู่ๆเสียงของเย่ไม่เซินก็ดังขึ้นมา ทั้งสองมองไปที่เขา เขาได้ สวมใส่เสื้อกันหนาวเรียบร้อยแล้ว ในมือยังถือกุญแจรถไว้ “ใน บ้านมีห้องไม่พอ ห้องของผมเอาให้พี่ชายคุณพัก ให้เสี่ยวหมี่โต้ วมานอนกันคุณ ผมกับเซียวซูออกไปนอนข้างนอก
หานคู่จื่อฟังเขาเหมือนจัดแจงได้พอสมควร เธอขมวดคิ้ว “แล้วคุณล่ะคะ?” :
“ผมจะไปพักโรงแรมกับเซียวซู”
เย่ไม่เซ็นมองไปที่หานชิง เดิมที่สายตาของเขาเย็นชาอยู่แล้ว แต่คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่ชายของภรรยาเขา งั้นก็ งั้นก็ถือเป็นพี่ชายของเขาเหมือนกัน
คำว่าพี่ชาย……….
เย่ไม่เป็นขมวดคิ้ว ถึงแม้จะอึดอัดมาก แต่ยังคงพยักหน้าให้ หานซิงแล้วเรียกว่าพี่ชาย
หานซิง : “”
ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้เมื่อก่อนนั้น กระทั่ง มาเจรจาต่อรองกับตัวเองด้วยนั้น ตอนนี้มาเรียกว่าพี่ชาย ความ รู้สึกที่พูดยากนี้เป็นยังไงกันแน่?
แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้เย่ไม่เป็นที่อยากแสดงเจตนาดีผิดหวัง จึง ได้พยักหน้าตอบตกลง
หาน จื่อเข้าไปช่วยเยโม่เซินเก็บเสื้อผ้า เก็บไปด้วยและพูดไป
ด้วย หรือไม่…….ฉันพาเสี่ยวหมี่โต้วไปพักที่โรงแรมกับคุณ ให้
พวกเขาพักที่บ้าน คนละห้องพอดีเลย?”
พูดจบ หานมู่จื่อรู้สึกว่าความคิดของตัวเองฉลาดสุดยอดจริงๆ เธอควรจะคิดได้เร็วกว่านี้ แบบนี้มันก็ดีต่อทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เห รอ?
ใครจะไปรู้ว่าเย่โม่เซ็นปฏิเสธความคิดของเธอ
“ไม่ได้”
“ทําไมคะ?”
“ตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์อยู่ วิ่งไปมาไม่ได้”
หานคู่จื่อ โกรธ “ฉันแค่จะไปพักกับคุณที่โรงแรม วิ่งไปมาตรง ไหนคะ? อีกอย่างเราก็ไม่ต้องหาโรงแรมที่มันอยู่ไกล พวกเรา สามารถหา โรงแรมใกล้ๆ และฉันคิดว่ามันสะดวกดี”
เยโม่เป็นคิดถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำต่อจากนี้ ดวงตาอึมครึมเล็ก น้อย
ถ้าเขาพาสู่จื่อไปด้วย งั้นก็สะดวกต่อการที่เธอจะพบเห็นในไม่
ช้า
ยังไงก็พาเธอไปด้วยไม่ได้ เย่ไม่เห็นจับคางเธอไว้ “อยาก ออกไปกับผมขนาดนี้เลยหรอ? อยากหาโอกาสอยู่กับผมสองต่อ สอง?”
หานมู่จื่อ:
กำลังพูดอยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆถึงพูดหยอกเย้าเธอขึ้นมาล่ะ? จื่อ ตบมือของเขา และพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: “ฉันพูดจริงจังกับคุณนะ ฉันแค่รู้สึกว่าความคิดเห็นของฉัน ในเมื่อครู่ดีมาก คุณรีบ พิจารณาเถอะ อีกอย่างลูกในท้องของฉันก็คงที่แล้ว ไม่ถือว่า เหน็ดเหนื่อยหรือทรมานร่างกายหรอกค่ะ
เย่โม่เซินเก็บเสื้อผ้าตัวเองลงกระเป๋า พร้อมพูดว่า “เอาตาม ที่ผมพูดก่อนหน้านี้แหละ กลางวันผมจะกลับมา
หานมู่จื่อผิดหวังเล็กน้อย ดูท่าเขาคงตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
