เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1503 จะอยู่ด้วยกันหรือ



บทที่1503 จะอยู่ด้วยกันหรือ

“ขอโทษ เมื่อก่อนมีแค่พวกเราสองแม่ลูกที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ดัง นั้นลูกก็เลยรู้สึกพึ่งพาหม่ามีมากกว่าแอ๊ดดี้มาตลอด เรื่องแบบ วันนี้หม่ามีสัญญาว่าต่อไปจะไม่เกิดขึ้นอีก ต่อไปหากจะทำเรื่อง อะไร หากว่ามันเกี่ยวข้องกับเสี่ยวหมี่โค้ว หม่ามกับแดดที่จะมา ถามความเห็นลูกก่อนอย่างแน่นอน ดีไหมครับ ?”

เสี่ยวหมี่โต้วคิดไม่ถึงว่าหาน จื่อจะมาพูดเรื่องพวกนี้กับตัว เขา ที่จริงเดิมทีเขาก็แค่งอนเท่านั้น ไม่ได้โกรธจริงจังอะไร ก็แค่ รู้สึกหึงหวงเล็กน้อยเท่านั้น

เพราะว่าเขาติดตามอยู่กับหม่ามีมาตั้งแต่เด็ก จากนั้นพอแต๊ด เข้ามาก็แย่งหม่ามีไปหมด เวลาสำหรับเขาก็เลยเหลือไม่เท่า ไหร่เท่านั้น ตอนนี้ยังจะหาคนอื่นมาแบ่งเวลาของเขาไปอีก

ก็เลยทำให้เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกว่า แด๊ดดี้จะไล่เขาไปจากข้างกาย หม่ามีอย่างไรอย่างนั้น

แล้วในเวลาแบบนี้ หานมู่จื่อก็ยังช่วยพูดแก้ต่างแทนแด๊ดดี้ จอมชั่วร้ายคนนั้นด้วย !

ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็เลยเกิดหึงหวงขึ้นมายกใหญ่

พอเห็นเขาไม่พูดไม่จา หานมอก็เลยดึงเขาเข้ามาในอ้อม กอดของตัวเอง

“เมื่อก่อนลูกชอบหนุนตักหม่านอนที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ คืนนี้หม่ามีให้ลูกหนุนตัก เล่านิทานให้ลูก คอยดูลูกนอนหลับดีไหม ครับ ?”

เมื่อก่อนตอนเสี่ยวหมี่โต้วสองสามขวบเขาชอบหนุนตักหา นมู่จื่อนอนมาก บางครั้งก็หนุนท้องของเธอนอน แต่ว่าตอนนี้เขา โตแล้ว ขาก็ยาวตัวก็สูง น้ำหนักก็เพิ่มขึ้นไม่น้อย ถ้าหากหนุนตัก หาหมอนอนอีก ไม่นานหานจื่อจะต้องเมื่อขาแน่ ต่อจากนั้นก็ จะเริ่มขาซา

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็ส่ายหัว ไม่ต้องหรอกครับหม่า

“เป็นอะไรไป ? ลูกกำลังเป็นห่วงหม่าม กลัวว่าจะนอนทับแล้ว หม่ามี้จะขาชาเหรอ ?” หานมู่จื่อบีบจมูกเขาเบาๆ “ลูกตัวเล็ก ขนาดนี้ ลูกคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ไปแล้วจริงๆหรือไง ?” “หม่ามี้ ตอนนี้ผมหนักกว่าเมื่อก่อนแล้ว

หาหมออ่อนใจ “จะหนักสักเท่าไหร่เชียว จะหนักยังไงก็ยัง เป็นเด็ก หม่ามีรับได้อยู่แล้ว นอนเถอะ”

จนในท้ายที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วก็นอนหนุนตักหาน จื่อ หาน จื่อ ลูบหัวของเขาไปด้วย ภายในห้องเริ่มเงียบสงบลง ทั้งสองแม่ลูก อยู่ด้วยกันเงียบๆ และเวลาก็ดูเหมือนจะสวยงามขึ้นในคราว เดียว

“หม่าม ที่มาหาผมในคืนนี้ คงจะไม่ได้มาเพื่อคุยเรื่องพวกนี้กับ ผมเท่านั้นใช่ไหมครับ ?
ขึ้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วก็เปิดปากถาม

พอได้ยินแบบนั้น หาน จื่อก็อึ้งไป จากนั้นก็ถอนหายใจออก มายาวๆ เธอรู้มาตั้งนานแล้วว่าลูกของเธอนั้นฉลาดมาก แต่คิด ไม่ถึงว่าเขาจะอ่อนไหวต่อความรู้สึกขนาดนี้ด้วย

“อืม ก็จริงที่หม่ามีมีเรื่องจะพูดกับลูก เกี่ยวกับเรื่องที่ลูกพูดกับ หม่ามี้ในคืนนี้”

แสงสว่าง ในดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วหมองลง จากนั้นก็ฟังหา นมจื่อพูดต่อ “ถึงแม้คำพูดพวกนี้จะโหดร้ายกับลูกในตอนนี้ไป บ้าง แต่หม่ามีรู้สึกว่าลูกมีความคิดเป็นของตัวเอง ดังนั้นถึงพูด คำพูดดีๆออกไป ในใจลูกก็คงรู้สึกไม่ดีอยู่ ในเมื่อเป็นแบบนั้น หม่ามีคิดว่าพูดสิ่งที่เป็นหลักการและจริงจังดีกว่า ลูกคิดว่าไง ?”

“หม่ามี้อยากพูดอะไรก็พูดเถอะครับ”

เสี่ยวหมี่โต้วพลิกตัว หันหลังให้หาน จื่อ “ยังไงเสี่ยวหมี่โต้วก็ คัดค้านอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”

เด็กคนนี้……

มองดูเสี่ยวหมี่โต้วที่เป็นแบบนี้ หานมอก็รู้สึกเหมือนตัวเอง เป็นคุณแม่สูงอายุ ส่วนเขาก็เป็นลูกที่ตัวโตมากแล้ว เธอยื่นมือไปลูบหัวเขา “ลูกหันมาสิ ฟังที่หม่ามีพูดให้ดี เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้หันไป น้ำเสียงยังคงซึมเศร้า
“ยังไงแบบนี้ก็ได้ยินอยู่แล้ว”

ดูท่าทางของเขา คิดว่าคงไม่ยอมหันมา หานมอก็ไม่ได้ฝัน บังคับเขา ทําได้แค่เตรียมตัว จากนั้นก็เริ่มพูดกับเขา

เกี่ยวกับคำถามที่ลูกถามเมื่อเย็น ที่ลูกบอกว่า แด๊ดดี้สำคัญ กว่าลูก ใช่ไหม”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ กล้ามเนื้อทั่วร่างของเสี่ยวหมี่โต้วก็เกร็งขึ้นมา อย่างเห็นได้ชัด คาดหวังกับค่าตอบแต่กลับกลัวว่าตัวเองจะ ได้ยินคําตอบที่ตัวเองไม่อยากได้ยิน

แต่จังหวะการพูดของหาน จื่อนั้นรวดเร็วมาก จนแทบไม่มี เวลาให้เขาได้โต้ตอบเลย “ตอนนี้หม่ามี้สามารถตอบลูกได้อย่างชัดเจนเลยว่า ใช่”

พอฟังถึงตรงนี้ แสงในดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วก็ดับมอดลง

ทันที นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

“หม่ามีรู้ว่าลูกคงไม่ชอบใจ แต่เหตุผลบางอย่างหม่ามีก็ จําเป็นต้องพูดกับลูก ให้ชัดเจน ว่าทำไมแด๊ดดี้ของลูกถึงสำคัญ กว่าลูก นั่นเป็นเพราะว่าเขาคือคนที่จะอยู่กับหม่ามีตลอดชีวิต อนาคต ในอีกสิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี แม้กระทั่งห้าหกสิบปี จน กระทั่งพวกเราแก่เฒ่าและตาย ก็ยังต้องอยู่ด้วยกัน ส่วนลูก……

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วก็ลุกขึ้นมาจากตักเธอขึ้นมานั่ง แล้วอธิบายกับเธออย่างรีบร้อนว่า “หม่าม ขอแค่หม่ามยินยอม เสี่ยวหมี่โต้วเองก็อยู่กับหม่ามีได้ตลอดไปเหมือนกัน”
“พูดอะไรบ้าๆ” หานมู่จื่อจับแก้มของเสี่ยวหมี่โต้วเอาไว้ แล้ว จ้องมองเขาอย่างจริงจัง “ตอนนี้ลูกยังเด็ก หลังจากลูกเติบใหญ่ แล้ว ถึงตอนนั้นลูกก็จะเหมือนกับแด๊ดดี้และหม่า เจอคนที่ตัว เองชอบ จากนั้นก็แต่งงานกับเธอ มีลูก ถึงตอนนั้นลูกก็จะต้อง สร้างครอบครัวใหม่ของตัวเอง ดังนั้นลูกลองพูดว่าแด๊ดดี้ สําคัญ หรือว่าลูกสําคัญ ?”

พอฟังถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมา เพียงแค่ยังคงหดหู่เล็กน้อย

เพราะว่าตอนนี้เขายังเด็ก ดังนั้นเลยไม่เคยคิดถึงเรื่องที่ตัวเอง จะทำในอนาคต เขาแค่คิดว่าอยากจะอยู่ข้างๆ หม่ามี้ตลอดไป แต่ถ้าโตขึ้นแล้วเล่า ?

“แต่สําหรับแด๊ดดี้กับหม่ามี้แล้ว ลูกกับเสี่ยวโต้วหยากลับ สำคัญที่สุด เพราะว่าพวกลูกคือลูกที่หม่ามีคลอดออกมายังไงล่ะ เข้าใจไหม ?”

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ตอบ แต่ว่าอาการงอนบนใบหน้าก็หายไป มากแล้ว เห็นได้ว่าคำพูดของหานมู่จื่อได้ซึมซับเข้าไปในตัวเขา

แล้ว

“หม่ามีรู้ว่าลูกนั้นฉลาดมาก ดังนั้นจึงยอมพูดเรื่องพวกนี้กับ ลูก”

ทันใดนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็เอื้อมมือไปกอดหาน จื่อเอาไว้แน่น ปิดตาลง พูดด้วยน้ำเสียงหดหูว่า “ไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะให้หม่ามี เป็นที่หนึ่งตลอดไปครับ
“เหรอ ?” หานมู่จื่อถามพร้อมเสียงหัวเราะ “ต่อไปจะสำคัญ กว่าสะใภ้ของลูกด้วยเหรอ ?”

หาน จื่ออยากจะเห็นตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วถูกตอกหน้าใน อนาคตจริงๆ ไม่รู้ว่าวันเวลาแบบนี้จะยาวนานอีกสักแค่ไหน อาจ จะอีกสิบกว่าปี รอให้เขาหาคนที่ตัวเองชอบเจอแล้ว ถ้าหากคน เป็นพ่อแม่อย่างเธอเกิดแสดงให้เห็นว่าไม่ยอมรับขึ้นมา เขายัง จะยอมให้เธอเป็นที่หนึ่งอยู่อีกไหม

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ที่จริงหานจ๋อก็ไม่ได้ถือสา เพราะว่า เธอรู้ว่าตัวเองจะไม่มีวันเข้าไปก้าวก่ายเกี่ยวกับเรื่องความรู้สึก ของลูก เธอแค่จําเป็นต้องสอนให้ลูกรู้จักมองโลก ให้เขาได้ เติบโตอย่างแข็งแรง

ส่วนเรื่องหลังจากที่เขาเติบโตแล้วนั้น ตราบใดที่ไม่ขัดต่อศีล ธรรม เขาจะทำอะไรก็ได้

เส้นทาง เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเดินด้วยตัวเอง

สุดท้าย เสี่ยวหมี่โต้วก็ยังเรียกให้หานคู่จื่อกลับไปที่ห้องของ ตัวเอง เหตุผลก็คือเขาโตแล้ว นอนคนเดียวได้แล้ว ต่อไปก็จะไม่ หนุนตักหม่ามี้นอนอีกต่อไปแล้ว

หานคู่จื่อกลัวว่าเขาจะยังโกรธอยู่ ดังนั้นตอนแรกเลยไม่ค่อย ยินยอมที่จะออกมา

จนตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเรียกเธอหม่ามีคำหนึ่งด้วยท่าทาง จริงจัง แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “คำพูดที่หม่ามีพูดกับผมคืนนี้ เสี่ยวหมี่โต้วฟังเข้าใจหมดแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกว่าหม่ามีพูดถูกแด๊ดดี้คือคนที่จะอยู่กับหม่ามีตลอดชีวิต ดังนั้นหม่ามีสำคัญกว่า เสี่ยวหมี่โค้ว แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วกับเสี่ยวโต้วหยานั้นสำคัญที่สุด ในใจของแด๊ดดี้กับหม่ามี เสี่ยวหมี่โต้วเข้าใจหมดแล้วครับ”

ในทันใดนั้น หาน จื่อก็รู้สึกว่าเสี่ยวหมี่โต้วเติบโตขึ้นไม่น้อยเลย


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ