บทที่1554 มาส่งครีมกันแดด

ถึงแม้เมื่อก่อนถางหยวนหยวนจะไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ มาก่อน และท่าทีของจางเสี่ยวลู่ก็ดูค่อนข้างเป็นมิตร แต่เธอก็ยัง รู้สึกว่า โทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น เขาไม่ควรมารับโทรศัพท์ของ ตัวเอง

แต่ว่าเรื่องวุ่นวายใจพวกนี้พอได้ยินเสียงของยู่อย ก็มลาย หายไปหมดทันที

“พี่คะ”

“อืม” เสียงของฉือซูทุ่ม “ฉันอยู่ใต้ตึกของหอพักเธอ ถ้า เธอว่างก็ลงมาหน่อยสิ”

พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็รู้สึกดีใจขึ้นมา “เวลาแบบ

นี้พี่มาทําอะไรคะ”

“ทำไม ไม่ต้อนรับพี่เหรอ”

“ต้องไม่ใช่อยู่แล้วค่ะ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

พอพูดจบ เดิมทีถางหยวนหยวนอยากจะทิ้งโทรศัพท์ไว้บน เตียง แต่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอก็เลยเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็วิ่งลงไปด้านล่าง

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันมองตากันที่หนึ่ง จากนั้นก็รีบตาม ออกไป
“หยวนหยวน พี่ชายเธอมาหาเธอเหรอ เดี๋ยวพวกเราลงไปเป็น เพื่อน”

“หา ? ไม่ต้องหรอก พี่ชายของฉันคงแ……….

“ไม่เป็นไรๆ พวกเราก็ไม่มีอะไรทํา ไปเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”

สุดท้ายถางหยวนหยวนก็ยังไม่รู้อะไรเลยและพาพวกเธอออก ไปด้วย ตอนลงบันไดทั้งสองคนคล้องแขนเธอคนละข้าง ความ รู้สึกแบบนี้ทำให้ถางหยวนหยวนรู้สึกประหลาดใจ ทั้งๆที่เธอจะ ไปเจอพี่ชาย ทำไมสองคนนี้ถึงได้ดูท่าทางดีใจกว่าเธอเสียอีก

ตอนที่ลงไปถึงใต้ตึก ถือก็ถูกคนให้ความสนใจและยืน ห้อมล้อมอย่างมากมายแล้ว

เพราะว่าเขาหน้าตาหล่อเหลา ทั้งสูงทั้งผอม รวมอยู่ในคนๆ เดียว เลยมีเด็กสาวไม่น้อยที่หันมามอง

“คนๆนี้หล่อจังเลย แต่ดูไม่เหมือนนักเรียนโรงเรียนเราเลย

เขามาหาใครกันนะ

“หรือว่ามาหาแฟนสาว ?”

“ถ้าเป็นแฟนสาวล่ะก็ คงน่าอิจฉามากเลย มีคนที่หล่อขนาดนี้ มาเป็นแฟนด้วย”

จากนั้นถางหยวนหยวนก็ลงมา และมีจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่า หันติดสอยห้อยตามเธอมาด้วย

“พี่คะ”
“สวัสดีค่ะคุณพี่” จางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นเองก็เอ่ยทักทาย ตามถางหยวนหยวนไปด้วยค่าหนึ่ง

อยมองดูถางหยวนหยวนที่ถูกหนีบอยู่ตรงกลางเหมือน แซนด์วิช เงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ขอฉันคุยกับเขาเป็นการ ส่วนตัวหน่อยได้ไหม

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็ได้สติกลับมา

อย่างรวดเร็ว

“ได้แน่นอนอยู่แล้วค่ะ พี่ชายพูดอะไรแบบนั้นคะ พวกเราก็แค่ มาเป็นเพื่อนเขาเท่านั้น ไม่รบกวนแล้วค่ะ หยวนหยวน พวกเรา ไปรอเธออยู่ข้างนั้นนะ

รอจนจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันไปแล้ว ถางหยวนหยวนก็เลย ยิ้มออกมาแล้วถามว่า “พี่คะ เพื่อนร่วมหอของฉันเป็นมิตรมาก เลยใช่ไหม”

ฉือซูมองดูเงาของเพื่อนร่วมหอพักทั้งสองคนที่ห่างออกไป ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ครูใหญ่จึงยื่นถุงที่อยู่ในมือไปให้เธอ

“ให้ฉันเหรอ ?”

ถางหยวนหยวนรับถุงมาด้วยความประหลาดใจ “นี่อะไรเหรอคะ ?”

“ครีมกันแดด”

พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็เปิดถุงออก จากนั้นก็เห็น ว่าด้านในมีครีมกันแดดสองขวด และก็รู้สึกตื้นตันขึ้นมาทันที “พี่คะ พี่ช่างดีกับหยวนหยวนจริงๆ แต่เฟยเฟยก็บอกแล้วไม่ใช่เห รอคะ ว่าเธอก็พกมา ให้ฉันใช้ด้วยกันกับเธอก็ได้”

“นั่นเป็นของที่คนอื่นพกมา เธอไม่เกรงใจคนอื่นบ้างเหรอ อีก อย่างถ้าถึงเวลาแล้วไม่พอใช้จะทำยังไง การฝึกทหารไม่ใช่แค่ ช่วงเวลาสั้นๆนะ”

คำพูดนี้ทำให้ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าค่อนข้างมีเหตุผล “พี่ ชายนี่ช่างรอบคอบจริงๆ ก่อนหน้านี้หยวนหยวนคิดไม่ถึงเลย ขอบคุณมากนะคะพี่”

“ยัยซื่อบื้อ ได้ของแล้วก็ขึ้นไปเถอะ”

“พี่ชายแค่จะมาส่งครีมกันแดดเหรอคะ ?”

“ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ ? ยังอยากได้อะไรอีก ?”

ถางหยวนหยวนเบิกตาโต มองดูอยซูอย่างใสซื่อแล้วย ปาก ไม่พูดอะไร “เปล่า เปล่าค่ะ”

ถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าดวงตากลมโตคู่นั้นก็แสดง ท่าที่ผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน

“ยัยเด็กไร้น้ำใจ ฉันเอาครีมกันแดดมาส่งให้ตอนดึกดื่นแบบ นี้ เธอก็ไม่ถามพี่ชายสักคำว่ากินข้าวหรือยัง ยังจะมาโทษพี่อีกว่า ไม่เอาของกินมาให้เธอ

“อืม หยวนหยวนขอโทษค่ะ หยวนหยวนผิดไปแล้ว พี่ชายกิน ข้าวหรือยังคะ ถ้ายังไม่ ให้หยวนหยวนพาพี่ชายไปกินข้าวไหม คะ ?”
ฉือซูเหลือบไปมองสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลและกำลังทำท่า ทางกระตือรือร้นท์หนึ่ง แล้วน้ำเสียงก็หมองลงหลายระดับ

“วันนี้ไม่ไปแล้ว ครั้งหน้าแล้วกัน เธอกินอะไรสักหน่อย แล้วไป พักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ต้องไปฝึกทหาร อย่าลืมทาครีมกันแดดด้วย ไปอ่านคู่มือเสริมเอาเองแล้วกัน อย่าปล่อยให้แดดเผาจนได้แผล ล่ะ”

พอพูดจบ ถือก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของตัวเองแล้ว หยิบเอากล่องเล็กๆที่ละเอียดงดงามออกมาให้ถางหยวนหยวน “แล้วก็ นี่ให้เธอ”

พอถางหยวนหยวนเห็นกล่องใบนั้นแล้ว ดวงตาก็เป็นประกาย ขึ้นมาทันที

“ลูกอมชอกโกแล็ก ขอบคุณค่ะพี่ชาย!”

เธอดีใจมาก เลยโผเข้าไปกอดฉือยไว้ทันที ฉากนี้ทำให้คน อื่นที่กำลังมุงดูอยู่รู้สึกอิจฉาเป็นที่สุด

“พอเถอะ อะไรจะขนาดนั้น กอดแปบเดียวก็พอแล้ว” ถึงแม้ว่ พูดของฉือ ซูจะดูรังเกียจ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความ รักใคร่เอ็นดู

ถางหยวนหยวนกอดฉืออย่างอาลัยอาวรณ์ครูใหญ่ก่อน จะคลายออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า “พี่คะ ให้หยวน หยวนพาไปกินข้าวเถอะ วันนี้ตอนมาฉันเห็นหน้าโรงเรียนมี ของอร่อยเต็มไปหมดเลย แล้วยังมีร้านบะหมี่เนื้อร้านหนึ่งด้วย ฉันรู้สึกว่าร้านของพวกเขาต้องรสชาติไม่เลวแน่ๆ”
พอพูดจบ ถางหยวนหยวนก็รู้สึกเหมือนน้ำลายตัวเองกำลังจะ ไหลออกมา

ทำไมฉือจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“ที่สำคัญก็คือตัวเองอยากกินสินะ”

เดิมทีฉือนั้นไม่คิดจะออกไปด้วยกันกับเธอ เพราะว่าทั้ง สองคนที่อยู่ตรงนั้นกำลังจ้องเขม็งมาทางนี้ แต่ว่าถ้ายังหนูน้อย เป็นคนอยากกินเองล่ะก็ สถานการณ์ก็ต่างไปจากเดิมแล้ว

“ถ้าอยากกินล่ะก็ งั้นก็ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ชายเลี้ยงเอง

“ขอบคุณค่ะพี่ เดี๋ยวฉันโทรไปชวนเฟยเฟยไปด้วย ได้ไหมคะ แล้วยังมีเพื่อนร่วมหอของฉันอีกสองคน ช่วงบ่ายพวกเขาเลี้ยง อาหารตะวันตกหยวนหยวนด้วย

“ชาวบ้านเขาเลี้ยงอาหารตะวันตกเธอ แต่เธอกลับเลี้ยงบะหมี่ เนื้อชาวบ้านเขา ไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ”

“ไม่หรอก ไม่หรอก

เพื่อนร่วมหอพักทั้งสองคนคอยแอบฟังอยู่ตลอด ถึงแม้จะอยู่ ห่างไกล แต่ก็ยังได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนอย่างชัดเจน

หลังจากได้ยินคำนี้แล้ว ทั้งสองคนก็รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ว่าจะกินอะไรก็เหมือนกัน พวกเราเองก็ ชอบกินบะหมี่เนื้อเหมือนกันค่ะ”

“จริงเหรอ ?” ถางหยวนหยวนค่อนข้างดีใจ “ถ้าพวกเธอก็ดีแล้ว งั้นเดี่ยวให้พี่ชายฉันพาพวกเราไปกิน

จากนั้นถางหยวนหยวนก็โทรไปหาเพิ่งเขือเฟย ให้ไปด้วยกัน ถึงแม้หญิงสาวทั้งสองคนจะดูไม่ค่อยเต็มใจ แต่อยู่ต่อหน้าอ ซูเลยไม่กล้าแสดงท่าทางออกมาแม้แต่น้อย

ตอนแรกเพิ่งเขือเฟยก็ไม่อยากลงมา แต่หลังจากถูกถางหยวน หยวนเรียกไปสองรอบ ถึงได้ยอมมาด้วย

หลังจากเพิ่งเขือเฟยลงมาแล้ว จางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นก็ ราวกับลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว และเข้าไปคล้องแขนเธอ ด้วยท่าทางสนิทสนม

เพิ่งเขือเฟยต่อต้านเล็กน้อย แต่จางเสี่ยวลู่กลับกดเสียงต่ำ แล้วพูดว่า “อย่าแสดงท่าทางพิรุธออกมาเชียว ไม่อย่างนั้นฉันจะ ทำให้เธออยู่ที่โรงเรียนนี้ต่อไปไม่ได้อีกเลย

การคุกคามอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ทำให้เพิ่งเขือเฟยรู้สึกโกรธ มาก เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าเขาที่หนึ่งอย่างโกรธเคือง จางเสี่ยวลู่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมา อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เขือเฟย เธอไม่สบายหรือ เปล่า ให้โทรไปหาพ่อแม่เธอหน่อยดีไหม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ