บทที่ 365 รถชน

หานมู่จื่อหลับสนิทอย่างยิ่งและเข้าสู่ความฝันไป พร้อมๆ กับเสี่ยวหมี่โต้ว

แต่เสี่ยวเหยียนกลับเอาแต่มองไปด้านนอกอย่าง ใจจดใจจ่อ คนที่สามารถนอนหลับได้เหมือนหมู อย่างเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีสติแจ่มใสอย่างยิ่ง เธอเอาแต่จ้องมองรถที่แซงพวกเขาไป แต่กลับไม่ เห็นรถคันที่เห็นนั่นอีก

แต่เธอรู้ดีว่า ไม่ว่าจะเป็นรถที่แซงพวกเธอไป หรือตามหลังพวกเธอก็ล้วนทำให้เธอกังวลทั้งสิ้น

ไม่ง่ายนักกว่าจะออกจากทางด่วนและเข้าสู่ถนน ในเมือง ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เห็นสัญญาณไปแดง เขียว และแสงจากรถยนต์มากมาย

เมืองใหญ่ก็เป็นเช่นนี้ ต่อให้จะเป็นเวลาเลยเที่ยง คืนไปแล้ว ก็ยังมีผู้คนและแสงไฟสว่างไสวมากมาย ช่วงชีวิตยามค่ำคืนของพวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

ไฟถนนกะพริบทีละดวงๆ นอกหน้าต่าง หลังจาก ผ่านไฟถนนสีแดงหลายดวง หลังจากที่ได้เห็น รถยนต์ท้องถิ่นมากมายรอบๆ ตัวเธอ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกโล่งใจ

ต่อให้จะอยู่ในเมืองเป่ย แต่รถยนต์มากมาย ขนาดนี้ คิดจะจดจำได้ก็ยากอย่างยิ่ง อีกทั้งยังแยก ย้ายกระจัดกระจายไปแล้ว ไม่แน่ว่าอาจเปลี่ยนเส้น ทางไปแล้วก็ได้

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็โล่งอดจาก นั้นเธอจึงค่อยๆ เอนตัวกลับมาและนิ่งไป

เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว หลังจากจ้องมองออกไป ตลอดทั้งคืน ดวงตาของเธอคล้ายกับกำลังจะหมด

แรง

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง เธอต้องการจะงีบหลับ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น “ลุงหนาน ถึงแล้วบอกนะคะ ฉัน อยากจะนอนสักครู่้

“อืม”

ลุงหนานตอบรับอย่างอบอุ่น

เสี่ยวเหยียนหลับไปไม่นานมานี้ หานมู่จื่อก็ได้รับ โทรศัพท์จาก หานชิงในขณะที่มือถือสั่นเธอก็ยังไม่ ได้ตอบสนอง กลับเป็น เสี่ยวหมี่โต้ว ที่รู้สึกตัวก่อน จากนั้นจึงดึงแขนเสื้อของเธอเพื่อปลุกเธอขึ้นมา

หานมู่จื่อมองเขาอย่างสะลึมสะลือ “เสี่ยวหมี่โต้

ว? ”
“หม่าม มือถือสั่น” เสี่ยวหมี่โต้ว เอ่ยเตือน

ได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็ได้สติกลับมา เธอหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาดูและเห็นว่าเป็นหานชิงที่โทรมา

“น้าของลูกโทรมา ลูกรับเถอะ”

“อืม”

เสี่ยวหมีโต้ว รับโทรศัพท์ หานมู่จื่อหลับลึกอย่าง

ยิ่งและตื่นขึ้นมากะทันหัน ดังนั้นสมองจึงยังไงไม่ แล่นอยู่บ้าง เธอจึงพิงอยู่ที่เดิมราวกับปลาตาย ไม่ นานนักเสี่ยวหมี่โต้ว ก็วางสายลง เขาเอ่ยขึ้น “หม่ามี้ คุณน้าบอกว่าจะรอเราที่แยกถัดไป”

“หืม? ลูกรู้ได้ยังไง”

“ผมเพิ่งส่งตำแหน่งให้คุณน้า”

เสี่ยวหมีโต้ว พูดจบก็หันไปบอกลุงหนาน

ลุงหนานพยักหน้า “อูม”

เมื่อถึงสี่แยกถัดไป หานมู่จื่อก็เห็นรถของ หาน ชิงตามที่คาดไว้ เขายืนอยู่ไม่ไกลจากสี่แยก และ กำลังมองมายังทางที่ตนอยู่ อย่างลึกล้ำและห่างไกล

“คุณน้า!” เสี่ยวหมี่โต้ว เรียกเบาๆ

หานมู่จื่อมองไปที่เสี่ยวเหยียน เธอยังคงนอน

หลับสนิท
เสี่ยวหมี่โต้ว “หม่ามี้ พวกเราต้องปลุกน้าเสี่ยวเห ยียนกันไหม? ”

“ไม่ต้อง น้าเสี่ยวเหยียนของลูกเหนื่อยมาตลอด ทางแล้ว กว่าจะนอนกลับไม่ง่าย ให้เธอนอนอีก หน่อยเถอะ

ดังนั้นสองแม่ลูกจึงลงจากรถพร้อมกัน และเดิน ไปหาหานชิง

“พี่” หานมู่จื่อมองไปยังดวงตาสีเข้มจัดเป็น ประกายของหานซึ่งอย่างอ่อนใจ “จริงๆ เลย ฉันบอก แล้วไงว่าไม่เป็นไร? ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังออกมาอีก

หานชิงมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังจาก ยืนยันว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ จึงค่อยเอ่ยด้วยน้ำ เสียงหนักแน่น ฉันไม่วางใจ”

หานมู่จื่อ …ทำไมพี่ไม่ลองใช้ใจคิดๆ ดู หากฉัน เกิดเรื่องจริงๆ จะสามารถส่งข้อความบอกพี่อย่าง ปลอดภัยได้หรือไง?”

หานชิง ฉันไม่คิดมากขนาดนั้น ไม่มีเรื่องก็ ดีแล้ว”

“คุณน้ากอดกอด”

เสี่ยวหมี่โต้วรอจนพวกเขาคุยเสร็จก็ยื่นมือออก ไปขอกอด หานชิงยกมือลูบหัวเขาด้วยความเอ็นดูจากนั้นจึงอุ้มเขาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน “เหนื่อยไหม?”

“ไม่เหนื่อยครับคุณลุง คุณลุงต่างหากที่ลำบาก แล้ว”

“เป็นน้าไม่ดีเอง ไม่ควรรีบร้อน ทำให้พวกเธอ ต้องมาเจอเรื่อง”

“ไปเถอะ ขึ้นรถฉัน ฉันพากลับบ้าน”

“เดี๋ยวก่อน”

หานมู่จื่อหันกลับไป และเดินไปยังข้างหน้าต่าง รถบอกกับลุงหนาน “ลุงหนานรบกวนคุณช่วยกลับ ไปกับพวกเราสักรอบ เสี่ยวเหยียนยังนอนอยู่ที่นี่ พอ ถึงแล้วค่อยปลุกเธอ”

ลุงหนานพยักหน้าให้เธอด้วยสายตาอบอุ่น

มีรถยนต์ที่ดูคุ้นเคยขับผ่านมาไป ชายที่นั่งข้าง คนขับมีสีหน้าเย็นชา สายตามองตรงไปข้างหน้า

แต่ทันใดนั้น สายตาที่กำลังเหม่อลอยของเขาก็ คล้ายถูกอะไรบางอย่างดึงดูดไว้ และเบนสายตา ออกไปมอง

ในเวลานั้นเอง หานมู่จื่อกำลังเดินไปที่รถของ หานชิง ในขณะที่หานชิงเปิดประตูรถรอไว้แล้ว จาก นั้นหานมู่จื่อก็ก้มตัวเข้าไปนั่งในรถ
ใบหน้าที่บอบบางงดงามของหญิงสาวหายวับไป แต่เยโม่เซ็นกลับยังคงมองอย่างตื่นตะลึง รู้สึก ราวกับหัวสมองของตนกำลังถูกดึงไปสุดของฟ้า จน กระทั่งเขาได้สติกลับมาจึงค่อยพบว่ามีรถคันหนึ่ง กำลังขับมาทางด้านนี้

เยโม่เซินหรี่ตาอย่างอันตราย จากนั้นจึงหมุน พวงมาลัยอย่างรวดเร็ว

ปัง-

หานมู่จื่อเพิ่งจะเข้าไปนั่งในรถได้ไม่นานเสี่ยว หมี่โต้วเองก็นั่งเรียบร้อยแล้ว ผลคือได้ยินเสียงดัง ลั่นขึ้น

ทั้งคู่หันไปมองยังที่มาของเสียง และเห็นรถคัน หนึ่งชนเข้ากับที่กั้นและจอดสนิทอยู่

หานมู่จื่อเห็นฉากนี้เข้า ม่านตาของเธอก็หดลง ทันที เธอรู้สึกหนังตากระตุกขึ้นมา จู่ๆ ทันใดนั้นเธอ ก็รู้สึกไม่สบายใจ จนได้แต่เอามือไปกดเปลือกตา ของตนเองไว้ เธอเอ่ยโดยไม่รู้ตัวว่า “ทำไมคืนนี้ถึง ได้มีอุบัติเหตุมากมาย? ”

หานชิงเองก็เห็นฉากนั้นด้วยเช่นกัน เขาเม้มริมฝี ปากบางๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เป็นคนขับรถ ที่ประมาท คนพวกนี้จับรถไม่ค่อยระวัง พวกเรามุ่ง หน้าไปก่อนเถอะ”
“อืม กลับเถอะ ฉันเห็นแล้วรู้สึกไม่ค่อยดี”

เสี่ยวหมี่โต้ว รีบเอื้อมมือไปกอด หานมู่จื่อ “หม่า มีไม่ต้องกลัว เสี่ยวหมีโต้วปกป้องคุณ”

หัวใจของ หานมู่จื่อรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา หลังจาก สตาร์ทรถ หานมู่จื่อก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธออดไม่ได้ที่ จะหันกลับไปมองที่เกิดเหตุซึ่งอยู่ไม่ไกลผ่าน หน้าต่างอีกครั้ง

รถที่ชนรั้วกั้นนั่นไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าของรถ ผ่านไปเนิ่นนานยังไม่เคลื่อนไหว ประตูรถเองก็ไม่ได้ เปิดออก

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนข้างใน

หานมู่จื่อยื่นมือออกไปนวดขมับจากนั้นจึงเบน สายตาไปทางอื่น

ไม่นานนักรถก็มาถึงบ้านตระกูลหานเมื่อรถ เข้าไปบ้าน หานมู่จื่อมองดูฉากตรงหน้าด้วยความ รู้สึกแปลกประหลาดเป็นพิเศษ

เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่ตั้งแต่เธอกลายเป็น หานมู่จื่อเธอก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย

ห้าปีที่ผ่านมานี่เป็นครั้งแรกที่เธอกลับมาที่นี่ ตอนนี้ดูเหมือนว่า มีความทรงจำมากมายเหลือ

เกิน
ในเวลานั้นเธอยังไม่ได้แช่หาน อีกทั้งยังไม่ใช่ คุณหนูใหญ่ตระกูลหานเธอเป็นเพียงแค่.

“ถึงแล้วลงจากรถเถอะ”

เสียงเย็นๆ ดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของ หา นมู่จื่อเอาไว้

หานมู่จื่อได้สติกลับมา จากนั้นจึงลงจากรถ

พร้อมกับเสี่ยวหมี่โต้ว

หลังลงจากรถ หานมู่จื่อก็เห็นรถของลุงหนานที่ ตามเข้ามา เธอพูดเบาๆ “เสียวเหยียนน่าจะยังหลับ อยู่ ฉันจะปลุกเธอ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็เดินไปยังรถของลุงหนาน ท่ามกลางสายตาของลุงหนาน จากนั้นจึงเปิดประตู เพื่อปลุกเธอ

ไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนกำลังฝันอะไร เธอถึงกับ กอดอกและหัวเราะกับตัวเองอย่างโง่งมหานมู่จื่อ เรียกเธอหลายครั้งแต่เธอกลับยังไม่ตื่น กลับเป็น หานชิงที่ทนไม่ไหวอยู่บ้างและพุ่งเข้ามา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ