บทที่ 874 คุณไม่เหนื่อยเหรอ

หลังจากที่เมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้วนั้น …

หลังจากที่ฟื้นคืนสติแล้วนั้นปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือยื่นมือ ออกไปโอบกอดเธอ ทว่าผลสุดท้ายกลับลูบไปเจอความว่าง เปล่า จากนั้นดวงตาที่ลึกล้ำกลืมตาขึ้นมาแล้ว

ไม่เห็นเงาของหาน จื่อจริงๆด้วย

เย่โม่เซินรีบเปิดผ้าห่มและลุกขึ้นนั่ง แต่พบว่าผ้าปูที่นอนและ ผ้าห่มในตอนนี้ยับยุ่ยไปหมด เขาตะโกนเรียกชื่อหาน จื่อไป หนึ่งครั้งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆกลับมา เขาจึงลุกขึ้น สวมเสื้อผ้าและตามหาจนทั่วห้อง

ผลสุดท้าย ภายในบ้านเงียบสงบ โดยไม่มีเงาของหาน จื่อ

เย่โม่เซินนั่งลงบนขอบเตียง บริเวณรอบๆมีเพียงแค่เสียง ตะโกนเรียกของเขาคนเดียว ถ้าหากไม่ใช่เพราะร่องรอยบน ผ้าห่มพวกนั้น เย่ ไม่เป็นคงจะต้องสงสัยแน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อคืนนี้เป็นจริงหรือไม่

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เยโม่เป็นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออก มาและโทรหาหานมู่จื่อ

สายที่หนึ่ง สายที่สอง สายที่สาม… หลังจากสิ้นสุดลงก็ล้วนแต่มีเสียงผู้หญิงที่สุภาพและเย็นชา
“ขออภัยค่ะ หมายเรียกที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”

หัวคิ้วของเย่ไม่เป็นขมวดขึ้นมา และนิ้วมือที่มีรอยข้อต่ออย่าง ชัดเจนก็กดต่อสายอีกครั้ง แต่ว่าไม่มีคนรับโทรศัพท์อยู่ตลอด หัวคิ้วของเขาก็เรื่อยขมวดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ แรงที่เขาบีบโทรศัพท์ ก็หนักแน่นขึ้นมาหลายระดับ

หรือว่า เป็นเพราะเรื่องของเมื่อคืน เธอจึงเสียใจภายหลัง แล้ว?

ดังนั้นจึงออกไปตั้งแต่เช้า แม้แต่สายโทรศัพท์ของเขายังไม่ รับเลย?

จิตใต้สำนึกนี้เพิ่งจะปรากฏขึ้นมาในสมอง เปลือกตาของเ

โม่เป็นก็กระตุกอย่างแรง รีบลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

ตอนที่เดินผ่านห้องน้ำนั้น ทว่าฝีเท้าก้าวของเย่ ไม่เซินก็หยุดลง

จากนั้นเขาก็มองตรงด้านข้าง และมองเห็นเสื้อผ้าที่ทั้งสอง เปลี่ยนเมื่อคืน ได้ถูกจัดการโยนลงในเครื่องซักผ้าแล้ว เพียง แต่ว่าเป็นเพราะตอนเช้ากลัวว่ารบกวนทำให้เขาตื่น ดังนั้น เครื่องซักผ้ายังไม่ทำงาน

เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของเย่ไม่เป็นมืดลงเล็กน้อย

ถ้าเธอเสียใจภายหลังแล้วละก็ งั้นเธอก็ไม่น่าจะทำเรื่องแบบ นี้ แต่เป็นเก็บของและจากไปเลยโดยทันที

เย่โม่เซินยืนดูอย่างเงียบ ๆ สักพักหนึ่ง จากนั้นก็กลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง และพบว่ากระเป๋าเดินทางของหาน จื่อและ สิ่งของทั้งหมดยังอยู่ครบ มีเพียงโทรศัพท์มือถือและกระเป๋า สะพายในแต่ละวันของเธอเท่านั้นที่หายไป

น่าจะออกไปข้างนอกแล้ว

เยโมเงินคิด ในเมื่อไม่รับสายโทรศัพท์ของเขา น่าจะเป็น เพราะว่าปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ หรือไม่ก็เป็นเพราะข้างนอกเสียง ดังเกินไปจนไม่ได้ยิน

เขาปลอบใจตัวเอง ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะมีเหตุผล

แต่ทันทีที่หลับตาลงก็นึกถึงฉากเมื่อคืน เยโม่เซินก็รู้สึกว่าตัว เองเป็นสัตว์ร้ายจริงๆ เธอบอกว่าเป็นห่วงตัวเขาเอง และอยาก จะช่วยตัวเขาเอง เขาก็ยับยั้งใจตัวเองไม่ได้แล้วเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนยังอยู่ด้วยกันไม่นาน คิดไม่ถึงว่าจะอยู่

ด้วยกันเป็นเพราะเขาถูกวางยา…

ยิ่งคิดเช่นนี้ เย่ไม่เป็นก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเขาเองรู้สึกผิดต่อเธอ

ถ้าหากว่าเธอโกรธ และหนีไป … ก็เป็นเรื่องปกติ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เยโม่เป็นก็ไม่สามารถนั่งนอนใจได้ หลังจากนั้นเขาจึงโทรศัพท์ให้คนไปตรวจสอบที่อยู่ของหาน จื่อ

ในไม่ช้า กล้องวงจรปิดของชุมชนก็ถูกส่งเข้าไปที่อีเมลของเย โม่เซิน เขาเปิดดูหนึ่งครั้ง

พบว่าตอนที่หานมู่จื่อ ออกไปนั้น สภาพและการแสดงออกบนใบหน้าของเธอ ดูไม่ออกว่าไม่เห็นความผิดปกติใด ๆ ยกเว้น แค่ … ท่าทางแปลก ๆตอนที่เธอเดิน

เย่ ไม่เช่นนึกถึงความโหดร้ายของตัวเอง ในเมื่อคืน ตลอดจน

ฉากที่เธอเอาแต่บอกตัวเขาเองว่าเบาหน่อย ดวงตาก็มืดลง

และนําคอก็กลิ้งไปมา

รสชาติของเธอ …

มันเลิศล้ำอย่างกับที่เขาคิดไว้จริงๆด้วย

แม้ว่าตอนนั้นเขาจะถูกกระตุ้นด้วยฤทธิ์ของยา แต่เยโม่เป็นก ลับรู้ว่า สมมุติว่าไม่โดนยา ตอนที่เผชิญหน้ากับเธอ เดาว่าเขาก็ น่าจะมีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน

เธอรับโทรศัพท์แล้ว ดูท่าทางของเธอ น่าออกไปข้างนอก

เฉยๆ

จากนั้นก็ได้รับข่าวว่า เธอออกไปข้างนอกกับสังอาน เมื่อได้ยินชื่อของสังอาน เย่ไม่เป็นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง นั่นไม่ใช่ น้าของเธอหรอกเหรอ?

“คุณชายเงิน เธอออกไปกับสั่งอานแล้ว…” 11

“พอแล้ว” เย่ไม่เชินขัดจังหวะเขา “ฉันเข้าใจแล้ว”

ในเมื่อออกไปข้างนอกกับสังอาน ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ไม่ ว่าอย่างไรก็ตามพวกเธอล้วนแต่เป็นผู้หญิง เมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เธออาจจะอยากถามคนใกล้ตัวเกี่ยวกับสถานการณ์ เช่นนี้ดูก็ได้?

เย่ไม่เป็นไม่ได้ถามไปต่อ ผู้ที่ตรวจสอบทำได้เพียงกลืนคำที่ จะบอกว่าทั้งสองคนไปที่โรงพยาบาล

แล้วลงไป

ช่างมันเถอะ คุณชายเงินไม่อยากรู้แล้ว ถ้าเขาพูดต่อไปอีก มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร

อาจเป็นเพราะเป็นทุกข์เป็นร้อนในเรื่องผลได้ผลเสียจาก ประโยชน์ส่วนตัว เย่โม่เซ็นจึงต่อสายไปที่โทรศัพท์มือถือของหา นมู่จื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในที่สุดเธอก็รับสายโทรศัพท์แล้ว

เมื่อได้ยินเสียงของเธอว่าทุกอย่างเป็นไปตามปกติ ไม่มีอะไร ผิดปกติไป ในที่สุดเย่ ไม่เซินก็ถอนหายใจออกมาได้

หาน จื่อไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ใกล้ ๆ ถือโอกาสซื้อของใช้ ประจำวันนิดหน่อย สิ่งของเบาๆ หลังจากนั้นก็เตรียมตัวกลับ

บ้าน

คิดไม่ถึงว่าตอนที่เธอออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตมา เย่ไม่เป็นจะ มารับเธอด้วยตนเอง

เขาเดินไปข้างหน้าก้าวใหญ่เพื่อหยิบถุงในมือของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ทำไมออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าวสัก ค่า? ”

เขาสวมเสื้อคลุมสีเทา ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาลึก และ ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติไป

อืม กลับคืนสภาพเดิมอีกแล้ว

เมื่อคืนริมฝีปากของเขาเป็นสีม่วงอ่อน ความปรารถนาใน ดวงตาของน่ากลัวมากจริงๆ

หานมู่จื่อเหนี่ยวรั้งมือของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ “ฉันเห็นว่า คุณยังหลับอยู่ ฉันจึงไม่กล้าที่จะรบกวนคุณ”

เย่ โม่เซิน “.…..”

เขาหรี่ตาเล็กน้อย และพูดเสียงเบาว่า หรือว่าเมื่อคืนคุณไม่

เหนื่อยเหรอ? เมื่อคืน … ขนาดนั้น”

ประโยคด้านหลังของเขาไม่สามารถพูดออกมาได้ เนื่องจาก จู่ๆหาน จ๋อก็หน้าแดงและขัดจังหวะของเขา “คุณห้ามพูดเชียว นะ”

เมื่อคืน…….

เป็นเขาจริงๆ …

เมื่อหานคู่จื่อนึกถึงตอนที่เขาบังคับให้ตัวเธอรุกด้วยตัวเองนั้น ใบหูของเธอก็เริ่มมีสีแดงเลือดฝาดอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าทางโกรธที่สวยงามของเช่นนี้ ความผิดหวังภายในใจพวกนั้นของเย่ไม่เป็นก็หายไปอย่างสมบูรณ์ภายในชั่ว พริบตา แทนที่ด้วยใบหน้าสีแดงและปลายหูสีแดงเล็กน้อยที่ เหมือนเปื้อนเลือด

ท่าทางแบบนี้…

ดวงตาอันมืดคู่หนึ่งของเย่ไม่เป็นก็สว่างขึ้นมา ลูกกระเดือก กลิ้งขึ้นกลิ้งลง เขายับยั้งตัวเองให้เคลื่อนย้ายสายตา ฝ่ามือ ใหญ่บีบไปที่มีอผิวขาวเล็กอันอ่อนโยนของเธอแน่น และน้ำ เสียงของเขาก็หยาบกระด้างก็ได้ ผมจะไม่พูด

เธอคิดว่าเขาจะเชื่อฟังแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าประโยคต่อมาของ เขาก็ตามจะพูดว่า “ฉันจะทำ”

หานมู่จื่อ ”

เมื่อสักครู่นี้มีแค่ปลายหูและแก้มที่มีสีแดงระเรื่อ ตอนนี้ค่อยๆ

ลามไปจนถึงคอแล้ว หานคู่จื่อใช้แรงบีบฝ่ามือของเขา

เธอไม่รู้ว่าหยิกแบบนี้เขาจะเจ็บหรือไม่ รู้แค่ว่าดวงตาของเ โม่เช่นนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่าเอ็นดูร่างกายสูงอย่างเขายืน อยู่ข้างๆ ท่าทางแบบนี้ดูเหมือนเขาเหมือนผู้ใหญ่ที่เอาใจเด็ก ไม่มีผิด ตราบใดที่เด็กเต็มใจก็ปล่อยให้เธอเอาแต่ใจได้ตาม อำเภอใจ

หลังจากนั้นไม่นาน หานคู่จื่อก็หดมือกลับ นึกถึงคำกำชับที่ คุณหมอเคยบอกไว้ เมื่อตอนที่อยู่ในโรงพยาบาล และกระซิบว่า “ต่อจากนี้ไป …ทำแบบนี้ไม่ได้แล้ว”
ลูกในท้องของเธอยังอายุไม่ถึงสามเดือน ถ้าหากว่าเกิดเรื่อง แบบเมื่อคืนขึ้นอีกครั้งละก็ เธอก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

แม้ว่าครั้งนี้จะไม่เป็นอะไร แต่ว่าเธอก็มีสัญญาณของการแท้ง บุตรแล้ว

สรุปก็คือคราบรอยเลือดพวกนั้น ทำให้คนน่าตกใจมากจริงๆ

เย่ไม่เป็นไม่รู้ความคิดภายในใจของเธอ เมื่อได้ยินเธอพูด แบบนี้ นึกว่าเรื่องเมื่อคืนทำให้เธอรู้สึกกลัว ริมฝีปากบาง ก็ยก ขึ้นเล็กน้อย

” ต่อจากนี้ไป…ผมจะอ่อนโยน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ