บทที่1477ความเศร้าโศก

เหลียงหย่าเหอฟังออกในทันที ได้ถามอย่างค่อนข้างอึดอัด “เซียวหยู เสียงของเธอเป็นอะไร?” เสียงของตัวเองคืออดหลับอดนอนมาทั้งคืนจนแหบ หรือว่า

เซียวหยูก็เป็นเหมือนเธอ

ตู้เชียวหยู่ที่อยู่ในสายถอนหายใจแรงๆหนึ่ง ก็ไม่ถือสาที่จะพูด ตามตรงกับเธอ

“เมื่อคืนนอนไม่หลับ เสียงเลยเปลี่ยนไปนิดหน่อย เธอก็นอน ไม่หลับเหมือนกันใช่มั้ย?”

ฝ่ายตรงข้ามตรงไปตรงมาและเปิดใจแล้ว เหลียงหย่าเหอ ถอนหายใจตาม

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันกังวลจนไม่ได้นอนมาทั้งคืน เมื่อวานหลังจากไป ดูดวงกลับมาฉันก็คิดซ้ายตรองขวา กังวลจะแย่อยู่แล้ว ฉันเลย รู้สึกว่าโทรคุยกับเธอดู เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกกับเด็กทั้งสองเลย เพราะความสัมพันธ์ของเขาสองคนดีๆกันอยู่ จู่ๆถ้าพวกเราที่เป็น ผู้ใหญ่พูดเรื่องนี้ จะต้องทำให้พวกเขาไม่พอใจแน่ๆ

ตอนที่เหลียงหย่าเหอพูดเรื่องพวกนี้ ไม่มีความมั่นใจเลย เพราะฉะนั้นเลยยิ่งพูดยิ่งเสียงเบาเชียวหยู่ ให้อภัยที่ฉันเห็นแก่ ตัวไปหน่อย แต่ฉันรู้สึกตอนนี้เซียวซูกับเสี่ยวไปต่างก็เป็นผู้ใหญ่ แล้ว ล้วนมีความคิดของตัวเองแน่นอน พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่ มากสุดก็แค่ปรึกษาหารือกับพวกเขาหน่อย ควบคุมความคิดของ พวกเขาไม่ได้หรอก ถ้าพวกเขาอยากอยู่ด้วยกันจริงๆ และพวก เราที่เป็นพ่อแม่ถ้ากลายเป็นอุปสรรคขัดขวางพวกเขา เด็กสอง คนจะต้องเสียใจมากเลย

ทางฝั่งของตู้เชียวหยู่ไม่พูดจาสักที มีแค่เสียงหายใจเบาๆ เห ลียงหย่าเหอค่อนข้างวิตกกังวล “ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่” ตู้เชียวหยู่ส่ายหัว เธอไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน ตื่นเช้าก็โทรหาเสี่ยวไป แต่ว่าตอนนี้เธอกลับมีอารมณ์อีกแบบนึง

คำพูดของเสี่ยวไปคอยสะท้อนอยู่ที่ข้างหูเธอ

“นั่นเป็นเพราะว่าแม่ไม่ฟังหนู ถ้าแม่ยอมฟังหนู ก็ไม่เกิดเรื่อง แบบนี้แล้ว!”

“ก่อนหน้านั้นหนูไม่อยากมีแฟน แต่แม่บีบให้หนูมีแฟน บีบจน หนูไม่กล้ากลับบ้าน ต้องไปเช่าห้องอยู่ที่ข้างนอก ตอนนี้หนูมี แฟนแล้ว แม่ก็มาบีบบังคับให้หนูเลิกกับเขา แม่หวังดีกับหนู จริงๆเหรอคะ? ทำไมชีวิตของหนูต้องเป็นไปตามกฎที่แม่คิดไว้ ด้วย? หนูไม่ใช่เด็กสักหน่อย หนูเป็นผู้ใหญ่ หนูอยากวางแผน เองไม่ได้เหรอคะ?”

“พวกนั้นล้วนเป็นคำพูดจากใจจริงของหนู หนูไม่อยากใช้ชีวิต ที่ถูกแม่สร้างกฎเกณฑ์ไว้ ชีวิตของหนูๆจัดการเอง ไม่ว่าจะมีผล ตามมายังไงหนูล้วนสามารถรับผิดชอบเอง

ที่ผ่านมาลูกสาวเธอเป็นเด็กดีเชื่อฟัง เพราะเป็นลูกคนเดียว ดังนั้นเธออยากได้อะไรก็มีอะไร ตู้เชียวหยู่ไม่เคยปฏิบัติไม่ดีกับลูกสาวคนนี้เลย แต่ในขณะที่โอและประคบประหงมเธอก็ติด นิสัย อยากสร้างเธอให้เป็นเหมือนที่ตัวเองอยากได้ อยากให้เธอ ใช้ชีวิตตามความคิดของตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้เจียงเสี่ยวไปคัดค้าน ตู้เชียวหยู่ไม่เคยคิด จริงๆ เรื่องที่ตัวเองทำเหล่านั้น ไม่นึกเลยว่าจะก่อให้เกิดผลกระ ทบใหญ่ขนาดนี้กับเธอ

ใช่ ลูกสาวเธอ โตแล้ว ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว

ไม่ใช่หุ่นเชิดสักหน่อย จะปล่อยให้คนชักใยได้ยังไง? เฮ้อ เสียดายที่เธอรู้ช้าไป

ถ้าเธอดึงสติกลับมาเร็วหน่อย บางทีก็อาจจะไม่พูดเรื่องนี้กับ เธอแล้ว ตอนนี้เสี่ยวไปรู้แล้ว ส่วนเหลียงหย่าเหอเห็นได้ชัดว่าให้ เกียรติเด็กมากกว่าเธอ และให้เกียรติเธอด้วย ทนมาทั้งคืนตอน นี้ถึงโทรมาปรึกษาเรื่องนี้กับเธอ

คิดถึงตรงนี้ ตู้เชียวหยู่รู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง

“ขอโทษนะหย่าเหอ ตอนเช้าฉันได้บอกกับลูกสาวฉันไปแล้ว”

“อะไรนะ?” เหลียงหย่าเธอค่อนข้างแปลกใจ “บอกไปแล้ว? บอกไปตอนไหน?”

“ก่อนที่เธอจะโทรศัพท์มาไม่นานนี้เอง

จู่ๆเหลียงหย่าเหอเสียงหาย ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

“ฉันคงจะทำผิดไปแล้ว ขอโทษนะ”
สักพักใหญ่ๆเหลียงหย่าเหอถึงดึงสติกลับมา เธอพูดด้วยรอย ยิ้ม “ไม่เป็นไรๆ ยังไงซะก็คนเป็นพ่อแม่ เรื่องแบบนี้บอกกับ ลูกสาวก็สามารถเข้าใจได้ งั้นเอาอย่างนี้ ทางฉันก็ไม่บอกเซียวซู แล้ว เสี่ยวไปจะรู้ก็รู้ไป ทั้งหมดก็ดูความคิดของเสี่ยวไป ถ้าเสี่ยว ไปไม่ยอม งั้นเซียวซูก็ไม่ฝืนใจเสี่ยวไปหรอก”

ตู้เชียวหยู่ฟังแล้วค่อนข้างประหลาดใจ “เธอไม่รู้สึกแบบนี้ไม่ ยุติธรรมกับเซียวมากเลยเหรอ?”

“ลูกชายฉันกว่าจะมีแฟนไม่ใช่ง่ายๆ ฉันเชื่อสายตาเขา และ เชื่อความสามารถในการจัดการเรื่องราวของเขา อีกอย่างเรื่อง มากมายล้วนต้องอาศัยตัวเอง เป็นไปได้ยังไงที่จะให้ฟ้าเบื้องบน พูดแล้วเป็นใหญ่? ถ้าฟ้าให้เธอไม่มีอะไรทำ งั้นเธอก็จะไม่ พยายามแล้วจริงๆเหรอ? ลูกชายฉันก็ไม่ใช่คนที่ยอมจำนนต่อ โชคชะตา ไม่ถือสาพวกนี้แน่นอน

หลังจากวางสาย ในใจของตู้เชียวหยู่สงบลงมาไม่ได้สักที ความจริงใจของฝ่ายตรงข้ามเอาออกมาหมดแล้ว ต่อจากนี้ก็ ดูแค่ว่าเสี่ยวไปจะคิดยังไงแล้ว

ตกดึกพอถึงเลิกงาน เซียว กลับมาผลักประตูออก ก็รู้สึก บรรยากาศในบ้านดูเหมือนค่อนข้างผิดปกติ

ไฟของห้องรับแขกไม่ได้เปิด มืดสนิทไปทั่วทั้งห้อง เขาอึ้งไป ครู่นึงจากนั้นได้เปิดไฟ จากนั้นก็เห็นบนโต๊ะมีขนมวางอยู่เยอะ มาก ส่วนเจียงเสี่ยวไปใส่ชุดนอนหลับอยู่ที่โซฟา

เห็นภาพนี้ เซียวซอดขมวดคิ้วไม่ได้ เขาเปลี่ยนรองเท้าเสร็จก็ได้เดินไป

ยัยเด็กคนนี้ ทำไมไม่ไปนอนที่ห้อง ก็หลับคาที่โซฟา โดยตรง เลย ถึงแม้ในห้องมีเครื่องทำความร้อน แต่ยังไงซะก็ฤดูหนาว นอนอย่างนี้เป็นหวัดได้ง่ายมาก

ไม่นาน เซียวซูก็เดินไปอุ้มเจียงเสี่ยวไปขึ้นมา เตรียมอุ้มเธอ เข้าไปในห้องนอน

ใครจะไปรู้เซียวซู่เพิ่งอุ้มเธอขึ้นมา เจียงเสี่ยวไปก็ตื่นแล้ว เธอ ขยี้ตา ดวงตาค่อนข้างขมุกขมัว

“เอ่อ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

เซียวซู่ขยับจมูก เม้มริมฝีปากบางถามเธอ “คุณดื่มเหล้า?” “เปล่าค่ะ แค่ดื่มนิดเดียวเอง

ระหว่างพูด เจียงเสี่ยวไปตบมือของเขา “ปล่อยฉันลงมาค่ะ”

เซียวซูกลัวเจียงเสี่ยวไปเมาเหล้า แต่ดูแววตาและน้ำเสียงของ เธอ เหมือนยังมีสติอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยเธอลงมา แต่ได้พูด “คุณง่วงแล้วไม่ใช่เหรอ? อย่านอนที่นี่ ผมอุ้มคุณไปที่ห้องนอน

“ไม่ๆๆ” เจียงเสี่ยวไปได้ปฏิเสธเขา “ฉันไม่ง่วง เมื่อฉันแค่ เผลอหลับไป คุณปล่อยฉันลงมา ฉันจะอยู่ที่นี่

เซียวซูวางเธอลงมา พอเจียงเสี่ยวไปแตะโดนโซฟาก็อ่อน ยวบยาบลงมา กอดหมอนและที่นั่งข้างตัวเอง “มา มานั่งที่นี่” เซียวซูรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอผิดสังเกต ก็เลยนั่งลงไปอย่างเงียบๆ

หลังจากนั่งลงมาก็รอเธอเปิดปากพูด แต่ผ่านไปตั้งนานเธอก็ ไม่พูด เซียวซูก็ได้เงยหน้ามองไปที่เธอ “เป็นอะไรไป? ทำไมอยู่ ดีๆถึงดื่มเหล้า?”

“อยากดื่มก็ดื่มน่ะสิ แค่ดื่มเหล้าหน่อยคุณก็ต้องยุ่งด้วย? เซียว คุณคงไม่ใช่คิดว่าคุณเป็นแฟนของฉันแล้ว ก็จะสามารถยุ่ง เรื่องของฉันได้มั้งคะ?”

เซียวซูเม้มริมฝีปากบางและย้อนถาม: “ไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้!”

“ถ้าอย่างนั้นไม่ได้” เซียวจับข้อมือเรียวขาวของเธอไว้ และ กุมไว้ในฝ่ามืออบอุ่นของตัวเอง เรื่องบางเรื่องผมต้องยุ่ง อย่าง เช่นเรื่องที่คุณนอนที่โซฟา ถ้าผมไม่ยุ่ง คุณเป็นหวัดจะทำยังไง? และเรื่องที่คุณดื่มเหล้าไปมั่ว ผมไม่อยู่บ้าน ถ้าคุณเกิดเรื่องจะทำ ยังไง?”

เดิมทีเจียงเสี่ยวไปควบคุมอารมณ์ไว้ดีๆ จู่ๆได้ยินเซียวซูพูด แบบนี้ ในใจมีความเศร้าโศกที่เข้มข้นโผล่ออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ