บทที่238 จําไว้มาหาผม
เส้นเฉียวมองตัวเองในกระจกเหมือนคิดอะไรอยู่
อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อวานที่เขาเห็นตุ้มหูคู่นั้น แล้วก็คิดเยอะเกินไป ก็ เลยฝันแบบนี้
เธอรีบเช็ดน้ําบนหน้าจนหมด แล้วก็เดินออกจากห้องน้ํา
เตียงของเปโม่เซินว่างมาก เขาลุกไปแต่เช้าแล้ว เสิ่นเฉียวมองไปที่เวลา เพิ่งรู้ว่าเป็นเวลาทํางานแล้ว งั้นเธอก็สายน่ะสิ?
พอนึกถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปบริษัททันที
พอเวลาที่เธอถึงบริษัท ก็เห็นเซียวซู่ไปที่ห้องประชุมกับเยโม่เซิน เงิน เฉียวกําลังเดินออกมาจากลิฟต์ และพวกเขาก็กําลังจะเข้าไปในลิฟต์
พอเห็นเสิ่นเฉียว คิ้วของเปโม่เซินก็ขมวดเข้าหากัน มองเธออย่างไม่ พอใจแล้วพูด: “เธอไม่พักผ่อนที่บ้านดีๆ วิ่งมาที่บริษัททําไม?”
“ห้ะ?” เสิ่นเฉียวตอบอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เธอบาดเจ็บ” เปโม่เซินจ้องเสื้อของเธอ สายตาหยุดลงที่คอของเธอ ที่ นั่นยังมีรอยแผลอีกเยอะ คิดถึงอะไรได้ เขาก็ถาม: “วันนี้ทายารียัง?”
พอได้ยิน เหมือนว่าเสิ่นเฉียวจะนึกอะไรได้ขึ้นมา ยื่นมือไปจับตรงคอ จองเธอ “ยังไม่ได้ทา” “กลับไปพักผ่อน ทายา” ติ้ง
พอดีลิฟต์จะปิดแล้ว เสิ่นเฉียวก็รีบเดินออกมา เยโม่เซินก็ดันเซียว เข้าไป
หลังจากที่เยโม่เซ็นเข้าไปแล้วก็ยื่นมือออกไปดึงเสิ่นเฉียวเข้ามา “เซียวซู่ ส่งเธอกลับไปด้วย” เซียวซู่นิ่งไปสักพัก “แต่ว่าประชุม…”
“ฉันไม่เป็นไร” เส้นเฉียวรีบพูดขัดเขา: “แผลบนตัวฉันก็เป็นแต่แผล ภายนอกเอง อีกอย่างยาที่น้าให้ก็เห็นผลดี บนตัวฉันก็หายเยอะแล้ว มาทํางาน ได้แล้ว”
เส้นเฉียว: “แต่ว่าไม่ได้เจ็บขนาดนั้นจริงๆ” เยโม่เซ็นฟังแล้วก็ยิ้มเย้ย มองเธอแบบเย้ยๆแล้วพูด: “ยาที่น้าให้เธอดียังไงก็ไม่ใช่ยาวิเศษ เพิ่งบาดเจ็บเมื่อวาน เธอบอกว่าวันนี้เริ่มหายดีแล้ว? เธอบื้อ หรือว่าผมโง่กับแน่?
สายตาของเธอมองเขาไว้ สายตาที่ใสซื่อมีความน่าสงสารและขอร้อง ดู แล้วน่าสงสารมาก
ทําให้ทนดูไม่ได้
คิ้วของเปโม่เซินก็ยิ่งขมวดขึ้น ผู้หญิงคนนี้อะไรกันแน่…ถึงมาทําหน้าตา น่าสงสารอ้อนเขา?
“ให้ตายเถอะ เซียวซูรีบพาเธอไป” เซียวซู: “…” “คุณหญิงน้อยรอง งั้นผมส่งคุณกลับ”
เสิ่นเฉียวเห็นเขาที่ไม่มองเธอ ก็พูดขึ้น: “งั้นวันนี้ฉันไม่มาทํางาน เดี่ยว สายๆฉันกลับเอง แต่ว่าตอนนี้ฉันอยากไปดูเสี่ยวเหยียน ได้ไหม?”
ได้ยินแบบนี้ เปโม่เซินก็เงยหน้ามามองเธอ: “เสี่ยวเหยียน?”
“อืม เมื่อวานเธอช่วยฉันไว้ ฉันต้องไปดูอาการของเธอในตอนนี้ ได้ ไหม?” คําสุดท้าย เส้นเฉียวพูดอย่างระวัง เยโม่เซินขมวดคิ้วแน่นๆ จ้องเธอไว้ นานมากกว่าจะตอบ “ไป หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมงค่อยกลับมาหาผม” “แต่ว่านายจะประชุมหน?” เยโม่เซินเงยหน้ามองสูง: “ครึ่งชั่วโมงพอแล้ว” “งั้นฉันไปดูเสี่ยวเหยียนก่อนนะ สายๆหน่อยค่อยมาหานาย”
พอประตูลิฟต์ปิดลง ถึงห้องประชุม เสิ่นเฉียวเห็นเปโม่เซินเดินออกไป จากลิฟต์ ก่อนไปเขายังใช้สายตากําชับเธอ เหมือนว่าเตือนเธอให้หลังจากครึ่ง ชั่วโมงกลับมาหาเขา
ตอนที่เส้นเฉียวไปหาเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนกําลังนั่งอยู่ตรงหน้าคอม ได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าเป็นเงินเฉียว
“เฉียวเฉียว?” เธอรีบลุกขึ้นเดินไปทางเธอ อยากจะไปจับเธอพอยกมือขึ้นก็รู้สึกเจ็บขึ้น มาสีหน้าก็เปลี่ยนไป
สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปมาก เดินไปด้านหน้า: “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เสี่ยวเฉียวทําปากย: “ไม่เป็นไร” “ขอโทษนะ เธอเจ็บที่ไหนบ้าง?”
เสี่ยวเหยียนตอบแบบปกติ: “ก็แค่แขนพลิกนิดหน่อย หมอบอกว่าไม่ เป็นไรมาก แค่เจ็บไม่กี่วันเอง ฉันไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรจริงๆหรอ?” เสิ่นเฉียวมองเธออย่างเป็นห่วง “ขอโทษนะ เป็น เพราะฉันแท้ๆที่ทําให้เธอเดือดร้อน และเมื่อวานตอนเย็น.”
เมื่อวานตอนเย็นเธอไปกับคุณเย? ฉันรู้เธอไม่ต้องขอโทษฉัน ตอนนั้น เซียวซู่บอกฉันแล้ว บอกว่าเธอเจ็บหนัก”
ใช่สิ เส้นเฉียวเกือบลืมไปเลย ตอนนั้นเซียวซูรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน
งั้นหลังจากที่เย่หลิ่นหานกับเสี่ยวเหยียนกลับมาแล้วต้องเห็นเขา จาก นิสัยของเสียวเหยียนต้องถามอยู่แล้ว
“ฉันก็ไม่ได้อะไร” เสี่ยวเหยียนพูดแบบปกติ จากนั้นก็ยิ้มออกมา: “แต่ก็ แค่ลําบากรองประธานเย่เอง หลังจากที่เขากลับมาไม่เห็นเธอ หลังจากที่เห็น ท่าทางของเขา เหมือนกับไร้วิญญาณเลย” เส้นเฉียว…อย่าพูดถึงนี้เลย”
“รู้สึกว่าไม่ค่อยมีเหตุผลเลย เพราะเธอไม่ชอบเขา เพราะฉะนั้นถึงเขาจะ เสียใจมากเท่าไหร่ เธอเองก็เฉยๆ แม้แต่ฉันที่เห็นก็รู้สึกเห็นใจ แต่เธอฟังแล้วก ลับไม่รู้สึกอะไรเลย”
เส้นเฉียวก้มหน้าลง มองพื้นโดยคิดอะไรอยู่
“การเฉยคือรูปแบบการแสดงออกที่ดีที่สุด ฉันเป็นน้องสะใภ้ของเขา ไม่ใช่แฟนของเขา ถ้ามีการตอบสนองความรู้สึกอะไรกับเขา งั้นก็แสดงก็ทํา ร้ายเขาน่ะสิ?”
“มันก็ใช่ ใช่สิ เราไปหาที่เงียบๆคุยกันเถอะ ตามฉันมา”
เสี่ยวเหยียนลากเธอมาที่ห้องทํางานของตัวเอง ปิดประตูลงเบาๆค่อย พูด: “เมื่อวานฉันได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นอะไร ทั้งแม่และลูก เป็นเรื่อง จริงไหม?”
เส้นเฉียวพยักหน้า “อิม”
“งั้นเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเราสิ?” เสี่ยวเหยียนค่อนข้างเป็นห่วงเรื่องนี้ เมื่อวานพออารมณ์ขึ้นก็อยากจะฆ่าเธอให้ตาย เพราะว่าทําให้พวกเธอทั้งสอง เจ็บขนาดนี้
แต่พอตอนนี้ใจเย็นลง เสี่ยวเหยียนถึงรู้สึกถึงความหนักเบาของเรื่องราว
สองแม่ลูกนั้นไม่เป็นอะไร เธอยังคิดว่าเลือดไหนเยอะขนาดนั้น เด็ก คงไม่รอดแล้ว
ใครจะไปรู้….
“อืม น่าจะไม่เกี่ยวอะไรกับเราแล้ว แต่ว่า…ฝ่ายตรงข้ามคงไม่ยอมหยุด แค่นี้ เมื่อวานดูท่าทีของหลินเจียงแล้ว เขาอาจจะก่อเรื่องอีก”
“ห้ะ? ฝ่ายตรงข้ามยังจะก่อเรื่องอีกหรอ แต่ว่าพวกเขาไม่เป็นอะไรหนิ!”
เสิ่นเฉียวยิ้มอ่อนๆ: “จะก่อเรื่องอะไรไหมตอนนี้ก็ไม่รู้ แต่ว่าเรื่องนี้เธอ วางใจได้ ฉันไม่ให้มันเกี่ยวข้องมาถึงเธอแน่”
“เธอพูดอะไรเนี่ย? ฉันไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง ฉันก็เป็นห่วงเธอด้วย ในเมื่อ เรื่องนี้ฉันเข้าไปมีส่วนร่วมแล้ว ถ้าภายหลังเธอแบกทุกอย่างไว้เอง ฉันไม่ยอม นะ!”
“โอเค ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้แล้ว ฉันก็แค่มาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยว ต้องกลับไปอีก”
ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนก็อยากรู้ขึ้นมา: “กลับไปที่คุณชายเย? เมื่อวาน ตอนที่เขาพาเธอไป เธอดีใจใช่ไหมล่ะ?”
พูดถึงเรื่องเมื่อวาน หน้าของเส้นเฉียวก็แดงขึ้น “ไม่ต้องพูดเมื่อเมื่อวาน แล้ว เดี๋ยวฉันก็จะกลับไปแล้ว”
“เอ๋ เธออย่าเพิ่งกลับสี ฟังฉันก่อน วันนั้นที่เราไปซื้อของใช่ไหม? วันที่ คุณชายเย่ไปด้วย ตุ้มหูที่เธอชอบ หลังจากนั้นฉันไปถาม อยากจะแอบซื้อให้ เธอ แต่เธอรู้ไหมว่าพนักงานพูดยังไง? เขาบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งซื้อไปแล้ว เธอทายสิว่าเป็นใคร?”